All Chapters of ฮูหยินนางโลมของท่านแม่ทัพ: Chapter 1 - Chapter 5

ในยามราตรี ณ หอบุปผาสำราญสถานเริงรมย์ แหล่งรวมโฉมสะคราญที่ชวนเชิญให้บุรุษต่างเคลิ้มหลงใหล บรรดาขุนนาง และคหบดีต่างยินดีหอบเงินมาเที่ยวหาความสุข ความสำราญกันที่นี่สายตาคู่สวยของซุนอันเล่อสตรีผู้ดูแลหอบุปผาสำราญแห่งนี้ กวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนพยักหน้าให้สตรีอีกนางที่ยืนอยู่ทางด้านหน้าให้เข้ามาหา“แม่นางใหญ่ซุนมีอันใดหรือเจ้าคะ”“เจ้าไปบอกเชิญคุณชายสี่ท่านนั้นว่าข้าเชิญที่ห้องรับรองแขกพิเศษ แล้วให้เถิงซีจัดเตรียมสุราชั้นดีให้ข้าด้วย”“เจ้าค่ะ”นางรับคำแล้วจึงเดินตรงไปยังบุรุษน่าเกรงขามทั้งสี่ตามคำบอกของผู้ดีแลหอฯ แห่งนี้“ช้าก่อนเจ้าค่ะคุณชายทั้งสี่”ถีหลันเอ่ยทักชายทั้งสี่เอาไว้ พร้อมกับส่งยิ้มให้“แม่นางใหญ่ซุนผู้ดูแลหอบุปผาสำราญให้ข้ามาเชิญคุณชายทั้งสี่ไปที่ห้องรับรองแขกพิเศษเจ้าค่ะ”นางเอ่ยขึ้นต่อด้วยวาจาอ่อนหวาน ทว่าหูตานั้นแพรวพราวสมเป็นคณิกาสาว“เชิญพวกข้าเช่นนั้นหรือ เพราะเหตุใดจึงต้องเชิญพวกข้าด้วย”บุรุษหนึ่งในสี่เอ่ยขึ้นน้ำเสียงอ่อน แววตากรุ้มกริ่มไม่ต่างไปจากสตรีผู้เชื้อเชิญ“ข้อนี้ข้าไม่อาจล่วงรู้ความคิดของผู้ดูแลหอนี้ได้ หากคุณชายอยากรู้เมื่อถึงห้องแล้วคงได้ทราบเจ้าค่ะ”คณิกาสา

“ท่านพี่”แม้ซุนอันเล่อจะมีศักดิ์เป็นน้าสาวแท้ ๆ ของซุนหย่งเล่อ แต่อายุที่ใกล้เคียง ห่างกันเพียงห้าปีทำให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันเช่นพี่น้องเสียมากกว่า เช่นนั้นซุนอันเล่อจึงให้หลานสาวเรียกนางว่า ‘พี่สาว’ แทนที่จะเรียกน้าเช่นนี้มาตั้งแต่เริ่มหัดพูด“เจ้าวางใจเถิด สุราจอกนี้อ่อนมาก ข้าถึงวางใจให้เจ้าได้ดื่ม”นางบอกหลานสาวพร้อมกับส่งจอกในมือให้ แล้วจึงรับจอกในมือของบุรุษหนุ่มผู้นั้นแทน“มีสุราอ่อน ๆ เช่นนี้ด้วยหรือ”“ที่หอบุปผาสำราญของข้าย่อมมีทุกสิ่งอยู่แล้ว”“เช่นนั้นให้ข้าได้ลองสักจอกจะได้หรือไม่”บุรุษหนุ่มคนเดิมเอ่ยขึ้น“ย่อมได้ ๆ รอข้าสักครู่”“เดี๋ยวข้าไปรินให้เองขอรับ” หานเถิงซีรีบขันอาสา“ไม่ต้อง ๆ เดี๋ยวข้าจัดการเอง”ซุนอันเล่อยกมือขึ้นห้ามไม่ให้อีกฝ่ายเข้ามายุ่ง ชายหนุ่มในวัยเดียวกับหลานสาวต้องเดินคอตกกลับไปยืนประจำที่เดิมอีกครั้งหานเถิงซี เป็นหนึ่งในผู้ดูแลหอบุปผาสำราญ และเป็นคนสนิทของซุนอันเล่อ อีกทั้งยังเป็นสหายสนิทของซุนหย่งเล่อและฟางลี่อิง ซึ่งเป็นสหายรักของนางอีกคนทั้งสามคนเติบโตในหอนางโลมมาด้วยกันจวบจนตอนนี้อายุเข้าสิบเจ็ดปีแล้ว ทว่าหานเถิงซียังคงไม่ยอมห่างกายนาง เว้นแต่ใน

เขาบรรจงวางร่างบอบบางนั้นลงบนเตียงใหญ่ จากนั้นก็ทาบทับตัวเองเหนือร่างนาง แม่ทัพหนุ่มไม่รีรอที่จะสอนบทรักให้อี้จี้สาวอีกสักบทเพลงแม้ว่าทุกบทเพลงรักที่จางหลี่จวินสอนให้นางในค่ำคืนนี้ จะมีฤทธิ์จากยารัญจวนจิตอยู่ด้วย แต่ใช่ว่าแม่ทัพหนุ่มจะปล่อยให้ฤทธิ์ของมันควบคุมตัวเองเอาไว้จนไม่สามารถแยกความรู้สึกแท้จริงได้ จางหลี่จวินล้วนมีสติในทุก ๆ บทเพลงรัก ที่ได้ทำการขับกล่อมร่วมกับซุนหย่งเล่อตลอดค่ำคืนมือเรียวเล็กลูบไล้ไปที่แขนแข็งแรง ที่พาดผ่านรอบเอวตัวเองเอาไว้อย่างเบามือ ก่อนค่อย ๆ จับท่อนแขนนั้นออกให้พ้นจากตัว ซุนหย่งเล่อลงจากเตียงช้า ๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกตัวตื่นนางเดินมาหยุดที่หน้าโต๊ะกระจกแล้วค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนั่งอย่างช้า ๆ น้ำใส ๆ เอ่อจนล้นออกมานอกกรอบตาคู่สวย“เหตุใดสวรรค์ถึงต้องกลั่นแกล้งข้าเช่นนี้ด้วย”ริมฝีปากเล็กที่เวลานี้บวมช้ำหน่อย ๆ จากการที่ถูกคนบนเตียงระดมจูบอยู่หลายครั้งหลายหน ดวงตาคู่สวยมองใบหน้าอันงดงามของตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่“เวลานี้ข้าก็ไม่ต่างอะไรจากคณิกาในหอบุปผาแห่งนี้ ... ความบริสุทธิ์ได้ถูกเขาทำลายมันลงไปแล้ว วันพรุ่งนี้ข้ายังจะมีหน้าไปพบใครได้อีก”ริมฝีปากเล็กเ