Bukas ulit! Good night
Cassandra Dela Vega's POV Nang lumabas ako sa suite ni Sebastian kaninang madaling-araw, ramdam ko pa rin ang init ng kanyang mga bisig sa katawan ko. Ang bawat halik, bawat haplos, bawat pag-ungol ng pangalan ko—lahat iyon ay nakatatak pa rin sa isip ko, sa balat ko. Pero kailangan kong lumayo. Kailangan kong kalimutan ang gabing iyon bago ako tuluyang malunod sa isang bagay na alam kong wala namang patutunguhan. Kaya heto ako ngayon, nasa loob ng isang café, nakatingin sa labas habang hawak ang isang tasa ng kape na hindi ko naman iniinom. Alam kong isang pagkakamali ang nangyari kagabi. Alam kong hindi ako pwedeng mahulog ulit sa kanya. Huminga ako nang malalim, pinilit ang sarili kong mag-focus sa realidad. Wala kaming relasyon. Wala kaming dapat ipaglaban. Isa lang iyong gabi na parehong nadala kami ng damdamin. At iyon lang iyon. Pinilit kong tanggapin ang sariling kasinungalingan habang hinahaplos ang gilid ng labi ko—ang labi niyang ilang oras lang ang nakalilipas ay
Cassandra Dela Vega's POV "Sebastian! Let me go!" Pilit kong binawi ang braso kong hawak niya, ngunit mas hinigpitan pa niya ang kapit. His grip wasn’t painful, but it was firm—hindi niya ako bibitawan. Mabilis niya akong hinila palabas ng bar at dinala sa gilid ng parking lot. Doon, malayo sa ingay ng musika at tawanan ng mga tao, doon niya ako hinarap—ang mga mata niya ay nag-aapoy sa galit at kung ano pang emosyon na hindi ko maintindihan. "Ano na namang problema mo?" singhal ko, pilit na inaayos ang hinahabol kong hininga. Tumawa siya nang mapait. "Ikaw ang may problema, Cassandra." Nakatawid siya ng dalawang hakbang papalapit sa akin, dahilan para mapaatras ako. Ngunit sa pangatlong hakbang niya, napasandal na ako sa isang itim na sports car. Wala na akong atrasan. "You ran away." Mas tumigas ang tono niya. "After everything that happened between us, you left. Just like that." Itinagilid ko ang ulo ko, pilit na nilalaro ang labi ko para hindi halata ang panginginig nito. "
Cassandra Dela Vega's POV Napabalikwas ako ng bangon nang marinig ang malakas na dagundong ng kulog. Mabilis kong inikot ang paningin ko sa buong kwarto, pilit inaalala kung nasaan ako.Dumadagundong ang dibdib ko kasabay ng malakas na pagbuhos ng ulan sa labas. Ilang sandali lang ay kumidlat, saglit na nagliwanag ang buong silid, bago muling binalot ng dilim.Huminga ako nang malalim. It was just a storm. Nothing to be afraid of.Napatingin ako sa orasan sa bedside table—alas-dos ng madaling-araw.Pero may bumabagabag sa akin. May kung anong hindi tama.At noon ko lang napansin… may anino sa labas ng bintana ko.Mabilis akong bumangon at marahang lumapit, bahagyang hinawi ang kurtina.Doon ko siya nakita.Si Sebastian.Nakatayo sa ilalim ng ulan, basa mula ulo hanggang paa, nakasandal sa gilid ng sasakyan niya.Napasinghap ako.Ano'ng ginagawa niya rito?Mabilis kong kinuha ang robe ko at lumabas ng kwarto, bumaba sa hagdan, at binuksan ang front door.Hindi na ako nag-abala pang ku
Cassandra Dela Vega's POV Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Ang mga salitang binitiwan ni Sebastian ay paulit-ulit na umalingawngaw sa isipan ko, ngunit tila hindi ko magawang tanggapin ang mga ito nang buo. Parang hindi totoo. Parang isang bangungot na hindi ko alam kung gusto kong paniwalaan o hindi. Umangat ang tingin ko sa kanya, pilit hinahanap ang kahit anong bakas ng kasinungalingan. Pero ang nakita ko lang ay matinding sakit sa kanyang mga mata—isang sakit na hindi ko noon nakita, dahil hindi niya hinayaang makita ko. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Dapat ba akong magalit? Dapat ba akong matuwa na buhay pa siya sa kabila ng sakit niya? O dapat ba akong masaktan dahil sa loob ng maraming taon, ako lang ang hindi nakakaalam ng dahilan ng bigla niyang paglisan? "You’re lying." Isang mahina at walang kumpiyansang bulong ang lumabas sa bibig ko. Pero kahit ako, hindi ko iyon kayang paniwalaan. Napakuyom ang mga kamao ni Sebastian. Kita ko ang bigat ng nararamdaman ni
Cassandra Dela Vega's POV Hindi ako sigurado kung ilang minuto kaming nanatiling nakatayo lang doon—walang gumagalaw, walang nagsasalita. Para bang kahit anong idadagdag namin sa usapan ay hindi makakabura sa bigat ng nakaraan.Pero alam kong hindi ito matatapos nang ganito. Hindi pwedeng magtapos lang ito sa katahimikan.Muli kong pinagmasdan si Sebastian. Nakatayo siya roon, seryoso ang ekspresyon, pero kita ko ang tension sa panga niya, ang lalim ng emosyon sa kanyang mga mata."Sabihin mo sa akin, Sebastian," bulong ko, pero bawat salita ay puno ng sakit. "Kung ako ang nasa lugar mo, kung ako ang may sakit at ako ang nagdesisyong iwan ka nang walang pasabi, matanggap mo ba?"Saglit siyang natigilan, parang hindi inasahan ang tanong ko."Cassandra—""Sagutin mo ako," madiin kong putol sa sasabihin niya.Napakuyom ang kanyang kamao. "Hindi."Napangiti ako, pero iyon ay mapait, puno ng panunumbat. "Kaya paano mo nagawang gawin sa akin ang isang bagay na alam mong hindi mo kakayanin
Cassandra Dela Vega's POV "Sebastian!"Halos hindi ko na naramdaman ang pinto ng sasakyan nang buksan ko ito. Isang iglap lang, at nasa harapan ko na siya, ngayon ay nanginginig sa ginaw, namumutla, at unti-unting bumibigay."Sebastian, anong nangyayari sa 'yo?!" halos pasigaw kong tanong, pero hindi siya sumagot.Bago ko pa siya mahawakan, bigla na lang siyang bumagsak sa harapan ko."Diyos ko!" Napaluhod ako, mabilis siyang inalo, hawak ang malamig niyang pisngi. "Sebastian, please! Gising!"Walang sagot.Hawak ko siya, ang katawan niyang mas malaki sa akin, nanginginig na parang wala nang natitirang init sa loob niya. Ang mga mata niya ay halos nakapikit na, tila lumulubog sa kawalan ng malay.Dahil sa sobrang pagkataranta, hindi ko na alam ang gagawin ko. Pinilit kong buhatin siya, hinila ang isang braso niya sa balikat ko. "Sebastian, bumangon ka!"Pero hindi siya sumagot.Napaigting ang hawak ko sa kanya, pilit na hinatak ang sarili ko upang masiguradong makakarating siya sa lo
Cassandra Dela Vega's POV Nanginginig pa rin ang katawan ni Sebastian. Kahit na binalot ko na siya ng makapal na kumot, kahit na pilit kong ipinainom sa kanya ang mainit na tsaa na inihanda ko, hindi pa rin niya magawang pigilan ang panlalamig niya."Sebastian, kailangan na kitang dalhin sa ospital."Mahina siyang umiling. "No... I'm fine.""Fine?!" Napairap ako, hindi na maitago ang kaba at inis ko. "Sebastian, hindi ka fine! Kahit anong sabihin mo, kita ko sa 'yo na may mali!""Cassandra—""No! Sumama ka sa akin o bubuhatin kita palabas ng bahay!"Alam kong walang silbi ang makipagtalo sa isang taong kasing-tigas ng ulo ni Sebastian. Kaya hindi ko na siya binigyan ng pagpipilian. Kinuha ko ang cellphone ko at mabilis na tinawagan ang driver ko."Ihanda mo ang sasakyan. Kailangan kong dalhin si Sebastian sa ospital. Dalian mo."Isang minuto lang, dumating na ang driver ko. Wala akong inaksayang segundo. Hinila ko si Sebastian patayo, pilit siyang inalalayan kahit na alam kong mas ma
Cassandra Dela Vega's POV Nanatili akong nakatayo sa tabi ng pinto, nakatingin sa ina kong si Doña Esther. Napakatigas ng ekspresyon niya—walang bahid ng emosyon, walang alinlangan. Para bang alam niyang tama siya sa lahat ng sinabi niya.Ang mas nakakainis? Alam kong may katotohanan ang mga salita niya.Dahil kahit anong gawin ko, kahit ilang beses ko nang sinabing ayoko kay Sebastian, nandito pa rin ako. Nag-aalaga sa kanya. Nag-aalala para sa kanya."Hindi ako natatakot," malamig kong tugon. "At sigurado akong mas kilala ko siya kaysa sa iyo."Bahagyang umangat ang kilay ni Mommy. "Talaga?""Oo." Tumuwid ako ng tayo. "At kung pumunta ka lang dito para pagsabihan ako ng mga bagay na wala ka namang alam, mas mabuti pang umalis ka na."Napangiti siya nang matipid, pero alam kong iyon ay ngiting puno ng paghamak. "Napakabilis mo namang ipagtanggol ang lalaking minsan ka nang iniwan."Napakuyom ang mga kamao ko. "Sebastian is my husband now, Mom. Gusto mo man o hindi, may obligasyon ak
Sebastian Alcantara's POV The night was cold, but my blood was boiling. Sitting behind my mahogany desk, I stared at the cityscape beyond my office window. The towering skyscrapers stood tall, a testament to the power and ambition that ruled this world. My world. But now, everything I built was at risk. The board wanted me gone. The investors were uneasy. And my so-called family—the same people who raised me, the ones I fought for—were the ones leading the charge to rip everything away from me. Daniel. His name was like a blade against my throat, pressing harder with each passing day. He was the rightful heir, they said. The true Alcantara? Pareho lang naman kaming walang dugong Alcantara. Anak siya ng ama ni Cassandra. A man who had no experience, no vision, no battle scars to prove his worth—yet they were ready to hand him the throne. I scoffed. Let them try. My fingers tapped rhythmically against my desk as I reviewed the reports in front of me. Every financial statement
Sebastian Alcantara's POV Nakatitig lang ako sa city lights mula sa glass wall ng opisina ko. Ang gabi sa lungsod ay tila walang katapusang kumikinang na alon ng ilaw, ngunit kahit gaano ito kaganda, hindi nito mapunan ang bigat na bumabalot sa dibdib ko. Isang linggo. Isang linggo lang ang ibinigay sa akin para patunayan ang sarili ko. Ang Alcantara Group of Companies ay hindi lang isang negosyo para sa akin. Ito ang buong buhay ko—ang dahilan kung bakit halos wala akong pahinga, kung bakit halos hindi na ako natutulog sa mga nagdaang taon. Hindi ako makapapayag na basta na lang ito maagaw sa akin dahil lang hindi ako isang tunay na Alcantara. Tatlong taon lang akong nawala dahil kailangan kung umalis mula nang nalaman kong may sakit ako sa puso at kailangan ng heart transplant. Pinaghirapan ko ang bawat tagumpay ng kumpanyang ito. Mula sa wala, itinayo ko ang mga proyektong ngayon ay bumubuhay dito. Alam kong hindi ako perpektong CEO—marami akong ginawang desisyon na hindi na
Sebastian Alcantara's POVTila isang larong chess ang mundong ginagalawan ko ngayon—lahat ng kilos ko, pinagmamasdan; bawat galaw ko, hinuhusgahan. At ngayon, nasa harapan ko ang mga taong matagal nang naghihintay ng pagkakataong pabagsakin ako.Nasa conference room kami ng Alcantara Group of Companies, isang silid na naging saksi sa bawat tagumpay at desisyon na ginawa ko sa loob ng maraming taon. Ngunit sa araw na ito, hindi ito isang ordinaryong pulong. Sa harapan ko, nakaupo ang board members—mga tao na dapat sana’y kakampi ko ngunit ngayon ay nag-aabang ng pagkakamali ko. Sa kanan ko, nandoon ang aking mga magulang—ang mga taong nagpalaki sa akin, ngunit hindi ako tunay na kadugo. At sa kaliwa ko, naroon si Daniel, ang tunay na anak, ang tunay na Alcantara.Nagsimula ang meeting nang walang kahit anong pag-aalinlangan si Mr. Vergara, isa sa mga senior board members, ang unang nagsalita."Sebastian, alam mo naman sigurong matagal na naming pinag-uusapan ang isyung ito," panimula n
Cassandra Dela Vega's POV Walang sinuman ang nakapansin ng lungkot na itinatago ko habang abala ako sa trabaho. Sa loob ng walong oras, nakatuon lang ako sa mga report, meeting, at deadlines. Ginawa kong kalasag ang pagiging abala para hindi ako malunod sa magulong emosyon sa loob ko. Naging maayos ang araw ko—o kahit paano, pinaniwala ko ang sarili kong ganoon nga. Wala akong ibang ginawa kundi magtrabaho, magpokus, at gawing perpekto ang bawat dokumentong hinawakan ko. Sa bawat numero, bawat presentasyon, at bawat papeles na inaprubahan ko, pilit kong nilalabanan ang bigat ng katotohanang bumalot sa akin kagabi. Pagod ngunit kuntento ako nang matapos ang shift ko. Hindi ko namalayan na halos alas-otso na ng gabi. Napalipas ko na naman ang oras nang hindi iniisip ang pamilya ko, ang sitwasyon ni Sebastian, at ang rebelasyong nagpagulo sa buhay ko. Ngunit nagbago ang lahat nang marinig ko ang usapan ng ilang empleyado sa may lobby habang nag-aabang ako ng elevator. “Alam mo ba? Na
Cassandra Dela Vega's POV Hindi ko alam kung ilang minuto akong nanatiling nakayakap kay Sebastian. Ramdam ko ang mahigpit niyang yakap, ang init ng katawan niya na tila nagbibigay sa akin ng kahit kaunting lakas sa gitna ng magulong emosyon ko. Pero kahit anong yakap niya, hindi kayang burahin ng init niya ang malamig na katotohanang natuklasan ko. Si Daniel… ang lalaking dapat kong pakasalan noon… ay kapatid ko pala. Paano nangyari ito? Bakit ngayon ko lang nalaman? At paano ko haharapin ang pamilya ko pagkatapos ng rebelasyong ito? Maraming tanong ang naglalaro sa isipan ko, pero alam kong may isang tao lang ang makakapagbigay ng sagot sa lahat ng ito—ang sarili kong ama. Dahan-dahan akong kumalas mula sa yakap ni Sebastian at tiningnan siya. May pag-aalala sa mga mata niya, ngunit hindi niya ako pinigilan nang tumayo ako at kumuha ng coat. “Where are you going?” mahina niyang tanong. I swallowed hard before answering. “I need to see my father.” Habang nasa loob ako ng sasa
Cassandra Dela Vega's Isang buwan na ako sa trabaho sa Alcantara Group of Companies, at sa bawat araw na lumilipas, mas lalo kong pinapatunayan sa sarili ko na kaya kong tumayo sa sarili kong paa. Hindi ko ginamit ang pangalan ko bilang asawa ni Sebastian para makakuha ng special treatment. Sa halip, nagsumikap ako upang patunayan sa lahat—at higit sa lahat, sa sarili ko—na may halaga ako, na kaya kong magtagumpay sa sarili kong paraan.Isang umaga habang nasa opisina ako, natanggap ko ang isang tawag mula sa isang hindi pamilyar na numero. Dahil abala ako sa paggawa ng reports, hindi ko na sana ito sinagot, pero may kung anong kaba sa dibdib ko kaya’t pinindot ko ang green button.“Hello?” sagot ko habang sinusulyapan ang laptop screen ko.“Cassandra.”Napatigil ako. Isang pamilyar na tinig ang narinig ko mula sa kabilang linya, isang boses na hindi ko inaasahang maririnig pa.Napasinghap ako. “Daniel?”“Can we meet?”Napahigpit ang hawak ko sa cellphone. Ilang linggo na ang nakalip
Cassandra Dela Vega's Hindi naging madali ang desisyong ito para sa akin. Ilang araw kong pinag-isipan kung ano ang dapat kong gawin matapos akong itakwil ng pamilya ko. Alam kong hindi ko na maibabalik ang dating buhay ko, pero hindi rin ako maaaring manatili lang sa bahay ni Sebastian at hayaang lamunin ako ng lungkot.Kailangan kong bumangon at ang unang hakbang ay ang maghanap ng trabaho.Alam kong maraming kumpanya ang maaaring tumanggap sa akin, lalo na’t may mataas akong pinag-aralan at maraming koneksyon. Pero gusto kong magsimula nang patas—gusto kong ipakita na kaya kong tumayo sa sarili kong paa.Kaya naman nagpasya akong mamasukan sa Alcantara Group of Companies, ang kumpanyang pagmamay-ari ni Sebastian.Noong una, tutol siya. Ayaw niyang makita akong nahihirapan, lalo na’t alam niyang hindi ko kailanman kinailangang magtrabaho noon. Pero nagmatigas ako.“Sebastian, hindi ko gustong umasa lang sa’yo habambuhay,” matigas kong sabi sa kanya isang gabi habang nasa kwarto kam
Cassandra Dela Vega's POVTahimik kaming nakasakay sa sasakyan ni Sebastian, pero hindi iyon dahil wala kaming gustong sabihin. Sa totoo lang, ang daming emosyon ang gustong kumawala sa dibdib ko—galit, sakit, lungkot, takot. Ngunit hindi ko alam kung paano ko iyon ipapahayag nang hindi tuluyang bumigay.Nakatitig lang ako sa labas ng bintana habang nilalandas namin ang kalsadang patungo sa bahay ni Sebastian. Ngayon ko lang napagtanto kung gaano kabilis nagbago ang buhay ko. Dati, buong akala ko na ang pamilya ko ang laging magiging tahanan ko, pero ngayon, sa isang iglap lang, itinakwil nila ako. Dahil lang sa pagmamahal ko kay Sebastian. Dahil lang hindi ko kayang ipagpalit ang taong pinakamahalaga sa akin.Ramdam ko ang matinding pagkapit ni Sebastian sa manibela. Halata sa panginginig ng kanyang kamay ang pagpipigil niya sa galit. Alam kong gusto niyang bumalik at makipagtalo pa sa Daddy ko, pero mas pinili niyang sumunod sa gusto ko—na umalis, lumayo, at hanapin ang katahimikan
Cassandra Dela Vega's POV Nananatili akong nakayakap kay Sebastian, ninanamnam ang init ng kanyang bisig habang hinahayaan kong humupa ang kaba sa dibdib ko. Pero kahit pa anong pilit kong pakalmahin ang sarili ko, hindi ko pa rin maiwasang mag-alala. Daniel may have walked away, but I knew deep down that this wasn’t over. Hindi niya basta-basta tatanggapin ang desisyon ko. At higit sa lahat, hindi ko rin alam kung ano pa ang gagawin ni Mommy para ipilit ang gusto niya. "Hey," mahinang bulong ni Sebastian habang hinahaplos ang buhok ko. "Stop overthinking." Napatingin ako sa kanya. Kitang-kita ko sa mga mata niya ang pag-aalala. "I'm not overthinking," sagot ko, kahit na alam kong kasinungalingan iyon. Napangiti siya nang bahagya, pero halata ang pagod sa kanyang mga mata. He knew me too well to believe my lies. "You are," sagot niya. "And I get it. Alam kong hindi madali para sa'yo ang lahat ng nangyayari. Pero, Cassandra, hindi ka nag-iisa rito." Huminga ako nang malalim bag