บททั้งหมดของ สาปสางรักเมียพรานป่า NC+: บทที่ 1 - บทที่ 10

______"พรานอินทร์รูปหล่อฝีมือการล่าสัตว์ไม่เป็นสองรองใคร ทั้งยังเชี่ยวชาญเรื่องการเดินป่าเป็นที่เลื่องลือไปไกลถึงคนเมือง ใครต่างก็ต้องการตัว คนดีๆ แบบนั้นไหงถึงได้เลือกที่จะมีเมียน้อยเป็นเด็กเขากลิ่นสาปสางแบบนั้นกัน" "จะพูดก็พูดเถอะ คนบนเขาห่างไกลความเจริญแบบนั้นเล่นของต่ำกันทั้งนั้น" "ตาย! งั้นพรานอินทร์ก็อาจจะโดนของจากเด็กเขาคนนั้นรึ ถึงขั้นเอามันเป็นเมียน้อยออกหน้าออกตาเกินลูกสาวผู้ใหญ่ลือ" "ข้าคิดว่าเป็นแบบนั้น หนูข้าวหอมทั้งสวยทั้งดูดี อีกทั้งยังเป็นถึงขวัญใจประจำหมู่บ้าน ตอนที่แต่งงานกันก็ดูชื่นมื่นรักกันดี แต่ไหงผ่านไปไม่ถึงปีพรานอินทร์ถึงลากอีเด็กเขาลงมาอยู่กระท่อมท้ายหมู่บ้านก็ไม่รู้" "จุ๊ๆ! อีเด็กนั่นมันมาแล้ว" "......" อีเด็กนั่นที่ว่าคือฉันคนนี้เอง กอบัว เด็กเขาที่มีกลิ่นสาปสางอย่างที่ชาวบ้านลือกัน ฉันอายุยี่สิบสี่ปีกำพร้าพ่อแม่ส่วนย่าที่อยู่ด้วยกันก็ป่วยตายทิ้งฉันไว้ในหมู่บ้านบนเขาอย่างเดียวดาย กระทั่งฉันได้ออกไปหาผักป่าเจอเข้ากับพรานอินทร์ พรานหนุ่มรูปหล่อมากความสามารถ เขาเป็นคนช่วยฉันออกมาจากวังวนความเศร้า จนถึงตอนนี้ฉันได้ย้ายมาอยู่หมู่บ้านเชิงเขา เป็นหมู่บ้านที

______"วันนี้อากาศเย็นกว่าทุกวัน คงต้องรีบทำกับข้าวกับปลาอาบน้ำเข้าบ้านแล้วสิ" เงยหน้ามองฟ้าเริ่มเห็นหมู่มวลก้อนเมฆมืดครึ้มดำมาแต่ไกลฝนใกล้เข้ามาทุกที ฉันที่กำลังพรวนดินถอนหญ้าแปลงผักอยู่นั้นจึงเลือกที่จะทิ้งงานที่เหลืออยู่ เร่งเดินเข้าบ้านเพื่อหากับข้าวกับปลาทำในเย็นนี้ "จะว่าไปวันนี้ไม่เห็นหน้าพี่อินทร์เลยแฮะ" หากเป็นเหมือนทุกวันก่อนจะเข้าป่าพี่อินทร์มักจะมาหาฉันที่บ้านก่อนทุกครั้ง แต่วันนี้กลับแปลกไปนอกจากจะไม่เห็นหน้าแล้วยังไร้ซึ่งเงาของพี่ดำและพี่กล้าอีกด้วย "งั้นทำกับข้าวเผื่อหน่อยแล้วกัน" ในใจลึกๆ ก็แอบหวังให้พี่อินทร์แวะเข้ามาหาสักเดี๋ยวเดียวก็ยังดี ท้ายที่สุดฉันทำกับข้าวกับปลาจนเสร็จ จึงไปอาบน้ำในลำธารไปพลาง ซ่าส์!! "ว๊ายย!! ฝนตก" อาบน้ำยังไม่ทันเสร็จฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมาอย่างหนัก ดีที่วันนี้ไม่มีเสียงฟ้าร้องฉันเร่งกระชับผ้าถุงกระโจมอกวิ่งผ่านสายฝนกลับไปยังบ้านที่ติดลำธาร "เฮ้อ ตกมาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย" ปรี่เดินเข้าห้องหยิบเสื้อคอกระเช้าสีบานเย็นและผ้าซิ่นตัวโปรดพอได้ชุดที่ต้องการเริ่มสวมใส่ ทว่าเพียงสวมผ้าซิ่นยังไม่ทันจะใส่เสื้อคอกระเช้าดี ประตูบ้านกลับถูกเปิดออก

______"........." เราสองต่างอยู่ในความเงียบ ได้ยินเพียงเสียงฝนตกกระทบลงบนหลังคาและพื้นหญ้า ข้าเองไม่อยากจะผละตัวถอยห่างจากร่างหอมหวานนี่เสียเลย ทั้งที่ใจจริงอยากจะเอาปลายกระบอกปืนจ่อยิงในปากสวะชาวบ้านใจจะขาด แต่ถึงแบบนั้นข้ากลับชอบที่ชาวบ้านต่างเบือนหน้าหนีกอบัว เพราะนั่นก็ถือว่าข้าได้ตกคู่แข่งไปได้มากโข "อึดอัดหรือไม่" "มะ ไม่จ้ะ" เสียงหวานนุ่มฟังรื่นหูสั่นเครือเล็กน้อย กอบัวคงรู้สึกเขินอายกลัวว่าข้าจะได้ยินเสียงในอก แน่นอนว่าข้าได้ยินจังหวะการเต้นที่รุนแรง มันเป็นจังหวะเดียวกันกับของข้าเราสองรู้สึกไม่ต่างกัน "กอบัวที่พี่พูดไป มันคือความจริงจากใจพี่อยากได้เอ็งเป็นเมียอีกคน เมียที่พี่ใช้ใจเลือกด้วยตัวเองโดยไม่ถูกใครบังคับ เอ็งอยากเป็นเมียน้อยพี่หรือไม่" "พี่อินทร์..." คำพูดขาดห้วงจนไม่สามารถหยั่งรู้คำพูดต่อไปจากกอบัวได้ หากเลือกได้จริงๆ ข้าจะเลือกกอบัวเป็นเมียอย่างที่ใจต้องการ แบบนั้นแล้วข้าคงจะมีความสุขมากกว่านี้ "ฉันก็อยากเป็นเมียพี่จ้ะ" "!!!" ร่างของข้ามันตอบสนองต่อคำพูดของกอบัวในทันที ก้มลงจูบริมฝีปากอวบนุ่มสีชมพูที่เคยคิดเคยฝันว่าอยากสัมผัสมันสักครั้ง ในครานี้ได้สัมผัสม

______"พี่ข้าวหอม!!" "โวยวายห่าอะไรอีจันทร์ทอง เรื่องที่กูให้ไปตามหาพี่อินทร์ได้ความหรือยัง""ได้แล้วสิจ๊ะถึงได้รีบวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกพี่ไงล่ะ" อีจันทร์ทองเป็นคนใช้ที่พ่อซื้อมาเพื่อให้ดูแลรับใช้ฉันโดยเฉพาะ มันทำทุกอย่างเป็นมือเป็นตีนหากจะให้มันตายแทนก็ยังได้ "แล้วยังไงผัวกูไปไหนรีบบอกมาได้แล้ว กูต้องเข้าเมืองไปทำงานต่อ" นั่งหวีผมส่องกระจกผลัดแป้งเตรียมตัวจะเข้าร้านไปทำงาน แต่อีผัวตัวดีดันไม่กลับบ้านจึงทำให้ฉันต้องกระสับกระส่ายรีบสืบหาต้นตอกลัวว่าพวกชาวบ้านปากพล่อยจะรู้และนำเรื่องไปใส่สีตีไข่เสียก่อน "เป็นอย่างที่พี่คิดไว้เลยจ้ะ ฉันให้ไอ้เทืองคนงานของพ่อผู้ใหญ่ลือไปตามสืบถึงได้รู้ว่าเห็นพรานอินทร์ลุกแต่เช้ามาหุงหาข้าวปลาให้อีกอบัวกิน""ถึงขนาดหุงหาข้าวปลาให้มันกินเชียวรึ!!!" นี่มันจะหยามเมียหลวงอย่างกูเกินไปแล้วอีเมียน้อย ถึงขนาดหลอกล่อให้ผัวกูนอนค้างคืนด้วยมันมีแผนอะไรกันแน่ "ใช่จ้ะไอ้เทืองบอกว่าน่าจะเป็นพรานอินทร์ไม่ผิดแน่" "อีกอบัวเห็นทีว่ากูกับมึงจะอยู่ร่วมผืนแผ่นดินเดียวกันไม่ได้แล้วสิ" ทีแรกกูคิดจะปล่อยมึงไว้เพราะกลัวพี่อินทร์จะเพ่งเล็งมาที่กู แต่ในเมื่อมึงแทงข้างหลังกู

______"โอ๊ย! ไอ้กล้ามึงจะสะบัดผ้ามาทางกูทำไมเล่า โน้นสะบัดไปทางไม่มีคนอยู่สิวะ" "มึงเซ่อซ่ามายืนตอนกูกำลังทำงานทำไมละวะ ไม่ทำก็ออกไป" "ออกไปไม่ได้เดี๋ยวพี่อินทร์เห็นว่ากูไม่ได้ช่วยมึงก็โดนทุบหลังอีก" ฉันยืนทนฟังพี่ทั้งสองคนไม่ไหว เดินเข้าไปจับผ้าห่มหวังจะแย่งมาตากเสียเอง"พี่สองคนไปพักเถอะจ้ะ เดี๋ยวฉันจะตากเอง" "ไม่ได้!" "ไม่ได้!" พี่กล้าพี่ดำเอ่ยพูดพร้อมกันเสียงดังฟังชัด เหตุที่เป็นแบบนี้เพราะเมื่อเช้าฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายปวดเนื้อตัวปวด พี่อินทร์เห็นเข้าก็ไล่ให้ไปนอนพักแต่ว่างานบ้านงานเรือนที่ยังรอให้ทำก็มีอยู่มาก หนึ่งในนั้นก็คือการซักผ้าห่มนี่ล่ะ เห็นพี่กล้าพี่ดำเดินเตร่ไปมาว่างๆ พี่อินทร์จึงเรียกใช้เสียเลย "กอบัวเป็นถึงเมียพี่อินทร์ พวกพี่ให้เอ็งทำไม่ได้หรอก" "ใช่ เมียพี่ก็เหมือนพี่สะใภ้พวกเรา" "มะ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกจ้ะ!" หนึ่งในคำพูดที่ช่วงนี้พี่อินทร์มักจะพูดกับพี่ทั้งสองซึ่งเป็นลูกน้องนั่นก็คือ ฉันเป็นเมียเขานั่นเอง เจ้าตัวพูดออกมาได้หน้าตาเฉยต่างจากฉันที่ทั้งเขินทั้งอายจนหน้ามืดตาลายอยากแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด "พวกมึงใช้เมียกูตากผ้าแทนงั้นรึ" "พี่อินทร์ไม่ใช