Semua Bab ซ่งเฟยหย่า นางหงส์คืนแผ่นดิน: Bab 11 - Bab 20

ซ่งเฟยหย่าเมื่อเห็นว่าไม่อาจสู้คนตัวโตได้ ก็ให้นึกขัดเคืองใจนัก ไม่ว่านางจะออกหมัด ศอก เข่า อีกฝ่ายกลับตั้งรับได้หมด จนนางหายใจเหนื่อยหอบ ยิ่งเห็นใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มขึ้นอย่างเหนือกว่า ราวกับเย้ยหยัน ทำให้ร่างบางยิ่งเดือดดาลในอกพลันร้อนรุ่มไปด้วยไฟแห่งโทสะที่ยากจะควบคุม ยิ่งร่างเล็กถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยกายหนาที่แข็งแกร่งจนยากที่จะสะบัดให้หลุดนั้น ยิ่งทำให้ร่างบางยิ่งรู้สึกเดือดดาล เท้าเล็กที่ยังคงเป็นอิสระจึงกระทืบลงบนหลังเท้าใหญ่ด้วยแรงทั้งหมดที่มี จนร่างสูงที่ซ้อนอยู่ด้านหลังเสียหลักเพราะไม่คิดว่าร่างบางในอ้อมแขนจะใช้กลยุทธ์เช่นนี้ จึงทำให้เสียการทรงตัว สองร่างหงายหลังล้มลงไปด้วยกันใบหน้างามนั้นบิดเบี้ยว มิใช่เพราะได้รับบาดเจ็บแต่เป็นเพราะฝ่ามือหนาของคนตัวโตที่ไม่ยอมปล่อยนางแม้จะล้มลงไป กลับดึงนางลงไปด้วย แต่นั่นมิใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นมันอยู่ที่ฝ่ามือใหญ่ที่ร้อนผ่าวนั้นกำลังนาบอยู่บนทรวงอกอวบอิ่มของนางเต็มๆ จนรู้สึกถึงความร้อนที่ส่งผ่าน แม้จะมีอาภรณ์ขวางกั้นก็ตาม และตอนนี้เองที่ซ่งเฟยหย่า นางสัมผัสได้ว่าบุรุษผู้นี้อยู่ในอาภรณ์ที่ไม่เรียบร้อยนัก เขาสวมเพียงเสื้อคลุมตัวเดียวเท่าน

นางเห็นความยินดี จงรักภักดีฉายชัดอยู่ในดวงตาของทุกคน"เช่นนั้นก็เป็นสวรรค์เมตตาแคว้นซ่งของเราแล้ว ลูกก็อธิบายสิ่งที่จะทำให้เหล่าขุนนางได้ฟังต่อเถิด พวกเขาพร้อมที่จะยืนอยู่เคียงข้างลูก ใช่หรือไม่"พระสุรเสียงของฮ่องเต้ซ่งเต๋อเทียนกล่าวออกมาอย่างยินดี พร้อมกับรอยยิ้มระบายเต็มใบหน้า ท้ายประโยคนั้นหันไปเอ่ยกับเหล่าข้าราชบริพารผู้ภักดีตรงหน้า"พ่ะย่ะค่ะ"เสียงตอบรับที่ดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง พร้อมกับแววตาที่มองนางนั้นเต็มไปด้วยความหวัง ทำให้ใบหน้างามกะพริบตาถี่ๆ เพื่อขับไล่หยาดน้ำที่เอ่อคลอหน่าวตา ยกยิ้มขึ้นอย่างยินดี ก่อนจะกล่าวต่อไปอย่างตั้งอกตั้งใจ การมีคนรับฟัง พร้อมที่จะเคียงข้าง มันให้ความรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง นางจะไม่ทำให้ทุกคนต้องผิดหวัง"ข้าอยากจะเสนอให้มีการขุดลอกคูคลองขึ้นและสร้างฝายกั้นน้ำ เพื่อให้ชาวบ้านชาวเมืองได้มีน้ำดื่มน้ำใช้ เมื่อเข้าหน้าฝนก็สามารถที่จะกักเก็บน้ำไม่ให้มันไหลทะลักท่วมบ้านเรือนของชาวบ้าน""แต่แคว้นของเรานั้นแห้งแล้งมาก เราจะเอาน้ำมาจากไหนกันพ่ะย่ะค่ะ"เป็นขุนนางอาวุโสท่านหนึ่งที่กล่าวขึ้น ก่อนที่คนอื่นจะรอคำตอบจากนางเช่นกัน"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ข้าแล

ภาพใบหน้างามของธิดาเพียงองค์เดียวของพระองค์ที่ก้มหน้างุด เมื่อบุรุษหนุ่มปรากฏกายขึ้น ทำให้ฮ่องเต้ซ่งเต๋อเทียนยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี คิดว่าผู้เป็นธิดาคงจะเขินอายบุรุษตรงหน้าเป็นแน่"นี่อย่างไรเล่าหย่าหยา คนที่พ่อจะให้มาช่วยเหลืองานของลูก""แม่ทัพหยาง นี่คือธิดาของลุ...เอ่อ ของข้า องค์หญิงเพียงหนึ่งเดียวของแคว้นซ่ง องค์หญิงซ่งเฟยหย่า"สุรเสียงของบุรุษผู้อยู่เหนือบัลลังก์ทอง ทำให้ใบหน้าหล่อที่ในตอนแรกมิได้สนใจสิ่งใด จำต้องหันไปมองตามคำแนะนำ สตรีร่างบางที่เอาแต่ก้มหน้านั้นทำให้คิ้วคมเข้มขมวดมุ่น ร่างงามในอาภรณ์สีแดงนั้นดูคุ้นตาอย่างประหลาด แต่ไม่ว่าพระองค์จะพิศมองอย่างไรใบหน้านั้นก็เอาแต่ก้มหน้าหลบสายตา กิริยาเช่นนั้นพระองค์สัมผัสได้ว่ามิได้เกิดจากอาการเขินอาย แต่จงใจที่จะหลบหน้าเสียมากกว่า แต่มีเหตุอันใดที่ทำให้นางไม่กล้าสู้หน้าพระองค์กันซ่งเฟยหย่าที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับหลับตาแน่น ในใจได้แต่ครุ่นคิดว่าบุรุษผู้นั้นจะจำนางได้หรือไม่ ได้แต่ภาวนาให้เขาจำนางไม่ได้ แต่นางปิดหน้าปิดตาเสียขนาดนั้นเขาคงจะจำไม่ได้กระมัง และอีกอย่างตอนนั้นก็มีเพียงแสงสว่างจากเชิงเทียนเท่านั้น คิดได้ดังนั้นใบหน้างา

ร่างบางที่หยัดกายขึ้นหลังอาชาอย่างกล้าแกร่ง มิได้อ่อนปวกเปียกดังสตรีในห้องหอ ก่อนจะห้อตะบึงม้าไปข้างหน้าราวกับโกรธแค้นใคร ทำให้บุรุษหนุ่มผู้องอาจที่มองตามหลังหยัดยิ้มขึ้น การขี่ม้าของนางช่างดุดันถูกใจพระองค์ยิ่งนักฮะแฮ่ม"คิดอะไรอยู่พ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงทรงเสด็จไปไกลแล้ว"ลู่จิ่นที่กระแอมไอขึ้น มองใบหน้าหล่อเหลาของผู้เป็นนาย ที่ประกายตาเจ้าเล่ห์นั้นดูเจิดจรัสอย่างมิน่าไว้วางใจ องค์หญิงผู้สูงศักดิ์ผู้ที่พึ่งควบม้าออกไปก็ดูจะไม่ธรรมดา เห็นทีคงมีเรื่องให้เขาปวดหัวอีกแล้วเป็นแน่ สวรรค์ช่างสรรค์สร้างส่งคนทั้งสองให้โคจรมาพบกันโดยแท้ ช่างไม่สงสารคนรอบตัวของทั้งสองพระองค์บ้างหรืออย่างไรชินอ๋องไท่หมิงหลงที่หันมามองคนสนิท ก่อนจะยกยิ้มขึ้นนัยน์ตาพยัคฆ์นั้นเปล่งประกายเจ้าเล่ห์แสนร้ายกาจ"เปิ่นหวางก็กำลังคิดว่า หากได้องค์หญิงแคว้นซ่งมาเป็นชายาก็ดีไม่น้อย การได้ปราบลูกแมวแสนพยศให้เชื่องมันน่าสนุกและน่าตื่นเต้น ช่วยให้ชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายนี้มีสีสันขึ้นมาก"ลู่จิ่นที่มองผู้เป็นนายตาปริบๆ ดูจากอาการของผู้เป็นนายแล้วมิรู้ว่าผู้ใดกันแน่ที่จะเป็นฝ่ายถูกปราบ เขากลัวว่าจากพยัคฆ์จอมอหังการจะถูกลูกแมวน้อยปรา

ซ่งเฟยหย่าและชินอ๋องไท่หมิงหลงที่ตกลงสงบศึกและร่วมมือกันชั่วคราว ต่างเดินทอดน่องมองสำรวจบรรยากาศทั้งสองข้างทางในตลาดที่บรรดาพ่อค้าแม่ขายต่างตั้งแผงขายของกันอย่างบางตา ตลาดที่เคยคึกคักบัดนี้กลับดูเงียบสงบ บางร้านก็ปิดตัวลง ชาวบ้านชาวเมืองที่มาเดินจับจ่ายซื้อของก็ดูบางตา ใบหน้าของเหล่าชาวบ้านนั้นไร้ความสุข ช่างน่าหดหู่ใจยิ่งนักแม้ทางการจะเปิดโรงทานและบริจาคข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น เพื่อบรรเทาในภัยสงครามที่เกิดขึ้น แต่เหมือนกับจะไม่เพียงพอซ่งเฟยหย่าที่กวาดสายตามองดูความเป็นอยู่ของชาวเมืองด้วยใบหน้าเศร้าหมอง เพราะตั้งแต่เกิดศึกระหว่างแคว้นจ้าวและแคว้นซ่ง พ่อค้าจากต่างแคว้นและชนเผ่าต่างๆ ที่ทำการค้ากับแคว้นซ่งมาตลอดกลับหยุดส่งสินค้า ไม่ว่าจะเป็นเหล่าเครื่องเทศ ข้าวสาร พืชผัก และข้าวของเครื่องใช้จำเป็นต่างๆ ให้กับแคว้นซ่ง เพราะพวกเขาไม่อยากที่จะมีปัญหากับแคว้นจ้าวและบางส่วนก็มีสัมพันธ์เกี่ยวดองกับแคว้นเจ้า แม้ศึกครานั้นแคว้นซ่งจะเป็นฝ่ายชนะ แต่ก็ใช่ว่าจะสามารถอยู่เหนือกว่าแคว้นจ้าวและแคว้นอู่ที่ร่วมมือกัน หากจะให้แคว้นซ่งกลับมาคึกคักและเฟื่องฟูอีกครั้งก็มีเพียงแคว้นซ่งจะต้องเกี่ยวดองกับ