All Chapters of สาปสางรักเมียพรานป่า NC+: Chapter 11 - Chapter 17

______"สวยจัง ^^ " เพียงแค่ก้มมองดูเสื้อสีชมพูและกระโปรงลูกไม้สีขาวยาวคลุมเข่า ชุดใหม่ที่พี่อินทร์ซื้อมาให้ฉันจากในเมือง ทำเอาฉันยิ้มกว้างเหมือนคนบ้าทั้งวัน "ยิ้มจนแก้มจะปริแล้ว ดีใจขนาดนั้นเชียวรึ" "พี่อินทร์กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ" พี่อินทร์กลับมาพร้อมหน่อไม้หัวใหญ่วางมันลงก่อนจะพุ่งตรงมาที่ฉัน "จะว่าไปชุดนี้เหมาะกับเอ็งมากจริงๆ กอบัว" "มะ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกจ้ะ" "จะว่าไปแล้วเย็นนี้มีงานวัด เอ็งจะไปเดินเล่นกับพี่หรือเปล่า" "ปะ ไปได้หรือจ๊ะ!" งานวัด! เมื่อปีที่แล้วฉันเองก็อยากไปแต่เพราะกลัวว่าชาวบ้านจะมองพี่อินทร์ไม่ดี จึงไม่ได้บอกพี่อินทร์อย่างตรงไปตรงมา ในที่สุดปีนี้พี่อินทร์ก็เป็นฝ่ายเอ่ยชวนฉันก่อน "ได้สิ ถ้าเอ็งอยากไปเดี๋ยวพี่พาไป" "ขอบคุณนะจ๊ะ!" ด้วยความดีใจฉันเผลอตัววิ่งเข้าโอบกอดซบอกแกร่งพี่อินทร์เสียแน่น "ถ้าเอ็งอยากทำอะไรก็ขอให้บอก พี่พร้อมจะพาเอ็งไปทุกที" ฝ่ามือหนาลูบหัวฉันแผ่วเบา ช่างอบอุ่นและอ่อนโยนตอนนี้ฉันพูดได้เต็มปากว่าตกหลุมรักพี่อินทร์เข้าอย่างจัง "หากจะไปงานวัด ชาวบ้านจะไม่ต่อว่าเรื่องกลิ่นกายของฉันหรือจ๊ะ" นั่นสิมัวแต่ดีใจจนลืมเรื่องลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิ

______"ความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับอีข้าวหอมมันเริ่มต้นจากเรื่องที่ผู้ใหญ่ลือรู้ว่าพี่เป็นโจรป่าเข้านี่แหละ ด้วยชื่อเสียงซุ่มโจรของพี่ดังกระฉ่อนไปทั่วไหนจะโดนหมายหัวจากทางการ ทันทีที่มันรู้ว่าพี่เป็นไอ้อินทร์โจรป่าแล้ว มันจึงยื่นข้อเสนอแลกกับการที่มันจะปิดเรื่องพบตัวพี่ให้ทางการ" "ข้อเสนอที่ว่าคือเรื่องที่พี่มักจะหายเข้าไปหาของป่านานหลายวันหรือเปล่าจ๊ะ" "ใช่ มันรู้ว่าพี่เป็นคนมีวิชาจึงให้พี่ออกไปล่าสัตว์ป่าตามคำสั่งซื้อของพวกฝรั่งมังค่า ส่วนมันก็เพียงแค่นำของไปขายและนอนนับเงินหนาเป็นฟ่อน" ไม่คิดว่าผู้ใหญ่ลือที่ชาวบ้านให้ความเคารพยำเกรงจะกล้าทำถึงเพียงนี้ "ไม่เพียงเท่านั้น มันยังเปิดซ่องค้าประเวณีออกหน้าออกตาแต่ที่เจ็บใจคือมันมักจะเอาเด็กสาวไปค้าขายอย่างสบายใจ" "ละ แล้วทางการไม่รู้หรือจ๊ะ" "รู้ แต่ในเมืองเราถูกมันปิดปากด้วยเงินไปหมดแล้ว จึงไม่เข้าไปยุ่มย่าม" "ชั่วเสียจริง!" เด็กสาวงั้นเหรอ ฉันเองก็เคยรู้เรื่องพวกนี้มาจากคนในหมู่บ้านบนเขา ว่าพ่อแม่ที่ยากจนมักจะพาลูกสาวไปขายที่เชิงเขา ไม่คิดว่าขายที่ว่าจะเป็นการขายในสถานที่แบบนั้น "ใช่ ใจจริงพี่อยากจะฉีกหน้ากากนักบุญจอมปลอมออกให้สิ

______"มานั่งทำอะไรคนเดียวในลำธารหรือจ๊ะ" ถึงกลับสะดุ้งหลุดจากภวังค์ เสียงกอบัวเอ่ยถามดังมาจากด้านหลังเมื่อหันไปพบว่าเธอกำลังเดินตรงเข้ามาพร้อมผ้าบางคลุมหัวไหล่ "ออกมานั่งคิดอะไรคนเดียวเพลินๆ น่ะเอ็งเถอะยังไม่นอนอีกหรือ" "จะให้ฉันนอนหลับได้อย่างไร จู่ๆ พี่ก็หายไปเสียดื้อๆ ฉันกลัวว่าคนของผู้ใหญ่ลือจะมาจับตัวพี่ไปเสียอีก" "นี่เอ็งเห็นพี่เป็นเด็กอมมือหรือไง ที่ใครจะลากตัวไปมาได้ตามใจชอบ นี่อดีตโจรป่าเชียวนะ" "นั่นสิจ๊ะ ฉันคงคิดมากเกินไป" กอบัวหัวเราะเล็กน้อยชอบอกชอบใจ เดินตรงเข้ามานั่งข้างกายข้าไม่ห่าง เราสองเพียงนั่งเงียบๆ เงยหน้ามองพระจันทร์และดวงดาว "ว่าแต่ดีแล้วหรือจ๊ะที่ให้พี่ดำพี่กล้าไปเฝ้าข้าวหอมที่บ้าน" หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จข้าให้ไอ้ดำไอ้กล้าไปเฝ้าอีข้าวหอมที่บ้าน เผื่อไอ้ผู้ใหญ่มันคลั่งคิดจะฆ่าลูกขึ้นมาอย่างน้อยจะได้มีคนช่วย "ไอ้ดำไอ้กล้าฝีมือมันไม่ใช่ย่อย ถ้าไม่หมาหมู่รุมมันเป็นสิบคนยังไงก็เอาไหว" "เฮ้อ ไม่คิดเลยว่าผู้ใหญ่ลือจะมีจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตทำร้ายได้แม้กระทั่งลูกในไส้ของตัวเอง" "ไอ้คนพันนี้มันทำได้มากกว่าที่คิดเสียอีก หญิงสาวสวยๆ ในหมู่บ้านต่างก็ผ่านมือมัน

______1 เดือนต่อมา"ลมพัดเย็นสบาย คงจะดีหากพี่อินทร์อยู่ตรงนี้ด้วย" นี่ก็ผ่านมาเดือนหนึ่งแล้วกับเรื่องราววุ่นวายที่จบลง มีชีวิตที่กำลังเริ่มต้นใหม่ไปด้วยดีอย่างเช่นข้าวหอม เพราะทรัพย์สมบัติทั้งหมดของผู้ใหญ่ลือไม่มีผู้สืบทอดจึงตกมาที่ข้าวหอมเต็มๆ เธอจึงตัดสินใจเปิดโรงเรียนเพื่อให้เด็กๆ ในหมู่บ้านจะได้อ่านออกเขียนได้ คิดย้อนเหตุการณ์ไปในวันนั้นฉันคิดว่าจะต้องเสียพี่อินทร์ไปตลอดกาลเสียแล้ว ดีที่ตำรวจมือไวลั่นไกลการุณยฆาตผู้ใหญ่ลือเสียก่อน ทำให้พี่อินทร์รอดตายมาอย่างหวุดหวิด "มานั่งทำอะไรคนเดียวจ๊ะเมีย" "พี่อินทร์กลับมาแล้วหรือจ๊ะ" คนในความคิดปรากฏตัวขึ้น หลังจากที่หายหน้าไปช่วยชาวบ้านคนอื่นๆ สร้างโรงเรียนแต่เช้า "ก็ทนคิดถึงเมียไม่ได้ เลยขอข้าวหอมมันกลับมาก่อน" ว่าแล้วก็เดินเข้ามานั่งโอบกอดซบไหล่ฉัน คล้ายกับคนไม่ได้เจอหันมานานแรมปี "ปากหวานไม่เปลี่ยนเลยนะจ๊ะ" "อะไรที่พี่คิดก็อยากจะรีบพูดรีบทำก่อนที่จะสายไป เหตุการณ์ในวันนั้นสอนให้พี่ไม่ประมาทหากตำรวจไม่ช่วยเอาไว้ คนที่ตายอาจจะเป็นพี่ก็ได้" "ถ้าเป็นแบบนั้นกอบัวคงจะอยู่คนเดียวไม่ได้เหมือนกัน" เราสองต่างโอบกอดกันแน่นราวกับว่ากลัวอี