Tahimik ang gabi. Tanging ang marahang hampas ng alon sa buhangin ang bumabasag sa katahimikan. Ang malamig na simoy ng hangin ay dumarampi sa balat ni Megan habang nakaupo siya sa baybayin, ang mga daliri’y gumuguhit ng hindi maipaliwanag na mga linya sa buhangin.Nakatanaw siya sa malawak na karagatan, tila umaasang dala ng alon ang mga sagot sa mga tanong na bumabagabag sa kanyang isipan.“Bakit?”Isa lang iyon sa libo-libong tanong na paulit-ulit na bumabalik sa kanya.Ang mga sinabi ni Apolo kani-kanina lamang ay tila matitinik na salitang bumabaon sa kanyang puso’t isipan. Lahat ng iniwasan niya, lahat ng tinakbuhan niya, ay tila bumabalik ngayon sa kanya nang sabay-sabay.Gusto niyang umiyak, sumigaw—pero wala. Ang mga luha niya ay parang nagsawa na ring bumagsak.Hanggang sa maramdaman niyang may lumapit.Tahimik, ngunit ramdam niya ang presensya.Hindi niya kailangang lumingon.Primo.Narinig niya ang marahang pagbagsak ng katawan nito sa buhangin sa tabi niya. Ilang pulgada
Tahimik ang gabi, at tanging ang marahang hampas ng alon ang naririnig ni Megan habang nakaupo siya sa buhangin. Malamig ang simoy ng hangin, ngunit hindi iyon sapat para palamigin ang init na gumugulo sa kanyang dibdib. Magulo ang isip niya—hindi lamang dahil sa mga rebelasyong natuklasan niya, kundi pati na rin sa lalaking ngayon ay tahimik na nakatitig sa kanya.Si Primo.Tahimik itong nakatayo sa harap niya, ang mga mata’y puno ng emosyon. Para bang sa bawat segundong lumilipas, ay ayaw nitong sayangin ang pagkakataong makita siya.Maya-maya pa’y inabot ni Primo ang kamay niya, nakalahad ito sa harap niya.“Sayaw tayo,” aniya, ang boses ay malumanay ngunit buo.Napatingin si Megan sa kanya, bahagyang kumunot ang noo. Hindi niya alam kung seryoso ito o nagbibiro lang. Nilingon niya ang paligid—ang malawak na dalampasigan, ang tahimik na alon, at ang kalangitang punong-puno ng bituin.“Wala namang music,” sagot niya, bahagyang natawa habang nanatiling nakaupo.Ngunit hindi sumagot s
Mainit ang araw at maliwanag ang kalangitan, perpekto para sa isang adventure sa dagat. Ang alon ay marahang humahampas sa baybayin, at ang bangkang sinasakyan nina Primo, Megan, Sunny, Laurence, at Alice ay marahang gumagalaw sa ibabaw ng tubig.Nasa dulo si Megan, hawak ang cellphone niya habang kinukunan ng mga larawan ang malawak na karagatan. Sa tabi niya si Primo, nakasuot ng simpleng puting linen shirt na nakabukas ang ilang butones sa dibdib at shorts, habang si Megan ay naka-summer dress na hinahampas ng hangin.“Primo, selfie tayo!” tawag ni Megan habang inaabot ang cellphone niya palapit sa kanila.Napakunot ang noo ni Primo, hindi sanay sa ganito. “Selfie? Hindi ako mahilig niyan.”“Wala akong pakialam,” sagot ni Megan habang pinapuwesto ang cellphone sa harapan nila. “Sige na! Para may remembrance ako.”Napailing si Primo pero hindi na rin nagreklamo. Nag-pose siya habang si Megan ay ngumiti nang malaki, nakalapit pa ang pisngi sa kanya.Click!Hindi pa nakuntento si Mega
Ang katahimikan sa loob ng sasakyan ay mabigat, tila ba ang bawat segundo ay nagpapabigat ng tensyon sa pagitan nila. Ang tanawin sa labas ng bintana ay dumadaan nang mabilis, ngunit walang nakakakita sa kagandahan ng paligid. Ang atensyon ng lahat ay nakatuon sa mga salitang binitiwan ni Carlisle mula sa unahan ng sasakyan.“Hindi ko pa nakita si Mr. Apolo na gano’n kagalit, Primo,” maingat na sabi ni Carlisle habang tinititigan ang mga dokumentong hawak niya. “Nang malaman niyang nakuha mo ang 35% shares ng Arcelli Group, halos basagin niya ang mesa sa galit.”Tahimik si Primo, ang panga niya ay nakatikom, at ang mga kamay niyang nakapatong sa kanyang tuhod ay nakasara sa kamao. Kita sa mga mata niya ang pagpipigil ng emosyon, pero ramdam ni Megan ang init ng galit na pilit niyang kinokontrol.“Alam ko na magagalit siya,” malamig na sagot ni Primo, ang boses niya’y mababa ngunit puno ng poot. “Pero hindi ko inaasahan na ganyan siya ka-desperado.”Tahimik lang si Megan sa tabi ni Pri
Tahimik ang gabi sa loob ng Giovanni Mansion, ngunit sa loob ng study ni Apolo, isang bagyong emosyon ang namamagitan sa pagitan ng mag-amang hindi kailanman nagkaroon ng tunay na koneksyon.Nakatayo si Primo sa harap ng malaking mesa ng kanyang ama. Ang liwanag mula sa chandelier ay tumatama sa matigas niyang mukha, na puno ng galit at kontroladong poot. Si Apolo naman ay nakaupo sa kanyang leather chair, isang baso ng alak sa kamay habang pinagmamasdan ang anak niya nang malamig at walang bakas ng pagkabahala.“Akala ko hindi ka na babalik,” saad ni Apolo, walang intensyong magpakumbaba sa anak.Hindi agad sumagot si Primo. Sa halip, tumitig siya sa mata ng kanyang ama, tila hinahanap ang kaunting bakas ng pagiging magulang dito — pero wala siyang nakita kundi isang malamig na halimaw na walang iniintindi kundi ang kapangyarihan at reputasyon.“Nakausap mo si Megan,” malamig niyang sabi. Hindi ito isang tanong, kundi isang pahayag.Bahagyang ngumiti si Apolo, tila ba aliw na aliw sa
Pagkabukas pa lamang ng pinto ng kanyang condo unit, agad na sinalubong ni Primo ang katahimikan ng loob nito—isang tahimik na kanlungan na tila nagiging taguan niya sa bawat unos na bumabalot sa kanyang mundo. Ngunit ngayong gabi, hindi siya naghanap ng katahimikan. Kailangan niya si Megan.“Megan?” tawag niya, bahagyang nanginginig ang boses dahil sa galit na matagal niyang kinikimkim simula pa kanina sa mansion.Mula sa kusina, lumitaw si Megan, nakasuot ng simpleng oversized shirt na marahil ay isa sa mga damit ni Primo. Hawak niya ang isang baso ng tubig, ngunit nang makita ang ekspresyon sa mukha ng binata, agad niyang ibinaba ito sa mesa.“Primo, anong—?”Hindi na siya nakapagsalita pa nang biglang hilahin siya ni Primo papalapit. Mahigpit siyang niyakap ng binata, para bang natatakot itong mawala siya sa mga bisig niya. Ramdam ni Megan ang tensyon sa katawan ni Primo, ang mabilis na paghinga, at ang bigat ng emosyon na tila bumabalot sa kanya.“Wag mo na akong iiwan ulit,” bul
Mabigat ang hakbang ni Megan habang papasok siya sa lobby ng isang marangyang hotel sa gitna ng lungsod. Ang mga marmol na sahig ay nagre-reflect ng malamlam na ilaw mula sa magagarang chandelier, at ang katahimikan ng lugar ay tila nakakadagdag sa bigat na nararamdaman niya sa dibdib. Hawak-hawak niya ang maliit na sling bag, bahagyang pinipisil ang strap nito, pilit kinakalma ang sarili.Alam niyang hindi ito magandang ideya. Alam niyang ang presensya niya rito ay maaaring magbukas ng sugat na pilit na sanang isinasara ni Enzo. Pero hindi siya mapalagay. Hindi niya magawang iwanan ang sitwasyong ito nang walang pasasalamat, lalo na’t alam niyang si Enzo ang tumulong kay Primo sa gitna ng kaguluhan sa pamilya nito—sa kabila ng sariling damdamin ng binata para sa kanya.Huminga siya ng malalim bago tumungo sa front desk. “Excuse me, may I know if Enzo Moretti is in Room 1809?”Ngumiti ang receptionist ngunit bahagyang nag-alinlangan. “Do you have an appointment, ma’am?”“Ah… no, but h
Tahimik ang lobby ng hotel habang naglalakad si Megan palabas. Ang tunog ng mga high heels niya ang tanging maririnig habang dumadaloy ang damdamin ng kabiguan at pagkalito sa kanyang dibdib. Ang pagtatapos ng kanyang pag-uusap kay Enzo ay nag-iwan ng bigat sa kanyang puso—isang paalala kung gaano kahirap minsan ang magmahal, lalo na kung ang pagmamahal ay nauuwi sa sakit.Pinipilit niyang ayusin ang sarili, ang suot niyang blouse ay bahagyang gusot at ang kanyang damdamin ay tila isang basag na salamin—mahina at nagdurugo. Ngunit sa kabila nito, tumatakbo pa rin sa kanyang isip ang mga huling salita ni Enzo, “Minsan, mas mahirap yung alam mong wala kang laban sa puso ng isang tao. Pero pinipili mo pa ring lumaban, kahit alam mong talo ka na.”Huminga siya ng malalim, pilit na itinataboy ang bigat ng emosyon habang binabaybay ang marble tiles ng hotel lobby. Pero bago pa siya makalapit sa revolving door palabas, isang pamilyar na presensya ang sumalubong sa kanya.“Allison,” mahina ni
Tahimik lang si Primo.Parang walang naririnig.Nakayuko ito habang patuloy na inilalabas ang mga damit ni Megan sa maleta, tila hindi tinanggap ang sinabi nito. Walang pag-aalinlangan sa bawat kilos niya, walang pag-aalinlangan sa bawat paghila niya ng damit mula sa loob at itinatapon ito pabalik sa kama, sa sahig—kahit saan, basta’t hindi sa maleta.Walang pakialam si Primo kung nagkakalat siya. Wala siyang pakialam kung nagmumukha siyang desperado.Ang tanging alam lang niya ay hindi niya kayang panoorin na muling lumalayo si Megan sa kanya.Pinanood siya ni Megan habang patuloy itong ginagawa ni Primo. Sakit ang namuo sa kanyang dibdib. Bakit ba hindi ito nakikinig? Bakit hindi niya maintindihan?Napapikit siya ng mariin bago tuluyang binitiwan ang isang pangungusap na parang kutsilyong tumarak sa puso ni Primo.“Let me leave, Primo.”Napatigil si Primo.Dahan-dahan siyang humarap kay Megan.Sa isang iglap, parang isang dagok ang tumama sa kanyang dibdib. Para siyang nauubusan ng
Tahimik na bumukas ang pinto ng condo. Mabigat ang bawat hakbang ni Megan papasok, tila binabalot ng hindi maipaliwanag na lungkot at pagkabalisa ang kanyang buong katawan.Malalim siyang huminga, pilit pinipigil ang muling pagpatak ng kanyang mga luha. Ngunit habang binabalikan niya ang lahat ng nalaman niya kanina mula kay Allison, hindi niya mapigilang muling mapaluha.Napatingin siya sa paligid ng condo—sa lugar na naging tahanan nilang dalawa ni Primo. Dito niya naramdaman kung paano mahalin at mahalin muli. Dito niya inisip na, sa wakas, natagpuan na niya ang lugar kung saan siya nababagay. Pero ngayon, parang hindi na siya dapat manatili rito.Dahan-dahan siyang lumapit sa aparador at hinila ang kanyang maleta. Isa-isa niyang inilagay ang kanyang mga damit sa loob, mabilis at may panggigigil, habang patuloy ang pagdaloy ng kanyang luha.Sa bawat piraso ng damit na inilalagay niya sa maleta, pakiramdam niya ay unti-unting nadudurog ang puso niya. Napakaraming beses na niyang pin
Tahimik na dumukot si Allison mula sa loob ng kanyang bag. Kinuha niya ang ilang piraso ng lumang litrato at dahan-dahang inilapag iyon sa ibabaw ng mesa. “Tingnan mong mabuti, Megan,” aniya, may bahagyang ngiti sa kanyang labi habang pinagmamasdan ang reaksyon ni Megan. Hindi agad gumalaw si Megan. Tila may bumabara sa kanyang lalamunan, hinihigop ng takot ang kanyang kakayahang huminga. Pero sa kabila ng panghihina, dahan-dahan niyang inabot ang litrato. At nang makita niya ang laman nito, nanlaki ang kanyang mga mata. “Ano…?” Halos mabitawan niya ang papel. Nanginginig ang kanyang kamay habang unti-unti niyang sinuri ang imahe sa kanyang harapan. Tatlong kabataan ang nasa larawan, mukhang nasa high school pa lang. Magkakaakbay ang mga ito, nakangiti at tila ba walang anumang alalahanin sa buhay. Ngunit ang ikinagulat ni Megan ay ang mga taong naroon sa larawan. Si Alfred Davis—ang kanyang ama. Si Elisse Renaldi—ang kanyang ina. At si Apolo Giovanni—ang ama ni Primo
Tahimik ang umaga sa café. Hindi tulad ng mga nagdaang araw na dagsa ang mga customer, ngayon ay tila nagpapahinga ang buong paligid. Ang tanging ingay lamang ay ang marahang tunog ng coffee machine at ang pagkalansing ng mga tasa habang inaayos ni Megan ang mga ito sa counter.Inilipat niya ang tingin sa labas ng bintana. Maaliwalas ang araw, ngunit kahit pa gaano kaganda ang panahon, pakiramdam niya ay may bumabagabag sa kanya—isang hindi maipaliwanag na kaba sa kanyang dibdib.DING!Biglang tumunog ang maliit na kampanilya sa ibabaw ng pinto, hudyat na may bagong pasok na customer.Napalingon si Megan, ngunit nang makita kung sino ito, agad siyang nanigas.Si Allison.Dahan-dahang pumasok ang babae sa loob ng café, ang matatalim na mata nito ay nakatuon sa kanya. Nakatayo ito nang may kumpiyansa, may bahagyang ngiti sa labi na hindi niya alam kung totoo o pang-aasar lang.Naramdaman ni Megan ang panginginig ng kanyang mga daliri habang mahigpit na hinawakan ang tray na hawak niya.
Nagmamaneho si Primo nang hindi alintana ang bilis ng kanyang sasakyan. Masyado siyang naalog sa mga rebelasyong ibinunyag ni Enzo. Ang buong buhay niya, ang alam niya lang ay si Apolo Giovanni ang haligi ng pamilya, isang lalaking walang kinatatakutan, matalino at makapangyarihan, at higit sa lahat—hindi kailanman nagkakamali. Ngunit ngayon, isang nakatagong katotohanan ang unti-unting nagbabagsak sa imaheng iyon.“Totoo ba?”Ang paulit-ulit na tanong sa isip niya. Totoo bang ang lalaking inidolo niya noon ay siyang naging dahilan ng trahedya sa buhay ng babaeng minamahal niya?Mabilis siyang bumaba ng sasakyan pagkarating sa mansion at halos hindi na nag-abala pang iparada ito ng maayos. Sa labas pa lang, nakasalubong na niya si Charlisle, ang matagal nang assistant ni Apolo.“Nasan si Dad?” malalim at matigas ang boses ni Primo, halatang pinipigilan ang kanyang emosyon.Nag-aalangang sumagot si Charlisle ngunit sa huli, tumango ito.“Kakauwi lang niya galing sa business meeting.”
Tahimik sa loob ng opisina. Ang tanging maririnig ay ang patuloy na tikatik ng wall clock sa gilid at ang marahang paghinga ng dalawang taong magkaharap. Sa harapan ng malawak na mesa, nakaupo si Enzo, nakaakbay sa sandalan ng upuan, waring walang pakialam. Ngunit sa likod ng kanyang malamig na ekspresyon, may dumadagundong na emosyon.Si Allison naman ay nakasandal sa kanyang upuan, ang isang kamay ay nakapatong sa mesa habang ang kabila ay mahigpit na nakahawak sa mga lumang litrato nina Elisse, Alfredo, at Apolo.“Tama ba ang dinig ko?” malamig na tanong ni Enzo matapos marinig ang buong kwento mula kay Allison.Tumango si Allison, titig na titig sa kanya. “Oo. Ngayon alam mo na kung anong koneksyon ni Megan kay Primo—at higit sa lahat, kung paano natin ito magagamit para paghiwalayin sila.”Nanatili siyang walang reaksyon. Sa loob-loob niya, hindi siya makapaniwala. Hindi dahil sa koneksyon nina Megan at Primo, kundi dahil sa kung anong binabalak gawin ni Allison.Sa halip na magp
Tahimik na nakaupo si Allison sa kanyang opisina, nakasandal sa upuan habang sinusuri ang mga papeles sa kanyang mesa. Sa labas ng bintana, kitang-kita ang malawak na cityscape, ngunit hindi iyon ang nasa isip niya ngayon. Ilang linggo na siyang balisa—mula nang bumalik si Megan sa buhay ni Primo, wala na siyang ginawa kundi pagmasdan ang bawat kilos ng babae. Alam niyang hindi niya basta-basta mapapatumba si Megan nang walang matibay na bala.At ngayon, narito na ang sagot sa kanyang matagal nang hinihintay.Bumukas ang pinto at pumasok ang lalaking inutusan niyang imbestigahan si Megan. May hawak itong isang brown envelope at diretsong lumapit sa kanya. Hindi ito umupo, halatang seryoso ang ekspresyon nito.“Allison, narito na ang lahat ng impormasyon tungkol kay Megan,” anito, inilapag ang envelope sa mesa.Agad itong kinuha ni Allison at walang pag-aalinlangan na binuksan. Isa-isang lumabas mula sa envelope ang mga lumang litrato—mapurol na ang kulay, halatang dekada na ang lumipa
Tahimik na naglalakad si Primo sa loob ng isang high-end na jewelry store. Mamahalin ang bawat piraso ng alahas na naka-display sa mga glass cases—mga singsing na may nagkikislapang brilyante, kuwintas na puno ng kinang, at pulseras na gawa sa pinakamahuhusay na materyales. Ngunit isa lang ang dahilan kung bakit siya narito.Isang engagement ring.Sa wakas, gusto na niyang pakasalan si Megan.Isang totoong kasal na nararapat para sa babaeng katulad ni Megan. Marami na silang pinagdaanan, at alam niyang hindi pa tapos ang mga pagsubok. Pero sa halip na matakot, mas lalo niyang nararamdaman ang kagustuhang makasama ito habang buhay. Gusto niyang harapin ang anumang unos nang magkahawak-kamay sila.“Magandang araw po, Sir! Ano po ang maipaglilingkod namin sa inyo?” bati ng isang saleslady na nakasuot ng eleganteng uniform at may propesyonal na ngiti.“Engagement ring,” diretsong sagot ni Primo habang tumingin sa paligid.Saglit na napataas ang kilay ng babae bago muling ngumiti. “Napaka
Tahimik ang paligid ng sementeryo, tanging ang mahihinang huni ng ibon at ang malamlam na ihip ng hangin ang maririnig. Ang dapithapon ay nagkulay kahel sa kalangitan, binibigyang-diin ang katahimikan ng lugar.Sa harap ng isang puntod, isang lalaking nakaitim ang nakaluhod, ang mga kamay ay marahang nakapatong sa malamig na marmol. Ang kanyang tikas at awtoridad, na kadalasang nagbibigay-takot sa iba, ay nawala. Wala ang mabangis na Apolo Giovanni—ang makapangyarihang negosyante, ang lalaking walang kinatatakutan.Ngayon, siya ay isang lalaking nabibigatan sa kanyang nakaraan.Dahan-dahang hinaplos ni Apolo ang ukit na pangalan sa lapida.Elisse Renaldi Davis.Mahina siyang huminga, parang sa bawat pagbuga ay inilalabas niya ang sakit na matagal nang nakabaon sa kanyang puso.“Elisse…” mahina niyang bulong, halos pinuputol ng bigat ng emosyon ang kanyang tinig.Sa likod niya, tahimik lang na nakatayo si Charlisle, ang kanyang matagal nang pinagkakatiwalaang sekretarya. Hindi siya nag