Semua Bab ท่านเองน่ะหรือคือสามีของข้า: Bab 21 - Bab 30

ตอนที่ 21อุ่นเตียงเพียงแค่พริบตาไฟในห้องก็ถูกดับลงจนสนิท มีเพียงแสงนวลจากดวงจันทร์ดวงโตที่สาดเข้ามาเพื่อให้แสงสว่าง มือหนาของเยว่อ๋องลูบไล้เรือนร่างของเธอก่อนจะปลดเสื้อผ้าของนางออกแล้วโยนทิ้งไปอย่างไม่ไยดี“อื้ม~”เขาบรรจงจูบไปตามร่างกายของเธอทีละจุด ใช้ริมฝีปากร้อนขบเม้มสร้างความเป็นเจ้าของทุกจุดที่เลื่อนผ่าน ความร้อนชื้นจากริมฝีปากหนาเลื่อนผ่านเนินอกสองเต้าที่นุ่มเด้งสู้มือเฉกเช่นซาลาเปา ก่อนจะแวะหยอกเย้าขยำสองเต้าด้วยความมันเขี้ยวจนสุดแรง“ท่านอ๋อง~”ไม่เพียงแค่บีบเคล้นแต่ลิ้นร้อนตวัดทักทายยอดปทุมถันที่แข็งเป็นตุ่มไต สลับกับดูดดึงราวกับเด็กน้อยที่หิวกระหาย เขาไม่ปล่อยให้มืออีกข้างอยู่นิ่ง นิ้วแกร่งขยับขึ้นลงบรรจงเขี่ยที่ยอดอกทำให้ร่างกายของสตรีเบื้องล่างนั้นแอ่นสู้มืออย่างช่วยไม่ได้มือเล็กดึงผ้าปูเตียงไว้แน่นเพื่อนระบายอารมณ์ แต่ร่างกายที่ถูกปรนเปรอกับไม่สามารถควบคุมได้ เธอรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นจากริมฝีปากของเยว่อ๋องที่ขบเม้มลงไปจนถึงหน้าท้องแบนราบ“หยุดก่อนเจ้าค่ะ!”“พระชายามีอะไรงั้นหรือ”“ท่าน.. ท่าน.. ท่านจะทำอะไรเจ้าคะ”“ข้าจะปรนเปรอพระชายาของข้า”“แต่มันไม่เหมาะสมนะเจ้า

ตอนที่ 23บาดเจ็บถึงแม้ว่าจะต่างคนต่างบาดเจ็บ แต่สุดท้ายแล้วสนามรบครั้งนี้ผู้ที่ชนะก็คือกองทัพของเยว่อ๋อง เขาสามารถจับเฉินเฉิงหุ้ยเอาไว้ได้ทำให้สงครามครั้งนี้สิ้นสุดลง แต่ถึงอย่างนั้นร่างกายของเขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน ปลายกระบี่ที่แทงเข้าไปเหนือหัวใจเล็กน้อย เลือดสีแดงฉานไหลออกมาเป็นทางอย่างน่าหวาดเสียว เยว่อ๋องมองเหล่าทหารที่พลีชีพด้วยสายตาที่ขอบคุณ มือข้างหนึ่งดึงกระบี่ที่ปักอกเล่มนั้นโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี ก่อนที่ร่างกายของเขาจะล่วงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก“หมอ! ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้างปลอดภัยหรือไม่”“ท่านอ๋องถูกกระบี่ปักอกลึกหลายคืบ แต่โชคยังดีที่ไม่โดนจุดสำคัญ.. ถึงอย่างนั้นเวลานี้ก็ต้องดูอาการเสียก่อนไม่สามารถเคลื่อนย้ายไปไหนได้”“ท่านต้องรักษาท่านอ๋องให้ดี หากท่านอ๋องเป็นอะไรขึ้นมาท่านจะต้องชดใช้ด้วยชีวิตของท่าน”โม่ฉินเอ่ยคำพูดที่แสนน่ากลัวให้กับหมอที่มีอายุกว่าเขาเล็กน้อย ชายหนุ่มที่ถือเครื่องมือตรวจมีท่าทางกังวลจนเห็นได้ชัด แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่องครักษ์เช่นเขาจะต้องสนใจ หมอท่านนี้สามารถดึงชีวิตท่านอ๋องออกมาจากปากยมโลกได้ เช่นนั้นเขามั่นใจแปดส่วนว่าจะต้องรักษาต่อไป

ตอนที่ 25ลางสังหรณ์เสียงควบม้าดังกึกก้องไปทั่วผืนป่า แม้ว่าร่างกายจะได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่จิตใต้สำนึกของเขากลับไม่อยากช้าแม้แต่วินาทีเดียว หลังจากที่เหิงเยว่ฟื้นขึ้นมาจากอาการบาดเจ็บ สิ่งแรกที่เขาทำคือรีบร้อนที่จะกลับไปหาพระชายา แม้ว่าโม่ฉินหรือเหล่าทหารต่างไม่มีใครเห็นด้วยแต่กลับไม่มีใครสามารถห้ามเขาเอาไว้ได้สักคน เยว่อ๋องฝืนร่างกายก่อนจะใช้ยาระงับความเจ็บปวดที่มีฤทธิ์กดความรุนแรงของบาดแผลทั่วร่างกายเอาไว้นาน6ชั่วยาม เพื่อที่จะเร่งเดินทางกลับเมืองหลวงแม้ว่าจะมีผลกระทบภายหลังเกือบถึงชีวิตก็ตาม“ท่านอ๋อง! ช้าหน่อยขอรับร่างกายของท่านยังไม่หายดีอาจถึงตายได้นะขอรับ”โม่ฉินเร่งฝีเท้าควบม้าตามมาด้วยความเป็นห่วงเอ่ยห้ามตลอดทาง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถห้ามเขาได้อยู่ดี“โม่ฉิน! ข้ามีลางสังหรณ์ว่าพระชายากำลังตกอยู่ในอันตราย”“จะเป็นไปได้อย่างไรขอรับ พระชายามีอู่ถังดูแลไม่มีอันตรายแน่นอนขอรับ”“ข้าไม่วางใจจะไปดูให้เห็นกับตา ไป!”เมื่อไม่สามารถห้ามปรามได้สุดท้ายทั้งสองก็รีบควบม้ามุ่งหน้ากลับเมืองหลวง ใช้เวลากว่าสี่ชั่วยามที่เขาเดินทางโดยไม่หยุดพักในที่สุดก็เดินทางมาถึงจวนอ๋อง ทันทีที่เขาเปิดปร

ตอนที่ 27ข้ามาช้าไป“เป็นอย่างไรบ้างหมอหลวง! พระชายาและลูกของข้าปลอดภัยดีหรือไม่”“ท่านอ๋อง.. พระชายาเวลานี้ร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัส กระหม่อมใช้ความสามารถที่มียื้อชีวิตเยว่เฟยเอาไว้ได้ เพียงแต่..”“เพียงแต่อะไร!”“เพียงแต่เด็กในครรภ์พระชายา.. กระหม่อมไร้ความสามารถ”เยว่อ๋องทรุดตัวลงกับพื้น ดวงตาของเขาแดงก่ำหยดน้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างไม่สามารถหักห้ามได้“ที่ท่านพูดหมายความว่าอย่างไร.. ข้าไม่สามารถรักษาลูกของข้าไว้ได้อย่างนั้นหรือ”“หากท่านอ๋องพาพระชายามาเร็วกว่านี้อีกสักหน่อย กระหม่อมยังพอมีทางรักษาเอาไว้ได้”“ข้ามาช้าไปอย่างนั้นหรือ.. ไม่ได้! หากนางฟื้นขึ้นมาแล้วพบว่านางสูญเสียบุตรในครรภ์ไปต้องเสียใจมากเป็นแน่ หมอหลวง! ท่านต้องหาทางช่วยรักษาลูกของข้าเอาไว้ให้ได้”เหิงเยว่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะไปคว้าที่ข้อมือของหมอหลวงเอาไว้“ท่านอ๋อง~ ฝ่าบาทส่งกระหม่อมมาดูอาการพระชายา ไม่ทราบว่าท่านอ๋องสะดวกหรือไม่”เขาหันไปมองผู้ที่มาใหม่ก็พบว่าเป็นไท่อี้เฉิงหมอประจำกายของฝ่าบาท เยว่อ๋องรีบหลบเพื่อให้เขาเข้าไปรักษาพระชายาอย่างว่าง่าย“ไท่อี้เฉิง.. ท่านต้องช่วยรักษาภรรยาและบุตรของข้าเอาไว้ใ

ตอนที่ 29ออกจากเมืองหลวงท้องพระโรงหลวงบรรยากาศภายในท้องพระโรงเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ทหารและขุนนางยืนเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบขณะที่ฮ่องเต้ประทับอยู่บนบัลลังก์ทอง พระพักตร์ทรงอำนาจทอดพระเนตรชายหนุ่มผู้หนึ่งที่ยืนคุกเข่าอยู่เบื้องล่างท่านอ๋องค้อมศีรษะลงต่ำ ร่างสูงสง่ากรำศึกจนเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นแต่แววตาของเขากลับแน่วแน่ดังเดิม“เยว่อ๋อง.. เจ้าทำศึกครั้งนี้ได้ดีนักราชสำนักและประชาชนต่างซาบซึ้งในคุณงามความดีของเจ้า”สุรเสียงของฮ่องเต้ดังก้องไปทั่วท้องพระโรง ก่อนจะมีรับสั่งให้ขันทีนำทองหนึ่งพันชั่ง ที่ดินสองผืน แก้วแหวนเงินทอง รวมถึงทหารสองหมื่นนายมาเป็นรางวัลตอบแทนขุนนางพากันซุบซิบถึงพระกรุณาขององค์จักรพรรดิ นับว่าเป็นรางวัลที่มากมายและล้ำค่าท่านอ๋องควรจะปลาบปลื้มยิ่งนัก แต่แทนที่เขาจะยินดีท่านอ๋องกลับเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ริมฝีปากยกยิ้มบาง ก่อนจะเอ่ยบางอย่างที่ทำให้ทุกคนตกตะลึง“กระหม่อมขอบพระทัยในพระมหากรุณาธิคุณพ่ะย่ะค่ะ แต่นอกจากของรางวัลเหล่านี้ กระหม่อมมีข่าวดีถวายฝ่าบาท..”“ว่ามาเถิด”ฮ่องเต้เลิกพระขนงเล็กน้อย ดวงตาคมจ้องมองไปยังบุรุษเบื้องล่าง ท่านอ๋องสบตากับฮ่องเต้ก