Mabigat ang hakbang ni Megan habang papasok siya sa lobby ng isang marangyang hotel sa gitna ng lungsod. Ang mga marmol na sahig ay nagre-reflect ng malamlam na ilaw mula sa magagarang chandelier, at ang katahimikan ng lugar ay tila nakakadagdag sa bigat na nararamdaman niya sa dibdib. Hawak-hawak niya ang maliit na sling bag, bahagyang pinipisil ang strap nito, pilit kinakalma ang sarili.Alam niyang hindi ito magandang ideya. Alam niyang ang presensya niya rito ay maaaring magbukas ng sugat na pilit na sanang isinasara ni Enzo. Pero hindi siya mapalagay. Hindi niya magawang iwanan ang sitwasyong ito nang walang pasasalamat, lalo na’t alam niyang si Enzo ang tumulong kay Primo sa gitna ng kaguluhan sa pamilya nito—sa kabila ng sariling damdamin ng binata para sa kanya.Huminga siya ng malalim bago tumungo sa front desk. “Excuse me, may I know if Enzo Moretti is in Room 1809?”Ngumiti ang receptionist ngunit bahagyang nag-alinlangan. “Do you have an appointment, ma’am?”“Ah… no, but h
Tahimik ang lobby ng hotel habang naglalakad si Megan palabas. Ang tunog ng mga high heels niya ang tanging maririnig habang dumadaloy ang damdamin ng kabiguan at pagkalito sa kanyang dibdib. Ang pagtatapos ng kanyang pag-uusap kay Enzo ay nag-iwan ng bigat sa kanyang puso—isang paalala kung gaano kahirap minsan ang magmahal, lalo na kung ang pagmamahal ay nauuwi sa sakit.Pinipilit niyang ayusin ang sarili, ang suot niyang blouse ay bahagyang gusot at ang kanyang damdamin ay tila isang basag na salamin—mahina at nagdurugo. Ngunit sa kabila nito, tumatakbo pa rin sa kanyang isip ang mga huling salita ni Enzo, “Minsan, mas mahirap yung alam mong wala kang laban sa puso ng isang tao. Pero pinipili mo pa ring lumaban, kahit alam mong talo ka na.”Huminga siya ng malalim, pilit na itinataboy ang bigat ng emosyon habang binabaybay ang marble tiles ng hotel lobby. Pero bago pa siya makalapit sa revolving door palabas, isang pamilyar na presensya ang sumalubong sa kanya.“Allison,” mahina ni
Ang aroma ng kape at tinapay ang unang bumungad kay Megan nang muling pumasok siya sa pamilyar na café—ang lugar na matagal na rin niyang hindi napupuntahan matapos ang lahat ng kaguluhan sa kanyang buhay. Sa pagpasok niya, isang kakaibang damdamin ang bumalot sa kanya—halong nostalgia at katahimikan. Dito nagsimula ang lahat para sa kanya—ang pangarap ng isang simpleng buhay, malayo sa gulo ng pamilyang Giovanni.Suot ang simpleng blouse at apron, muling bumalik si Megan sa dating pagkatao niya—isang waitress na nagsusumikap para mabuhay. Nakangiti siyang tinanggap ang ilang pamilyar na mukha ng mga suki habang inaayos ang mga tasa sa counter. Sa kabila ng lahat ng pinagdaanan niya sa piling ni Primo at sa banta ni Apolo, ngayon ay pakiramdam niya ay humihinga siya ng maluwag.Gusto niyang bumalik sa normal. Gusto niyang maramdaman muli ang katahimikan, kahit ilang sandali lang.Habang abala siya sa pag-aayos ng mga order, may isang pamilyar na tinig ang nagpagising sa kanyang diwa.
Sa isang high-end boutique sa gitna ng syudad, abala si Sunny sa pagpili ng kanyang susuotin para sa nalalapit niyang birthday party. Ang buong shop ay puno ng magagarang kasuotan—mga gown na kumikislap sa ilalim ng mga ilaw, mga sapatos na tila isinusuot lamang ng mga reyna, at mga accessories na nagsisigaw ng karangyaan. Pero sa kabila ng napakaraming pagpipilian, tila walang makuha si Sunny na sapat para sa kanyang engrandeng selebrasyon.“Ugh! Bakit ba ang hirap pumili? Parang lahat may kulang!” reklamo niya habang hawak ang isang champagne-colored na gown at tinitingnan ito sa salamin.Nasa isang sofa naman si Laurence, nakasandal habang nakayuko sa kanyang telepono. Kita sa mukha niya ang pagkainip, tila wala sa mood sa ginagawa nilang pamimili. Suot ang isang simpleng puting polo at dark jeans, mukhang hindi talaga siya nababagay sa glamoroso at makulay na mundo ni Sunny.“Laurence! Ano sa tingin mo dito?” sigaw ni Sunny habang iniikot ang katawan niya sa harap ng salamin, inaa
Tahimik ang loob ng kotse habang binabagtas nila Allison at Kyle ang madilim na kalsada. Ang mga ilaw sa labas ay nagsisilbing tanging liwanag sa loob ng sasakyan, kasabay ng mahinang tugtog mula sa stereo. Halatang tensyonado ang dalawa—isang katahimikang tila nagbabadya ng pagsabog.Nasa driver’s seat si Kyle, seryoso ang mukha habang pinipilit kontrolin ang mga damdamin niya. Paminsan-minsan, sinisilip niya si Allison sa gilid ng mata, sinusubukang basahin ang iniisip nito. Si Allison naman ay nakatingin sa labas ng bintana, walang imik, ngunit halata sa matalim niyang tingin ang lalim ng iniisip.“Ang tagal na rin pala mula nung huli tayong ganito,” basag ni Kyle sa katahimikan, pilit na nagpapakagaan ng loob.Hindi man lang siya nilingon ni Allison. Nanatili itong nakatingin sa labas. “Hmm,” maikling sagot niya, tila walang interes sa usapan.Nagpigil ng buntong-hininga si Kyle at ipinarada ang sasakyan sa isang madilim na bahagi ng parke. Walang ibang kotse sa paligid, tanging m
Tahimik ang gabi habang naglalakad si Megan papasok sa condo ni Primo. Pagod siya sa mga nangyari sa araw na iyon, pero sa kabila ng lahat, ramdam pa rin niya ang init ng pagmamahal na pinipilit niyang ipaglaban—ang pagmamahal na kahit ilang beses nang sinubukan sirain, nananatiling matatag.Hawak-hawak niya ang susi habang marahang pinihit ito sa pinto. Dahan-dahan niyang binuksan ang pinto at pumasok sa loob ng condo. Madilim ang paligid, tanging liwanag mula sa mga ilaw sa labas ang nagsisilbing tanglaw. Pinindot niya ang switch para buksan ang ilaw at laking gulat niya sa bumungad sa kanya.Nandun si Primo, nakatayo sa gitna ng living room, suot ang isang simpleng apron—pero wala itong suot na t-shirt sa ilalim, kaya kitang-kita ang matipunong katawan nito. Ang abs niya ay perpektong nakaumbok, at ang mahinang ilaw mula sa kisame ay nagbibigay ng dramatic effect sa bawat kurba ng katawan niya.Nanlaki ang mga mata ni Megan at hindi napigilang mapangiti. “Primo?” bulalas niya, hala
Ang malamig na ihip ng hangin mula sa bintana ang unang humaplos sa balat ni Megan. Dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata, at sa kanyang pagbangon ay agad niyang naramdaman ang bigat ng isang braso na nakayakap sa kanyang baywang. Napangiti siya habang nilingon si Primo na mahimbing pa ring natutulog sa kanyang tabi.Hubad silang dalawa, nakabalot lamang sa kumot ang kanilang mga katawan. Ramdam pa rin ni Megan ang init ng gabi nila kagabi—ang mga halik, ang mga haplos, at ang mga salitang binitiwan sa gitna ng mga ungol at halakhak.Marahang gumalaw si Megan, sinusubukang bumangon, pero mas hinigpitan pa ni Primo ang yakap niya.“Hmm… saan ka pupunta?” bulong ni Primo, ang boses niya’y paos at mababa.Napatawa si Megan. “Akala ko tulog ka pa.”“Hindi ko maiwasan na hindi magising kung ikaw ang katabi ko,” sagot ni Primo habang marahang hinahaplos ang braso ni Megan.Humarap si Megan sa kanya, tinitigan ang mapupungay nitong mga mata. Wala siyang sinabi, pero nagsalita ang
Ang malamig na hangin ng Italya ay dahan-dahang dumampi sa balat ni Megan habang bumababa siya mula sa mamahaling sasakyan na ihinanda ng hotel. Ang paligid ay nababalutan ng mga ilaw na parang mga bituin sa lupa—mga kumikislap na chandelier na nakasabit sa hardin, mga kandilang nakapatong sa mahahabang mesa, at mga fairy lights na nakapulupot sa mga punong olibo.Ang hotel na pinagdausan ng birthday celebration ni Sunny ay isa sa mga pinakasikat at mamahaling hotel sa Italya. Nakatayo ito sa paanan ng isang bundok, tanaw mula sa reception ang malawak na tanawin ng syudad, na ngayong gabi ay nababalutan ng mga ilaw na kumikislap na parang mga alitaptap. Sa gitna ng hardin ng hotel ay may malawak na reception area, puno ng magagarbong dekorasyon—mga puting bulaklak na nakapatong sa mahahabang mesa, mga eleganteng kristal na baso, at mga mamahaling pinggan na nag-aabang ng mga masasarap na putahe.Si Sunny, ang bida ng gabing iyon, ay kitang-kitang nangingibabaw sa karamihan. Suot niya
Tahimik lang si Primo.Parang walang naririnig.Nakayuko ito habang patuloy na inilalabas ang mga damit ni Megan sa maleta, tila hindi tinanggap ang sinabi nito. Walang pag-aalinlangan sa bawat kilos niya, walang pag-aalinlangan sa bawat paghila niya ng damit mula sa loob at itinatapon ito pabalik sa kama, sa sahig—kahit saan, basta’t hindi sa maleta.Walang pakialam si Primo kung nagkakalat siya. Wala siyang pakialam kung nagmumukha siyang desperado.Ang tanging alam lang niya ay hindi niya kayang panoorin na muling lumalayo si Megan sa kanya.Pinanood siya ni Megan habang patuloy itong ginagawa ni Primo. Sakit ang namuo sa kanyang dibdib. Bakit ba hindi ito nakikinig? Bakit hindi niya maintindihan?Napapikit siya ng mariin bago tuluyang binitiwan ang isang pangungusap na parang kutsilyong tumarak sa puso ni Primo.“Let me leave, Primo.”Napatigil si Primo.Dahan-dahan siyang humarap kay Megan.Sa isang iglap, parang isang dagok ang tumama sa kanyang dibdib. Para siyang nauubusan ng
Tahimik na bumukas ang pinto ng condo. Mabigat ang bawat hakbang ni Megan papasok, tila binabalot ng hindi maipaliwanag na lungkot at pagkabalisa ang kanyang buong katawan.Malalim siyang huminga, pilit pinipigil ang muling pagpatak ng kanyang mga luha. Ngunit habang binabalikan niya ang lahat ng nalaman niya kanina mula kay Allison, hindi niya mapigilang muling mapaluha.Napatingin siya sa paligid ng condo—sa lugar na naging tahanan nilang dalawa ni Primo. Dito niya naramdaman kung paano mahalin at mahalin muli. Dito niya inisip na, sa wakas, natagpuan na niya ang lugar kung saan siya nababagay. Pero ngayon, parang hindi na siya dapat manatili rito.Dahan-dahan siyang lumapit sa aparador at hinila ang kanyang maleta. Isa-isa niyang inilagay ang kanyang mga damit sa loob, mabilis at may panggigigil, habang patuloy ang pagdaloy ng kanyang luha.Sa bawat piraso ng damit na inilalagay niya sa maleta, pakiramdam niya ay unti-unting nadudurog ang puso niya. Napakaraming beses na niyang pin
Tahimik na dumukot si Allison mula sa loob ng kanyang bag. Kinuha niya ang ilang piraso ng lumang litrato at dahan-dahang inilapag iyon sa ibabaw ng mesa. “Tingnan mong mabuti, Megan,” aniya, may bahagyang ngiti sa kanyang labi habang pinagmamasdan ang reaksyon ni Megan. Hindi agad gumalaw si Megan. Tila may bumabara sa kanyang lalamunan, hinihigop ng takot ang kanyang kakayahang huminga. Pero sa kabila ng panghihina, dahan-dahan niyang inabot ang litrato. At nang makita niya ang laman nito, nanlaki ang kanyang mga mata. “Ano…?” Halos mabitawan niya ang papel. Nanginginig ang kanyang kamay habang unti-unti niyang sinuri ang imahe sa kanyang harapan. Tatlong kabataan ang nasa larawan, mukhang nasa high school pa lang. Magkakaakbay ang mga ito, nakangiti at tila ba walang anumang alalahanin sa buhay. Ngunit ang ikinagulat ni Megan ay ang mga taong naroon sa larawan. Si Alfred Davis—ang kanyang ama. Si Elisse Renaldi—ang kanyang ina. At si Apolo Giovanni—ang ama ni Primo
Tahimik ang umaga sa café. Hindi tulad ng mga nagdaang araw na dagsa ang mga customer, ngayon ay tila nagpapahinga ang buong paligid. Ang tanging ingay lamang ay ang marahang tunog ng coffee machine at ang pagkalansing ng mga tasa habang inaayos ni Megan ang mga ito sa counter.Inilipat niya ang tingin sa labas ng bintana. Maaliwalas ang araw, ngunit kahit pa gaano kaganda ang panahon, pakiramdam niya ay may bumabagabag sa kanya—isang hindi maipaliwanag na kaba sa kanyang dibdib.DING!Biglang tumunog ang maliit na kampanilya sa ibabaw ng pinto, hudyat na may bagong pasok na customer.Napalingon si Megan, ngunit nang makita kung sino ito, agad siyang nanigas.Si Allison.Dahan-dahang pumasok ang babae sa loob ng café, ang matatalim na mata nito ay nakatuon sa kanya. Nakatayo ito nang may kumpiyansa, may bahagyang ngiti sa labi na hindi niya alam kung totoo o pang-aasar lang.Naramdaman ni Megan ang panginginig ng kanyang mga daliri habang mahigpit na hinawakan ang tray na hawak niya.
Nagmamaneho si Primo nang hindi alintana ang bilis ng kanyang sasakyan. Masyado siyang naalog sa mga rebelasyong ibinunyag ni Enzo. Ang buong buhay niya, ang alam niya lang ay si Apolo Giovanni ang haligi ng pamilya, isang lalaking walang kinatatakutan, matalino at makapangyarihan, at higit sa lahat—hindi kailanman nagkakamali. Ngunit ngayon, isang nakatagong katotohanan ang unti-unting nagbabagsak sa imaheng iyon.“Totoo ba?”Ang paulit-ulit na tanong sa isip niya. Totoo bang ang lalaking inidolo niya noon ay siyang naging dahilan ng trahedya sa buhay ng babaeng minamahal niya?Mabilis siyang bumaba ng sasakyan pagkarating sa mansion at halos hindi na nag-abala pang iparada ito ng maayos. Sa labas pa lang, nakasalubong na niya si Charlisle, ang matagal nang assistant ni Apolo.“Nasan si Dad?” malalim at matigas ang boses ni Primo, halatang pinipigilan ang kanyang emosyon.Nag-aalangang sumagot si Charlisle ngunit sa huli, tumango ito.“Kakauwi lang niya galing sa business meeting.”
Tahimik sa loob ng opisina. Ang tanging maririnig ay ang patuloy na tikatik ng wall clock sa gilid at ang marahang paghinga ng dalawang taong magkaharap. Sa harapan ng malawak na mesa, nakaupo si Enzo, nakaakbay sa sandalan ng upuan, waring walang pakialam. Ngunit sa likod ng kanyang malamig na ekspresyon, may dumadagundong na emosyon.Si Allison naman ay nakasandal sa kanyang upuan, ang isang kamay ay nakapatong sa mesa habang ang kabila ay mahigpit na nakahawak sa mga lumang litrato nina Elisse, Alfredo, at Apolo.“Tama ba ang dinig ko?” malamig na tanong ni Enzo matapos marinig ang buong kwento mula kay Allison.Tumango si Allison, titig na titig sa kanya. “Oo. Ngayon alam mo na kung anong koneksyon ni Megan kay Primo—at higit sa lahat, kung paano natin ito magagamit para paghiwalayin sila.”Nanatili siyang walang reaksyon. Sa loob-loob niya, hindi siya makapaniwala. Hindi dahil sa koneksyon nina Megan at Primo, kundi dahil sa kung anong binabalak gawin ni Allison.Sa halip na magp
Tahimik na nakaupo si Allison sa kanyang opisina, nakasandal sa upuan habang sinusuri ang mga papeles sa kanyang mesa. Sa labas ng bintana, kitang-kita ang malawak na cityscape, ngunit hindi iyon ang nasa isip niya ngayon. Ilang linggo na siyang balisa—mula nang bumalik si Megan sa buhay ni Primo, wala na siyang ginawa kundi pagmasdan ang bawat kilos ng babae. Alam niyang hindi niya basta-basta mapapatumba si Megan nang walang matibay na bala.At ngayon, narito na ang sagot sa kanyang matagal nang hinihintay.Bumukas ang pinto at pumasok ang lalaking inutusan niyang imbestigahan si Megan. May hawak itong isang brown envelope at diretsong lumapit sa kanya. Hindi ito umupo, halatang seryoso ang ekspresyon nito.“Allison, narito na ang lahat ng impormasyon tungkol kay Megan,” anito, inilapag ang envelope sa mesa.Agad itong kinuha ni Allison at walang pag-aalinlangan na binuksan. Isa-isang lumabas mula sa envelope ang mga lumang litrato—mapurol na ang kulay, halatang dekada na ang lumipa
Tahimik na naglalakad si Primo sa loob ng isang high-end na jewelry store. Mamahalin ang bawat piraso ng alahas na naka-display sa mga glass cases—mga singsing na may nagkikislapang brilyante, kuwintas na puno ng kinang, at pulseras na gawa sa pinakamahuhusay na materyales. Ngunit isa lang ang dahilan kung bakit siya narito.Isang engagement ring.Sa wakas, gusto na niyang pakasalan si Megan.Isang totoong kasal na nararapat para sa babaeng katulad ni Megan. Marami na silang pinagdaanan, at alam niyang hindi pa tapos ang mga pagsubok. Pero sa halip na matakot, mas lalo niyang nararamdaman ang kagustuhang makasama ito habang buhay. Gusto niyang harapin ang anumang unos nang magkahawak-kamay sila.“Magandang araw po, Sir! Ano po ang maipaglilingkod namin sa inyo?” bati ng isang saleslady na nakasuot ng eleganteng uniform at may propesyonal na ngiti.“Engagement ring,” diretsong sagot ni Primo habang tumingin sa paligid.Saglit na napataas ang kilay ng babae bago muling ngumiti. “Napaka
Tahimik ang paligid ng sementeryo, tanging ang mahihinang huni ng ibon at ang malamlam na ihip ng hangin ang maririnig. Ang dapithapon ay nagkulay kahel sa kalangitan, binibigyang-diin ang katahimikan ng lugar.Sa harap ng isang puntod, isang lalaking nakaitim ang nakaluhod, ang mga kamay ay marahang nakapatong sa malamig na marmol. Ang kanyang tikas at awtoridad, na kadalasang nagbibigay-takot sa iba, ay nawala. Wala ang mabangis na Apolo Giovanni—ang makapangyarihang negosyante, ang lalaking walang kinatatakutan.Ngayon, siya ay isang lalaking nabibigatan sa kanyang nakaraan.Dahan-dahang hinaplos ni Apolo ang ukit na pangalan sa lapida.Elisse Renaldi Davis.Mahina siyang huminga, parang sa bawat pagbuga ay inilalabas niya ang sakit na matagal nang nakabaon sa kanyang puso.“Elisse…” mahina niyang bulong, halos pinuputol ng bigat ng emosyon ang kanyang tinig.Sa likod niya, tahimik lang na nakatayo si Charlisle, ang kanyang matagal nang pinagkakatiwalaang sekretarya. Hindi siya nag