All Chapters of His Brother's Bride: Chapter 11 - Chapter 20

Cassandra Dela Vega's POV Napabuntong-hininga ako habang nakatayo sa balcony ng kwarto ko, pinagmamasdan ang papalubog na araw sa malawak na hardin ng mansyon. Mag-iisang araw pa lang ako dito, pero pakiramdam ko ay para akong nakakulong sa isang ginintuang hawla—malawak at marangya ang paligid, pero may hindi maipaliwanag na bigat sa dibdib ko. At siyempre, isang malaking dahilan doon ay si Sebastian. Simula nang dumating ako rito, wala siyang ibang ginawa kundi pagsubukin ang pasensya ko. Kanina lang, bigla na lang niyang iniutos na may sumundo sa akin para dalhin ako dito. Ngayon naman, sinasabi niyang wala akong karapatang makialam sa buhay niya? Tama ba iyon? Pinili ko bang mapunta rito? Pinili ko bang ipakasal sa kanya? Nagpuyos ang dibdib ko sa galit habang iniisip ang mga ginawa niya. Hindi ako basta-basta magpapatalo sa kanya. Matapos ang ilang minutong pagpapakalma ng sarili, bumaba ako upang hanapin ang hapag-kainan. Kahit naiinis ako, kailangan ko pa ring kumain.

Cassandra Dela Vega's POV Nang gabing iyon, habang nakaupo ako sa piling ng mga taong hindi ko naman gustong makasama, isang bagay ang tuluyang lumubog sa isip ko—ako lang ang dayuhan sa mundong ito. Dapat sanay na ako. Lumaki akong alam na ang mundo ng negosyo at social elites ay isang larong hindi pantay ang laban. Pero ngayong narito ako, bilang asawa ni Sebastian, pakiramdam ko ay para akong isang estranghera na pilit pinapaupo sa isang trono na hindi naman talaga para sa akin. At ngayong kaharap ko si Vivian Laurel, isang babaeng halatang sanay sa ganitong mundo, mas lalong luminaw ang katotohanang iyon. "So, Cassandra," ani Vivian habang hinihigop ang kanyang champagne, "tell me, anong meron ka para piliin ka ni Sebastian?" Nagtagpo ang mga mata namin. Kita ko ang bahagyang irap niya, ang ngiting may halong pang-aalipusta. Napansin ko ang ilang mga babaeng kasama niya, pawang may maliliit na ngiti rin sa labi—mga ngiting alam kong hindi kabutihan ang ibig sabihin. Hindi a

Sebastian Alcantara's POV Tahimik kong pinagmamasdan ang likuran ni Cassandra habang papalayo siya. Matigas ang postura niya, mataas ang noo, pero alam kong sa ilalim ng tapang na iyon, may sugat siyang pilit tinatago. Alam kong nasaktan ko siya. Pero hindi ko ginusto. Kung anuman ang nararamdaman niya ngayon, hindi ko rin kayang pigilan. Huminga ako nang malalim at itinakip ang kamay sa batok ko. Nang bumalik ako sa ballroom matapos ang eksena kanina, halos lahat ng mata ay nakatuon sa akin. Ang ilan, nag-aabang ng kahit anong reaksyon mula sa akin. Ang iba, pinagtatawanan ang nangyari. Ang pamilya ko? Walang sinabing kahit ano. Si Vivian? Galit na galit habang nagpapalinis ng gown niya sa isang waiter, pero hindi na ako nag-abalang lumapit sa kanya. Sa totoo lang, wala akong balak pakialaman ang nangyari. Hindi ko problema ang away ng dalawang babae. Pero si Cassandra... Sa kabila ng lahat, ramdam kong may kung anong bumabagabag sa dibdib ko. Hindi ko lang alam kung ano i

Cassandra Dela Vega's POV Alak. Siguro ito lang ang tanging bagay na kayang patahimikin ang isip ko ngayong gabi. Napagod na akong isipin ang mga bagay na wala naman talagang kasagutan. Napagod na akong habulin ang isang lalaking paulit-ulit akong tinutulak palayo. At higit sa lahat, napagod na akong maramdaman na parang wala akong halaga sa kanya. Kaya heto ako ngayon, nakaupo sa isa sa pinakamahal na bar sa buong siyudad, iniinom ang pangatlo—o pang-apat?—na baso ng tequila. Hindi ko na rin maalala. Hindi ko alam kung anong dumapo sa akin at bigla na lang akong nagdesisyong lumabas ngayong gabi. Hindi naman ako mahilig uminom nang mag-isa, pero ramdam kong ito lang ang tanging paraan para makalimot, kahit sandali lang. Nag-angat ako ng tingin at tiningnan ang paligid. Mga high-end na negosyante, socialites, at ilang mayayamang foreigner ang nasa loob ng bar. Lahat sila ay mukhang abala sa kani-kanilang mundo—mga mundong malayo sa sakit na dala-dala ko ngayon. Napangiti ako ng

Cassandra Dela Vega's POV Tahimik akong nakaupo sa loob ng kotse ni Sebastian, ang malamig na hangin mula sa aircon ay tumatama sa balat ko, pero hindi iyon sapat para palamigin ang kumukulong emosyon sa loob ko. Masyado nang marami ang nangyari ngayong gabi—masyado nang maraming salita ang binitawan, at masyado nang maraming sugat ang nadagdag sa hindi pa gumagaling na mga luma. Nakahawak ako sa seatbelt, pinipigilan ang sarili kong magsalita. Pero ang hirap. Ang hirap-hirap. Lalo na ngayong siya ang nagmamaneho, seryoso ang ekspresyon, at tila wala siyang pakialam sa pagkulo ng hangin sa pagitan namin. Napapikit ako, pilit na nilulunok ang inis ko. Pero hindi ko kayang manahimik. "You’re unbelievable," bulong ko, pero sapat na lakas para marinig niya. Wala siyang reaksyon. Mas lalong lumalim ang inis ko. "Ano ‘yon kanina? Sinong binabakuran mo? Kailan ka pa nagkaroon ng karapatan na kontrolin ang buhay ko, ha?" Saglit niyang iniangat ang isang kilay pero hindi sumagot. Na