Malamig ang simoy ng hangin sa terrace. Mula sa kinauupuan niya, tanaw ni Megan ang malawak na dalampasigan, ang madilim na langit na tanging buwan at mga bituin lamang ang nagbibigay-liwanag. Tahimik ang buong paligid, parang isang mundong malayo sa gulo ng siyudad, malayo sa banta ni Apolo, malayo sa mga problemang bumabalot sa buhay niya.Pero kahit gaano pa ito kaganda, hindi niya magawang magpahinga nang buo.Sa tabi niya, nakaupo si Alice, tahimik ding nakatitig sa malayo. Ilang saglit silang walang imikan, parehong tila nalulunod sa kani-kaniyang iniisip.Hanggang sa sa wakas, si Alice na mismo ang bumasag sa katahimikan.“Alam kong galit ka sa amin dahil ginulo ka pa namin,” mahinahon niyang sabi, hindi lumilingon kay Megan. “Pero sana malaman mo na hindi titigil si Primo hangga’t hindi ka niya nababawi. Hindi siya gano’n.”Napakurap si Megan, saglit na natigilan sa sinabi nito.Alam na niya iyon—alam na niyang gano’n si Primo. Matigas ang ulo, determinado, at kapag may gusto
Sa loob ng isang linggo, hindi na mabilang kung ilang beses tinawagan ni Matteo ang mga tauhan niya, nagbigay ng utos, at nagpaikot ng impormasyon para lang mahanap si Primo.Alam niyang si Apolo rin ay hindi titigil hangga’t hindi natutunton ang kapatid niya, at hindi niya alam kung anong gagawin ng matanda kapag natagpuan ito.Kailangan niyang mauna.Hindi dahil gusto niyang tulungan si Primo—hindi dahil may malasakit siya rito bilang kapatid—pero dahil alam niyang ang pagkawala nito ay maaaring maging hadlang sa mga plano niya.At hindi niya hahayaan iyon.Dahil kung may isang bagay na natutunan niya sa mundo ng negosyo, ito ay ang katotohanang walang sinuman ang pwedeng maging sagabal sa pag-angat niya.Kahit pa kapatid niya mismo.Muling PagkikitaNaglalakad siya sa lobby ng isang sikat na hotel nang biglang matigil ang hakbang niya.Mula sa di-kalayuan, isang babae ang nakatayo malapit sa bar, tila abala sa pakikipag-usap sa bartender.Francine.Isang pamilyar na pakiramdam ang
Isang malakas na pagkatok sa pinto ang gumambala sa tahimik na tanghali ni Enzo Moretti.Nakaapak pa siya sa balkonahe ng kanyang penthouse nang marinig ang paulit-ulit at padabog na pagkatok. Napabuntong-hininga siya at tumingin sa direksyon ng pinto, nagtatakang sino ang walang pasensya at tila gustong gibain ang bahay niya sa lakas ng pagkatok.Kalahati pa lang ng paglalakad niya papunta sa pinto ay may ideya na siya kung sino ang nasa labas.At hindi nga siya nagkamali.Pagbukas ng pinto, bumungad sa kanya ang nagngingitngit na si Allison Arcelli—nakatayo sa harap niya na parang bagyong handang sumabog anumang oras.“Nasaan si Primo?” matalim na tanong nito, walang paliguy-ligoy.Napangisi si Enzo. “Wow, no hello? No ‘how are you, Enzo?’ Ganon ba ako kinalimutan ng kaibigan ko?”“Don’t play games with me,” iritable nitong sagot, hindi natinag sa pang-aasar niya. “Alam kong may alam ka. Sabihin mo sa akin kung nasaan siya.”Umiling si Enzo at pumasok pabalik sa loob ng kanyang unit
Sa loob ng isang malawak at eleganteng opisina, nakaupo si Rebecca Arcelli sa harap ni Apolo Giovanni. Ang kabuuan ng silid ay tahimik maliban sa mahihinang tunog ng relo sa dingding. Ang kamay ni Rebecca ay mahigpit na nakapatong sa armrest ng mamahaling upuang inuupuan niya, ngunit ang mukha niya—bagaman walang anumang pilantik ng emosyon—ay nagsasabing hindi siya kuntento sa pinag-uusapan nila.Si Apolo naman, gaya ng nakasanayan, ay kalmado. Ang kanyang postura ay walang kapintasan, ang bawat kilos ay tila pinag-isipan. Ngunit sa likod ng malamig niyang tingin ay may bahagyang pagkadismaya.“I suppose you already know what Primo did,” panimula ni Apolo habang nakatingin sa isang dokumentong nasa lamesa sa pagitan nila.“I know,” sagot ni Rebecca, walang anumang pag-aaksaya ng salita. “That little bastard managed to secure majority shares from my company without us even knowing.”“Impressive, isn’t it?” may bahagyang ngisi si Apolo habang pinag-aaralan ang mukha ng kausap. “Mukhang
Sa loob ng isang mamahaling itim na sasakyan, tahimik na nakaupo si Apolo Giovanni sa likurang bahagi, nakatingin sa labas ng bintana habang binabaybay ng sasakyan ang daan pabalik sa kanyang mansyon. Ang kanyang mga daliri ay marahang nakapatong sa kanyang tuhod, walang bahid ng pagmamadali o pagkabalisa, ngunit ang kanyang isip ay malalim na nag-iisip.Ang bilis ng pangyayari ay hindi lingid sa kanya—hindi niya inaasahan na si Primo ay gagalaw nang ganito kabilis at matalino. Bagamat nararapat lang ito, iniisip pa rin niya kung paano siya nalampasan ng kanyang sariling anak sa larong matagal na niyang pinaghandaan.Hindi siya galit. Hindi pa. Ngunit may bahagyang iritasyon sa loob niya na hindi niya ipinapakita.“Carlisle,” malamig niyang tawag.Sa passenger seat, kaagad na lumingon si Carlisle Jimenez, ang kanyang secretary na matagal nang nasa kanyang serbisyo. Kung mayroon mang taong matapat kay Apolo sa loob ng maraming taon, isa na rito si Carlisle—o iyon ang gusto niyang paniw
Tahimik na nakasandal si Primo sa gilid ng pintuan habang nakatingin kay Megan.Sa harap ng babae, sina Alice at Laurence ay muling nag-aasaran, tila mga batang hindi marunong magsawa sa pang-iinis sa isa’t isa. Si Megan naman ay nakikinig lang sa kanila, ngunit may bahagyang ngiti sa kanyang labi—isang bagay na hindi nakaligtas kay Primo.Namiss niya ang ngiting iyon.Ito ang huling ngiti na nakita niya kay Megan bago siya nito iniwan.At ngayon, kahit alam niyang maaaring mawala ulit ito sa isang iglap, mas pinili niyang titigan ito at namnamin ang bawat segundo.“Tigilan mo nga ako, Laurence!” inis na sigaw ni Alice, nakakunot ang noo habang tinititigan ang pinsan niyang tuwang-tuwa sa pang-aasar sa kanya.“Bakit na naman? Hindi mo ba kayang tanggapin na mas matalino ako sa’yo?” natatawang tugon ni Laurence habang nagkukunwaring hinahaplos ang kanyang sariling balikat, kunwari’y proud sa sarili.“Excuse me?” bumangon ang inis ni Alice, sabay hampas sa braso ni Laurence. “Mas matali
Tahimik ang gabi. Tanging ang marahang hampas ng alon sa buhangin ang bumabasag sa katahimikan. Ang malamig na simoy ng hangin ay dumarampi sa balat ni Megan habang nakaupo siya sa baybayin, ang mga daliri’y gumuguhit ng hindi maipaliwanag na mga linya sa buhangin.Nakatanaw siya sa malawak na karagatan, tila umaasang dala ng alon ang mga sagot sa mga tanong na bumabagabag sa kanyang isipan.“Bakit?”Isa lang iyon sa libo-libong tanong na paulit-ulit na bumabalik sa kanya.Ang mga sinabi ni Apolo kani-kanina lamang ay tila matitinik na salitang bumabaon sa kanyang puso’t isipan. Lahat ng iniwasan niya, lahat ng tinakbuhan niya, ay tila bumabalik ngayon sa kanya nang sabay-sabay.Gusto niyang umiyak, sumigaw—pero wala. Ang mga luha niya ay parang nagsawa na ring bumagsak.Hanggang sa maramdaman niyang may lumapit.Tahimik, ngunit ramdam niya ang presensya.Hindi niya kailangang lumingon.Primo.Narinig niya ang marahang pagbagsak ng katawan nito sa buhangin sa tabi niya. Ilang pulgada
Tahimik ang gabi, at tanging ang marahang hampas ng alon ang naririnig ni Megan habang nakaupo siya sa buhangin. Malamig ang simoy ng hangin, ngunit hindi iyon sapat para palamigin ang init na gumugulo sa kanyang dibdib. Magulo ang isip niya—hindi lamang dahil sa mga rebelasyong natuklasan niya, kundi pati na rin sa lalaking ngayon ay tahimik na nakatitig sa kanya.Si Primo.Tahimik itong nakatayo sa harap niya, ang mga mata’y puno ng emosyon. Para bang sa bawat segundong lumilipas, ay ayaw nitong sayangin ang pagkakataong makita siya.Maya-maya pa’y inabot ni Primo ang kamay niya, nakalahad ito sa harap niya.“Sayaw tayo,” aniya, ang boses ay malumanay ngunit buo.Napatingin si Megan sa kanya, bahagyang kumunot ang noo. Hindi niya alam kung seryoso ito o nagbibiro lang. Nilingon niya ang paligid—ang malawak na dalampasigan, ang tahimik na alon, at ang kalangitang punong-puno ng bituin.“Wala namang music,” sagot niya, bahagyang natawa habang nanatiling nakaupo.Ngunit hindi sumagot s
Tahimik lang si Primo.Parang walang naririnig.Nakayuko ito habang patuloy na inilalabas ang mga damit ni Megan sa maleta, tila hindi tinanggap ang sinabi nito. Walang pag-aalinlangan sa bawat kilos niya, walang pag-aalinlangan sa bawat paghila niya ng damit mula sa loob at itinatapon ito pabalik sa kama, sa sahig—kahit saan, basta’t hindi sa maleta.Walang pakialam si Primo kung nagkakalat siya. Wala siyang pakialam kung nagmumukha siyang desperado.Ang tanging alam lang niya ay hindi niya kayang panoorin na muling lumalayo si Megan sa kanya.Pinanood siya ni Megan habang patuloy itong ginagawa ni Primo. Sakit ang namuo sa kanyang dibdib. Bakit ba hindi ito nakikinig? Bakit hindi niya maintindihan?Napapikit siya ng mariin bago tuluyang binitiwan ang isang pangungusap na parang kutsilyong tumarak sa puso ni Primo.“Let me leave, Primo.”Napatigil si Primo.Dahan-dahan siyang humarap kay Megan.Sa isang iglap, parang isang dagok ang tumama sa kanyang dibdib. Para siyang nauubusan ng
Tahimik na bumukas ang pinto ng condo. Mabigat ang bawat hakbang ni Megan papasok, tila binabalot ng hindi maipaliwanag na lungkot at pagkabalisa ang kanyang buong katawan.Malalim siyang huminga, pilit pinipigil ang muling pagpatak ng kanyang mga luha. Ngunit habang binabalikan niya ang lahat ng nalaman niya kanina mula kay Allison, hindi niya mapigilang muling mapaluha.Napatingin siya sa paligid ng condo—sa lugar na naging tahanan nilang dalawa ni Primo. Dito niya naramdaman kung paano mahalin at mahalin muli. Dito niya inisip na, sa wakas, natagpuan na niya ang lugar kung saan siya nababagay. Pero ngayon, parang hindi na siya dapat manatili rito.Dahan-dahan siyang lumapit sa aparador at hinila ang kanyang maleta. Isa-isa niyang inilagay ang kanyang mga damit sa loob, mabilis at may panggigigil, habang patuloy ang pagdaloy ng kanyang luha.Sa bawat piraso ng damit na inilalagay niya sa maleta, pakiramdam niya ay unti-unting nadudurog ang puso niya. Napakaraming beses na niyang pin
Tahimik na dumukot si Allison mula sa loob ng kanyang bag. Kinuha niya ang ilang piraso ng lumang litrato at dahan-dahang inilapag iyon sa ibabaw ng mesa. “Tingnan mong mabuti, Megan,” aniya, may bahagyang ngiti sa kanyang labi habang pinagmamasdan ang reaksyon ni Megan. Hindi agad gumalaw si Megan. Tila may bumabara sa kanyang lalamunan, hinihigop ng takot ang kanyang kakayahang huminga. Pero sa kabila ng panghihina, dahan-dahan niyang inabot ang litrato. At nang makita niya ang laman nito, nanlaki ang kanyang mga mata. “Ano…?” Halos mabitawan niya ang papel. Nanginginig ang kanyang kamay habang unti-unti niyang sinuri ang imahe sa kanyang harapan. Tatlong kabataan ang nasa larawan, mukhang nasa high school pa lang. Magkakaakbay ang mga ito, nakangiti at tila ba walang anumang alalahanin sa buhay. Ngunit ang ikinagulat ni Megan ay ang mga taong naroon sa larawan. Si Alfred Davis—ang kanyang ama. Si Elisse Renaldi—ang kanyang ina. At si Apolo Giovanni—ang ama ni Primo
Tahimik ang umaga sa café. Hindi tulad ng mga nagdaang araw na dagsa ang mga customer, ngayon ay tila nagpapahinga ang buong paligid. Ang tanging ingay lamang ay ang marahang tunog ng coffee machine at ang pagkalansing ng mga tasa habang inaayos ni Megan ang mga ito sa counter.Inilipat niya ang tingin sa labas ng bintana. Maaliwalas ang araw, ngunit kahit pa gaano kaganda ang panahon, pakiramdam niya ay may bumabagabag sa kanya—isang hindi maipaliwanag na kaba sa kanyang dibdib.DING!Biglang tumunog ang maliit na kampanilya sa ibabaw ng pinto, hudyat na may bagong pasok na customer.Napalingon si Megan, ngunit nang makita kung sino ito, agad siyang nanigas.Si Allison.Dahan-dahang pumasok ang babae sa loob ng café, ang matatalim na mata nito ay nakatuon sa kanya. Nakatayo ito nang may kumpiyansa, may bahagyang ngiti sa labi na hindi niya alam kung totoo o pang-aasar lang.Naramdaman ni Megan ang panginginig ng kanyang mga daliri habang mahigpit na hinawakan ang tray na hawak niya.
Nagmamaneho si Primo nang hindi alintana ang bilis ng kanyang sasakyan. Masyado siyang naalog sa mga rebelasyong ibinunyag ni Enzo. Ang buong buhay niya, ang alam niya lang ay si Apolo Giovanni ang haligi ng pamilya, isang lalaking walang kinatatakutan, matalino at makapangyarihan, at higit sa lahat—hindi kailanman nagkakamali. Ngunit ngayon, isang nakatagong katotohanan ang unti-unting nagbabagsak sa imaheng iyon.“Totoo ba?”Ang paulit-ulit na tanong sa isip niya. Totoo bang ang lalaking inidolo niya noon ay siyang naging dahilan ng trahedya sa buhay ng babaeng minamahal niya?Mabilis siyang bumaba ng sasakyan pagkarating sa mansion at halos hindi na nag-abala pang iparada ito ng maayos. Sa labas pa lang, nakasalubong na niya si Charlisle, ang matagal nang assistant ni Apolo.“Nasan si Dad?” malalim at matigas ang boses ni Primo, halatang pinipigilan ang kanyang emosyon.Nag-aalangang sumagot si Charlisle ngunit sa huli, tumango ito.“Kakauwi lang niya galing sa business meeting.”
Tahimik sa loob ng opisina. Ang tanging maririnig ay ang patuloy na tikatik ng wall clock sa gilid at ang marahang paghinga ng dalawang taong magkaharap. Sa harapan ng malawak na mesa, nakaupo si Enzo, nakaakbay sa sandalan ng upuan, waring walang pakialam. Ngunit sa likod ng kanyang malamig na ekspresyon, may dumadagundong na emosyon.Si Allison naman ay nakasandal sa kanyang upuan, ang isang kamay ay nakapatong sa mesa habang ang kabila ay mahigpit na nakahawak sa mga lumang litrato nina Elisse, Alfredo, at Apolo.“Tama ba ang dinig ko?” malamig na tanong ni Enzo matapos marinig ang buong kwento mula kay Allison.Tumango si Allison, titig na titig sa kanya. “Oo. Ngayon alam mo na kung anong koneksyon ni Megan kay Primo—at higit sa lahat, kung paano natin ito magagamit para paghiwalayin sila.”Nanatili siyang walang reaksyon. Sa loob-loob niya, hindi siya makapaniwala. Hindi dahil sa koneksyon nina Megan at Primo, kundi dahil sa kung anong binabalak gawin ni Allison.Sa halip na magp
Tahimik na nakaupo si Allison sa kanyang opisina, nakasandal sa upuan habang sinusuri ang mga papeles sa kanyang mesa. Sa labas ng bintana, kitang-kita ang malawak na cityscape, ngunit hindi iyon ang nasa isip niya ngayon. Ilang linggo na siyang balisa—mula nang bumalik si Megan sa buhay ni Primo, wala na siyang ginawa kundi pagmasdan ang bawat kilos ng babae. Alam niyang hindi niya basta-basta mapapatumba si Megan nang walang matibay na bala.At ngayon, narito na ang sagot sa kanyang matagal nang hinihintay.Bumukas ang pinto at pumasok ang lalaking inutusan niyang imbestigahan si Megan. May hawak itong isang brown envelope at diretsong lumapit sa kanya. Hindi ito umupo, halatang seryoso ang ekspresyon nito.“Allison, narito na ang lahat ng impormasyon tungkol kay Megan,” anito, inilapag ang envelope sa mesa.Agad itong kinuha ni Allison at walang pag-aalinlangan na binuksan. Isa-isang lumabas mula sa envelope ang mga lumang litrato—mapurol na ang kulay, halatang dekada na ang lumipa
Tahimik na naglalakad si Primo sa loob ng isang high-end na jewelry store. Mamahalin ang bawat piraso ng alahas na naka-display sa mga glass cases—mga singsing na may nagkikislapang brilyante, kuwintas na puno ng kinang, at pulseras na gawa sa pinakamahuhusay na materyales. Ngunit isa lang ang dahilan kung bakit siya narito.Isang engagement ring.Sa wakas, gusto na niyang pakasalan si Megan.Isang totoong kasal na nararapat para sa babaeng katulad ni Megan. Marami na silang pinagdaanan, at alam niyang hindi pa tapos ang mga pagsubok. Pero sa halip na matakot, mas lalo niyang nararamdaman ang kagustuhang makasama ito habang buhay. Gusto niyang harapin ang anumang unos nang magkahawak-kamay sila.“Magandang araw po, Sir! Ano po ang maipaglilingkod namin sa inyo?” bati ng isang saleslady na nakasuot ng eleganteng uniform at may propesyonal na ngiti.“Engagement ring,” diretsong sagot ni Primo habang tumingin sa paligid.Saglit na napataas ang kilay ng babae bago muling ngumiti. “Napaka
Tahimik ang paligid ng sementeryo, tanging ang mahihinang huni ng ibon at ang malamlam na ihip ng hangin ang maririnig. Ang dapithapon ay nagkulay kahel sa kalangitan, binibigyang-diin ang katahimikan ng lugar.Sa harap ng isang puntod, isang lalaking nakaitim ang nakaluhod, ang mga kamay ay marahang nakapatong sa malamig na marmol. Ang kanyang tikas at awtoridad, na kadalasang nagbibigay-takot sa iba, ay nawala. Wala ang mabangis na Apolo Giovanni—ang makapangyarihang negosyante, ang lalaking walang kinatatakutan.Ngayon, siya ay isang lalaking nabibigatan sa kanyang nakaraan.Dahan-dahang hinaplos ni Apolo ang ukit na pangalan sa lapida.Elisse Renaldi Davis.Mahina siyang huminga, parang sa bawat pagbuga ay inilalabas niya ang sakit na matagal nang nakabaon sa kanyang puso.“Elisse…” mahina niyang bulong, halos pinuputol ng bigat ng emosyon ang kanyang tinig.Sa likod niya, tahimik lang na nakatayo si Charlisle, ang kanyang matagal nang pinagkakatiwalaang sekretarya. Hindi siya nag