All Chapters of When Forever Fades: Let’s Get Divorce My Dear Husband: Chapter 41 - Chapter 50

Pakiramdam ni Sebastian ay para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Para bang unti-unting bumigat ang paligid, pinipiga ang kanyang dibdib sa hindi maipaliwanag na sakit at pagkagulat. Tumunog ang pintig ng kanyang puso sa kanyang mga tainga, napakabilis, parang gustong kumawala mula sa kanyang dibdib.Hindi… Hindi maaari.Tumingin siya kay Alistair, umaasang may bahid ng kasinungalingan sa mga mata nito, na isa lamang itong maruming laro upang guluhin siya. Ngunit walang bahid ng pag-aalinlangan ang kanyang pinsan—seryoso ito, puno ng galit, at mukhang matagal nang hinintay ang sandaling ito upang ibunyag ang lahat."Your mom is a killer, Sebastian!"Matigas at mariing boses ni Alistair ang pumuno sa buong café. Para itong pumailanlang sa hangin at tumama sa kanyang katawan nang buong pwersa, isang suntok na hindi niya kayang salagin.Napakurap si Sebastian, umaasang mali lang ang narinig niya. Her mom can’t do that. She’s not a murderer. She can’t be. Their family is not a family

Pagkalipas ng ilang minuto, huminto na ang sasakyan sa harap ng gate ng university. Walang sabi-sabing binaba ni Seraphina ang bintana ng kotse, at agad namang lumapit ang guard upang inspeksyunin sila.Isang mabilis na tango lamang ang ibinigay nito bago sila pinapasok.“How come—” Nagsimula sanang magtanong si Sebastian, ngunit agad siyang pinutol ni Seraphina.“I’m employed in this university, so of course, makakapasok ako dito,” malamig niyang sagot, hindi man lang siya lumingon dito.Alam niyang hindi pa tapos ang usapan nila, pero wala siyang balak itong pahabain. Wala na siyang oras para sa walang katapusang tanong ni Sebastian na ni siya mismo ay hindi alam kung kaya niyang sagutin.Idiniretso niya ang sasakyan papunta sa gymnasium, mabilis ang kilos, para bang gusto na niyang makalayo rito. Nang makarating sila, bigla niyang inapakan ang preno at walang pasabing pinatay ang makina. Wala siyang inaksayang oras at agad niyang binuksan ang pinto ng kotse upang makalabas.Pagkaba

“Seraphina, please. Not now. Huwag kang matigas ang ulo,” mahinahong pakiusap ni Frederick, ngunit may bahid ng pagod sa kanyang boses.Sandaling tumitig si Seraphina sa kanyang kapatid, pilit binabasa ang ekspresyon nito. Gusto niyang pilitin pa si Frederick na magsalita, ngunit alam niyang hindi ito bibigay sa ngayon. Kaya sa halip, tumango na lang siya bilang sagot.Napatingin siya sa kanyang cellphone habang naglalakad, nagbabakasakaling may distraction siya mula sa bigat ng kanyang isipan. Dahil dito, hindi niya napansin ang nakausling bato sa kanyang dinadaanan—muntikan na siyang madapa kung hindi siya agad nahawakan ng kanyang kapatid.“Mag-ingat ka naman,” sita ni Frederick habang mariing hinawakan ang kanyang braso. “Don’t bottle up yourself into something na hindi naman kailangan.”Napatingin si Seraphina sa kanyang kuya, na ngayon ay nakangiti sa kanya. Napailing na lang siya bago marahang bumuntong-hininga. Sa totoo lang, hindi niya alam kung paano susundin ang payo nito.

Dahil sa tawag na iyon, mas lalong naging maingat si Seraphina. Hindi na siya lumalabas sa campus tuwing may libreng oras, at kung dati ay bumibili siya ng pagkain sa labas o sa canteen, ngayon ay mas pinipili na lang niyang magbaon. Kapag uwian naman, hindi siya nagpapagabi at palaging nagpapasundo kay Frederick, kahit pa minsan ay nag-aalangan ito dahil sa dami ng kanyang gawain.Sa kasalukuyan, nasa opisina si Seraphina, naghihintay sa kanyang kapatid na susundo sa kanya. Tahimik ang paligid, tanging tunog ng orasan at mahinang tikatik ng ulan sa labas ang maririnig. Umalis na sina Ma’am Yen at Ma’am Ge, ang dalawa niyang kasamahan sa trabaho. Bago umalis, inaya pa siya ng mga ito na pumunta sa K-store upang magmeryenda."Ay, hindi na po ako sasama," magalang niyang pagtanggi habang pilit na ngumiti. "May hinihintay po kasi akong sundo.""Si Frederick na naman?" pabirong tanong ni Ma’am Ge habang inaayos ang kanyang bag. "Napakaalaga talaga ng kapatid mo, ha!"Ngumiti lang si Serap

Nang tuluyan ng kumalma si Seraphina, agad siyang dinala ng kanyang kapatid sa study room kung saan naghihintay ang kanilang ama. Tahimik niyang pinagmasdan ang silid habang papasok—hindi nagbago ang ayos ng mga libro sa estante, at ang mabangong amoy ng mamahaling kahoy ay nanatili pa rin sa hangin. Nakaupo ang kanyang ama sa isang swivel chair, at nang maramdaman nito ang kanyang presensya, itinigil nito ang ginagawa at itinuon ang tingin sa kanya.Napatingin muna siya sa kanyang kapatid, ngunit bago pa man siya makapagsalita, umatras ito at marahang isinara ang pinto sa kanyang likuran. Wala na siyang ibang pagpipilian kundi harapin ang taong labis niyang kinatatakutan—ang kanilang ama."Seraphina," malamig na tawag nito sa kanya.Lumingon siya at marahang sumagot, "Yes, Dad."Hindi siya lumapit ni naupo sa couch na nasa harapan ng mesa. Basang-basa pa rin ang kanyang damit, ramdam niya ang malamig na tela na kumakapit sa kanyang balat, pero hindi niya iyon alintana. Mas matindi ang