บทที่ 127

"จะไปไหน" จังหวะที่เพลิงเดินอ้อมมากำลังจะขึ้นรถ แต่ยังไม่ทันได้ขึ้นเมขลาก็เปิดประตูลง ..ชายหนุ่มรีบเดินอ้อมกลับมาหยุดเธอไว้ก่อน

แต่หญิงสาวไม่ยอมคุยด้วยเธอยังคงจะเดินกลับทางเดิม

"มาคุยกันหน่อย" มือหนาคว้าแขนอีกฝ่าย แล้วพามาขึ้นรถ เขาจับเธอขึ้นไปนั่งบนรถได้แบบง่ายดาย ก่อนที่จะปิดประตูเพลิงไม่ลืมคาดเซฟตี้เบลท์ให้

แล้วคนร่างสูงก็เดินอ้อมกลับมานั่งประจำที่คนขับ

"ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น" ไม่ต้องให้เธอได้อธิบายเขาก็รู้ด้วยตัวเองแล้ว ว่าเธอกับรามสูรไม่ได้เกินเลยกัน เธออาจจะเป็นแค่พี่เลี้ยงเด็กและพนักงานในบริษัทเหมือนที่บอกไว้

แต่ไม่มีคำตอบใดๆ ออกมาจากปากของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ

"คุณกำลังคิดอะไรอยู่ก็พูดออกมาสิ ผมพร้อมจะทำตาม"

"ไปส่งฉัน"

"ครับ" ดีกว่าเธอจะไม่ยอมพูดอะไรด้วยเลย ชายหนุ่มถอยรถออกมาจากพุ่มไม้ แล้วมุ่งหน้าตรงไปยังเซฟเฮ้าส์

ขณะที่นั่งรถมา เมขลาก็สงสัยว่าทำไมเขาไม่กลับออกไป แถมยังขับรถเข้ามาลึกกว่าเดิม แต่เธอก็ไม่ยอมเปิดปากถาม จนรถวิ่งเข้ามาถึงบ้านหลังหนึ่ง ที่สร้างโดยแนวรั้วแน่นหนา แถมรอบข้างก็มียามรักษาความปลอดภัยเกือบรอบบ้าน

"กลับมาพอดีเลย" พุดตาลกำลังจะให้ทศกัณฐ์โทรตา