All Chapters of Marrying My Ex's Billionaire Uncle: Chapter 11 - Chapter 20

Belle's POV Kinabukasan, maaga akong nagising sa malambot na kama ng penthouse. Nakasanayan ko na ang ginhawang dulot ng marangyang silid na ito, pero sa totoo lang, hindi ko pa rin maiwasang makaramdam ng paninibago. Hindi ko pa rin matanggap nang buo na ito na ang buhay ko—isang buhay na batay sa kasunduan, hindi sa pagmamahal. Paglabas ko ng silid, nadatnan ko si Damian sa kusina, nakasuot ng itim na dress shirt na medyo nakabukas ang unang dalawang butones, at naka-slacks. Hindi ko maiwasang mapansin kung gaano siya kaayos kahit bagong gising. Hindi man lang siya lumingon nang bumati ako. "Good morning." "Good morning," sagot niya, abala sa pagbabasa ng kung anong dokumento habang hawak ang tasa ng kape. Lumapit ako sa counter at kumuha ng sarili kong tasa. Inipon ko ang lakas ng loob ko bago nagsalita. "May meeting ka ba today?" tanong ko, pilit na pinapanatiling casual ang tono. Tumango siya at saka tumingin sa akin. "Yeah. Actually, aalis ako mamaya. Pupunta ako ng US for

Belle's POV Muli akong napatingin sa mga rosas na nasa harapan ko. Masyadong perpekto ang lahat—mula sa pagkakaayos ng petals hanggang sa mamahaling pabangong nakahalong amoy sa bulaklak. Ang diamond bracelet na nasa loob ng eleganteng kahon ay hindi ko pa rin lubos maisip kung paano ko tatanggapin. Napalunok ako. May kakaibang init na lumukob sa puso ko, isang bagay na hindi ko maipaliwanag. Damian had always been a mystery to me. Ikinuyom ko ang aking kamao at tiningnan si Adrian. Ano na naman ang ginagawa niya rito? Nagpalitan ng tingin ang ibang empleyado sa loob ng bangko. Ang ilan ay nagbulungan, ang iba naman ay diretsong tumitig sa akin, halatang naghihintay ng drama na maaaring mangyari. Sino ba naman ang hindi mapapaisip? Ilang minuto lang ang nakalipas nang may nagpadala sa akin ng isang napakagarang regalo, tapos ngayon, dumating si Adrian na may hawak ring bulaklak? Napalunok ako sa inis. Wala na ba siyang ibang oras para manggulo? Diretso ang lakad niya patungo sa

Belle's POV Tahimik lang ako habang bumibiyahe kami pabalik sa penthouse ni Damian. Nasa kaliwang kamay ko pa rin ang wedding ring na ipinasuot niya sa akin kanina, at hindi ko mapigilan ang pagtingin dito paminsan-minsan. Maliit lang dapat ito na bagay, isang piraso ng alahas na ang layunin ay pagtakpan ang kasinungalingan namin. Pero sa kung anong dahilan, pakiramdam ko ay may bigat itong dala—parang isang hindi nakikitang tali na unti-unting humihigpit sa paligid ko. Alam kong hindi dapat ganito ang nararamdaman ko. Alam kong hindi dapat ako naaapektuhan. Pero bakit ang bigat ng pakiramdam ko? “Something wrong?” tanong ni Damian mula sa tabi ko, hindi inaalis ang mata sa daan. Napalingon ako sa kanya at saglit na napagmasdan ang seryoso niyang mukha habang nagmamaneho—ang matigas na panga, ang matangos na ilong, at ang bahagyang kulubot sa kanyang noo na tila laging nag-iisip. Hindi ko maiwasang mapansin kung gaano siya ka kalmado. Gusto ko sanang itanggi, pero wala akong la

Damian's POV Tahimik akong nakaupo sa likurang bahagi ng limousine habang tinatanaw ang labas ng bintana. Ang mga ilaw ng syudad ay naglalaro sa salamin, pero hindi ko iyon pinapansin. Ang atensyon ko ay dapat nasa paparating na gala—hindi sa babaeng nasa tabi ko. Ngunit kahit anong pilit kong i-distract ang sarili ko, ramdam ko pa rin ang presensya niya. Si Belle. Tahimik din siya, pero kahit hindi ako lumilingon, alam kong malayo ang iniisip niya. Hindi ko alam kung paano niya nagagawa iyon—ang punuin ang isang lugar ng presensya niya nang hindi man lang nagsasalita. Naubos na ang pasensya niya sa akin kahapon. Alam kong iniinis ko siya. Alam kong nahihirapan siyang tanggapin ang ganitong klaseng setup—isang kasal na walang emosyon, isang relasyong nakatali lang sa isang papel. Pero wala siyang magagawa. Dahil ganito lang ako. Hindi ako nag-aaksaya ng panahon sa mga bagay na hindi mahalaga. Bumaling ako sa kanya, binigyan siya ng isang mabilis na sulyap. Nakatingin siya sa l

Damian's POV Napahinto ako sa harap ng elevator nang biglang humulagpos si Belle mula sa tabi ko at mabilis na tumakbo pabalik sa loob ng bar. I clenched my jaw. Ano na namang ginagawa ng babaeng ito? Mabilis kong hinabol ang hakbang niya, galit na galit habang pinagmamasdan siyang bumalik sa upuan niya sa bar at mag-angat muli ng baso. Pagsapit ko sa tabi niya, siniko ko ang counter at malamig siyang tiningnan. "Belle," banta ko. Hindi niya ako pinansin. Instead, she raised her glass and took another sip. "Belle," ulit ko, mas mababa ang boses ko, mas puno ng babala. This time, she turned to me with an exasperated look. "Damian, hindi pa ako tapos." Napasinghap ako sa inis. "You said one drink." Nagkibit-balikat siya. "Nagbago ang isip ko." I took a deep breath, forcing myself to remain composed. "We're leaving. Now." Pero hindi siya natinag. "Ikaw na lang umalis," aniya bago muling ibinaling ang pansin sa bartender. "Isa pang round." I closed my eyes briefly, fighti