All Chapters of His Brother's Bride: Chapter 21 - Chapter 30

Cassandra Dela Vega's POV Tahimik lang si Sebastian habang nakatingin sa akin, pero kita ko ang bahagyang pagbabago sa ekspresyon niya. Parang hindi niya inaasahan ang sinabi ko. Pero ano pa bang aasahan niya? Mula pa lang sa simula, wala siyang ibang ginawa kung 'di itulak ako palayo. Gusto niyang bumitiw ako? Fine. I’ll give him what he wants. Huminga ako nang malalim bago muling nagsalita. "Narinig mo ako, Sebastian. Bukas, aayusin ko na ang annulment natin." Ine-expect kong sasang-ayon siya. Ine-expect kong mapapahinga siya nang maluwag dahil sa wakas, hindi ko na siya magiging problema. Pero hindi. Nakita ko ang unti-unting pagliit ng mga mata niya. Kita ko rin ang bahagyang paghigpit ng hawak niya sa manibela. At pagkatapos ng ilang segundo, tumawa siya. Isang mapaklang tawa. "Ganoon lang?" tanong niya, may halong paghamon sa tinig niya. Napakunot ang noo ko. "Ano'ng ibig mong sabihin?" "Ganoon lang kadali para sa 'yo?" inulit niya, saka bumaling sa akin, seryoso an

Cassandra Dela Vega's POV Hindi ko na alam kung saan ako kumukuha ng lakas.Pagod na pagod na ako, hindi lang pisikal kundi pati emosyonal.Pagkalabas ni Sebastian sa sasakyan, alam kong iyon na ang huli naming pag-uusap ngayong gabi. Kaya pinaharurot ko na ang kotse ko, dumiretso sa bahay ng mga magulang ko, pilit na inaapula ang sakit at galit na bumabalot sa dibdib ko.Ngunit pagdating ko sa harapan ng malaking mansyon ng pamilya Dela Vega, para bang may bumigat sa loob ko.Alam ko na kung anong mangyayari.Alam kong wala akong maaasahang yakap o kahit anong pang-unawa mula sa kanila.Pero kahit gano’n, bumaba ako ng kotse at huminga nang malalim bago pumasok sa loob.—Pagkapasok ko pa lang sa malawak na sala, agad akong sinalubong ng malamig na titig ni Don Romano, ang aking ama, habang nakaupo sa kaniyang paboritong upuan.Si Doña Esther naman, ang aking ina, ay nakatayo sa tabi niya, mahigpit ang hawak sa kanyang perlas na kwintas—isang senyales na hindi siya natutuwa sa pagda

Sebastian Alcantara's POV "Sebastian…" Paos ang boses ni Cassandra, puno ng emosyon na tila nais iparating pero hindi mabigkas. Kita ko ang gulat sa kanyang mata, ang pag-aalinlangan, ang pagkalito. At hindi ko na siya hinayaang magsalita pa. Bago pa siya makapagsalita ng kahit ano pang salitang maaaring tuluyang makapaglayo sa amin, inangkin ko ang kanyang labi. Walang babala. Walang pag-aalangan. Isang matagal na akong nauuhaw na halik. Naramdaman ko ang bahagyang panginginig ng kanyang katawan, ang pag-igting ng kanyang mga daliri sa tela ng suot kong coat. Hindi ko alam kung itutulak niya ako o yayakapin, pero wala akong pakialam. Dahil sa sandaling ito, wala nang iba pang mahalaga. Matagal ko nang sinisikil ang pagnanasa ko kay Cassandra—ang galit, ang hinanakit, at ang hindi ko kailanman matutunang iwaksi… ang pagnanasa ko sa kanya. Pero ngayong nasa bisig ko siya, ngayong tinutugon niya ang halik ko kahit hindi niya namamalayan, wala na akong balak pang bitawan siya.

Cassandra Dela Vega's POV "Sebastian! Let me go!" Pilit kong binawi ang braso kong hawak niya, ngunit mas hinigpitan pa niya ang kapit. His grip wasn’t painful, but it was firm—hindi niya ako bibitawan. Mabilis niya akong hinila palabas ng bar at dinala sa gilid ng parking lot. Doon, malayo sa ingay ng musika at tawanan ng mga tao, doon niya ako hinarap—ang mga mata niya ay nag-aapoy sa galit at kung ano pang emosyon na hindi ko maintindihan. "Ano na namang problema mo?" singhal ko, pilit na inaayos ang hinahabol kong hininga. Tumawa siya nang mapait. "Ikaw ang may problema, Cassandra." Nakatawid siya ng dalawang hakbang papalapit sa akin, dahilan para mapaatras ako. Ngunit sa pangatlong hakbang niya, napasandal na ako sa isang itim na sports car. Wala na akong atrasan. "You ran away." Mas tumigas ang tono niya. "After everything that happened between us, you left. Just like that." Itinagilid ko ang ulo ko, pilit na nilalaro ang labi ko para hindi halata ang panginginig nito. "

Cassandra Dela Vega's POV Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Ang mga salitang binitiwan ni Sebastian ay paulit-ulit na umalingawngaw sa isipan ko, ngunit tila hindi ko magawang tanggapin ang mga ito nang buo. Parang hindi totoo. Parang isang bangungot na hindi ko alam kung gusto kong paniwalaan o hindi. Umangat ang tingin ko sa kanya, pilit hinahanap ang kahit anong bakas ng kasinungalingan. Pero ang nakita ko lang ay matinding sakit sa kanyang mga mata—isang sakit na hindi ko noon nakita, dahil hindi niya hinayaang makita ko. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Dapat ba akong magalit? Dapat ba akong matuwa na buhay pa siya sa kabila ng sakit niya? O dapat ba akong masaktan dahil sa loob ng maraming taon, ako lang ang hindi nakakaalam ng dahilan ng bigla niyang paglisan? "You’re lying." Isang mahina at walang kumpiyansang bulong ang lumabas sa bibig ko. Pero kahit ako, hindi ko iyon kayang paniwalaan. Napakuyom ang mga kamao ni Sebastian. Kita ko ang bigat ng nararamdaman ni