All Chapters of ทะลุมิติมาแต่งงานกับสามีโง่เขลา: Chapter 31 - Chapter 40

ซุนอี้" ก็ขอให้เป็นดังที่เจ้าว่า " (นางทำหน้าบิดเบี้ยว ริมฝีปากห่อลง )ชงหยุน" เชื่อหม่อมฉันเพคะ องค์ชายต้องไม่เป็นอะไร ( ซุนอี้สีหน้าตึงเครียดแสดงถึงความกังวลใจ)หมู่บ้านป่าทึบ เรือนซุนอี้เมื่อถึงหน้าเรือนของตนแล้วซุนอี้รีบยกขาขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อนำสามีขึ้นไปนอนบนเตียง โดยมีชงหยุนและทหารช่วยพยุงกัน นางรีบเดินขึ้นไปเปิดประตูหน้าต่างเพื่อให้อากาศไม่อบอ้าวจนเกินไป ซุนอี้" เจ้าช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สามีข้าที " (นางสั่งให้ทหารเปลี่ยนเสื้อผ้า นางใจไม่แข็งพอที่จะเปลี่ยนให้ )ทหาร" ขอรับ "ในระหว่างนั้นซุนอี้เตรียมผ้า1ผืน ต้มน้ำร้อน1 หม้อเล็ก ไว้รอเช็ดตัวให้สามี ทหาร" องค์หญิง เสร็จแล้วขอรับ ซุนอี้" ขอบใจเจ้ามาก เจ้ามีอะไรก็ไปทำเสียเถิด" ทหาร" ขอรับ "น้ำเย็นและน้ำร้อนผสมผสานเข้ากันให้ได้น้ำอุ่นที่ฆ่าเชื้อแล้ว นำผ้าลงชุบบิดน้ำให้มาดๆ เริ่มจากเสร็จที่ศีรษะให้เปียกชุ่มไล่ลงมาตามซอกคอขึ้น ๆ ลง ๆ อย่างช้านำผ้าไปชุบน้ำใหม่ มาเช็ดที่หน้าอกของสามี มือนุ่มๆของนางได้สัมผัสหน้าอก ชายชาตรีอย่างตื่นเต้น เช็ดไปคิดไปด้วย มันชั่งทำให้ใจทราบซ่าไปถึงข้างในจนร่างกายพลุ่งพล่านซุนอี้" ไม่ได้ๆ ข้าคิดเรื่อ

ซุนอี้" ข้าก็พยายามไม่คิดมากแต่ช่างเถอะอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด " (นางเน้นย้ำด้วยท่าทางที่หนักแน่น)ชงหยุน" องค์หญิงข้าเห็นกล่องใบเก่าๆของท่านไม่เคยเห็นท่านเปิดมาเลย" (ตนเบี่ยงหน้ามองอย่างสงสัย)ซุนอี้" กล่องใบเก่าๆรึ งั้นข้าจะไปหยิบขึ้นมาดูว่ามันคืออะไร ซุนอี้เดินไปหยิบกล่องใบเก่าๆที่ไม่ได้เปิดมานาน ด้วยกุญแจที่มีลวดลายดอกโบตั๋นชงหยุน" องค์หญิงกุญแจนี่เก่าแก่มากแล้วเป็นรูปดอกโบตั๋นด้วยเพคะ"(ชงหยุนนึกถึงตำหนักโบตั๋นขึ้นมาทันที)เสียงกุญแจดัง กุกกักๆ? เพราะไม่ได้เปิดใช้งานเลยทำให้เปิดยากเล็กน้อยซุนอี้" กว่าจะเปิดได้ " (นางค่อยๆเปิดกล่องใบนั้นออก ถอนหายใจลุ้นใจจะขาด ) ซุนอี้" นี่มันสร้อยดูเหมือนว่าราคาจะแพงนัก " ( นางมองสร้อยอยู่นานเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน )ชงหยุน" องค์หญิงสงสัยอะไรกับสร้อยเส้นนี้หรือเพคะ " ซุนอี้" กล่องใบนี้อยู่กับข้ามาตั้งแต่ข้าเข้าเมืองแคว้นสิบ ใช่หรือไม่"ชงหยุน" ใช่เพคะกล่องใบนี้เป็นขององค์หญิงหรือว่ากล่องใบนี้ไม่ใช่ขององค์หญิงเพคะ " ซุนอี้" น่าจะเป็นของข้าสงสัยข้าจะลืม"(ชงหยุน" ขององค์หญิงนั่นแหละเพคะข้าเห็นตั้งแต่วันแรกที่องค์หญิงมามันอยู่กล่องเสื้อผ้าขอ

ในห้องที่มืดมิดมีแสงเทียนเล่มใหญ่เพียงหนึ่งดวงที่สว่างไสวให้มองเห็นตัวหนังสือและเงามือที่จับอ่านอย่างตั้งใจ แม้จะมีเสียงเข้าแทรกมาเป็นระยะก็ไม่อาจทำให้โจรอี้หรานสะพรึงกลัว...ระดับนักฆ่าหนึ่งในใต้หล้ากษัตริย์แห่งแคว้นสิบ ที่ศัตรูหมายหัวอยากจะขึ้นเป็นอันดับหนึ่งในพิภพ ลมวิว ๆ พัดผ่านหน้าต่างเป็นเงาคนบริเวณหน้าตำหนัก ยังคงไม่รู้ตื่นกลัวนั่งอ่านตำราต่อไป จนมีเสียงฝีเท้าย่างเท้าเข้ามายื่นดาบคาดคอจนเงาของดาบบังตัวหนังสือ โจรอี้หราน" รนหาที่ ?โจรอี้หรานว่างตำราใช้ไม้คาดหน้าหนังสือที่ยังอ่านไม่จบ ลุกปุ๊บปั๊บฉับพลันว่องไวหยิบแท่งเทียนฟาดเข้าที่หน้าศัตรูจับข้อแขนรัดแน่นจนศัตรูต้องปล่อยดาบลงคุกเข่าล้มลงกับพื้นใช้เท้าเตะดาบของศัตรูขึ้นมาอยู่ในมือของตนยืนข่มขู่จี้ไปที่คอศัตรู จนยืนแน่นิ่งยกมือทั้งสองข้างอย่างช้าๆ เล่นสับขาหลอกพ้นดอกยาสลบใส่โจรอี้หรานแต่กลับพลาดท่าถูกดาบเหวี่ยงสะท้อนกลับไปหาเจ้าของจนแน่นิ่งโจรอี้หราน" ทหารมีอยู่ด้านนอก มาเข้าพบข้างประเดี๋ยวนี้" ทหาร" ฝ่าบาทกระหม่อมสมควรตาย " ( เมื่อทหารเข้ามายังตำหนักก็เห็นผู้ร้ายนอนแน่นิ่งในตำหนักโจรอี้หราน)โจรอี้หราน" ไม่ใช่ความผิดของเ

เสี่ยวถัง" ข้าว่าลองให้องค์หญิงหลี่ซิ่นกับองค์หญิงซุนอี้ แข่งต่อกลอนดูสิว่าผู้ใดจะเก่งกาจสักแค่ไหน " (สองสามีภรรยามองตากัน นางถอนหายใจตากลมใส่ๆรี่ลงช้าๆแล้วจับมือสามีเป็นการบอกนัยๆว่า ตนทำได้ )ซุนอี้" องค์ชายแคว้นสิบชั่งอยากรู้อยากเห็นยิ่งนัก " เสี่ยวถัง" องค์หญิงกล่าวเช่นนี้หากไม่อยากประลองข้าก็ไม่ว่าอะไร "ซุนอี้" ในเมื่อพวกท่านบากบั่นมาถึงที่นี่ข้าก็จะประลองกับนางสักครั้งให้เป็นบุญตาของท่าน "หลี่ซิ่น" มาเริ่มกันเลย เสียเวลามามากพอแล้ว " ซุนอี้" องค์หญิง เริ่มก่อนเลยเพคะ "ยามประสบพบยากจากแสนยากลมโปรยโชยอ่อนบุปผาโรยตัวไหมสิ้นใจจึ่งสิ้นสุดสายใยเปลวเทียนดับมอดน้ำตาจึ่งแห้งเหือดโฉมนางงามระทมกาลแปรผันครวญคร่ำยามดึกจันทร์ริบหรี่จากนี้คิดไปไร้ซึ่งหนทางวอนวิหคส่งข่าวแทนข้าทีเสี่ยวถัง" บทกวีขององค์หญิงชั่งไพเราะยิ่งนัก " หลี่ซิ่น" องค์ชายท่านชมเกินไปแล้ว" หลิวซินเนียน"ลูกแม่รูปโฉมงดงามไม่พอยังเก่งกาจหลายด้าน ....เฝิงเส้าเฟิงข้าอยากรู้ความคิดเห็นเจ้า ต่อหลี่ซิ่น"เฝิงเส้าเฟิง" นางสวยสู้ภรรยาข้าไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บ" คำตอบของเฝิงเส้าเฟิงทำให้ทุกคนในท้องพระโรงอึ้ง หลี่ซิ่นหน้า

หมู่บ้านป่าทึบ เวลา 17:00 น.น​​​​​​ชาวบ้านยิน ๆ ได้เดินทางมาถึงหมู่บ้านป่าทึบแต่ต้องหยุดกะทันหันเพราะทหารค่อยเฝ้าตรวจการอย่างเข้มงวด ทหาร" หยุด พวกเจ้ามาจากที่ใด "ชาวบ้าน" พวกข้ามาจากหมู่บ้านยินๆ"ทหาร" มาไกลเชียว เหตุใดถึงมากันมากมายถึงเพียงนี้" ชาวบ้าน" พวกข้ามาเข้าเฝ้าองค์หญิงซุนอี้ "ทหาร" ข้าไม่เชื่อ "ชาวบ้าน" ได้โปรดเถิด ท่านเชิญองค์หญิงมาที่นี่พวกข้าจะยืนรอ "ทหาร " ได้ พวกเจ้าเข้าไปได้ "ชาวบ้าน" เมื่อครู่ยังไม่อยากให้เข้าไป เหตุใดท่านถึงเปลี่ยนใจ "ทหาร " ข้าแค่ลองเชิง เข้าไปได้แล้ว "เรือนซุนอี้ ชงหยุน" องค์หญิงมีชาวบ้านมาจากหมู่บ้านยินๆต้องการพบท่านโดยเร็ว "ซุนอี้" ข้าจะไปเดี๋ยวนี้" เมื่อมองจากบนเรือนลงมาด้านล่างเห็นชาวบ้านตาดำๆเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อในแววตานั้นมีบางอย่างที่อยากจะอธิบายและบอกกล่าวให้รู้ จนอกแทบจะระเบิดซุนอี้" พวกเจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไร "ชาวบ้านรีบคุกเข่าก้มคำนับก่อนลุกขึ้นเอ่ยกล่าวชาวบ้าน" องค์หญิง ท่านพ่อของท่านเพิ่งจะกลับมาจากแดนไกล ก็ถูกกล่าวหาว่าเป็นหัวขโมย "ในขณะที่ชาวบ้านยืนอธิบายให้ซุนอี้ฟังเฝิงเส้าเฟิงเดินเข้ามาสบจังหวะพอดีเฝิงเส้าเฟิง " เ