มาดูหมิ่นถึงตำหนัก

ชงหยุนประคองซุนอี้มานั่งใต้ต้นดอกโบตั๋น พร้อมอาหารหวานคาว วางเต็มโต๊ะ ทั้งสองกำลังสนทนาอย่างคล่องปากคล่องคอ พร้อมรสชาติของว่างอร่อยๆ ในบรรยากาศที่สดชื่น ได้กลิ่นอายของดอกโบตั๋นโชยมาได้อรรถรสในการทานของว่าง....ตึกๆ! กึก เสียงฝีเท้าพร้อมหยุดเดิน เมื่อหันไปมองด้านหลังค่อย ๆ ว่างขนมในมือไว้ในจานอย่างช้า ๆ ก้มคำนับหลิวซินเนียนตามมารยาทของเจ้าของตำหนัก

ซุนอี้" คำนับพระมเหสี "

ผงาดใบพัดคู่กายมองดูรอบๆ ยิ้มมุมปากเกลื่อนสีหน้าเรียบเฉย

" ตำหนักโบตั๋นอย่างงดงามเสียจริง " ( นางเอ่ยด้วยเสียงคับข้องใจ)

ซุนอี้" ลมอะไรรึ ถึงได้นำพาท่านมาที่นี่" ( นางซักถามโดยไม่เกรงกลัว)

หลิวซินเนียน" เจ้าไม่ใช่เจ้าของวังเป็นแค่ผู้มาอยู่อาศัยมีสิทธิที่จะห้ามผู้อื่นไม่เข้ามาด้วยรึ "

ซุนอี้" เหตุใดหม่อมฉันจะไม่มีสิทธิในเมื่อตำหนักนี้ ฝ่าบาทให้หม่อมฉันอยู่อาศัย ไม่ใช่ท่าน " (นางต่อต้าน อย่างดุดัน)

หลิวซินเนียน" อย่างนั้นรึ ข้าลืมว่าข้าเป็นมเหสี ไม่มีผู้ใดกล้าขัดใจข้า แต่เจ้า....?

ซุนอี้" ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้ขัดใจท่าน แต่ข้ากำลังเอ่ยถึงเรื่องมารยาทที่พระมเหสีควรมี " (นางก้าวเท้ายืนสบตาใกล้ๆ ไม่หลบหลีกแม้แต่น้อย