All Chapters of Marrying My Ex's Billionaire Uncle: Chapter 21 - Chapter 30

Belle's POV Napakurap-kurap ako habang nakatitig sa matayog at eleganteng gusali ng Villareal Empire Holdings. Kahit kailan, hindi ko naisip na darating ang araw na papasok ako rito—at lalong hindi ko inisip na gagawin ko ‘yon bilang asawa ng mismong may-ari. Napabuntong-hininga ako. What the hell am I even doing here? “Seryoso ka bang tatayo ka lang diyan maghapon?” Napairap ako at nilingon ang lalaking nasa tabi ko. Si Damian, as usual, ay mukhang isang business tycoon na parang kakain ng tao sa suot niyang all-black suit. Matigas ang expression niya at malamig ang mga mata niyang nakatingin sa akin. “Hindi ba pwedeng i-appreciate ko muna ‘yung gusali bago ako pumasok?” sagot ko. “You have five seconds.” “Wow, ang generous mo naman,” sarkastikong tugon ko bago inirapan siya. Tumikhim siya at diretsong naglakad papasok ng building. Naiwan akong nakatingin sa likuran niya bago ko siya hinabol. “Hoy, Damian! Bilisan mo naman!” “Hindi ako ang mabagal, Belle,” sagot niya nang hin

Belle's POV Malamig ang aircon sa opisina ni Damian, pero mas malamig ang tingin niya sa akin. Perfect. Hindi pa nagtatanghali, bad trip na agad siya sa akin. “Belle,” malamig niyang tawag habang nakatayo sa harap ng desk niya, hawak ang isang folder na para bang may mabigat na kasalanan ako. Napanguso ako habang umupo sa swivel chair ko sa kabilang dulo ng opisina niya. “Yes, dear?” Napasinghap siya at pumikit na parang nagdarasal ng matinding pasensya. “Anong ibig sabihin nito?” Inilapag niya sa harapan ko ang folder. Tinignan ko ito. Mukhang isa sa mga documents na inutos niyang ayusin ko kaninang umaga. Uh-oh. “Uhm… financial report?” inosenteng sagot ko. Napapikit ulit siya. “Alam ko.” “Eh bakit mo pa tinatanong?” Inangat niya ang ulo niya at binigyan ako ng tingin na parang gusto na akong itapon palabas ng bintana. “Belle, ano ‘tong sinulat mong ‘profit and loss summary’?” Tumingin ako sa document at napakagat-labi. Oops. “You made a mistake?” tanong niya nang nakataa

Belle's POV Pagkatapos ng unang meeting, akala ko makakahinga na ako nang maluwag. Pero hindi! Dahil may pangalawa pang meeting, at pangatlo, at pang-apat—at habang tumatagal, lalo lang akong nauubusan ng pasensya sa ugali ni Damian. “Pwede bang kumain muna tayo?” reklamo ko habang naglalakad kami pabalik sa opisina niya. “You can eat after the next meeting.” Napahinto ako sa hallway at sinamaan siya ng tingin. “Damian, gusto mo bang himatayin ako sa harap ng clients mo?” Huminto rin siya at sumandal sa pader, nakataas ang isang kilay. “Bakit? Hindi mo ba kayang tiisin?” “Hindi ako robot, okay? Gutom na gutom na ako. At hello? It’s already two in the afternoon! Do you not believe in lunch breaks?!” Tiningnan niya ang relos niya. “I don’t take lunch breaks.” Napanganga ako. “Well, congrats sa 'yo! Pero ako, kumakain ng tatlong beses sa isang araw, plus snacks! So unless gusto mong makita akong mag-walkout dito, dalhin mo ako sa pinakamalapit na restaurant!” Nagkatitigan kami. A

Belle's POV Pagkauwi namin sa penthouse, akala ko ay makakapagpahinga na ako nang tahimik. Pero hindi pala. Hindi pa ako nakakalabas nang maayos sa sasakyan ni Damian, may narinig na akong malalim niyang buntong-hininga. Napataas ang kilay ko habang nilingon siya. “Ano na naman ang problema mo?” Tumingin siya sa akin, halatang iritado. “Ikaw.” Napakurap ako. “Wow. Ikaw na ata ang pinaka-straightforward na taong nakilala ko.” Tumayo siya nang tuwid at sinarado ang pinto ng sasakyan. “Belle, kung alam ko lang na ang kasama ko sa kasunduang kasal na ‘to ay isang pasaway, baka nag-isip muna ako ng sampung beses.” Naglakad ako papasok ng penthouse habang hawak ang natitira kong milk tea. “Well, too late for regrets, Mister Villareal. I’m already here, and there’s nothing you can do about it.” Sinundan niya ako sa loob. “Alam mo bang napaka-childish mo?” Huminto ako sa gitna ng sala at humarap sa kanya. “Childish? Dahil lang sa milk tea?” “Hindi lang doon,” sagot niya, inalis ang

Belle's POV Pagdating ko sa opisina, agad akong napabuntong-hininga. Kahit ilang araw na ako rito, hindi pa rin ako sanay sa atmosphere. Lahat ng tao ay pormal, masyadong seryoso, at parang takot sa amo nilang si Damian Villareal—na, unfortunately, asawa ko. Pinandilatan ko ang sarili ko sa reflection ng elevator. Asawa mo nga siya, Belle. Pero hindi totoo. Scripted lang. Pagdating ko sa floor ng opisina niya, dumiretso ako sa desk ko. Assistant daw ako ng boss. More like personal suffering manager. Wala pang isang minuto mula nang umupo ako, bumukas ang pinto ng opisina ni Damian. Lumabas siya, suot ang perpektong itim na suit, mukhang nagmamadali. “Belle,” tawag niya, malamig ang boses. “Wow, good morning din sa 'yo, Mister ko,” sagot ko, nakangiti nang pilit. Hindi siya nagpatinag. “Dala mo ba ang reports na pinagawa ko kahapon?” Napakurap ako. Reports? Bigla kong naalala—oh, shoot. Hindi ko pa pala natatapos! “Uh…” Tinapik-tapik ko ang desk ko, kunwari hinahanap ang file