All Chapters of ภรรยาที่(ไม่)รัก: Chapter 121 - Chapter 130

"คุณรามขึ้นไปก่อนเถอะค่ะ" ทำไมเธอจะไม่อยากเรียกพวกเขาว่าพี่หรือเรียกท่านว่าแม่ แต่ถ้าทำแบบนั้น พวกเขาจะคิดว่าเธอเป็นคนยังไง เห็นครอบครัวที่มีฐานะหน่อยรีบตะครุบเลยเหรอ เมขลาก็เลยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ดีกว่าว่าเธอไม่ใช่เป็นคนแบบนั้น"ทำไมไม่ขึ้นไปพร้อมกัน ไหนพี่ดูซิว่าหายเจ็บจริงไหม" ถ้าเป็นรามสูรสมัยสิบกว่าปีที่แล้ว เขาคงจะรับเรื่องนี้ไม่ได้ แต่ด้วยอายุวุฒิภาวะ หรืออะไรอีกหลายๆ อย่าง รวมแม้กระทั่งนิสัยมักมากของพ่อ เขาก็เลยต้องได้ทำใจยอมรับทุกอย่างที่เกิดขึ้น"หายดีแล้วจริงๆ ค่ะ""ถ้างั้นพี่ขึ้นไปก่อนแล้วกัน ค่อยๆ เดินตามมาล่ะ" ชายหนุ่มให้สิทธิ์ในการตัดสินใจของน้องสาวว่าต้องการอะไรเมขลานั่งรออยู่ในรถจนพี่ชายเดินเข้าไปข้างใน ถึงได้เปิดประตูลงมา รถคันนี้ถือว่าฟิล์มมืดพอสมควร ถ้าไม่มาส่องดูใกล้ๆ ก็คงไม่เห็นว่าในรถมีใครอยู่บ้าง"หึ???" เสียงสบถดังขึ้นเมื่อรถคันนั้นมีผู้หญิงอีกคนเปิดประตูลงมาหลังจากที่เจ้าของรถไปแล้ว มันเป็นแบบที่คิดไว้จริงๆ คงกลัวคนอื่นรู้เรื่องมากเลยสินะ ถึงต้องได้แยกกันไปมึงบ้าไปแล้วเหรอไอ้เพลิง สายตาเธอไม่ได้แลมาที่มึงเลย ..มันก็แน่อยู่แล้ว แค่ผู้กองกระจอกๆ ใครเขาจะ

"สวัสดีค่ะคุณแม่""ไหว้พระเถอะจ้า รู้แบบนี้แม่รอทานข้าวเย็นพร้อมกันแล้ว""วาทานมาแล้วค่ะ" เอวาไม่ได้โทรมาแจ้งก่อนว่าจะเข้ามา แต่พอมาถึงแม่บ้านก็ไปตามคุณผู้หญิงให้ "วามารบกวนไหมคะ""ไม่รบกวนหรอกจ้า ดีใจนะที่หนูมา""นั่งรถทีไรเวียนหัวค่ะ ก็เลยไม่ค่อยได้ออกมา แล้วน้องเป็นยังไงบ้างคะ""ขึ้นนอนแล้วล่ะ เดี๋ยวแม่ให้คนไปตาม""ไม่ต้องหรอกค่ะ เห็นว่าน้องเจ็บขา""ใช่จ้า แต่ดีขึ้นมากแล้ว ขอบใจนะจ๊ะที่เป็นห่วงน้อง""ถ้างั้นวาไม่กวนดีกว่าค่ะ""อยู่ต่ออีกสักหน่อยสิลูก""ไม่ดีกว่าค่ะ ป่านนี้คุณทศคงใกล้จะกลับมาแล้ว""อ้าวตาทศติดงานหรือจ้ะ""ได้ยินว่าจะมีงานเลี้ยงประจำปีของทางกรมอะไรแบบนี้แหละค่ะ" เรื่องนี้เอวายังไม่ค่อยรู้หรอกเพราะเพิ่งรู้จักเขายังไม่ถึงปีเลย"งานเลี้ยงเหรอ?" แต่พุดตาลรู้ดีว่ามันคืองานอะไร เพราะทุกปีนางต้องได้ไปร่วมงานนี้วันต่อมา..วันนี้ก็เหมือนทุกวันเมขลาให้รถที่บ้านมาส่งที่บริษัท แต่แปลกมากพอเดินเข้ามา เหมือนเธอเป็นที่สนใจของพนักงาน ..หรือว่าเราใส่ชุดไม่เรียบร้อย อะไรติดใบหน้าเราหรือเปล่า เมขลาคิดไปหลายอย่างพอประตูลิฟต์เปิดออก หญิงสาวก็รีบก้าวเข้าไปด้านในพร้อมกับพนักงานหลายคน"ภร

นางอยากจะหย่าแล้วไปที่ไหนสักแห่ง เพื่อที่จะอยู่กับตัวเอง แต่สิ่งที่เป็นห่วงมากที่สุดในเวลานี้ก็คือเมขลา มันเป็นเวรเป็นกรรมอะไรที่ต้องมาเจอผู้ชายไม่รู้จักพอ เห็นแก่ตัว สร้างปัญหาไม่รู้จักหยุดหย่อน"ถ้าคุณแม่อยากจะหย่าก็หย่าไปเลยครับ ถ้าคุณแม่อยากคืนบ้านหลังนี้ก็คืนไปเลย แล้วไปอยู่กับผม" รามสูรมองหน้าคนที่พูดประโยคนี้ เพราะคนที่พูดก็คือทศกัณฐ์ "ถ้าทำอะไรแล้วสบายใจเราก็ทำไป" ทศกัณฐ์เห็นความเศร้าในแววตาของท่าน ถ้าปล่อยให้อยู่คนเดียวตอนนี้คงได้นอนร้องไห้ส่วนรามสูรมัวแต่แค้นใจที่พ่อทำแบบนี้กับแม่ "ถ้างั้นพวกเราจะไปด้วยกัน ผมไปด้วย" เงินของเขาก็มากพอทำไมจะสร้างบ้านหลังใหญ่ๆ ให้แม่อยู่สักหลังไม่ได้ เอาให้ใหญ่กว่าบ้านหลังนี้ไปเลย"ขอบใจลูกๆ มากนะ เวลานี้ไม่มีใครช่วยแม่ได้หรอกนอกจากตัวแม่เอง หลังจากหย่าแล้วแม่อยากจะฝากน้องให้เราสองคนดูแล""คุณแม่จะไปไหนครับ""แม่อยากไปทำบุญ""ทำบุญทำที่ไหนก็ได้นี่ครับ"กึก!! เสียงเปิดประตูรถ และคนที่นั่งอยู่ในนั้นก็ค่อยๆ เผยตัวออกมา"?" เมขลามองไปตั้งแต่ได้ยินเสียงคนเปิดประตูแล้ว และคนที่ลงมาจากรถเธอก็รู้จักเป็นอย่างดี หญิงสาวหันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาที่หลบ"ไปไ

"จะไปไหน" จังหวะที่เพลิงเดินอ้อมมากำลังจะขึ้นรถ แต่ยังไม่ทันได้ขึ้นเมขลาก็เปิดประตูลง ..ชายหนุ่มรีบเดินอ้อมกลับมาหยุดเธอไว้ก่อนแต่หญิงสาวไม่ยอมคุยด้วยเธอยังคงจะเดินกลับทางเดิม"มาคุยกันหน่อย" มือหนาคว้าแขนอีกฝ่าย แล้วพามาขึ้นรถ เขาจับเธอขึ้นไปนั่งบนรถได้แบบง่ายดาย ก่อนที่จะปิดประตูเพลิงไม่ลืมคาดเซฟตี้เบลท์ให้แล้วคนร่างสูงก็เดินอ้อมกลับมานั่งประจำที่คนขับ"ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น" ไม่ต้องให้เธอได้อธิบายเขาก็รู้ด้วยตัวเองแล้ว ว่าเธอกับรามสูรไม่ได้เกินเลยกัน เธออาจจะเป็นแค่พี่เลี้ยงเด็กและพนักงานในบริษัทเหมือนที่บอกไว้แต่ไม่มีคำตอบใดๆ ออกมาจากปากของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ"คุณกำลังคิดอะไรอยู่ก็พูดออกมาสิ ผมพร้อมจะทำตาม""ไปส่งฉัน""ครับ" ดีกว่าเธอจะไม่ยอมพูดอะไรด้วยเลย ชายหนุ่มถอยรถออกมาจากพุ่มไม้ แล้วมุ่งหน้าตรงไปยังเซฟเฮ้าส์ขณะที่นั่งรถมา เมขลาก็สงสัยว่าทำไมเขาไม่กลับออกไป แถมยังขับรถเข้ามาลึกกว่าเดิม แต่เธอก็ไม่ยอมเปิดปากถาม จนรถวิ่งเข้ามาถึงบ้านหลังหนึ่ง ที่สร้างโดยแนวรั้วแน่นหนา แถมรอบข้างก็มียามรักษาความปลอดภัยเกือบรอบบ้าน"กลับมาพอดีเลย" พุดตาลกำลังจะให้ทศกัณฐ์โทรตา

"สวัสดีค่ะคุณลูกค้า เชิญนั่งโต๊ะมุมนี้ดีกว่าค่ะ" อรอนงค์ซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลรีบเดินมาต้อนรับ และขณะที่พูดอรอนงค์ก็สะกิดเมขลาให้ไปหลังร้าน เพราะรู้แล้วว่าลูกค้าคนนี้คงไม่มาดีแน่"เดี๋ยวก่อนสิน้องสาว" แต่ไอ้คนที่มีเรื่องเมื่อวานมันไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ ขณะที่เมขลากำลังจะออกไปจากตรงนั้น มันก็รีบเดินมาดักหน้าไว้"คุณลูกค้าคะ""กูไม่ได้พูดกับมึงอีแก่"พนักงานผู้ชายและพ่อครัวรีบออกมาเมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย"ถ้าคุณคิดจะมาหาเรื่อง ก็เชิญออกจากร้านไปได้เลยค่ะ" เมขลาเริ่มโมโห อยู่ดีๆ มาเรียกน้าของเธอแบบนั้นได้ยังไง"วันนี้คงไม่มีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยเหมือนเมื่อวานนี้หรอก..อย่าปากดีนักเลย" เพราะมันมาที่นี่บ่อยๆ ไม่เคยเห็นลูกค้าคนนั้น คงเป็นขาจรที่เพิ่งเคยมา แต่ถึงมาวันนี้ก็คงสู้กลุ่มของมันไม่ได้เพราะเรียกเพื่อนมาเยอะขนาดนี้ "ตกลงกูจะเอาโต๊ะนี้ และต้องให้น้องคนนี้มาบริการกูเท่านั้น" มันรู้สึกแค้นมากทั้งเสียหน้า ถ้าไม่ได้เอาคืนคงตายตาไม่หลับแน่"ถ้างั้นเชิญคุณลูกค้านั่งก่อนค่ะ เดี๋ยวพวกเราจะไปเตรียมอาหารมาให้" อรอนงค์คว้าแขนหลานกำลังจะพาออกจากตรงนั้น แต่ไม่ทันกลุ่มคนที่มาหาเรื่อง มันกระชากทีเดียวร่า