All Chapters of ภรรยาที่(ไม่)รัก: Chapter 141 - Chapter 150

"เอาล่ะครับแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ตอนนี้ผมคิดว่าสมควรแก่เวลาแล้ว"ทุกคนที่มาร่วมงานต่างก็ลุ้นอยู่ว่ามันเป็นงานเลี้ยงอะไร เพราะไม่ว่าใครจัดงานเลี้ยงและมีการ์ดเชิญ หน้าการ์ดต้องระบุไว้ด้วยว่าเชิญเนื่องในโอกาสอะไร แต่งานนี้ดูมีลับลมคมใน"คุณพุดตาลครับ" พลเอกเกษมราษฎร์หันมาที่พุดตาลพร้อมกับยื่นมือไป เพื่อให้นางได้มีที่ยึดเหนี่ยวในการยืนพุดตาลมองไปดูลูกๆ ก่อนที่จะเอื้อมไปจับมือเพื่อไม่ให้ท่านเสียหน้า"งานเลี้ยงนี้ผมอยากประกาศให้สังคมได้รับรู้ว่า ครอบครัวเราทั้งสองยินดีปรองดองเป็นทองแผ่นเดียวกัน""ยังไงคะท่าน?" ขณะที่ถามเกษมราษฎร์ดวงตาพุดตาลได้หันมองไปดูเรวทัตสามีเก่า หวังว่าท่านจะหันมองมาที่นางบ้าง แต่ไม่เลย ท่านยังคงนั่งหันหลังให้และเกษมราษฎร์ก็ได้เห็นแววตานั้นของนาง ถึงแม้ท่านจะทำดีให้ตายก็คงไม่ได้หัวใจของผู้หญิงคนนี้มาครอบครอง"เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะครับ ที่ผมจัดงานขึ้นมาในวันนี้ แค่อยากให้ทุกคนรับรู้ว่า ลูกชายของผมผู้พันกองทัพ กำลังคบหาดูใจอยู่กับลูกสาวของคุณพุดตาล""คะ?" จากที่ทุกคนจ้องมองพุดตาล ตอนนี้สายตาหลายคู่หันมองมาที่เมขลา"กองทัพ" คนเป็นพ่อเอ่ยชื่อลูกชายเพื่อให้ลูกชาย

"อือ ขับรถมาทั้งคืนไม่เหนื่อยหรือไงคะ" หญิงสาวไม่คิดจะห้ามอีกแล้ว เพราะถึงห้ามไปเขาก็ไม่ยอมฟัง"เหนื่อยแต่ผมต้องการคุณมากกว่า" เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยพูดออกมาแทบจะไม่ได้ยิน เพราะมัวตักตวงความสุขจากร่างกายของหญิงคนรัก"โอ๊ย" เมขลารู้สึกเสียวแว้บตรงท้องน้อย เมื่อถูกของแข็งสอดใส่เข้ามาในท่ายืน มือเรียวเกาะไหล่กว้างเพื่อเป็นที่ยึด เพราะกลัวว่าแรงกระแทกจะทำให้เธอล้ม "อ่ะ อ่ะ อ่ะ"เพลิงไม่รอช้า พอมันเข้าได้ที่ก็เริ่มขยับสะโพก "ซี๊ดดด""โอ๊ยย อื้ออ คุณเพลิง" เมขลาตกใจเมื่อเขาโอบร่างของเธอยกลอยขึ้นจากพื้น โดยที่ยังไม่ได้ถอดเจ้าสิ่งนั้นออกมา วันนั้นที่เขาอุ้มกระแทกมันยังคงทำให้เธอกลัว"ผมไม่ทำให้คุณตกหรอก" แต่อีกฝ่ายกลับคิดว่าเธอกลัวตก"เบาๆ นะคะ" นอกจากคำนี้แล้วไม่รู้จะบอกเขายังไงดี ถ้าถูกกระแทกเหมือนวันนั้นมันต้อง เป็นแผลอีกแน่เลย "อ๊อยย"เพลิงอุ้มคนตัวเล็กได้ก็พาเดินมาวางลงที่เตียง ที่จริงเขาไม่ได้จะอุ้มแตงเธอหรอก แค่จะพามาที่เตียงโดยไม่ให้เจ้าน้องชายมันหลุดออก"อ่ะ อ่ะ อื้ออ" วางลงได้ร่างบางก็โยกไปตามแรงกระแทก มือเรียวควานหาที่ยึดเหนี่ยวไว้ แต่เธอก็ไม่ได้ห้าม ยอมให้เขาใช้แรงตามที่ต้องการ ถึงแม้ต

เท้าที่แข็งแกร่งค่อยๆ ก้าว เคยแต่ย่องเข้าไปสืบงานราชการ ไม่คิดว่าตัวเองจะเอาวิชานี้มาย่องหาผู้หญิงได้แกร็ก.. ของแหลมในมือถูกแหย่เข้าไปช่องหน้าต่าง พอปลดกลอนสำเร็จมือหนาก็ค่อยๆ แง้มประตูออกแล้วกระโดดข้ามเข้าไปด้านในอึก อึก ยิ่งดึกก็ยิ่งคิดถึง คนตัวเล็กได้แต่นอนร้องไห้สะอึกสะอื้น กว่าจะเห็นหน้าเขาอีกทีตั้งเป็นเดือน"คุณร้องไห้เหรอ"เมขลามัวแต่สะอื้นก็เลยไม่ได้ยินเสียงปลดล็อกหน้าต่าง"เราคิดถึงเขาจนได้ยินเสียงเลยเหรอ" หญิงสาวที่นอนคว่ำหน้าอยู่กับหมอนไม่ได้หันกลับไปมอง เพราะคิดว่าตัวเองคงหลอนไปแล้ว"อย่าบอกนะที่ร้องไห้เพราะคิดถึงผม""??" เราเป็นเอามากขนาดนี้เลยเหรอ ไม่ใช่แค่ได้ยินเสียงแล้ว เพราะหันกลับมาก็เห็นใบหน้าของเขาลอยอยู่ใกล้ๆเพี๊ยะ"โอ๊ย คุณตบผมทำไม""คุณจริงๆ ด้วย ฉันคิดว่าตัวเองหลอนไปแล้ว" เมขลารีบลุกขึ้นนั่ง มือเรียวเอื้อมไปคลำร่างของเขาว่าใช่ไหม "คุณมาได้ยังไง""ผมก็เข้ามาทางเดิมนั่นแหละ" จะมาหาเมียแต่ละทีช่างยากเย็น"วันนี้ทหารเยอะมาก แล้วคุณรอดมาได้ยังไงคะ" ที่เมขลาล็อกหน้าต่าง เพราะคิดว่าถ้าเพลิงมายังไงก็แอบเข้ามาในห้องนี้ไม่ได้ และอีกอย่างไม่คิดว่าเขาจะกล้าขัดคำสัญญาที่

"ทำอะไรกัน" รามสูรได้ยินเสียงนับเลขของคนที่อยู่ด้านนอกก็เลยออกมาดู"สั่งวิดพื้นครับ" คนที่ตอบก็คือทศกัณฐ์ ซึ่งตอนนี้นั่งอยู่เก้าอี้ยาวสวนหย่อมหน้าบ้าน มองสองคนที่กำลังวิดพื้นอยู่แบบสบายใจ"หึ" รามสูรนึกขำกับการลงโทษ แต่ก็ไม่เข้าไปยุ่ง เพราะเรื่องความรักมันห้ามกันไม่ได้อยู่แล้ว และคนเป็นพี่คิดว่าน้องชายก็คงคิดแบบเดียวกัน ถึงได้ทำโทษแค่นี้"หกสิบ..หกสิบเอ็ด..หกสิบสอง""พอได้แล้วค่ะ" เมขลาทนฟังไม่ไหวรีบออกมา และคนอื่นๆ ก็ตามออกมาด้วย"พี่บอกให้เราอยู่ในห้องไม่ใช่เหรอ""พวกเขาเหนื่อยกันแล้ว" ถึงแม้คนอื่นมองเป็นเรื่องปกติเพราะทหารฝึกหนักกว่านี้อยู่แล้ว แต่สำหรับหญิงคนรักไม่ได้มองเหมือนคนอื่น"นี่ยังไม่ถึงร้อยเลย เหลืออีกตั้งสี่ร้อยกว่า" ทศกัณฐ์ตอบน้องสาวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง"อะไรนะคะ? คุณทศทำโทษผู้กองห้าร้อยครั้งเลยเหรอ??""คุณทศ?" หลายคนต่างก็มองหน้ากัน เพราะเมื่อสักครู่เมขลาไม่เรียกทศกัณฐ์ว่าพี่ทศอีกแล้ว"จะ..จะไม่ให้พี่ทำโทษเลยหรือไง" ทศกัณฐ์ชักจะเสียวสันหลังกลัวน้องโกรธมากกว่านี้"ไม่รู้ล่ะถ้าคุณทศไม่บอกให้เขาหยุด น้องเมย์จะโกรธ" มือเรียวยกขึ้นมากอดอกแบบเอาเรื่องใบหน้างามบึ้งตึงขึ้นมา

"คุณไม่มีพันธะ แต่คุณไม่คิดเหรอกว่าเกษมอาจจะมีพันธะอยู่ก็ได้"พุดตาลเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากสามีเก่า มันก็มีส่วนอยู่บ้าง พลเอกเกษมราษฎร์ตำแหน่งใหญ่โตขนาดนั้น แถมภรรยาก็ตายจากไปนานแล้ว"เรื่องนั้นฉันคงไม่ให้ท่านต้องมาลำบากใจด้วยหรอกค่ะ..กลับกันเถอะลูก"พลเอกเรวทัตได้แต่มองตามหลังนางไป ทันใดนั้นก็คิดอะไรขึ้นมาได้"คนนี้ใช่ไหม ที่เป็นลูกของนวล" เรวทัตรีบเดินตามทั้งสองมาที่รถจากที่กำลังจะเปิดประตูพุดตาลถึงกับชะงัก"ผมจะรับลูกคนนี้กลับมาเลี้ยงเอง""??" พอประโยคนี้ออกจากปากพลเอกเรวทัต ทั้งสองที่ยืนหันหลังให้ ก็ได้หันกลับมามองพร้อมกัน "คุณหมายความว่ายังไง""ในเมื่อเด็กคนนี้เป็นลูกอีกคนของผม มันก็ไม่แปลกที่ผมจะรับลูกกลับมาเลี้ยงเอง"พุดตาลรีบจับเมขลาหลบไว้ด้านหลังของตัวเองก่อน "เสียใจด้วยค่ะ แต่ตอนนี้เมขลาเป็นลูกของดิฉันแล้ว""คุณแน่ใจเหรอว่าจะพูดเรื่องสิทธิ์เลี้ยงดูเด็กคนนี้กับผม"เมขลาส่ายหน้าเล็กน้อยเพื่อบอกกับแม่พุดตาลว่าเธอไม่ไป"แม่ไม่ยอมให้หนูไปอยู่แล้ว เรากลับบ้านกัน" นางรีบหันกลับไปเปิดประตูรถ เพื่อให้เมขลาได้ขึ้นไปนั่งก่อน"ถ้าคุณชอบขึ้นโรงขึ้นศาล ไม่เป็นไรนะผมจัดให