บททั้งหมดของ EXPLICIT LOVE: THE FORBIDDEN AFFAIR WITH BILLIONAIRE DON : บทที่ 41 - บทที่ 50

“Sinusuportahan ko kayong dalawa,” sagot ni Louisse nang walang pag-aalinlangan. “Maghiwalay na lang kayo nang maayos at magsimula ng hiwalay na buhay. Kung hindi, isang araw, magkakaroon talaga ng trahedya.”“Hinding-hindi ko kailanman sasaktan ang Mama mo, anak! Ano bang akala mo sa akin?” mariing sagot ng kanyang ama, halatang nasaktan sa sinabi niya.“Pa, hindi naman ikaw ang tinutukoy ko.” Kumindat si Louisse sa ama niya, at sa kabila ng tensyon, napatawa ito nang mahina.Napakunot ang noo ng kanyang ina. “Anong ibig sabihin niyan?”Halos mapatawa si Louisse nang makita ang gulat sa mukha ng kanyang ina. “Wala, Ma. Hindi ko sinabing ikaw. Please, pwede ba kayong tumigil? Ang sakit na ng ulo ko.”Sa kabila ng mabigat na usapan, sinubukan ni Louisse na gawing mas magaan ang umaga. “Good morning, everyone!” bati niya nang masigla.Ngunit ang kanyang tinig ay naputol nang biglang bumukas ang pinto. Sa may pintuan, nakatayo si Anthony Eduardo. May pag-aalangan sa kanyang tindig, tila

Tahimik na pinagmasdan ni Anthony ang matanda. Kung mayroon man siyang nakikita sa mga mata nito, iyon ay ang hindi matitinag na pag-aalala at isang lihim na waring hindi nito kayang isiwalat. Totoo nga, ang mga mata ng isang tao ay maaaring magsabi ng higit pa sa mga salita. “Mr. Nicolas,” wika niya, iniiwasan ang titig ng matanda. Ngunit nagpatuloy siya. “Naiintindihan ko naman kung bakit kayo nagkakaganyan. Kung makakagaan sa inyong loob, isa ang pamilya namin sa may malalaking negosyo dito sa Pilipinas at ako ang naatasang mag handle noon. May negosyo ako, at marami akong ari-arian.” Saglit siyang tumigil, bago muling nagsalita. “Hindi pa ako nakasuhan, ni hindi pa ako nakakuha ng traffic ticket.” Saglit na katahimikan ang bumalot sa pagitan nila. Pinagmasdan niya ang mukha ni Mr. Nicolas, at nakita niyang tila lumuwag ang ekspresyon nito. May kaunting pag-aalala na nawala, kahit papaano. Sa simpleng palitang iyon ng salita, tila nagkaintindihan sila. Alam ni Anthony na wala

Sa buong buhay ni Anthony hindi niya inisip na dadating ang araw na magiging ganito siya kababaw. Kasama ang isang estrangherang babae at makikipaglaro ng isang laro na para lamang sa mga bata. Hindi niya maipaliwanag kung bakit sa kada tanggal niya ng mga piraso ng kahoy mula sa nagkapatong-patong na kahoy ay nagiging sobrang seryoso siya. Napaka-competitive nilang dalawa. Walang gustong magparaya at sumuko kahit na laro lang ito. Natatawa din siya sa isip niya dahil ngayon lang siya nag-aksaya ng oras niya. Kada segundo sa kaniya ay mahalaga, dahil bawat segundo ng kaniyang oras ay kumikita siya, pero ngayon heto siya nakikipaglaro ng walang kwentang laro kay Louisse. Pero aminado si Anthony sa sarili niya na nag-eenjoy siya. Sa tuwing aabot ito sa isang bloke ng kahoy, bahagyang napapangiwi ang mga labi namin parehas, pakiramdam ko ay mapapa-atras ako sa pagkaka-upo ko. At sa maliit na pag-usod nito paharap ay halos bumaba ang sleeveless ni Louisse dahilan para lumantad ang kany

“sweetie patong ka sakin.. “ tumango ako at pumatong sa kaniya ng may paglalandi sa kaniyang katawan. Pinapagulong ko ang aking daliri sa kaniyang dibdib. Kinuha niya ang aking binti , umangat ako hanggang sa tumapat ang aking pechay sa kaniyang mukha. Hinayaan niya akong bumakaka sa tapat ng aking mukha. Ibinuka niya ang butas ko ng malaki. Ang aking ulo ay nakatapat naman sa kaniyang talong. Kasabay ng paglalaro ng dila niya sa loob ng aking pechay ang pagkain ko sa kaniyang talong. Bumilis ng bumilis ang paglabas pasok ng kaniyang talong sa aking bibig . Ng hindi na siya makatiis ay maingat niya akong pinihit paharap at inihiga sa kama hanggang sa mapunta na ako sa ilalim. Tinapat niya ang mukha niya sa mukha ko. “d*mn it sweetie… hindi ka na makakawala sakin.” Itinutok na ni Anthony ang kaniyang talong at pinadausdos na ito sa aking loob. Bahagya akong napaurong sa sakit. Kahit na hindi ito ang unang beses kong nakipagtalik ay hindi ko maiwasang hindi masaktan. Ang haba at ang t

Habang naglalakad siya sa sidewalk, isang babae ang lumabas din mula sa ospital. “Pasensya na po,” aniya habang mabilis na umuurong upang bigyang-daan ito. Nagpatuloy siya sa paglakad at pilit na iniisip kung ano ang kanyang susunod na hakbang matapos magpagaling. Wala na siyang trabaho, at hindi na rin magtatagal ang kanyang ipon. Naubos na niya ang ilan sa kanyang naimpok habang nakaratay sa ospital, kaya alam niyang hindi siya maaaring manatili nang matagal sa kanyang apartment nang walang malinaw na plano.Sa gilid ng kanyang mata, napansin niya ang isang itim, mamahaling kotse na nakaparada sa hindi kalayuan. May sobrang dilim ang mga bintana nito, dahilan upang hindi niya makita kung sino ang nasa loob. Gayunpaman, hindi maikakaila ni Louisse na may pino at magarang panlasa ang may-ari ng sasakyan. Bago pa niya tuluyang mapag-isipan ang kahulugan ng presensya ng sasakyan ay bumukas ang pinto nito at bumaba si Anthony.Gulat na gulat siya at the same time ay natatakot dahil sa m