All Chapters of ทะลุมิติมาแต่งงานกับสามีโง่เขลา: Chapter 11 - Chapter 20

เรือนใจกลางแม่น้ำ 13.00 น. สีสันประทับทับลงกระดาษจิตวิญญาณและหัวใจสื่อเข้าไปในรูปวาด นั่งใจจดใจจ่อใช้สมาธิในที่เงียบสงบจับพู่กันสร้างสรรค์ออกมาให้สวยที่สุด ชงหยุน" องค์หญิงเก่งมากเพคะ " เมื่อถูกชมเชยสายตาเป็นประกายดังดวงดาว " จริงรึ " ชงหยุน" จริง ข้าไม่ได้โกหก องค์หญิงชั่งวาดรูปได้งามนัก" (ชงหยุนชอบมากเอ่ยปากชมแล้วชมอีก) ซุนอี้" แค่นี้ยังเล็กน้อย " ทั้งสองคุยกัน หัวเราะกันอยู่สองคนจู่ๆ เฝิงเส้าเฟิงก็มายืนอยู่ด้านหลัง มองดูนางทั้งสองได้สักพักแล้ว ประสบจังหวะพอดีที่ชงหยุนหันไปเจอ " องค์ชายท่านมาตั้งแต่เมื่อใด" เมื่อซุนอี้ได้ยินแค่ชื่อสะบัดคอมองแรงเบี่ยงหน้าหนีกลับไปวาดรูปต่อ เฝิงเส้าเฟิง" ถ้าคิดว่าสตรีธรรมดาเช่นเจ้าจะวาดรูปเป็นเหมือนกัน " ซุนอี้" ทุกคนมีความสามารถของตัวเองไม่ใช่จะใหญ่อยู่แค่คนเดียว " เฝิงเส้าเฟิง" เจ้าหมายความว่าเช่นไร" ซุนอี้" ก็หมายความอย่างที่ข้าพูด " เฝิงเส้าเฟิง " พรุ่งนี้ข้าจะออกไปศึกษาเรื่องการค้าขายทุกชนิด เจ้าก็อยู่ตำหนักไปเจ้าอ่านหนังสือไม่ออกเขียนก็ไม่ได้จะไปก็ลำบากข้า เป็นภาระเสียเปล่า " (ซุนอี้วางพู่กันลุกขึ้นต่อต้านเฝิงเส้าเฟิง ) ซ

ตำหนักรอง5:35 น.นนางกำนัล" องค์หญิงหลี่ซิ่นมาแล้ว "หลี่ซิ่น" เกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้เหตุใดท่านพ่อถึงไม่อยู่เฝ้า "นางกำนัล" ฝ่าบาทเห็นว่ามเหสี ไม่ได้เป็นไรมาก เลยเดินกลับไปยังตำหนักแล้วเพคะ "หลี่ซิ่น" อะไรนะ แล้วผู้ใดอุ้มท่านแม่ข้า "นางกำนัล" พวกบ่าวเองเพคะ "(หลี่ซิ่นคับข้องใจอยู่ไม่น้อยในการกระทำเช่นนี้ของบิดาตน ) หลี่ซิ่น" มัวยืนอะไร เปิดประตูให้ข้าเข้าไป (มองตาขวางสั่งให้เปิดประตู)สภาพมารดาของตนนั้นหน้าซีดปากซีดไม่มีสีสันในใบหน้าอันโฉมงาม หลี่ซิ่นจับมือแม่ของตนอย่างเบาๆ" ท่านแม่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ "จู่ ๆ นิ้วมือเรียวๆก็กระตุกขึ้นมา ลืมตาโตๆซ่อนความหวาดกลัว ฟื้นขึ่นมาเห็นลูกสาวเป็นคนแรกหลิวซิ่นเนียน" ลูกแม่เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม" (นางรีบพุ่งตัวขึ้นจับไหล่ลูกสาวตนแล้วซักถามอย่างกังวล)หลี่ซิ่น " ข้าไม่เป็นอะไรท่านแม่ ข้านอนหลับสบายดี" หลิวซินเนียน" เมื่อคืนลมแรงมาก จนหน้าประตูราว หน้าต่างพังข้างหนึ่ง (หลี่ซิ่นขมวดคิ้ว ส่ายหน้าช้าๆ แล้วเอ่ยขึ้น)หลี่ซิ่น" ท่านแม่เมื่อคืนนี้ไม่มีลมเลยเพคะ หากมีบ่าวของลูกต้องรู้อยู่แล้ว ( ได้ยินลูกสาวตนเอ่ยเช่นนั้น จึงนึกย้อนกลับไป )หลี่ซิ่น"

กรมตุลาการ เฉิ่งฮั้นเวลา 11:00.หัวหน้ากลมตุลาการ / หูจวิน อายุ 49 ปี/ ยืนในตำแหน่งหน้าที่มาได้ 20 ปี นิสัยชอบเอาหน้า บิดเบือนความจริง ทุกอย่างที่ทำย่อมต้องมีผลประโยชน์ของตัวเอง ในแถบหมู่บ้านติดป่าภูเขาถนนซับซ้อนป่าหนาทึบ หากไม่รู้ทางจะหลงทางเอาได้ แต่ที่นี้มีผู้คนอาศัยอยู่ เป็นพันๆคน แค่เส้นทางอย่างกับเขาวงกต ทุกๆปีฝ่าบาทจะคอยมาเยี่ยมชาวบ้าน เพราะที่นี้คนหาย ในทุกๆ สัปดาห์ สัปดาห์นี้ก็เช่นกัน ชาวบ้านแต่ละพื้นที่เริ่มไม่ไหวแล้วหาตัวคนร้ายไม่เคยได้ ผ่านมาตั้ง20 กว่าปีไม่รู้ว่าคนร้ายคือผู้ใด ถึงได้ลักพาตัวหายไปอย่างไร้ร่องรอย วันนี้ทางการได้ส่งตัวแทน มาเยือนหมู่บ้าน ผู้นั้นก็คือ หูจวิน ชาวบ้าน" เหตุใดถึงมาช้าเช่นนี้ให้ชาวบ้านอย่างพวกข้าตาดำๆมายืนรอหลายเพลาแล้ว "ชาวบ้าน2 " ฮึกๆ ลูกชายข้ากำลังจะแต่งงาน จู่ ๆเ มื่อคืนวานก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย พูดถึงแล้วข้าจะเป็นลม "ชาวบ้าน" นั้นไงขบวนรถม้ากำลังเดินทางมุ่งหน้าเข้าที่หมู่บ้าน "ผู้เป็นแม่ได้ยินเสียงขบวนรถม้าผันตัวลุกขึ้นยืนดักรอที่หน้าทางเข้า เอียงลำคอมองอย่างมีความหวังเดินกลับไปกลับมาอย่างกระวนกระวาย เบ้าตาบวมก่ำไม่ได้หลับไม่ได้นอน

ห้องครัวใหญ่ตูบ! ปัง! เศษจานแตกเป็นเสี่ยงๆหลายร้อยใบในห้องครัว โดนลูกหลงเศษจานเฉือนบาดหน้าเป็นรอยลึกลำตัวโค้งคำนับจนหน้าติดแทบพื้นขอร้องอ้อนวอนด้วยน้ำตาที่อาบด้วยเลือดบนใบหน้า นางจับมวยผมดึงศีรษะลากมากับพื้น ขากรรไกรคมๆแล่นผ่านบนเส้นผมหนาๆจนหมดสิ้น หลี่ซิ่น" จำไว้ อย่าว่านำอาหารให้นางซุนอี้ "ฟ่านฉี" องค์หญิงซุนอี้มีเมตน้ำใจงามไม่เหมือนท่าน ใจดำ ขาวดำยังแยกไม่ออก "หลี่ซิ่น" เป็นครั้งแรก ที่เจ้ากล้าต่อว่าข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วรึ"ฟ่านฉี" ฮ่าๆ หม่อมฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ถึงหม่อมฉันอยู่ไปก็เหมือนตายทั้งเป็น "หลี่ซิ่น" หึ ข้าไม่ให้เจ้าตายหรอก ข้าชอบทรมานเจ้า" ฟ่านฉี " สันดานแม่ลูกชั่งเหมือนกันเสียจริง"( หลี่ซิ่นใช้แซ่ฟาดหลัง )หลี่ซิ่น" เจ้ากล้ายอกย้อนข้าหรือนางชั้นต่ำ..." ( นางเฆี่ยนหลังจนเลือดออก)ฟ่านฉีสาปแช่งหลี่ซิ่นอย่างโกรธแค้น " ข้าขอให้ท่านไม่สมหวังในความรัก เวรกรรมที่ท่านทำกับข้า มันจะย้อนกลับคืนไปหาท่านเป็นพันเท่าทวีคูณ "หลี่ซิ่น" โทษที ข้าไม่เชื่อเรื่องเวรกรรม "(หลังจากนั้นหลี่ซิ่นก็หยุดฟาด และสั่งให้นาง ทำอาหารต่อไป )ตำหนักโบตั๋นชงหยุน" องค์ชายเมื่อครู่ข้าจะเข้าไปใ

ชงหยุนประคองซุนอี้มานั่งใต้ต้นดอกโบตั๋น พร้อมอาหารหวานคาว วางเต็มโต๊ะ ทั้งสองกำลังสนทนาอย่างคล่องปากคล่องคอ พร้อมรสชาติของว่างอร่อยๆ ในบรรยากาศที่สดชื่น ได้กลิ่นอายของดอกโบตั๋นโชยมาได้อรรถรสในการทานของว่าง....ตึกๆ! กึก เสียงฝีเท้าพร้อมหยุดเดิน เมื่อหันไปมองด้านหลังค่อย ๆ ว่างขนมในมือไว้ในจานอย่างช้า ๆ ก้มคำนับหลิวซินเนียนตามมารยาทของเจ้าของตำหนักซุนอี้" คำนับพระมเหสี "ผงาดใบพัดคู่กายมองดูรอบๆ ยิ้มมุมปากเกลื่อนสีหน้าเรียบเฉย" ตำหนักโบตั๋นอย่างงดงามเสียจริง " ( นางเอ่ยด้วยเสียงคับข้องใจ)ซุนอี้" ลมอะไรรึ ถึงได้นำพาท่านมาที่นี่" ( นางซักถามโดยไม่เกรงกลัว)หลิวซินเนียน" เจ้าไม่ใช่เจ้าของวังเป็นแค่ผู้มาอยู่อาศัยมีสิทธิที่จะห้ามผู้อื่นไม่เข้ามาด้วยรึ " ซุนอี้" เหตุใดหม่อมฉันจะไม่มีสิทธิในเมื่อตำหนักนี้ ฝ่าบาทให้หม่อมฉันอยู่อาศัย ไม่ใช่ท่าน " (นางต่อต้าน อย่างดุดัน)หลิวซินเนียน" อย่างนั้นรึ ข้าลืมว่าข้าเป็นมเหสี ไม่มีผู้ใดกล้าขัดใจข้า แต่เจ้า....?ซุนอี้" ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้ขัดใจท่าน แต่ข้ากำลังเอ่ยถึงเรื่องมารยาทที่พระมเหสีควรมี " (นางก้าวเท้ายืนสบตาใกล้ๆ ไม่หลบหลีกแม้แต่น้อย