Good evening! 🌃
Cassandra Dela Vega's POV Nang gabing iyon, habang nakaupo ako sa piling ng mga taong hindi ko naman gustong makasama, isang bagay ang tuluyang lumubog sa isip ko—ako lang ang dayuhan sa mundong ito. Dapat sanay na ako. Lumaki akong alam na ang mundo ng negosyo at social elites ay isang larong hindi pantay ang laban. Pero ngayong narito ako, bilang asawa ni Sebastian, pakiramdam ko ay para akong isang estranghera na pilit pinapaupo sa isang trono na hindi naman talaga para sa akin. At ngayong kaharap ko si Vivian Laurel, isang babaeng halatang sanay sa ganitong mundo, mas lalong luminaw ang katotohanang iyon. "So, Cassandra," ani Vivian habang hinihigop ang kanyang champagne, "tell me, anong meron ka para piliin ka ni Sebastian?" Nagtagpo ang mga mata namin. Kita ko ang bahagyang irap niya, ang ngiting may halong pang-aalipusta. Napansin ko ang ilang mga babaeng kasama niya, pawang may maliliit na ngiti rin sa labi—mga ngiting alam kong hindi kabutihan ang ibig sabihin. Hindi a
Cassandra Dela Vega's POV Nakalabas na sana ako sa ballroom nang bigla kong maramdaman ang malakas na pagkakahila sa buhok ko mula sa likuran. "Put—!" Napamura ako sa sakit. Halos matumba ako sa biglaan niyang paghila, pero bago ko pa maibalanse ang sarili ko, bigla akong hinila pabalik at isang malakas na sampal ang dumapo sa pisngi ko. "Gaga ka! Ano sa tingin mong ginagawa mo, ha?!" sigaw ni Vivian. Nanlilisik ang mga mata niya, at kahit masikip ang gown niya dahil sa natuyong wine na ibinuhos ko kanina, hindi iyon naging hadlang para sugurin niya ako na parang isang galit na hayop. Hindi ko na nagawang dumepensa bago pa niya ako kalmutin sa braso. "You bitch! Ang kapal ng mukha mong insultuhin ako sa harap ng lahat!" patuloy niyang sigaw habang patuloy akong kinakalmot. Narinig ko ang pagtili ng ilang bisita. "My God, they’re fighting!" "Security! Someone call security!" Pero sa halip na matakot, mas lalo lang akong nag-init sa galit. Hinawakan ko ang kamay niya para pi
Sebastian Alcantara's POV Tahimik kong pinagmamasdan ang likuran ni Cassandra habang papalayo siya. Matigas ang postura niya, mataas ang noo, pero alam kong sa ilalim ng tapang na iyon, may sugat siyang pilit tinatago. Alam kong nasaktan ko siya. Pero hindi ko ginusto. Kung anuman ang nararamdaman niya ngayon, hindi ko rin kayang pigilan. Huminga ako nang malalim at itinakip ang kamay sa batok ko. Nang bumalik ako sa ballroom matapos ang eksena kanina, halos lahat ng mata ay nakatuon sa akin. Ang ilan, nag-aabang ng kahit anong reaksyon mula sa akin. Ang iba, pinagtatawanan ang nangyari. Ang pamilya ko? Walang sinabing kahit ano. Si Vivian? Galit na galit habang nagpapalinis ng gown niya sa isang waiter, pero hindi na ako nag-abalang lumapit sa kanya. Sa totoo lang, wala akong balak pakialaman ang nangyari. Hindi ko problema ang away ng dalawang babae. Pero si Cassandra... Sa kabila ng lahat, ramdam kong may kung anong bumabagabag sa dibdib ko. Hindi ko lang alam kung ano i
Sebastian Alcantara's POV Kinabukasan, bumangon ako nang maaga, tulad ng nakasanayan. Ang sikat ng araw ay bahagyang sumisilip sa malalaking bintana ng suite, pinupuno ang buong silid ng banayad na liwanag. Tahimik ang paligid, pero ramdam ko ang bigat ng tensyon sa hangin—isang malamig at hindi nakikitang harang sa pagitan namin ni Cassandra. Mula sa kusina, naririnig ko ang mahihinang tunog ng porselana at kubyertos. Nandoon siya. Habang nag-aayos ako ng manggas ng aking damit, pinakinggan ko ang kilos niya. Ilang saglit pa, lumabas ako sa kwarto at nakita siyang nakaupo sa dining table, nakatingin sa harap niya habang iniikot ang kutsarita sa loob ng tasa ng kape. Wala siyang imik. Ni hindi niya ako tiningnan nang dumaan ako. Hindi ko rin naman siya pinansin. Naglakad ako papunta sa coffee machine at nagbuhos ng sarili kong inumin. Sa bawat segundo ng katahimikan, parang lumalawak ang distansya sa pagitan namin. Pero ganoon naman dapat, hindi ba? Hindi na niya ako aasahan.
Cassandra Dela Vega's POV Alak. Siguro ito lang ang tanging bagay na kayang patahimikin ang isip ko ngayong gabi. Napagod na akong isipin ang mga bagay na wala naman talagang kasagutan. Napagod na akong habulin ang isang lalaking paulit-ulit akong tinutulak palayo. At higit sa lahat, napagod na akong maramdaman na parang wala akong halaga sa kanya. Kaya heto ako ngayon, nakaupo sa isa sa pinakamahal na bar sa buong siyudad, iniinom ang pangatlo—o pang-apat?—na baso ng tequila. Hindi ko na rin maalala. Hindi ko alam kung anong dumapo sa akin at bigla na lang akong nagdesisyong lumabas ngayong gabi. Hindi naman ako mahilig uminom nang mag-isa, pero ramdam kong ito lang ang tanging paraan para makalimot, kahit sandali lang. Nag-angat ako ng tingin at tiningnan ang paligid. Mga high-end na negosyante, socialites, at ilang mayayamang foreigner ang nasa loob ng bar. Lahat sila ay mukhang abala sa kani-kanilang mundo—mga mundong malayo sa sakit na dala-dala ko ngayon. Napangiti ako ng
Cassandra Dela Vega's POV Paglabas ko ng bar, sumalubong sa akin ang malamig na hangin ng gabi. Niyakap ako ng dilim, tila gustong sipsipin ang lahat ng emosyon sa katawan ko.Napabuntong-hininga ako habang pinipilit linawin ang isipan kong unti-unting bumibigat dahil sa alak. Ayoko pang umuwi. Ayoko pang bumalik sa kwartong iyon kung saan naroon si Sebastian—kung saan paulit-ulit kong mararamdaman ang kawalan niya, kahit siya mismo ang nasa harapan ko.Malamig. Masyado nang malamig ang lahat.Ngunit bago pa ako tuluyang makalakad palayo, isang pamilyar na boses ang pumukaw sa atensyon ko."Cassandra?"Napahinto ako.Dahan-dahan akong lumingon, at sa ilalim ng malambot na ilaw ng mga poste sa sidewalk, doon ko siya nakita—si Lucas Montenegro.Halos limang taon na ang nakalipas mula noong huli ko siyang nakita sa Paris. Noong panahong iyon, isa siya sa mga lalaking nagpakita ng interes sa akin, pero hindi ko siya kailanman binigyan ng pagkakataon.Bakit nga ba?Ah.Dahil kay Sebastian
Cassandra Dela Vega's POV Tahimik akong nakaupo sa loob ng kotse ni Sebastian, ang malamig na hangin mula sa aircon ay tumatama sa balat ko, pero hindi iyon sapat para palamigin ang kumukulong emosyon sa loob ko. Masyado nang marami ang nangyari ngayong gabi—masyado nang maraming salita ang binitawan, at masyado nang maraming sugat ang nadagdag sa hindi pa gumagaling na mga luma. Nakahawak ako sa seatbelt, pinipigilan ang sarili kong magsalita. Pero ang hirap. Ang hirap-hirap. Lalo na ngayong siya ang nagmamaneho, seryoso ang ekspresyon, at tila wala siyang pakialam sa pagkulo ng hangin sa pagitan namin. Napapikit ako, pilit na nilulunok ang inis ko. Pero hindi ko kayang manahimik. "You’re unbelievable," bulong ko, pero sapat na lakas para marinig niya. Wala siyang reaksyon. Mas lalong lumalim ang inis ko. "Ano ‘yon kanina? Sinong binabakuran mo? Kailan ka pa nagkaroon ng karapatan na kontrolin ang buhay ko, ha?" Saglit niyang iniangat ang isang kilay pero hindi sumagot. Na
Cassandra Dela Vega's POV Tahimik lang si Sebastian habang nakatingin sa akin, pero kita ko ang bahagyang pagbabago sa ekspresyon niya. Parang hindi niya inaasahan ang sinabi ko. Pero ano pa bang aasahan niya? Mula pa lang sa simula, wala siyang ibang ginawa kung 'di itulak ako palayo. Gusto niyang bumitiw ako? Fine. I’ll give him what he wants. Huminga ako nang malalim bago muling nagsalita. "Narinig mo ako, Sebastian. Bukas, aayusin ko na ang annulment natin." Ine-expect kong sasang-ayon siya. Ine-expect kong mapapahinga siya nang maluwag dahil sa wakas, hindi ko na siya magiging problema. Pero hindi. Nakita ko ang unti-unting pagliit ng mga mata niya. Kita ko rin ang bahagyang paghigpit ng hawak niya sa manibela. At pagkatapos ng ilang segundo, tumawa siya. Isang mapaklang tawa. "Ganoon lang?" tanong niya, may halong paghamon sa tinig niya. Napakunot ang noo ko. "Ano'ng ibig mong sabihin?" "Ganoon lang kadali para sa 'yo?" inulit niya, saka bumaling sa akin, seryoso an
Sebastian Alcantara's POVTila isang larong chess ang mundong ginagalawan ko ngayon—lahat ng kilos ko, pinagmamasdan; bawat galaw ko, hinuhusgahan. At ngayon, nasa harapan ko ang mga taong matagal nang naghihintay ng pagkakataong pabagsakin ako.Nasa conference room kami ng Alcantara Group of Companies, isang silid na naging saksi sa bawat tagumpay at desisyon na ginawa ko sa loob ng maraming taon. Ngunit sa araw na ito, hindi ito isang ordinaryong pulong. Sa harapan ko, nakaupo ang board members—mga tao na dapat sana’y kakampi ko ngunit ngayon ay nag-aabang ng pagkakamali ko. Sa kanan ko, nandoon ang aking mga magulang—ang mga taong nagpalaki sa akin, ngunit hindi ako tunay na kadugo. At sa kaliwa ko, naroon si Daniel, ang tunay na anak, ang tunay na Alcantara.Nagsimula ang meeting nang walang kahit anong pag-aalinlangan si Mr. Vergara, isa sa mga senior board members, ang unang nagsalita."Sebastian, alam mo naman sigurong matagal na naming pinag-uusapan ang isyung ito," panimula n
Cassandra Dela Vega's POV Walang sinuman ang nakapansin ng lungkot na itinatago ko habang abala ako sa trabaho. Sa loob ng walong oras, nakatuon lang ako sa mga report, meeting, at deadlines. Ginawa kong kalasag ang pagiging abala para hindi ako malunod sa magulong emosyon sa loob ko.Naging maayos ang araw ko—o kahit paano, pinaniwala ko ang sarili kong ganoon nga. Wala akong ibang ginawa kundi magtrabaho, magpokus, at gawing perpekto ang bawat dokumentong hinawakan ko. Sa bawat numero, bawat presentasyon, at bawat papeles na inaprubahan ko, pilit kong nilalabanan ang bigat ng katotohanang bumalot sa akin kagabi.Pagod ngunit kuntento ako nang matapos ang shift ko. Hindi ko namalayan na halos alas-otso na ng gabi. Napalipas ko na naman ang oras nang hindi iniisip ang pamilya ko, ang sitwasyon ni Sebastian, at ang rebelasyong nagpagulo sa buhay ko. Ngunit nagbago ang lahat nang marinig ko ang usapan ng ilang empleyado sa may lobby habang nag-aabang ako ng elevator.“Alam mo ba? Narin
Cassandra Dela Vega's POV Hindi ko alam kung ilang minuto akong nanatiling nakayakap kay Sebastian. Ramdam ko ang mahigpit niyang yakap, ang init ng katawan niya na tila nagbibigay sa akin ng kahit kaunting lakas sa gitna ng magulong emosyon ko. Pero kahit anong yakap niya, hindi kayang burahin ng init niya ang malamig na katotohanang natuklasan ko.Si Daniel… ang lalaking dapat kong pakasalan noon… ay kapatid ko pala.Paano nangyari ito? Bakit ngayon ko lang nalaman? At paano ko haharapin ang pamilya ko pagkatapos ng rebelasyong ito?Maraming tanong ang naglalaro sa isipan ko, pero alam kong may isang tao lang ang makakapagbigay ng sagot sa lahat ng ito—ang sarili kong ama.Dahan-dahan akong kumalas mula sa yakap ni Sebastian at tiningnan siya. May pag-aalala sa mga mata niya, ngunit hindi niya ako pinigilan nang tumayo ako at kumuha ng coat.“Where are you going?” mahina niyang tanong.I swallowed hard before answering. “I need to see my father.”Habang nasa loob ako ng sasakyan, h
Cassandra Dela Vega's Isang buwan na ako sa trabaho sa Alcantara Group of Companies, at sa bawat araw na lumilipas, mas lalo kong pinapatunayan sa sarili ko na kaya kong tumayo sa sarili kong paa. Hindi ko ginamit ang pangalan ko bilang asawa ni Sebastian para makakuha ng special treatment. Sa halip, nagsumikap ako upang patunayan sa lahat—at higit sa lahat, sa sarili ko—na may halaga ako, na kaya kong magtagumpay sa sarili kong paraan.Isang umaga habang nasa opisina ako, natanggap ko ang isang tawag mula sa isang hindi pamilyar na numero. Dahil abala ako sa paggawa ng reports, hindi ko na sana ito sinagot, pero may kung anong kaba sa dibdib ko kaya’t pinindot ko ang green button.“Hello?” sagot ko habang sinusulyapan ang laptop screen ko.“Cassandra.”Napatigil ako. Isang pamilyar na tinig ang narinig ko mula sa kabilang linya, isang boses na hindi ko inaasahang maririnig pa.Napasinghap ako. “Daniel?”“Can we meet?”Napahigpit ang hawak ko sa cellphone. Ilang linggo na ang nakalip
Cassandra Dela Vega's Hindi naging madali ang desisyong ito para sa akin. Ilang araw kong pinag-isipan kung ano ang dapat kong gawin matapos akong itakwil ng pamilya ko. Alam kong hindi ko na maibabalik ang dating buhay ko, pero hindi rin ako maaaring manatili lang sa bahay ni Sebastian at hayaang lamunin ako ng lungkot.Kailangan kong bumangon at ang unang hakbang ay ang maghanap ng trabaho.Alam kong maraming kumpanya ang maaaring tumanggap sa akin, lalo na’t may mataas akong pinag-aralan at maraming koneksyon. Pero gusto kong magsimula nang patas—gusto kong ipakita na kaya kong tumayo sa sarili kong paa.Kaya naman nagpasya akong mamasukan sa Alcantara Group of Companies, ang kumpanyang pagmamay-ari ni Sebastian.Noong una, tutol siya. Ayaw niyang makita akong nahihirapan, lalo na’t alam niyang hindi ko kailanman kinailangang magtrabaho noon. Pero nagmatigas ako.“Sebastian, hindi ko gustong umasa lang sa’yo habambuhay,” matigas kong sabi sa kanya isang gabi habang nasa kwarto kam
Cassandra Dela Vega's POVTahimik kaming nakasakay sa sasakyan ni Sebastian, pero hindi iyon dahil wala kaming gustong sabihin. Sa totoo lang, ang daming emosyon ang gustong kumawala sa dibdib ko—galit, sakit, lungkot, takot. Ngunit hindi ko alam kung paano ko iyon ipapahayag nang hindi tuluyang bumigay.Nakatitig lang ako sa labas ng bintana habang nilalandas namin ang kalsadang patungo sa bahay ni Sebastian. Ngayon ko lang napagtanto kung gaano kabilis nagbago ang buhay ko. Dati, buong akala ko na ang pamilya ko ang laging magiging tahanan ko, pero ngayon, sa isang iglap lang, itinakwil nila ako. Dahil lang sa pagmamahal ko kay Sebastian. Dahil lang hindi ko kayang ipagpalit ang taong pinakamahalaga sa akin.Ramdam ko ang matinding pagkapit ni Sebastian sa manibela. Halata sa panginginig ng kanyang kamay ang pagpipigil niya sa galit. Alam kong gusto niyang bumalik at makipagtalo pa sa Daddy ko, pero mas pinili niyang sumunod sa gusto ko—na umalis, lumayo, at hanapin ang katahimikan
Cassandra Dela Vega's POV Nananatili akong nakayakap kay Sebastian, ninanamnam ang init ng kanyang bisig habang hinahayaan kong humupa ang kaba sa dibdib ko. Pero kahit pa anong pilit kong pakalmahin ang sarili ko, hindi ko pa rin maiwasang mag-alala. Daniel may have walked away, but I knew deep down that this wasn’t over. Hindi niya basta-basta tatanggapin ang desisyon ko. At higit sa lahat, hindi ko rin alam kung ano pa ang gagawin ni Mommy para ipilit ang gusto niya. "Hey," mahinang bulong ni Sebastian habang hinahaplos ang buhok ko. "Stop overthinking." Napatingin ako sa kanya. Kitang-kita ko sa mga mata niya ang pag-aalala. "I'm not overthinking," sagot ko, kahit na alam kong kasinungalingan iyon. Napangiti siya nang bahagya, pero halata ang pagod sa kanyang mga mata. He knew me too well to believe my lies. "You are," sagot niya. "And I get it. Alam kong hindi madali para sa'yo ang lahat ng nangyayari. Pero, Cassandra, hindi ka nag-iisa rito." Huminga ako nang malalim bag
Cassandra Dela Vega's POV Isang buwan at tatlong araw. Ganoon katagal kong hinintay ang araw na ito. Dumaan ako sa bawat umaga na umaasang pagpasok ko sa ospital ay sasalubungin ako ng boses ni Mommy, tatawagin ang pangalan ko, at yayakapin ako tulad ng dati. At ngayon, sa wakas, nagising na siya. “Mommy…” Nangingilid ang luha kong tinawag siya, nanginginig ang kamay ko habang hawak ang kamay niya. Hindi ako makapaniwala na muling mabubuksan ang kanyang mga mata at makikita ko ulit ang init sa kanyang mga titig. “Cassandra…” Mahina ang boses niya, tila nahihirapang magsalita matapos ang mahabang panahon ng pananahimik. Napaluha ako at agad na niyakap siya. “Mommy! Thank God! Akala ko…” Hinaplos niya ang buhok ko, pilit na pinapatahan ako. “I’m here, anak…” Walang mapagsidlan ang tuwa ko. Mula sa likuran, narinig kong suminghap si Sebastian, at nang lumingon ako sa kanya, nakita kong siya mismo ay hindi makapaniwala sa nangyari. Tumabi siya sa akin at marahang hinawakan ang kama
Cassandra Dela Vega's POV Nakahawak ako sa kamay ni Mommy habang nakaupo sa tabi ng hospital bed niya. Mula nang maaksidente sila ni Daddy, halos araw-araw akong nandito. Si Daddy ay patuloy nang bumubuti ang lagay, pero si Mommy… hindi pa rin siya nagigising.Hindi ko alam kung ilang beses ko na siyang kinausap. Paulit-ulit kong binubulong sa kanya na gumising na, na kailangan namin siya, pero nanatili siyang tahimik—walang kahit anong senyales na naririnig niya ako.Huminga ako nang malalim at tiningnan ang doktor na nakatayo sa paanan ng kama ni Mommy."Doc, hanggang kailan po ito?" mahina kong tanong, pilit na nilalabanan ang pamumuo ng luha sa mga mata ko.Nag-ayos ng salamin ang doktor bago sumagot. "Miss Cassandra, gaya ng paliwanag namin noong una, ang kondisyon ng iyong ina ay tinatawag na ‘medically induced coma.’ Ginawa namin ito upang maiwasan ang brain swelling matapos ang aksidente. However, it's been weeks, at kahit inalis na namin ang sedation, hindi pa rin siya nagig