LOGINShare
บทที่ 15
Last Updated:
2025-02-19 12:00:10“นะ นั่นมันคืออะไร”
มินตรารู้สึกขนลุก มือเท้าชาไร้เรี่ยวแรง จ้องมองภาพตรงหน้าที่เงาดำนั้นค่อยๆ หายไป
อ๊อด อ๊อด อ๊อด
เสียงออดหน้าประตูดังขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้มินตราหลุดออกจากภวังค์ หญิงสาวรีบวิ่งไปที่หน้าบ้านทันที
เมื่อไปถึงกลับเห็นเจ้าของบ้านยืนอยู่ห่างจากรั้วบ้านเล็กน้อย เจ้าของบ้านเมื่อเห็นหญิงสาวก็มีรอยยิ้มออกมาอย่างบอกไม่ถูก เป็นรอยยิ้มที่เหมือนกับโล่งอกที่ได้เห็นเธอยังไงยังงั้น
มินไปเปิดประตูรั้วบ้าน โดยไม่สนใจเสียงคัดค้านจากเจ้าของบ้าน
แกรก ครืด ครืด
“มะ ไม่เป็นไรน้องมิน พี่ไม่เข้าไปข้างในบ้านหรอก แค่มาดูน้องมินเฉยๆ”
“ไม่ได้รบกวนค่ะ มินมีอะไรจะให้พี่ดูด้วยคะ” ว่าแล้วก็รีบคว้ามือเจ้าของบ้านเพื่อพาเข้าไปในบ้าน
หญิงสาวต้องการให้เขาได้เห็นรายชื่อเหล่านั้น เธออยากรู้มากว่าชื่อเหล่านั้นคืออะไร และของมากมายที่อยู่ในห้องเก็บของคือของของใคร ทำไมเขาย้ายออกไปแล้วถึงไม่เอาของออกไปด้วย
ที่สำคัญ.....ผู้หญิงคนนั้นคือใคร เขาต้องการอะไรจากเธอ
เจ้าของบ้านเมื่อถูกดึงเข้ามาในรั้วบ้านก็ม
Related chapters
บ้านเลขที่ 13 บทที่ 16
“พิมพ์ประภา ประสานวงศ์ ชื่อนี่ที่อยู่ในห้องเก็บของนี่นา”มินนั่งอ่านชื่อนี้ซ้ำไปมาหลายรอบ“ชื่อเดียวกันแน่ ๆ นี่เป็นชื่อของผู้เช่าคนเก่าเหรอ แล้วทำไมชื่อของผู้เช่าถึงไปอยู่ที่ห้องเก็บของหล่ะ”มินกลับไปอ่านในไดอารี่อีกครั้ง‘วันที่ 5 อยู่มาเกือบสามสัปดาห์แล้ว นอกเหนือจากประตูห้องเก็บของที่เปิดออกทุกวัน บ้านหลังนี้ก็ถือว่าอยู่สุขสบายดีจริงๆ รู้สึกดีจริงๆ ที่ตัดสินใจเช่าบ้านหลังนี้ ถึงแม้ว่าต้องรอนานเพื่อให้บ้านซ่อมเสร็จก่อนวันที่ 6 เมื่อคืนแปลกจริง ฝันประหลาดมาก ในฝันมีเสียงเด็กผู้ชายร้องไห้ และมีเสียงผู้ชายผู้หญิงด่าทอเด็กคนนั้นอยู่ ฝันเหมือนจริงมาก โชคดีมันเป็นแค่ความฝันวันที่ 7 เมื่อคืนก็ฝันอีกแล้ว ฝันน่ากลัวมาก เด็กคนนั้นพยายามที่ขอเข้ามาในห้อง แต่จะให้เข้ามาได้ยังไง เด็กคนนั้นเป็นใครกัน ต้องถามเจ้าของบ้านหน่อยแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่มาก่อนหรือเปล่าวันที่ 8 เจ้าของบ้านบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เขาไม่เคยเข้ามาดูในบ้านเลยนะ แปลกจริง และประตูห้องเก็บของก็เปิดบ่อยๆ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ บ้านหลังนี้เริ่
Last Updated : 2025-02-19บ้านเลขที่ 13 บทที่ 17
“ผมกินไม่ได้ฮะ” ซันตอบออกมาอย่างแผ่วเบามินเมื่อรู้ว่าเผลอพูดออกไปโดยไม่ได้คิดว่าจะทำให้เด็กตรงหน้ารู้สึกไม่ดี“เอ่อ พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้เรารู้สึกไม่ดี” พูดพลางเอื้อมมือไปจับไหล่เล็ก ๆ ตรงนั้น พร้อมกับคิดอะไรบางอย่าง“แล้วถ้าเราอยากกินพี่ต้องทำยังไงเราถึงจะได้กินเหรอ”เด็กน้อยหันไปมองหน้ามินตราอย่างลึกซึ้งพร้อมกับยิ้มอย่างดีใจ“ถ้าพี่อยากให้ผมได้กิน พี่ก็ตั้งบนโต๊ะ จุดธูปหนึ่งดอกแล้วคิดถึงผม ผมก็จะสามารถกินได้ฮะ”“อ๋อ อืม ๆ พี่เคยได้ยินมาเหมือนกัน งั้นปะ เราไปที่โต๊ะทานข้าวกัน เราชอบอะไรก็บอกพี่แล้วกัน พี่จะแบ่งจุดธูปให้เรากิน”ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วก็ยิ้มพร้อมทั้งเดินไปที่โต๊ะอาหาร ซันคอยชี้ว่าอยากกินอะไร ส่วนมินก็คอยตักสิ่งที่ซันชี้ใส่ชามแบ่งและจุดธูปอธิษฐานเรียกน้องซันมากินด้วยกันระหว่างที่กินข้าว ทั้งสองพูดคุยกันอย่างมีความสุขราวกับการพูดคุยของคนคุ้นเคยที่ไม่ได้เจอกันมานาน มีการพูดคุยหยอกล้อกัน มื้อนี้เป็นมื้อแรกที่มินรู้สึกว่ากินข้าวได้อย่างมีความสุข
Last Updated : 2025-02-20บ้านเลขที่ 13 บทที่ 18
“หึ หึ หึ ถ้าหากไม่อยากก็เก็บปากพวกมึงให้สนิทและเลิกแส่มายุ่งเรื่องที่บ้านหลังนี้ รวมถึงห้ามให้ใครทำตัวมีพิรุธด้วย ไม่งั้นกูไม่เกี่ยงที่จะทำให้ทั้งซอยนี้เป็นซอยร้างแน่นอน จำคำพูดกูเอาไว้ คนที่กูเล็งไว้แล้วไม่มีใครจะหยุดกูได้ ออกไป”เสียงตะโกนดังลั่นก้องเข้าไปในหูของทุกคนที่อยู่ในวงล้อมนั้น จากนั้นทุกคนก็รู้สึกเหมือนตัวเองโดนผลักออกจากบ้านหลังนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนหวาดกลัวมากร้องเสียงดังลั่น“อ๊ากกกกกกกกกกกกก”พรึบป้าอุษาสะดุ้งตื่นมาจากความฝันอันน่ากลัวนั้นทันที หันซ้ายหันขวาพยายามมองดูว่าตัวเองอยู่ที่ไหนด้วยใจเต้นระทึก เมื่อเห็นว่าตอนนี้อยู่ที่บ้านของตัวเองใจที่เต้นเร็วก็ค่อย ๆ กลับสู่สภาวะปกติ สักพักก็ได้ยินเสียงคนกดออดที่หน้าบ้าน หญิงชราเดินลงบันไดมาที่ประตูหน้าบ้านก็พบกับคนที่อยุ่ในซอยมายืนออกันหน้าบ้านของเธออย่างเงียบ ๆ แต่ละคนหน้าตาซีดเซียวอยู่ในชุดนอนเหมือนกับว่าเพิ่งตื่นก็รีบเดินออกมารวมตัวกันที่นี่“ป้า ป้า ป้าฝันเหมือนกันหรือเปล่า ผมถามทุกคนแล้ว พวกเราฝันเหมือนกันเลย”“ฝันว่า”
Last Updated : 2025-02-21บ้านเลขที่ 13 บทที่ 19
“ไม่พี่ไม่ยอมหรอก ซันบอกพี่มาว่าเราจะสู้กับเขายังไง”“เราสู้เขาไม่ได้หรอกฮะ โดยเฉพาะวันนั้นจะเป็นวันที่เขามีพลังมากที่สุด”“มันต้องมีทางสิ แล้วพี่ถามหน่อยสิ ในบรรดาวิญญาณที่โดนขังมีคนชื่อ พิมพ์ประภาหรือเปล่า” มินถามเพิ่มในเรื่องที่เธออยากรู้ซันมองหน้าเธอแล้วเงียบไปสักพัก มินก็รออย่างใจจดจ่อ“พิมพ์ประภาเหรอฮะ ดูเหมือนจะมีนะฮะ” เสียงซันแผ่วเบาลงมินเบิกตากว้าง แน่แล้วรายชื่อที่อยู่กำแพงต้องเกียวข้องกับผู้เช่าแต่ละรายแน่ อย่างเข่นพิมพ์ประภาเจ้าของไดอารี่เป็นต้นเมื่อเห็นมินนิ่งเงียบไป เหมือนกำลังนิ่งคิดอะไรสักอย่าง ซันจับมือมินเพื่อให้หันกลับมาหาเขา มินหันไปมองหน้าเด็กชายตรงหน้า“ทะ ทุกคนที่เช่าที่นี่โดนขังหมดเลยเหรอ”ซันพยักหน้าน้อย ๆ มินตาโตด้วยความตกใจ“ระ รวมถึงพี่ด้วยหรือเปล่า”ซันเหลือบตามองเล็กน้อย พร้อมกับพยักหน้าอีกครั้ง“ผมถึงบอกไงฮะ ว่าพี่ต้องรีบยกเลิกสัญญาเช่า แล้วย้ายออกให้เร็วที่สุด”“อะ อืม ขอบใจนะ&
Last Updated : 2025-02-22บ้านเลขที่ 13 บทที่ 20
“หา เด็กผู้ชาย ใช่ ซันหรือเปล่า” มินพึมพำกับตัวเอง รีบเปิดวันต่อไปเพื่ออ่านต่อเมื่อคิดว่าเด็กผู้ชายคนนั้นก็คือ ‘ซัน’ หญิงสาวก็เริ่มมีความหวาดหวั่น เหมือนทุกสิ่งที่ตัวเองกำลังเจอเดินตามรอยของหญิงสาวคนนี้ ที่เคยอยู่ในบ้านหลังนี้และต้องเผชิญกับความลึกลับที่เธอกำลังประสบอยู่ เธอพลิกหน้าต่อไปอย่างใจจดจ่อ“วันที่ 11 วันนี้ฉันเริ่มรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติในบ้านหลังนี้ ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าในตอนกลางคืน ทั้งที่ฉันอยู่คนเดียว เสียงนั่นเหมือนกับเด็กวิ่งไปมาบนพื้นไม้ แต่เมื่อฉันเปิดไฟดู ก็ไม่มีอะไร ฉันพยายามบอกตัวเองว่ามันอาจเป็นแค่เสียงบ้านเก่าแต่ใจฉันรู้ดีว่ามันไม่ใช่วันที่ 12 ฉันเห็นเขาแล้ว... เด็กชายคนนั้น เขายืนอยู่ที่มุมห้อง มองมาที่ฉันด้วยสายตาเศร้าสร้อย ฉันพยายามตะโกนถามว่าเขาเป็นใคร แต่เขาก็หายไปในความมืด ฉันรู้สึกเหมือนเขาพยายามจะบอกอะไรฉัน แต่ฉันไม่เข้าใจวันที่ 13 ฉันพบรอยขีดเขียนบนกำแพงห้องเก็บของ มันเป็นรายชื่อของผู้ที่เคยอยู่ในบ้านนี้ พร้อมกับวันที่เสียชีวิต ฉันเห็นชื่อของตัวเองถูกเขียน
Last Updated : 2025-02-23บ้านเลขที่ 13 บทที่ 21
มินจ้องมองที่กำแพงด้วยความหวาดกลัว ชื่อของเธอกำลังค่อยๆ ปรากฏขึ้นทีละตัวอักษร เหมือนมีมือล่องหนกำลังเขียนมันลงไป เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นทุกวินาที ความกลัวที่เคยค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในใจของเธอ ตอนนี้ได้กลายเป็นคลื่นยักษ์ที่ถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง“ไม่... นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง...” มินพึมพำกับตัวเอง แต่เธอรู้ดีว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้านั้นเป็นเรื่องจริงเกินกว่าที่เธอจะปฏิเสธได้เธอรีบคว้าจดหมายฉบับอื่นๆ ในกล่องขึ้นมาอ่าน ทุกฉบับล้วนแต่เป็นจดหมายที่เขียนโดยผู้เช่าบ้านคนก่อนๆ ที่ต่างก็พยายามยกเลิกสัญญาเช่า แต่ดูเหมือนว่าไม่มีใครสามารถทำได้สำเร็จ จดหมายแต่ละฉบับเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความสิ้นหวัง บางฉบับถึงกับเขียนถึงการพบเจอสิ่งลึกลับในบ้านหลังนี้ เช่นเดียวกับที่เธอกำลังประสบอยู่มินรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกดึงเข้าไปในความลึกลับที่เธอไม่อาจเข้าใจได้ เธอต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้ แต่ก่อนอื่น เธอต้องเข้าใจว่าอะไรคือสาเหตุของทุกสิ่งที่เกิดขึ้น“ซัน... ซันช่วยพี่หน่อย...” มินร้องเรียกด้วยเสียงที่สั่นเครือ แต่ไม่มีเสียงใดๆ ตอบ
Last Updated : 2025-02-24บ้านเลขที่ 13 บทที่ 22 (ตอนจบ)
มินยืนตัวแข็งทื่อ ร่างของเธอราวกับถูกตรึงเอาไว้ด้วยแรงบางอย่างที่มองไม่เห็น ความกลัวพุ่งเข้าจู่โจมจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก ดวงตาของเด็กชายที่ชื่อซันนั้นว่างเปล่า ราวกับไม่มีวิญญาณอยู่ในร่างกาย"พี่มิน... จะทำยังไงหรือฮะ?" เสียงเย็นเยียบของเด็กชายดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มแปลกประหลาดที่เริ่มฉีกกว้างเกินกว่าที่มนุษย์ควรจะทำได้มินพยายามถอยหลังไปเรื่อย ๆ แต่ขาของเธอกลับไม่ขยับตามที่ต้องการ หัวใจของเธอเต้นรัวเหมือนกลองศึก เหงื่อเย็นไหลซึมไปทั่วแผ่นหลัง ความรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองจากทุกทิศทางทำให้เธอแทบจะเป็นบ้า"ทำไม... ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ซัน... เธอเป็นใครกันแน่!" มินตะโกนออกไปสุดเสียง ความหวังที่ว่าเด็กชายตรงหน้าจะตอบคำถามเธอด้วยความเมตตานั้นไม่มีอยู่จริงซันหัวเราะเบา ๆ เสียงของเขาดังก้องอยู่ในห้องเก็บของแคบ ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้"พี่ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกฮะ... แค่รู้ไว้ว่าพี่ต้องอยู่ที่นี่... อยู่กับผม... ตลอดไป!"ทันทีที่คำพูดนั้นจบลง แรงมหาศาลที่มองไม่เห็นก็พุ่งเข้าโถมใส่มิน ร่างของเธอลอยหวือกระแทกกับผนังด้านหลังจนรู้สึกได้ถึงแรงกระแท
Last Updated : 2025-02-25บ้านเลขที่ 13 ตอนพิเศษ 1
เสียงประตูเหล็กที่ขึ้นสนิมครูดกับพื้นซีเมนต์ดังลั่นเมื่อภูมิเปิดประตูรั้วเข้ามาในบ้านเลขที่ 13 บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัดจนผิดปกติ มีเพียงเสียงลมพัดไหวผ่านต้นไม้แห้ง ๆ ที่ขึ้นอยู่ริมรั้วเท่านั้นเขาหยิบกุญแจที่ป้าอุษาให้มา แล้วไขประตูเข้าไปด้านใน บ้านทั้งหลังเงียบกริบ มีเพียงแสงจากดวงไฟถนนด้านนอกที่ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่มีม่านขาดรุ่งริ่ง ภูมิยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่ม“เริ่มงานเลยดีกว่า” เขาพึมพำ ก่อนจะหยิบสมุดโน้ตกับกล้องถ่ายรูปออกมาจากกระเป๋า เขาวางข้าวของไว้บนโต๊ะกลางห้องรับแขกแล้วเริ่มสำรวจไปรอบ ๆ บ้านภูมิได้รับหน้าที่ทำสกู๊ปข่าวพิเศษเกี่ยวกับบ้านร้างที่มีอาถรรพ์มากที่สุดในกรุงเทพฯ ซึ่งบ้านหลังนี้ติดอันดับหนึ่งในสิบด้วย ภูมิจึงตัดสินใจเลือกบ้านหลังนี้สิ่งแรกที่เขาสังเกตเห็นคือฝุ่นที่เกาะหนาเตอะตามเฟอร์นิเจอร์และพื้นบ้าน เป็นไปได้ว่าบ้านหลังนี้อาจไม่มีใครอยู่มานานแล้ว แต่ที่แปลกคือไม่มีร่องรอยของสัตว์รบกวน เช่นหนูหรือแมลงสาบเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่ามีบางอย่างทำให้พวกมันไม่กล้าเข้ามาภูมิก้าวขึ้นไปบนชั้นสอง ปร
Last Updated : 2025-02-26
Latest chapter
บ้านเลขที่ 13 ตอนพิเศษ 3
“ฉันเลือก....”คำพูดของภูมิขาดหายไปเมื่อเขาตระหนักว่าการเลือกไม่ใช่ทางออกเดียวที่มีอยู่ ถ้าหากเขาเลือกเป็นตัวตายตัวแทนของซัน คนอื่นก็อาจจะรอดไปได้ แต่เขาเองจะติดอยู่ในวงจรอาถรรพ์นี้ต่อไป และหากเขาเลือกจะเป็นเพื่อนซัน มันก็ไม่ได้หมายความว่าคำสาปนี้จะจบลงมีทางเลือกอื่นไหม? ทางที่จะทำลายคำสาปนี้ให้หมดสิ้นไปซันหายไปแล้วราวกับว่าต้องการให้ภูมิได้มีเวลาคิดถึงทางเลือกของตัวเองภูมินิ่งคิดสักพักใหญ่ก่อนจะมุ่งตรงไปยังห้องนอนเพื่อค้นเอกสารเก่าที่เขาค้นพบก่อนหน้านี้ หากคำสาปนี้เกี่ยวข้องกับพิธีกรรมบางอย่าง มันต้องมีร่องรอยหรือวิธีแก้ไขอยู่ในบันทึกเหล่านั้นพลิกกระดาษเก่า ๆ ไปทีละหน้า เขาสะดุดตากับข้อความหนึ่งในรายงานของตำรวจที่ระบุถึง “วัตถุปริศนา” ซึ่งถูกเก็บไว้ในห้องเก็บของของบ้าน เป็นรูปปั้นเด็กผู้ชายที่ดูคล้ายกับซันอย่างไม่น่าเชื่อ และมีข่าวลือว่ามันเคยถูกทำลาย แต่กลับฟื้นคืนมาในสภาพเดิมอย่างไม่มีร่องรอยความเสียหาย‘หลวงพี่โต้งเคยพูดถึงรูปปั้นนี้... มีคนเคยทำลายมัน แต่เพราะทำลายผิดวิธี มันจึงกลับมาได้’ห
บ้านเลขที่ 13 ตอนพิเศษ 2
ภูมิถอนหายใจยาวหลังจากวางสายกับแฟนของประภาพิมพ์ ดูเหมือนทุกคนที่เกี่ยวข้องกับบ้านเลขที่ 13 จะพยายามหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ให้มากที่สุด ยิ่งทำให้เขามั่นใจว่ายังมีบางอย่างที่ถูกซ่อนไว้แต่คำถามสำคัญคือ... ทำไม?คืนนั้น เขากลับมาที่บ้านเลขที่ 13 อีกครั้งด้วยความรู้สึกกดดันแปลก ๆ คราวนี้เขาไม่ได้มาเพียงเพื่อเก็บข้อมูล แต่เพื่อค้นหาคำตอบบางอย่างที่ยังคงคลุมเครืออยู่ขณะที่เดินผ่านหน้าร้านขายของชำ เขาสังเกตเห็นป้าอุษาแอบมองจากหน้าต่างร้านของตัวเอง แม้เธอจะไม่พูดอะไร แต่แววตานั้นเต็มไปด้วยความกังวลเขาใช้กุญแจไขประตูเข้าไปข้างใน บรรยากาศในบ้านเงียบงัน มีเพียงเสียงฝีเท้าเบา ๆ ของตัวเขาเองที่สะท้อนในความว่างเปล่าเขาเดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นสอง คราวนี้ เขาตัดสินใจเข้าไปในห้องสุดท้ายของบ้านภายในห้องนั้นมีกลิ่นเหม็นอับ วอลเปเปอร์บนกำแพงเริ่มลอกออก โต๊ะเขียนหนังสือเก่าถูกตั้งไว้ริมหน้าต่าง มีรูปถ่ายที่ซีดจางวางอยู่บนโต๊ะมือของภูมิเอื้อมไปหยิบรูปถ่ายหนึ่งขึ้นมา เป็นรูปของครอบครัวหนึ่ง—พ่อ แม่ และเด็กชายคนหนึ่งเด็กชายในรูป... หน้าตาเหมือนเ
บ้านเลขที่ 13 ตอนพิเศษ 1
เสียงประตูเหล็กที่ขึ้นสนิมครูดกับพื้นซีเมนต์ดังลั่นเมื่อภูมิเปิดประตูรั้วเข้ามาในบ้านเลขที่ 13 บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัดจนผิดปกติ มีเพียงเสียงลมพัดไหวผ่านต้นไม้แห้ง ๆ ที่ขึ้นอยู่ริมรั้วเท่านั้นเขาหยิบกุญแจที่ป้าอุษาให้มา แล้วไขประตูเข้าไปด้านใน บ้านทั้งหลังเงียบกริบ มีเพียงแสงจากดวงไฟถนนด้านนอกที่ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่มีม่านขาดรุ่งริ่ง ภูมิยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่ม“เริ่มงานเลยดีกว่า” เขาพึมพำ ก่อนจะหยิบสมุดโน้ตกับกล้องถ่ายรูปออกมาจากกระเป๋า เขาวางข้าวของไว้บนโต๊ะกลางห้องรับแขกแล้วเริ่มสำรวจไปรอบ ๆ บ้านภูมิได้รับหน้าที่ทำสกู๊ปข่าวพิเศษเกี่ยวกับบ้านร้างที่มีอาถรรพ์มากที่สุดในกรุงเทพฯ ซึ่งบ้านหลังนี้ติดอันดับหนึ่งในสิบด้วย ภูมิจึงตัดสินใจเลือกบ้านหลังนี้สิ่งแรกที่เขาสังเกตเห็นคือฝุ่นที่เกาะหนาเตอะตามเฟอร์นิเจอร์และพื้นบ้าน เป็นไปได้ว่าบ้านหลังนี้อาจไม่มีใครอยู่มานานแล้ว แต่ที่แปลกคือไม่มีร่องรอยของสัตว์รบกวน เช่นหนูหรือแมลงสาบเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่ามีบางอย่างทำให้พวกมันไม่กล้าเข้ามาภูมิก้าวขึ้นไปบนชั้นสอง ปร
บ้านเลขที่ 13 บทที่ 22 (ตอนจบ)
มินยืนตัวแข็งทื่อ ร่างของเธอราวกับถูกตรึงเอาไว้ด้วยแรงบางอย่างที่มองไม่เห็น ความกลัวพุ่งเข้าจู่โจมจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก ดวงตาของเด็กชายที่ชื่อซันนั้นว่างเปล่า ราวกับไม่มีวิญญาณอยู่ในร่างกาย"พี่มิน... จะทำยังไงหรือฮะ?" เสียงเย็นเยียบของเด็กชายดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มแปลกประหลาดที่เริ่มฉีกกว้างเกินกว่าที่มนุษย์ควรจะทำได้มินพยายามถอยหลังไปเรื่อย ๆ แต่ขาของเธอกลับไม่ขยับตามที่ต้องการ หัวใจของเธอเต้นรัวเหมือนกลองศึก เหงื่อเย็นไหลซึมไปทั่วแผ่นหลัง ความรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองจากทุกทิศทางทำให้เธอแทบจะเป็นบ้า"ทำไม... ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ซัน... เธอเป็นใครกันแน่!" มินตะโกนออกไปสุดเสียง ความหวังที่ว่าเด็กชายตรงหน้าจะตอบคำถามเธอด้วยความเมตตานั้นไม่มีอยู่จริงซันหัวเราะเบา ๆ เสียงของเขาดังก้องอยู่ในห้องเก็บของแคบ ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้"พี่ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกฮะ... แค่รู้ไว้ว่าพี่ต้องอยู่ที่นี่... อยู่กับผม... ตลอดไป!"ทันทีที่คำพูดนั้นจบลง แรงมหาศาลที่มองไม่เห็นก็พุ่งเข้าโถมใส่มิน ร่างของเธอลอยหวือกระแทกกับผนังด้านหลังจนรู้สึกได้ถึงแรงกระแท
บ้านเลขที่ 13 บทที่ 21
มินจ้องมองที่กำแพงด้วยความหวาดกลัว ชื่อของเธอกำลังค่อยๆ ปรากฏขึ้นทีละตัวอักษร เหมือนมีมือล่องหนกำลังเขียนมันลงไป เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นทุกวินาที ความกลัวที่เคยค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในใจของเธอ ตอนนี้ได้กลายเป็นคลื่นยักษ์ที่ถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง“ไม่... นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง...” มินพึมพำกับตัวเอง แต่เธอรู้ดีว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้านั้นเป็นเรื่องจริงเกินกว่าที่เธอจะปฏิเสธได้เธอรีบคว้าจดหมายฉบับอื่นๆ ในกล่องขึ้นมาอ่าน ทุกฉบับล้วนแต่เป็นจดหมายที่เขียนโดยผู้เช่าบ้านคนก่อนๆ ที่ต่างก็พยายามยกเลิกสัญญาเช่า แต่ดูเหมือนว่าไม่มีใครสามารถทำได้สำเร็จ จดหมายแต่ละฉบับเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความสิ้นหวัง บางฉบับถึงกับเขียนถึงการพบเจอสิ่งลึกลับในบ้านหลังนี้ เช่นเดียวกับที่เธอกำลังประสบอยู่มินรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกดึงเข้าไปในความลึกลับที่เธอไม่อาจเข้าใจได้ เธอต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้ แต่ก่อนอื่น เธอต้องเข้าใจว่าอะไรคือสาเหตุของทุกสิ่งที่เกิดขึ้น“ซัน... ซันช่วยพี่หน่อย...” มินร้องเรียกด้วยเสียงที่สั่นเครือ แต่ไม่มีเสียงใดๆ ตอบ
บ้านเลขที่ 13 บทที่ 20
“หา เด็กผู้ชาย ใช่ ซันหรือเปล่า” มินพึมพำกับตัวเอง รีบเปิดวันต่อไปเพื่ออ่านต่อเมื่อคิดว่าเด็กผู้ชายคนนั้นก็คือ ‘ซัน’ หญิงสาวก็เริ่มมีความหวาดหวั่น เหมือนทุกสิ่งที่ตัวเองกำลังเจอเดินตามรอยของหญิงสาวคนนี้ ที่เคยอยู่ในบ้านหลังนี้และต้องเผชิญกับความลึกลับที่เธอกำลังประสบอยู่ เธอพลิกหน้าต่อไปอย่างใจจดจ่อ“วันที่ 11 วันนี้ฉันเริ่มรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติในบ้านหลังนี้ ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าในตอนกลางคืน ทั้งที่ฉันอยู่คนเดียว เสียงนั่นเหมือนกับเด็กวิ่งไปมาบนพื้นไม้ แต่เมื่อฉันเปิดไฟดู ก็ไม่มีอะไร ฉันพยายามบอกตัวเองว่ามันอาจเป็นแค่เสียงบ้านเก่าแต่ใจฉันรู้ดีว่ามันไม่ใช่วันที่ 12 ฉันเห็นเขาแล้ว... เด็กชายคนนั้น เขายืนอยู่ที่มุมห้อง มองมาที่ฉันด้วยสายตาเศร้าสร้อย ฉันพยายามตะโกนถามว่าเขาเป็นใคร แต่เขาก็หายไปในความมืด ฉันรู้สึกเหมือนเขาพยายามจะบอกอะไรฉัน แต่ฉันไม่เข้าใจวันที่ 13 ฉันพบรอยขีดเขียนบนกำแพงห้องเก็บของ มันเป็นรายชื่อของผู้ที่เคยอยู่ในบ้านนี้ พร้อมกับวันที่เสียชีวิต ฉันเห็นชื่อของตัวเองถูกเขียน
บ้านเลขที่ 13 บทที่ 19
“ไม่พี่ไม่ยอมหรอก ซันบอกพี่มาว่าเราจะสู้กับเขายังไง”“เราสู้เขาไม่ได้หรอกฮะ โดยเฉพาะวันนั้นจะเป็นวันที่เขามีพลังมากที่สุด”“มันต้องมีทางสิ แล้วพี่ถามหน่อยสิ ในบรรดาวิญญาณที่โดนขังมีคนชื่อ พิมพ์ประภาหรือเปล่า” มินถามเพิ่มในเรื่องที่เธออยากรู้ซันมองหน้าเธอแล้วเงียบไปสักพัก มินก็รออย่างใจจดจ่อ“พิมพ์ประภาเหรอฮะ ดูเหมือนจะมีนะฮะ” เสียงซันแผ่วเบาลงมินเบิกตากว้าง แน่แล้วรายชื่อที่อยู่กำแพงต้องเกียวข้องกับผู้เช่าแต่ละรายแน่ อย่างเข่นพิมพ์ประภาเจ้าของไดอารี่เป็นต้นเมื่อเห็นมินนิ่งเงียบไป เหมือนกำลังนิ่งคิดอะไรสักอย่าง ซันจับมือมินเพื่อให้หันกลับมาหาเขา มินหันไปมองหน้าเด็กชายตรงหน้า“ทะ ทุกคนที่เช่าที่นี่โดนขังหมดเลยเหรอ”ซันพยักหน้าน้อย ๆ มินตาโตด้วยความตกใจ“ระ รวมถึงพี่ด้วยหรือเปล่า”ซันเหลือบตามองเล็กน้อย พร้อมกับพยักหน้าอีกครั้ง“ผมถึงบอกไงฮะ ว่าพี่ต้องรีบยกเลิกสัญญาเช่า แล้วย้ายออกให้เร็วที่สุด”“อะ อืม ขอบใจนะ&
บ้านเลขที่ 13 บทที่ 18
“หึ หึ หึ ถ้าหากไม่อยากก็เก็บปากพวกมึงให้สนิทและเลิกแส่มายุ่งเรื่องที่บ้านหลังนี้ รวมถึงห้ามให้ใครทำตัวมีพิรุธด้วย ไม่งั้นกูไม่เกี่ยงที่จะทำให้ทั้งซอยนี้เป็นซอยร้างแน่นอน จำคำพูดกูเอาไว้ คนที่กูเล็งไว้แล้วไม่มีใครจะหยุดกูได้ ออกไป”เสียงตะโกนดังลั่นก้องเข้าไปในหูของทุกคนที่อยู่ในวงล้อมนั้น จากนั้นทุกคนก็รู้สึกเหมือนตัวเองโดนผลักออกจากบ้านหลังนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนหวาดกลัวมากร้องเสียงดังลั่น“อ๊ากกกกกกกกกกกกก”พรึบป้าอุษาสะดุ้งตื่นมาจากความฝันอันน่ากลัวนั้นทันที หันซ้ายหันขวาพยายามมองดูว่าตัวเองอยู่ที่ไหนด้วยใจเต้นระทึก เมื่อเห็นว่าตอนนี้อยู่ที่บ้านของตัวเองใจที่เต้นเร็วก็ค่อย ๆ กลับสู่สภาวะปกติ สักพักก็ได้ยินเสียงคนกดออดที่หน้าบ้าน หญิงชราเดินลงบันไดมาที่ประตูหน้าบ้านก็พบกับคนที่อยุ่ในซอยมายืนออกันหน้าบ้านของเธออย่างเงียบ ๆ แต่ละคนหน้าตาซีดเซียวอยู่ในชุดนอนเหมือนกับว่าเพิ่งตื่นก็รีบเดินออกมารวมตัวกันที่นี่“ป้า ป้า ป้าฝันเหมือนกันหรือเปล่า ผมถามทุกคนแล้ว พวกเราฝันเหมือนกันเลย”“ฝันว่า”
บ้านเลขที่ 13 บทที่ 17
“ผมกินไม่ได้ฮะ” ซันตอบออกมาอย่างแผ่วเบามินเมื่อรู้ว่าเผลอพูดออกไปโดยไม่ได้คิดว่าจะทำให้เด็กตรงหน้ารู้สึกไม่ดี“เอ่อ พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้เรารู้สึกไม่ดี” พูดพลางเอื้อมมือไปจับไหล่เล็ก ๆ ตรงนั้น พร้อมกับคิดอะไรบางอย่าง“แล้วถ้าเราอยากกินพี่ต้องทำยังไงเราถึงจะได้กินเหรอ”เด็กน้อยหันไปมองหน้ามินตราอย่างลึกซึ้งพร้อมกับยิ้มอย่างดีใจ“ถ้าพี่อยากให้ผมได้กิน พี่ก็ตั้งบนโต๊ะ จุดธูปหนึ่งดอกแล้วคิดถึงผม ผมก็จะสามารถกินได้ฮะ”“อ๋อ อืม ๆ พี่เคยได้ยินมาเหมือนกัน งั้นปะ เราไปที่โต๊ะทานข้าวกัน เราชอบอะไรก็บอกพี่แล้วกัน พี่จะแบ่งจุดธูปให้เรากิน”ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วก็ยิ้มพร้อมทั้งเดินไปที่โต๊ะอาหาร ซันคอยชี้ว่าอยากกินอะไร ส่วนมินก็คอยตักสิ่งที่ซันชี้ใส่ชามแบ่งและจุดธูปอธิษฐานเรียกน้องซันมากินด้วยกันระหว่างที่กินข้าว ทั้งสองพูดคุยกันอย่างมีความสุขราวกับการพูดคุยของคนคุ้นเคยที่ไม่ได้เจอกันมานาน มีการพูดคุยหยอกล้อกัน มื้อนี้เป็นมื้อแรกที่มินรู้สึกว่ากินข้าวได้อย่างมีความสุข
