Semua Bab Accidentally Married To A Billionaire’s Son: Bab 71 - Bab 80

Habang binabaybay ng sasakyan nila Primo ang makitid at madilim na daan palabas ng villa, hindi pa rin mapakali si Megan. Naka-cross arms siya at nakatanaw sa bintana, pilit iniiwasan ang presensya ng lalaking bumihag sa kanya—muli.Mula sa likod ng sasakyan, kita ni Primo ang pagsimangot ni Megan sa salamin. Hindi niya ito masisisi. Alam niyang galit ito sa kanya, pero hindi na siya nag-abalang magpaliwanag pa.“Stop sulking,” malamig niyang sabi.Lumingon si Megan at tinitigan siya nang masama. “Sulking? I’m not sulking, Giovanni. I’m fuming.”Napangisi si Primo. “Good. Stay mad. At least hindi ka takot.”Napairap si Megan at ibinalik ang tingin sa labas. Nasa highway na sila, papunta sa isang hindi niya alam na destinasyon.“Asan tayo pupunta?” tanong niya.“Somewhere safe.”Napasinghap si Megan. “Can you, for once, stop being vague?”Nagkibit-balikat si Primo. “Malapit na tayo sa beach house.”Napataas ang kilay ni Megan. “Beach house?”“Hm.”“Ano ’to? Kidnap honeymoon?”Primo smi

Nakahiga si Megan sa kama, nakayakap sa unan habang nakatingin sa kawalan. Ilang oras na ang lumipas mula nang dumating siya sa islang ito, ngunit ni isang beses ay hindi siya lumabas ng kwarto. Wala siyang balak kumain, makipag-usap, o makipagkita kay Primo.Para saan pa?Kung tutuusin, wala namang saysay ang lahat ng ginagawa niya kung sa huli ay matatalo pa rin siya sa labanang ito.Nasa ganoong pag-iisip siya nang bumukas ang pinto ng kwarto. Hindi siya nag-abala pang tingnan kung sino iyon, dahil alam na niya ang sagot.Si Primo.Palagi namang siya.Dinig na dinig niya ang malalakas ngunit mahinahong yabag nito habang papalapit sa kanya. Nang hindi siya gumalaw mula sa kanyang pagkakahiga, tumigil si Primo malapit sa kama at tumikhim.“Halika na, kumain tayo.”Hindi siya kumibo.“Megan.”Hindi siya natinag.Isang buntong-hininga ang narinig niya mula kay Primo. Alam niyang nauubusan na ito ng pasensya, pero wala siyang pakialam.“Hindi ka pwedeng mamatay sa gutom.”Doon na siya n

Sa loob ng isang linggo, hindi na mabilang kung ilang beses tinawagan ni Matteo ang mga tauhan niya, nagbigay ng utos, at nagpaikot ng impormasyon para lang mahanap si Primo.Alam niyang si Apolo rin ay hindi titigil hangga’t hindi natutunton ang kapatid niya, at hindi niya alam kung anong gagawin ng matanda kapag natagpuan ito.Kailangan niyang mauna.Hindi dahil gusto niyang tulungan si Primo—hindi dahil may malasakit siya rito bilang kapatid—pero dahil alam niyang ang pagkawala nito ay maaaring maging hadlang sa mga plano niya.At hindi niya hahayaan iyon.Dahil kung may isang bagay na natutunan niya sa mundo ng negosyo, ito ay ang katotohanang walang sinuman ang pwedeng maging sagabal sa pag-angat niya.Kahit pa kapatid niya mismo.Muling PagkikitaNaglalakad siya sa lobby ng isang sikat na hotel nang biglang matigil ang hakbang niya.Mula sa di-kalayuan, isang babae ang nakatayo malapit sa bar, tila abala sa pakikipag-usap sa bartender.Francine.Isang pamilyar na pakiramdam ang

Sa loob ng isang malawak at eleganteng opisina, nakaupo si Rebecca Arcelli sa harap ni Apolo Giovanni. Ang kabuuan ng silid ay tahimik maliban sa mahihinang tunog ng relo sa dingding. Ang kamay ni Rebecca ay mahigpit na nakapatong sa armrest ng mamahaling upuang inuupuan niya, ngunit ang mukha niya—bagaman walang anumang pilantik ng emosyon—ay nagsasabing hindi siya kuntento sa pinag-uusapan nila.Si Apolo naman, gaya ng nakasanayan, ay kalmado. Ang kanyang postura ay walang kapintasan, ang bawat kilos ay tila pinag-isipan. Ngunit sa likod ng malamig niyang tingin ay may bahagyang pagkadismaya.“I suppose you already know what Primo did,” panimula ni Apolo habang nakatingin sa isang dokumentong nasa lamesa sa pagitan nila.“I know,” sagot ni Rebecca, walang anumang pag-aaksaya ng salita. “That little bastard managed to secure majority shares from my company without us even knowing.”“Impressive, isn’t it?” may bahagyang ngisi si Apolo habang pinag-aaralan ang mukha ng kausap. “Mukhang

Tahimik na nakasandal si Primo sa gilid ng pintuan habang nakatingin kay Megan.Sa harap ng babae, sina Alice at Laurence ay muling nag-aasaran, tila mga batang hindi marunong magsawa sa pang-iinis sa isa’t isa. Si Megan naman ay nakikinig lang sa kanila, ngunit may bahagyang ngiti sa kanyang labi—isang bagay na hindi nakaligtas kay Primo.Namiss niya ang ngiting iyon.Ito ang huling ngiti na nakita niya kay Megan bago siya nito iniwan.At ngayon, kahit alam niyang maaaring mawala ulit ito sa isang iglap, mas pinili niyang titigan ito at namnamin ang bawat segundo.“Tigilan mo nga ako, Laurence!” inis na sigaw ni Alice, nakakunot ang noo habang tinititigan ang pinsan niyang tuwang-tuwa sa pang-aasar sa kanya.“Bakit na naman? Hindi mo ba kayang tanggapin na mas matalino ako sa’yo?” natatawang tugon ni Laurence habang nagkukunwaring hinahaplos ang kanyang sariling balikat, kunwari’y proud sa sarili.“Excuse me?” bumangon ang inis ni Alice, sabay hampas sa braso ni Laurence. “Mas matali