All Chapters of ท่านเองน่ะหรือคือสามีของข้า: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 11พระชายา"ท่านอ๋อง.. พระองค์คิดว่าพระชา เอ่อ.. แม่นางเยว่เป็นอย่างไรบ้างขอรับ""นางน่ารัก นิสัยดี ไม่เพียงเท่านั้นนางยังเฉลียวฉลาดและเด็ดเดี่ยวยิ่งนัก"ชายหนุ่มมองเยว่อ๋องที่บรรยายคุณความดีของพระชายาออกมาด้วยรอยยิ้มอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เพราะพระชายาไม่ยอมให้บอกว่าเธอคือตระหนกว่เฟย องครักษ์อย่างเขาจึงทำได้เพียงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก"พระองค์ชื่นชอบแม่นางเยว่มากหรือขอรับ""ถ้าเป็นเจ้า.. เจ้าไม่ชอบหรือ"นอกจากที่เขาจะไม่ตอบคำถามแล้ว แต่กลับถามกลับไปที่องครักษ์ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ดูจากสถานการณ์แล้วหากตอบว่าชอบมีหวังหัวได้หลุดจากบ่าเป็นแน่"มิกล้า ๆ กระหม่อมมิกล้าชอบแม่นางเยว่หรอกขอรับ""หึ! แล้วเรื่องพระชายาที่ข้าให้ไปสืบได้ความว่าอย่างไร"หากโกหกท่านอ๋องต่อไปเรื่องพระชายา เมื่อคราวที่ถูกจับได้ก็มีแต่ตายกับตาย แต่หากบอกความจริงไปพระชายาทราบต้องโกรธเป็นแน่ มีทางเลือกใดให้องครักษ์เช่นเขาในเวลานี้บ้าง"ว่าอย่างไร.. นางไปเมืองหนานจริงหรือไม่เหตุใดถึงตามหานางไม่พบ ไม่ใช่ว่านางนอนอยู่จวนสบายใจแล้วโกหกเบื้องสูงหรอกหรือ หึ! ฝ่าบาททรงไว้ใจสตรีผู้นี้เกินไปเสียแล้ว เมื่อถึงราชสำนักข้าจะ

ตอนที่ 13โดนสงสัย"พระชายาเยว่เฟย ท่านช่างใจเย็นเสียจริง""เช่นนั้นองค์หญิงเยว่จิ่งบอกข้าหน่อยได้หรือไม่ว่าข้าต้องใจร้อนเพื่อสิ่งใด"องค์หญิงเก้ามีท่าทางไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดในคำตอบที่อวี่ซีนั้นถามออกไปด้วยท่าทางไม่ทุกข์ไม่ร้อน แต่เพียงครู่เดียวใบหน้าที่งดงามนั้นก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าของคนที่เหนือกว่า"เช่นนั้นข้าจะบอกเรื่องนี้กับพระชายาเสียหน่อย ท่านคงไม่ทราบว่าท่านพี่ห้าของข้านั้นก่อนออกไปแก้ปัญหาน้ำท่วมที่เมืองหนาน ได้ทูลขอฝ่าบาทเรื่องพระราชโองการหย่าพระชายาเอาไว้ ทันทีที่ท่านพี่กลับมาฝ่าบาททรงพระราชทานราชโองการทันที""เช่นนั้นองค์หญิงเก้ากำลังจะบอกว่า งานเลี้ยงนี้ท่านอ๋องจัดขึ้นเพื่อฉลองการหย่าร้างกับข้าถูกต้องหรือไม่""พระชายาคิดมากไปแล้ว งานเลี้ยงนี้ก็แค่ฉลองชัยส่วนเรื่องหย่าร้างท่านพี่ห้าจะประกาศที่นี่หรือไม่ พระชายาคิดเห็นว่าเช่นไรเล่า"แม้จะหมั่นไส้สตรีผู้นี้อยู่มาก แต่บทบาทที่ได้รับในที่แห่งนี้ทำให้ไม่สามารถทำอะไรเกินไปกว่านี้ได้ นี่เราเป็นพระชายาที่ท่านอ๋องไม่โปรดปรานเต็มตัวแล้วอย่างงั้นหรือ เมื่อครั้นนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาที่เมืองหนานมันก็ช่างยากนักที่จะคิดว่าท่านอ๋องต้อง

ตอนที่ 15ใครกลัวท่านกันไม่ผิดจากที่คิด คำที่ผู้คนต่างพูดกันว่าสายตาไม่มีวันโกหกคำนี้ไม่เกินจริง ไป๋อวี่ซีมองใบหน้าของสามีผู้นี้ด้วยความรู้สึกที่ตีกันมั่วไปหมด ใจหนึ่งก็รู้สึกดีที่เขาลั่นวาจาออกมาเช่นนั้น อีกใจก็รู้สึกใจคอไม่ดีที่เหมือนว่าซีรีส์เรื่องนี้กำลังอยู่ในจุดที่พระเอกนางเอกรักกันกลางเรื่อง หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่มีดราม่าอะไรตามมาหลังจากนี้หลังจากที่จบเรื่องราวเรื่องราววุ่นวายที่ศาลากลางสระไปได้ งานฉลองชัยก็เริ่มต้นขึ้นและทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี เยว่อ๋องที่ไม่ได้มาเรือนนี้เลยตั้งแต่อวี่ซีเข้ามาอยู่ วันนี้เขาได้เข้ามาเหยียบเป็นครั้งแรก และเป็นเพราะว่างานเลี้ยงในวันนี้เธอไม่รู้เรื่องจึงไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน ทำให้รู้สึกว่ากว่าจะผ่านไปนั้นใช้พลังงานเป็นอย่างมาก เยว่อ๋องที่คิดว่าจะไม่มากพิธี กลับพาเธอนั้นไปแนะนำกับคนอื่น ๆ อย่างภูมิอกภูมิใจ กว่าจะผ่านช่วงเวลาฉีกยิ้มหวานต้อนรับแขกเหรื่อก็จวบจนฟ้าเกือบสาง หลังจากกลับเข้าห้อง อวี่ซีรีบแบกสังขารของตนเองเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วจึงมานั่งหน้ากระจกทองเหลืองเพื่อประทินผิวแอ๊ด~"เมี่ยวเมี่ยวมาแล้วหรือ ข้าปวดแขนจังเลยยกหวีแทบไม่ขึ้น เจ้า

ตอนที่ 17ข้าขอปฏิเสธหลังจากที่ท่านอ๋องต้องเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าฝ่าบาท ความครึ้มอกครึ้มใจของไป๋อวี่ซีก็ได้ผุดขึ้น หลังจากที่ทั้งสองเดินทางกลับมาจากเมืองหนานนางก็ยังไม่ได้ลงมือเข้าครัวอีกเลย ยิ่งช่วงนี้คือเหมันตฤดูแล้วด้วยสิ่งที่ขาดไม่ได้ก็เห็นจะเป็นหม้อไฟนั่นแหละนะ"เมี่ยวเมี่ยว.. ข้าอยากได้เนื้อแพะ เนื้อแกะ เนื้อวัวแบบที่ดีที่สุดใหม่ที่สุด เราไปตลาดกันดีหรือไม่""คุณหนูจะทำอะไรงั้นหรือเจ้าคะ""แน่นอนว่าข้าก็ต้องทำของอร่อยที่สุดในเหมันตฤดูเช่นนี้ให้เจ้ากินไง"เพียงแค่ได้ยินสาวใช้คนสวยก็ยิ้มหวานด้วยสายตาเป็นประกาย เมื่อนึกไปถึงรสชาติอาหารที่ได้ชิมเมื่อครานั้นยังคงติดตราตรึงใจจวบจนเวลานี้ เมื่อคิดได้ดังนั้นทั้งสองจึงออกไปซื้อวัตถุดิบที่ตลาดอยู่ครู่ใหญ่ สายตาของเมี่ยวเมี่ยวเวลาที่มองคุณหนูไป๋แล้วยิ่งทำให้รู้สึกแปลกใจมากขึ้นทุกครั้ง แม้นางจะทำอาหารเป็นแต่รสชาติอาหารกลับไม่ใช่แบบที่คุณหนูเคยทำ ไม่เพียงเท่านั้นปกติแค่กลิ่นคาวเนื้อสัตว์ คุณหนูของนางยังแทบทนไม่ไหว แต่เวลานี้กลับเดินตลาดเลือกอาหารด้วยตนเอง หากนี่ไม่เรียกว่าแปลกแล้วจะเรียกว่าอะไรกัน"คุณหนูเลือกเนื้อแต่ละอย่างได้ช่ำชองมากนะเจ้า

ตอนที่ 19เมียข้าใครอย่าแตะเหิงเยว่ดึงข้อมือพระชายาให้เดินไปหลบด้านหลัง ก่อนจะสะบัดมือของคุณหนูลู่ออกอย่างไม่ไยดี สองเท้าของเขาเดินไปย่อลงเก็บหยกที่แตกกระจายบนพื้นใส่กล่องช้า ๆ "ก็แค่กำไลง่อย ๆ พี่เหิงเยว่ท่านจะไปเก็บให้เสียมือทำไมเจ้าคะ""ทำไมกำไลถึงแตกได้ คุณหนูลู่เป็นคนทำงั้นหรือ"เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเมื่อเก็บชิ้นส่วนทั้งหมดลงกล่องเรียบร้อยแล้ว ดวงตาคมกริบจ้องมองกล่องในมือตัวเองนิ่งไม่แสดงความรู้สึกใดออกมา"เดิมทีของชิ้นนี้หม่อมฉันเห็นก่อน แต่พระชายาเยว่เฟยยังคงยืนยันจะแย่งไปจากหม่อมฉัน.. พี่เหิงเยว่ หม่อมฉันก็แค่พลั้งมือไปเท่านั้นเองเจ้าค่ะ"เพี๊ยะ!วินาทีนั้นเหมือนว่าโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุน มือหนาของท่านอ๋องที่ได้ชื่อว่าไม่ทำร้ายสตรีมาก่อนบัดนี้กลับฟาดอย่างแรงลงบนใบหน้าของสตรีผู้นั้นด้วยความโมโห ดวงตาของเขาแดงก่ำอย่างคนที่ข่มอารมณ์โกรธ"เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาทำลายกำไลที่ข้าสั่งทำให้พระชายา เจ้ามันบังอาจมาก! โม่ฉิน! ให้คนส่งคุณหนูลู่กลับจวนอย่าให้ข้าต้องพบเจอนางอีก""ท่านพี่เหิงเยว่! นี่ท่านตบหม่อมฉันเพราะเรื่องแค่นี้งั้นหรือเจ้าคะ""ไม่งั้นละ.. ของที่ข้าให้พระชายาเจ้าก็มีสิทธิ์ม