บ้านเลขที่ 13 のすべてのチャプター: チャプター 11 - チャプター 20

มินตรายืนมองตั้งแต่ต้นจนเห็นเจ้าแมวดำตัวนั้นวิ่งหนีออกไปราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นตี หญิงสาวหันมองไปรอบๆ โชคดีที่นอกจากถาดข้าวเคารพศพที่ตกลงมานอกนั้นก็ไม่มีอะไรเสียหาย แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ดี‘ได้ยินว่า หากแมวดำกระโดดข้ามศพ จะทำให้วิญญาณเฮี้ยน’เมื่อนึกขึ้นได้ หญิงสาวพยายามเพ่งไปที่โลงศพเพื่อดูว่าจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า เมื่อเห็นว่าทุกอย่างปกติ มินจึงกลับมาเก็บถ้วยชามและแก้วน้ำที่ตกแตกคืนนี้เป็นอีกคืนที่มีการสวดศพ และจะเป็นการสวดสองจบ เนื่องจากใกล้วันพระใหญ่ ทำให้ศพพี่อู๊ดจะตั้งสวดแค่สองคืน (สามจบ) เท่านั้น ไม่อย่างนั้นต้องตั้งศพทิ้งไว้อีกหลายวัน ซึ่งก็คงไม่ดีเนื่องจากเป็นวันหยุดยาว ญาติสนิทมิตรสหายล้วนวางแผนไปท่องเที่ยวต่างจังหวัดกันหมด จึงทำให้คนที่มาร่วมงานบางตากว่าเมื่อวานแต่คืนนี้มีหลายอย่างที่ทำให้มินไม่สบายใจ ตั้งแต่ที่แมวดำตัวนั้นกระโดดข้ามโลงศพแล้วหนีไป มินรู้สึกว่ามีคนอยู่ข้างเธอตลอดเวลา บางครั้งเวลาที่เธอนั่งเงียบๆ หรือเล่นโทรศัพท์ระหว่างรอพี่โต้ง ก็เหมือนมีเสียงใครมากระซิบกระซาบข้างหู เพราะมันเบามาก เธอจึงไ

จากนั้นก็ค่อยเดินอ้อมตัวผู้หญิงโดยตอนนี้มินเดินออกมายืนอยู่เคียงข้างเธอ จังหวะที่กำลังจะเดินไปข้างหน้าเพื่อไปให้ถึงประตูเข้าห้องนั้น สายตาไม่รักดีดันเหลือบมองไปดูใบหน้าหญิงสาวทะมึนตรงนั้น ด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่แล้วมินก็แทบก้าวออกไปไม่ออกเมื่อเห็นว่าสายตาของผู้หญิงคนนั้นกำลังเหล่ตามองมาที่เธอเช่นกันมินยืนตัวแข็งทื่อเมื่อสบเข้ากับดวงตาที่เหลือบมามองนั้น ลมหายใจเหมือนจะขาดห้วงไป หญิงสาวพยายามหอบเอาลมหายใจเข้า เพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นลมไปก่อนที่เดินเข้าไปในห้องนอน เธอจะไม่ยอมเป็นลมอยู่ท่ามกลางอมนุษย์เหล่านี้แน่นอนมินพยายามปรับลมหายใจ กลบความตื่นเต้นลงไปเพื่อให้กำลังในร่างกายกลับคืนมาให้ได้ โดยที่ก็พยายามไม่หลบสายตาไปจากผู้หญิงคนนั้น เพราะหากผู้หญิงคนนี้ขยับ มินจะได้รู้ว่าต้องทำอย่างไรหลังจากยืนรวบรวมกำลังและสามารถข่มความกลัวลงได้ แม้ไม่เยอะก็ตาม มินเดินขึ้นไปข้างหน้าของผู้หญิงคนนั้น อีกเพียงสามก้าวเท่านั้นก็จะเดินไปถึงประตูระเบียงและสามารถเข้าห้องได้อย่างปลอดภัย ทันใดนั้น ก็มีเสียงหนึ่งเสียงที่ดังขึ้น ทำให้เท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปข้างหน้าพลันต้องหยุดชะงัก

“นะ นั่นมันคืออะไร”มินตรารู้สึกขนลุก มือเท้าชาไร้เรี่ยวแรง จ้องมองภาพตรงหน้าที่เงาดำนั้นค่อยๆ หายไปอ๊อด อ๊อด อ๊อดเสียงออดหน้าประตูดังขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้มินตราหลุดออกจากภวังค์ หญิงสาวรีบวิ่งไปที่หน้าบ้านทันทีเมื่อไปถึงกลับเห็นเจ้าของบ้านยืนอยู่ห่างจากรั้วบ้านเล็กน้อย เจ้าของบ้านเมื่อเห็นหญิงสาวก็มีรอยยิ้มออกมาอย่างบอกไม่ถูก เป็นรอยยิ้มที่เหมือนกับโล่งอกที่ได้เห็นเธอยังไงยังงั้นมินไปเปิดประตูรั้วบ้าน โดยไม่สนใจเสียงคัดค้านจากเจ้าของบ้านแกรก ครืด ครืด“มะ ไม่เป็นไรน้องมิน พี่ไม่เข้าไปข้างในบ้านหรอก แค่มาดูน้องมินเฉยๆ”“ไม่ได้รบกวนค่ะ มินมีอะไรจะให้พี่ดูด้วยคะ” ว่าแล้วก็รีบคว้ามือเจ้าของบ้านเพื่อพาเข้าไปในบ้านหญิงสาวต้องการให้เขาได้เห็นรายชื่อเหล่านั้น เธออยากรู้มากว่าชื่อเหล่านั้นคืออะไร และของมากมายที่อยู่ในห้องเก็บของคือของของใคร ทำไมเขาย้ายออกไปแล้วถึงไม่เอาของออกไปด้วยที่สำคัญ.....ผู้หญิงคนนั้นคือใคร เขาต้องการอะไรจากเธอเจ้าของบ้านเมื่อถูกดึงเข้ามาในรั้วบ้านก็ม

“ผมกินไม่ได้ฮะ” ซันตอบออกมาอย่างแผ่วเบามินเมื่อรู้ว่าเผลอพูดออกไปโดยไม่ได้คิดว่าจะทำให้เด็กตรงหน้ารู้สึกไม่ดี“เอ่อ พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้เรารู้สึกไม่ดี” พูดพลางเอื้อมมือไปจับไหล่เล็ก ๆ ตรงนั้น พร้อมกับคิดอะไรบางอย่าง“แล้วถ้าเราอยากกินพี่ต้องทำยังไงเราถึงจะได้กินเหรอ”เด็กน้อยหันไปมองหน้ามินตราอย่างลึกซึ้งพร้อมกับยิ้มอย่างดีใจ“ถ้าพี่อยากให้ผมได้กิน พี่ก็ตั้งบนโต๊ะ จุดธูปหนึ่งดอกแล้วคิดถึงผม ผมก็จะสามารถกินได้ฮะ”“อ๋อ อืม ๆ พี่เคยได้ยินมาเหมือนกัน งั้นปะ เราไปที่โต๊ะทานข้าวกัน เราชอบอะไรก็บอกพี่แล้วกัน พี่จะแบ่งจุดธูปให้เรากิน”ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วก็ยิ้มพร้อมทั้งเดินไปที่โต๊ะอาหาร ซันคอยชี้ว่าอยากกินอะไร ส่วนมินก็คอยตักสิ่งที่ซันชี้ใส่ชามแบ่งและจุดธูปอธิษฐานเรียกน้องซันมากินด้วยกันระหว่างที่กินข้าว ทั้งสองพูดคุยกันอย่างมีความสุขราวกับการพูดคุยของคนคุ้นเคยที่ไม่ได้เจอกันมานาน มีการพูดคุยหยอกล้อกัน มื้อนี้เป็นมื้อแรกที่มินรู้สึกว่ากินข้าวได้อย่างมีความสุข

“ไม่พี่ไม่ยอมหรอก ซันบอกพี่มาว่าเราจะสู้กับเขายังไง”“เราสู้เขาไม่ได้หรอกฮะ โดยเฉพาะวันนั้นจะเป็นวันที่เขามีพลังมากที่สุด”“มันต้องมีทางสิ แล้วพี่ถามหน่อยสิ ในบรรดาวิญญาณที่โดนขังมีคนชื่อ พิมพ์ประภาหรือเปล่า” มินถามเพิ่มในเรื่องที่เธออยากรู้ซันมองหน้าเธอแล้วเงียบไปสักพัก มินก็รออย่างใจจดจ่อ“พิมพ์ประภาเหรอฮะ ดูเหมือนจะมีนะฮะ” เสียงซันแผ่วเบาลงมินเบิกตากว้าง แน่แล้วรายชื่อที่อยู่กำแพงต้องเกียวข้องกับผู้เช่าแต่ละรายแน่ อย่างเข่นพิมพ์ประภาเจ้าของไดอารี่เป็นต้นเมื่อเห็นมินนิ่งเงียบไป เหมือนกำลังนิ่งคิดอะไรสักอย่าง ซันจับมือมินเพื่อให้หันกลับมาหาเขา มินหันไปมองหน้าเด็กชายตรงหน้า“ทะ ทุกคนที่เช่าที่นี่โดนขังหมดเลยเหรอ”ซันพยักหน้าน้อย ๆ มินตาโตด้วยความตกใจ“ระ รวมถึงพี่ด้วยหรือเปล่า”ซันเหลือบตามองเล็กน้อย พร้อมกับพยักหน้าอีกครั้ง“ผมถึงบอกไงฮะ ว่าพี่ต้องรีบยกเลิกสัญญาเช่า แล้วย้ายออกให้เร็วที่สุด”“อะ อืม ขอบใจนะ&