All Chapters of His Brother's Bride: Chapter 31 - Chapter 40

Cassandra Dela Vega's POV Nanginginig pa rin ang katawan ni Sebastian. Kahit na binalot ko na siya ng makapal na kumot, kahit na pilit kong ipinainom sa kanya ang mainit na tsaa na inihanda ko, hindi pa rin niya magawang pigilan ang panlalamig niya."Sebastian, kailangan na kitang dalhin sa ospital."Mahina siyang umiling. "No... I'm fine.""Fine?!" Napairap ako, hindi na maitago ang kaba at inis ko. "Sebastian, hindi ka fine! Kahit anong sabihin mo, kita ko sa 'yo na may mali!""Cassandra—""No! Sumama ka sa akin o bubuhatin kita palabas ng bahay!"Alam kong walang silbi ang makipagtalo sa isang taong kasing-tigas ng ulo ni Sebastian. Kaya hindi ko na siya binigyan ng pagpipilian. Kinuha ko ang cellphone ko at mabilis na tinawagan ang driver ko."Ihanda mo ang sasakyan. Kailangan kong dalhin si Sebastian sa ospital. Dalian mo."Isang minuto lang, dumating na ang driver ko. Wala akong inaksayang segundo. Hinila ko si Sebastian patayo, pilit siyang inalalayan kahit na alam kong mas ma

Cassandra Dela Vega's POV Hindi ko alam kung anong mas nakakapagod—ang mag-alala sa isang stubborn na lalaki na katulad ni Sebastian o ang pilitin ang sarili kong wala akong pakialam sa kanya. Nakalabas na siya sa ospital matapos ang dalawang araw, pero kahit anong pilit kong sabihing dapat siyang magpahinga, pinanindigan niya ang pagiging matigas ang ulo. At ngayon, nandito kami sa loob ng sasakyan, tahimik na nakaupo habang binabagtas ang daan pauwi sa bahay namin. Siya ang nagmamaneho, kahit na ilang beses ko nang sinabi sa kanya na ako na lang. Pero syempre, ano pa nga ba ang aasahan ko? Si Sebastian Alcantara ito—hindi siya marunong makinig. Sinulyapan ko siya mula sa passenger seat. Mahigpit ang hawak niya sa manibela, at kahit halatang pagod pa rin siya, wala siyang balak ipakita sa akin ang kahinaan niya. "Pwede bang ako na lang magmaneho?" Tanong ko, habang nakatingin sa daan. Hindi siya sumagot. Napailing ako. "Sebastian, hindi ito ang tamang oras para ipilit mo ang

Cassandra Dela Vega's Napatigil ang mundo ko.Ramdam ko ang init ng hininga niya, ang lambot ng mga labi niyang marahang lumapat sa akin. Hindi siya nagmadali, hindi rin siya mapusok—para bang tinatanong niya kung may karapatan pa siyang gawin ito. Pero hindi ko siya tinulak.Hindi ko magawa.Dahil kahit anong pilit kong lumayo, bumabalik pa rin ako sa kanya. Kahit anong pilit kong pigilan ang sarili kong mahalin siya… mahal ko pa rin siya.Dahan-dahan niyang hinaplos ang pisngi ko, parang pinapagaan ang bigat sa puso ko. Ang kamay niyang kanina lang ay nanlalamig sa hangin, ngayon ay parang may init na bumabalot sa katawan ko.Napapikit ako.Pinayagan ko ang sarili kong damhin siya—ang bawat galaw niya, ang bawat dampi ng labi niya sa akin.Nagsimula itong banayad, halos parang haplos lang ng hangin, pero unti-unti, lumalim. Nangangamba, nanginginig, pero totoo.Ramdam ko ang panginginig niya. Hindi dahil sa lamig, kundi dahil sa takot—takot na baka sa isang iglap, mawala na naman a

Cassandra Dela Vega's POV Nakahilig ako sa dibdib ni Sebastian habang nakaupo kami sa balcony ng kwarto ko. Ang mga braso niya ay nakapulupot sa bewang ko, mahigpit pero hindi nakakagigil. Tamang-tama lang para maramdaman kong totoo ang lahat ng ito—na hindi ito panaginip, hindi na ito isang ilusyon na binuo lang ng pagnanasa o pangungulila. Tunay ito. Totoo ito. Mula sa kinatatayuan namin, kitang-kita ko ang city lights. Ang mga gusali at sasakyang dumadaan sa kalsada, ang liwanag ng buwan na nagbibigay ng malambot na sinag sa paligid namin. Pero kahit gaano kaganda ang tanawin, mas nahanap ko ang sarili kong nakatitig sa kanya. Sebastian Alcantara. Ang lalaking minahal ko noon… at patuloy kong mamahalin ngayon. Napangiti ako habang marahang sinusundan ng daliri ko ang linya ng kanyang panga. Napansin ko ang bahagyang pagkapunit ng lower lip niya—isa sa mga resulta ng gulong nangyari ilang araw lang ang nakalipas. “You’re staring,” bulong niya, nakapikit pa rin, pero ramdam ko

Cassandra Dela Vega's POV Maaga kaming gumising ni Sebastian para maghanda sa pag-alis papuntang New York. Nakaprepare na ang mga maleta namin, at ilang sandali na lang ay patungo na kami sa airport para salubungin si Dad at Mom doon. Habang binabalot ako ng kaba at excitement sa pagharap kay Daniel, hindi ko inakalang sa isang iglap, magbabago ang lahat. Dahil sa isang tawag, bumagsak ang mundo ko. "Ma’am Cassandra, may emergency!" Napalakas ang hawak ko sa phone habang nakatitig sa kawalan. Hindi ko maipaliwanag ang pakiramdam—para akong kinakaladkad pababa ng isang madilim na bangin. "Ano?" Mahina ang boses ko, nanginginig. "Ang sasakyan po nina Don Romano at Doña Esther… Nabangga po sila sa may intersection malapit sa airport. Kritikal po ang lagay nila!" Biglang nagdilim ang paningin ko. "W-What?!" Narinig kong tinawag ako ni Sebastian, pero hindi ko siya nagawang lingunin. Nanginginig ang kamay kong nakahawak sa cellphone, pakiramdam ko ay parang may kung anong pumipiga