All Chapters of รักซ่อนใจ: Chapter 11 - Chapter 20

ผู้คนมากมายภายในบริษัทของทินกรต่างวุ่นวายกับงานของตนแต่แล้วก็มีพนักงานส่งของปรากฏตัวขึ้นพร้อมดอกกุหลาบสีแดงช่อโตในมือ ทำให้พนักงานทั้งหลายต่างมองไปยังประตูเป็นตาเดียวกัน ทำให้พนักงานสาวคนหนึ่งกำลังเดินไปหาพนักงานส่งดอกไม้คนนั้น               “ขอโทษนะครับ บริษัทนี้มีคนที่ชื่อ คุณกัญญ์วราไหมครับ” พนักงานส่งดอกไม้เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ               “อ๋อ…มีค่ะ”               “รบกวนคุณผู้หญิงเซ็นต์รับให้ผมหน่อยได้ไหมครับ”               “ได้ค่ะ” พนักงานสาวตอบก่อนลงมือเขียนเอกสารที่ส่งให้และรับดอกไม้ ไม่วายที่จะชื่นชมช่อดอกไม้ที่อยู่ในมือ พลันสายตาเห็นการ์ดใบเล็กที่สอดอยู่               ‘ดอกไม้สวยๆของคุณ

สามวันหลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นกัญญ์วรากลับมาอยู่ที่คอนโดเดิมของเเธอเอาของสำคัญไม่ไว้ห้องเขาและแน่นอนเธอเอากลับมาหมดไม่ให้เหลือวันนี้กัญญ์วรามาทำงานด้วยใบหน้าหมองหม่นและเป็นเวลาเดียวกันที่เธอเดินสวนกับทินกร เธอจึงบอกว่ามีเรื่องสำคัญที่อยากคุยด้วย ชายหนุ่มก็เข้าใจเพราะเห็นใบหน้าของคนที่เขาเอ็นดูเหมือนน้องสาวแท้ ๆ นั้นเศร้าเหลือเกิน“มีเรื่องอะไรรึเปล่าแก้ว”“พี่ทิน แก้วจะขอลาออกค่ะ”เจ้านายหนุ่มนั้นตกใจในสิ่งที่ได้ยินไม่นึกไม่ฝันว่าเธอนั้นจะลาออก“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจเล่าให้พี่ฟังได้ไหม” หญิงสาวหายใจเข้าลึกๆก่อนเล่าเรื่องราวให้ทินกรได้ฟังก่อนถามเรื่องงานที่ทำให้กับพัสกรจะเอายังไงถ้าไม่ทำต่อเราต้องจ่ายเสียหายให้เขา“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะพี่ทิน เขาเป็นคนบอกเองว่าไม่ให้แก้วทำงานของเขา แก้วจะให้คนอื่นมาดูแลแทน แล้วอีกอย่างสัญญาเราทำกับเขา แก้วแค่ทำงานให้เค้าจนครบสาวเดือนเท่านั้น แต่นี้มันเลยมาหกเดือนแล้วฉะนั้นเราไม่ได้ผิดข้อตกลงอะไรข้อไหนกับเขา” เจ้านายหนุ่มพยักหน้า“ส่วนเรื่องลาออกพี่ทินเซ็นต์ให้แก้วเถอะนะคะ”“ไม่…พี่เรื่องนี้พี่จะคิ

    หลังจากที่กัญญวรานั่นคลอดบุตรชายชีวิตคู่ของทั้งสองราวกับมีอะไรมาเติมเต็มชีวิตคำว่าครอบครัว ความรักที่ทั้งคู่มีให้กันทำให้ใครต่อใครต่างพากันอิจฉาเธอที่มีสามีดีเช่นนี้ พัสกรยังคงให้หญิงสาวทำงานที่บริษัทเดิมแต่ขอทำงานโดยไม่ต้องเข้าออฟฟิศ เพราะเธอนั้นต้องย้ายมาอยู่กับสามีที่บ้านของเขากัญญ์วรากำลังเล่นกับลูกน้อยวัยห้าเดือนที่ตัวกำลังจ้ำม่ำน่าฟัดใครเห็นก็หลงรักเด็กชายคนนี้ ระหว่างรอสามีกลับบ้านนี้ก็จะหนุ่งทุ่มแล้วเจ้าตัวเล็กยังไม่นอนเสียที เอาไปเล่นกับพนักงานในรีสอร์ตจองสามีแทบจะทั้งวันก็ไม่มีแววว่าจะเหนื่อย“สองแม่ลูกทำอะไรกันอยู่เอ่ย”พัสกรเอ่ยเสียงที่นำมาก่อนตัว แล้วเดินตรงมาหาสองแม่ลูกทันที“คุณพ่อมาแล้วตัวเล็ก” แก้วตาเอ่ยเสียงเล็กเสียงน้อยกับลูก พัสกรรับเด็กตัวน้อยมาไว้ในอ้อมแนขนใบหน้าหล่อพลางฉกฉวยความหอมจากแก้มนุ่มของภรรยาอยู่เรื่อยไป              “เอาอีกแล้วนะ”              “เอาอะไรยังไม่ได้เอาเลย” วาจาองเเง่

พัสวีร์ทำงานร่วมกับเลขาคนใหม่ที่พัสกรผู้เป็นพี่ชายได้จัดหามาให้โดยที่คนเป็นน้องอย่างเขานั้นไม่ได้ร้องขอ ซึ้งการทำงานก็เป็นไปได้ด้วยดี เขามักจะชอบใช้งานหญิงสาวนอกเวลาเสมอ หลังจากทำงานกับเขาได้ไม่นาน พัสวีร์ก็ทราบว่าหญิงสาวเลขาหุ่นสวยเซ็กซี่นั้นเป็นบุตรสาวของแม่บ้านคนสนิทของย่าเขาที่ดูแลท่านมาเกือบยี่สิบปีเห็นจะได้ร่างสูงของพัสวีร์ออกมาจากห้องทำงานของเขาจากนั้นก็เดินตรงมาหาเลขาคนสวยหน้าพร้อมเดินควงแขนมากับเจนนี่คู่ควงคนล่าสุดของเขาออกมาห้องทั้งพร้อมกันและสั่งงานรวมทั้งเอกสารงานต่าง ๆ ที่ต้องเซ็นต์จัดการเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ววางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา“จัดการงานทุกอย่างให้เรียบร้อย คุณก็กลับบ้านได้ ฉันอนุญาตให้คุณกลับก่อนเวลา”“ได้ค่ะ คุณพัสวีร์” รับคำสั่งจากเจ้านายพลางก้มศีรษะน้อย ๆ น้อมรับ จากนั้นร่างสูงก็เดินจากไปกับนางแบบสาวท่าทางสวยเชิดคนนั้นออกไป คนเป็นเลขาก็นั่งทำงานจนเรียบร้อยแต่ไม่ได้กลับก่อนเวลาแต่อย่างไดอรัญญาร์นั้นรอจนกว่าจะถึงเวลาเลิกงานจากนั้นก็ขับรถไปหามารดาที่บ้านของนางทับทิมทันที บริษัทเธอในช่วงปลายสัปดาห์มักจะเลิกงานก่อนเวลาเสมอ ปกติจะเลิกเ

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปหลังจากคืนนั้น คืนที่เธอและเขามีอะไรกัน เข้าวันใหม่หลังจากนั้นพัสวีร์โทรหาอรัญญาร์สายแทบไหม้ แต่เธอก็ไม่ยอมรับสายเขาแถมยังปิดเครื่องหนีอีกต่างหาก ทำให้เจ้านายหนุ่มหัวเสียไม่น้อยเพราะไม่มีใครทำกับเขาแบบนี้มาก่อนหลังจากคืนนั้นพัสวีร์ตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวัน แขนแกร่งกวาดไปรอบ ๆ เตียงกว้างของตนหวังว่าจะคว้าร่างหอมกรุ่นราวกับมีดอกไม้อยู่ติดกายที่ทำให้เขามีความสุขอิ่มล้นเมื่อคืนมาสวมกอดอีกครั้งแต่ก็ไม่พบ“ไปไหนวะ” เขาสถบออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อตื่นมาไม่พบ จึงลุกไปอาบน้ำจัดการตัวเองให้เรียบร้อย ไม่นานเขาก็ออกมาในชุดลำลองสีเข้ม หยุดลงที่เตียงกว้างเห็นรอยเลือดจาง ๆ อยู่กลางเตียงเขานึกแปลกใจตัวเองยิ่งนักว่าทำไมจึงคิดถึงความหอมหวานและการตอบสนองอย่างไร้เดียงสาของหญิงสาวโดยไม่รู้ตัวเกิดอะไรขึ้นกับใจของเขา ร่างสูงมองหาโทรศัพท์มือถือของตนแล้วกดโทรออกมาเบอร์เลขาสาวมันที แต่โทรจนแล้วจนรอดเธอก็ไม่รับสาย เขาจึงกดโทรไปอีกครั้ง และมันก็เป็นเช่นเดิม“ทำไมไม่รับสายวะ” ความโมโหตีตรวนขึ้นมาทันควันก่อนจะนึกบางอย่างได้ว่าอรัญญาร์ชอบแวะมาหามา