ตอนที่ 3 ศัตรูหัวใจ

ตอนที่ 3

ศัตรูหัวใจ

หลังจากที่ฟังเมี่ยวเมี่ยวเล่าเหตุการณ์และเรื่องราวต่าง ๆ ให้ฟังก็พอรู้เรื่องที่แห่งนี้อยู่บ้าง ไม่รู้ว่าโชคชะตาหรือความบังเอิญ แต่คุณหนูเจ้าของร่างนี้นามของนางก็ไป๋อวี่ซีเช่นเดียวกัน และดูเหมือนการแต่งงานครั้งนี้จะไม่ถูกใจท่านอ๋องห้าที่ว่าเป็นอย่างมาก

"ไม่ชอบข้าแล้วอย่างไร.. ชอบข้าแล้วอย่างไร.. เหตุใดต้องยอมน้อยเนื้อต่ำใจเพื่อชายผู้นั้นด้วย"

เมื่อสวรรค์เป็นใจส่งให้ได้เกิดใหม่ เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ต้องใช้ชีวิตในโลกนี้ให้ได้ อวี่ซีใช้ชีวิตอยู่ในโลกนี้เพียงไม่กี่วัน แต่ละวันสืบเสาะหาข้อมูลของที่นี่เท่าที่จะหาได้ แต่ข่าวคราวที่ได้กลับเป็นเพียงข่าวของท่านอ๋องห้าที่ออกรบจนชนะแต่ไม่ยอมกลับจวน 

บ้างก็ว่าชายาท่านอ๋องมีใบหน้าน่าเกลียดจนท่านอ๋องทำใจไม่ได้จึงไม่กลับ บ้างก็ว่านิสัยของชายานั้นริษยาคุณหนูลู่ที่เป็นรักแรกของท่านอ๋องจนสามีนึกรังเกียจ บ้างก็ว่าชายานั้นไม่เป็นที่โปรดปรานทำให้ท่านอ๋องนั้นเตรียมรับอนุ แต่สิ่งที่ทำให้ไป๋อวี่ซีนั้นไม่เข้าใจที่สุดเลยก็มีเพียงแค่..

"เมี่ยวเมี่ยว.. ปกติข้าไม่เคยออกมาจากจวนท่านอ๋องเลยงั้นหรือ เหตุใดพวกชาวบ้านถึงไม่รู้จักข้า"

"ปกติคุณหนูไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับผู้ใด ไม่เพียงเท่านั้นท่านอ๋องเคยส่งองครักษ์มากำชับว่าไม่ให้คุณหนูออกไปป่าวประกาศให้ผู้ใดรู้ ว่าคุณหนูคือชายาท่านอ๋องจึงแทบจะไม่ออกจากจวน.. เรื่องนี้คุณหนูก็ลืมหรือเจ้าคะ"

"ไม่อยากให้รู้.. เพราะเหตุใด"

"เพราะท่านอ๋องไม่อยากให้มีผลกระทบตามมาเจ้าค่ะ"

"แต่ข้าคือชายาที่แต่งถูกต้องตามกฎหมายมิใช่หรือ"

"เรื่องนี้.. เมี่ยวเมี่ยวก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ"

"หึ! ตกแต่งข้าเป็นชายาแต่กลับไม่อยากป่าวประกาศ นี่มันชายาแบบใดกัน"

ถึงจะไม่พอใจแต่เพราะไม่รู้ว่าเหตุการณ์เป็นมาอย่างไรกันแน่ จึงทำได้เพียงนิ่งเงียบเพื่อเก็บข้อมูลไปก่อนเท่านั้น

"นี่มันคุณหนูไป๋.. ไม่สิ! ชายาท่านพี่ห้ามิใช่หรือ ลมฟ้าลมฝนจะตกที่เมืองกระมังพระชายาถึงได้ออกมาจากจวนได้"

เสียงเล็กแหลมดังขึ้นในขณะที่อวี่ซีเดินเลือกเครื่องประดับอยู่ เธอเบนหน้าไปมองช้า ๆ ตามแบบฉบับผู้ดีที่เคยแสดงละครมา หญิงสาวใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือ ปากนิด จมูกหน่อย กำลังยืนจีบปากจีบคอพูดอยู่หน้าร้าน ข้างกันนั้นมีสตรีผู้หนึ่งที่งดงามไม่แพ้กันยืนมองนิ่ง ๆ

"เมี่ยวเมี่ยว.."

และดูเหมือนว่าสาวใช้จะรู้ว่าต้องการอะไร เพียงแค่เธอสะกิดเรียกหญิงสาวก็ตะแคงใบหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกระซิบ

"ด้านซ้ายคือคุณหนูลู่เวินหนิงรักแรกของท่านอ๋องห้า ด้านขวาคือองค์หญิงเก้าเยว่จิ่งเจ้าค่ะ"   

ไป๋อวี่ซีมองทั้งสองด้วยท่าทางเรียบร้อยก่อนจะส่งยิ้มให้บาง ๆ แล้วหันมาเลือกดูสินค้าต่อ

หมับ!

ข้อมือข้างหนึ่งถูกกระชากอย่างแรงจนเธอเซไปด้านหลังเล็กน้อย ก็เห็นว่าผู้ที่จับเธอไว้นั้นคือองค์หญิงเก้า ใบหน้าของนางแสดงออกชัดเจนว่าไม่สบอารมณ์

"ทำอะไรคุณหนูน่ะ!"

อวี่ซียกมือขึ้นห้ามสาวใช้ก่อนจะหันไปประจันหน้ากับผู้ก่อเหตุ นางร้ายในยุคปัจจุบันที่ใคร ๆ ต่างก็บอกว่าเธอใช้สายตาได้น่ากลัว เวลานี้กำลังกวาดมองใบหน้าของสตรีผู้นี้นิ่งก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองข้อมือตนเอง เยว่จิ่งมีท่าทางหวาดกลัวเล็กน้อยก่อนจะปล่อยมืออย่างว่าง่าย

"องค์หญิงเก้ามีเรื่องอะไรจะคุยกับข้างั้นหรือ"

"ข้าเนี่ยนะมีเรื่องจะคุยกับท่าน"

"หากองค์หญิงเก้าไม่มีเรื่องจะคุยกับข้า เหตุใดต้องมาแสดงกิริยาที่ไร้มารยาทกับข้าด้วย"

"ท่าน! ช่างเถอะ! เหตุใดท่านเห็นพี่ลู่ถึงไม่ยอมทักทาย"

"แล้วเหตุใดข้าถึงต้องทักทายนาง.. นางใหญ่โตมาจากไหนอย่างนั้นหรือ"

"เพราะพี่ลู่จะเข้ามาเป็นชายาของพี่ห้า ส่วนท่านก็แค่สตรีที่กำลังจะถูกหย่า! ท่านก็เตรียมตัวหย่าให้ท่านพี่ของข้าเสียที"

"หย่า.. งั้นหรือ"

"นี่ท่านยังไม่ทราบงั้นหรือ ท่านพี่ของข้ารบชนะกำลังเดินทางกลับ และฝ่าบาทก็จะประทานรางวัลให้ซึ่งรางวัลที่ท่านพี่ของข้าต้องการก็คือ.. คุณหนูลู่ผู้เป็นรักแรกและรักเดียว ไม่ใช่สตรีที่ไร้ประโยชน์เช่นท่าน!"

"เช่นนั้นก่อนที่จะอภิเษกกับข้า.. เหตุใดท่านพี่ของท่านถึงไม่ปฏิเสธองค์หญิงเก้าไม่คิดบ้างหรือ ไม่เคยคิดจริง ๆ หรือว่าที่ท่านอ๋องแต่งกับข้าเพราะท่าอ๋องติดใจสตรีไร้ประโยชน์ผู้นี้"

"ไม่มีทาง! ถ้าไม่ใช่เพราะท่านใช้อุบายมีหรือที่ท่านพี่ของข้าจะยอมลดตัวไปแต่กับคนเช่นท่าน"