Semua Bab Accidentally Married To A Billionaire’s Son: Bab 41 - Bab 50

Tahimik na umagos ang luha ni Megan habang nakaupo siya sa gilid ng kama, yakap-yakap ang sariling katawan na tila umaasang kaya niyang pigilan ang sakit sa pamamagitan ng sariling init.Wala siyang ibang marinig kundi ang mahina niyang paghikbi at ang tunog ng aircon sa kanyang apartment.Pinipilit niyang kontrolin ang emosyon, pero kahit anong gawin niya, patuloy pa rin ang pagpatak ng luha.Ang bigat.Ang sakit.Nanginginig ang mga kamay niyang pilit na pinupunasan ang pisngi, pero sa tuwing tatanggalin niya ang luha, panibagong patak ang pumapalit.Wala na siyang magagawa pa.Wala na siyang laban.Alam niya ‘yon, pero bakit parang hindi niya kayang tanggapin?Bakit kailangan pang dumating sa ganito?Itinukod niya ang dalawang kamay sa kanyang mukha at pilit hinahawi ang mga alaalang gusto niyang kalimutan. Pero kahit anong pilit niyang isantabi ang pag-uusap nila ni Apolo Giovanni, parang may humihila sa kanya pabalik.Hanggang sa—BLAG!Napapitlag siya nang biglang bumukas nang m

Maagang nagising si Megan kinabukasan.Tahimik ang buong condo, at ang tanging naririnig niya ay ang marahang paghinga ni Primo mula sa kama. Napangiti siya habang nakatingin sa lalaking mahimbing na natutulog.Minsan lang niya itong makita sa ganitong estado—walang iniisip, walang iniindang problema.Mukhang payapa.At dahil gusto niyang sulitin ang araw na ito, dahan-dahan siyang bumangon mula sa kama at naglakad papunta sa kusina.“Sana hindi ako sumabog.”Napatawa si Megan habang nakatayo sa harap ng stove, nagpiprito ng bacon.Nakasuot lang siya ng oversized shirt ni Primo—na halos lampas tuhod niya—at isang maikling cycling shorts. Kahit wala siyang planong lumabas, gusto niyang magmukhang presentable habang inihahanda ang breakfast nila.Sa loob ng tatlumpung minuto, nakapaghanda siya ng pagkain—fluffy pancakes, crispy bacon, scrambled eggs, at freshly brewed coffee.Nang makita ang kabuuang set sa lamesa, napangiti siya.“Sana matuwa siya,” bulong niya sa sarili.Tamang-tama n

Tahimik na magkaharap sina Matteo at Francine sa isang maliit na lamesa sa sulok ng café.Sa pagitan nila, isang tasa ng hindi na malamig ngunit hindi na rin mainit na kape ang nakalagay sa harapan ni Matteo. Hindi niya ito ginagalaw. Sa halip, nakatutok lang ang tingin niya sa babaeng nasa harapan niya—ang babaeng matagal na niyang hindi nakikita.Si Francine.Tahimik ito, nakayuko at abala kunwari sa pagsasalansan ng mga resibo sa harapan niya, pero kita sa paraan ng paggalaw ng kanyang mga daliri na hindi siya kalmado.Matagal na katahimikan ang namagitan sa kanilang dalawa bago nagpasya si Francine na basagin ito.“Ano bang sadya mo, Matteo?” Mahinahon niyang tanong, hindi pa rin nag-aangat ng tingin. “Hindi ka pwedeng magtagal dito. Kung may makakita sa’yo, baka makarating kay Apolo na bumalik ka sa café na ‘to.”Napangisi si Matteo, pero hindi iyon ngiti ng tuwa. “Matagal mo na akong hindi nakikita, pero si Papa pa rin ang unang pumasok sa isip mo?”Lumingon na sa wakas si Franc

Nag-umpisa ang umagang iyon sa mabigat na pakiramdam na bumabalot sa buong katawan ni Megan. Halos walang tulog ang kanyang mga mata, namamaga sa walang tigil na pag-iyak kagabi. Hindi niya alam kung paano niya nagawang ipagpatuloy ang pag-iimpake, pero wala siyang ibang pagpipilian.Nakatayo siya sa gitna ng kanyang maliit na apartment, walang kahit anong tunog kundi ang mahihinang hikbi niya. Sa bawat damit na tinutupi at inilalagay sa maleta, tila ba may bahagi rin ng puso niya ang napupunit at naiiwan dito.Nang huminto siya upang huminga nang malalim, napatingin siya sa mesa kung saan nakapatong ang isang puting sobre—ang tiket na ibinigay ni Apolo Giovanni.Dahan-dahan niya itong kinuha at binuksan. Isang one-way plane ticket papalayo. Wala man lang itinakdang petsa ng pagbabalik. Halatang gusto na lamang siyang itapon palayo, gaya ng isang problema na dapat kalimutan.Muling nanikip ang dibdib niya.Paano siya humantong sa ganito?Noong isang linggo lang, nasa isang tahimik pa

Mabilis ang takbo ng sasakyan ni Primo habang binabaybay niya ang daan patungo sa mansyon ng mga Giovanni. Halos hindi na niya iniinda ang mga pulang ilaw ng trapiko, ang matatalas na busina ng mga sasakyang nakakasalubong niya. Wala siyang ibang iniisip kundi ang galit na unti-unting kumukulo sa kanyang dibdib.Ang huling imahe ni Megan—iyong wala na siyang gamit sa apartment, ang malamig at walang buhay na silid—ay paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan.Alam niyang may kinalaman si Apolo rito.At hindi niya hahayaang palampasin ito.Pagkarating niya sa mansyon, hindi man lang siya bumaba nang maayos sa sasakyan. Sa halip, pabagsak niyang isinara ang pinto at naglakad nang mabilis papasok sa loob, hindi pinansin ang mga bantay na mukhang nagulat sa kanyang biglaang pagdating.“Sir, si Mr. Giovanni ay nasa kanyang study—”Hindi niya hinayaan pang tapusin ng isa sa mga butler ang sasabihin nito. Diretso siyang naglakad, ang mabibigat niyang hakbang ay umaalingawngaw sa marmol na s