กูขอนอนค้างด้วย

______

"วันนี้อากาศเย็นกว่าทุกวัน คงต้องรีบทำกับข้าวกับปลาอาบน้ำเข้าบ้านแล้วสิ" 

เงยหน้ามองฟ้าเริ่มเห็นหมู่มวลก้อนเมฆมืดครึ้มดำมาแต่ไกลฝนใกล้เข้ามาทุกที ฉันที่กำลังพรวนดินถอนหญ้าแปลงผักอยู่นั้นจึงเลือกที่จะทิ้งงานที่เหลืออยู่ เร่งเดินเข้าบ้านเพื่อหากับข้าวกับปลาทำในเย็นนี้ 

"จะว่าไปวันนี้ไม่เห็นหน้าพี่อินทร์เลยแฮะ" 

หากเป็นเหมือนทุกวันก่อนจะเข้าป่าพี่อินทร์มักจะมาหาฉันที่บ้านก่อนทุกครั้ง แต่วันนี้กลับแปลกไปนอกจากจะไม่เห็นหน้าแล้วยังไร้ซึ่งเงาของพี่ดำและพี่กล้าอีกด้วย 

"งั้นทำกับข้าวเผื่อหน่อยแล้วกัน" 

ในใจลึกๆ ก็แอบหวังให้พี่อินทร์แวะเข้ามาหาสักเดี๋ยวเดียวก็ยังดี ท้ายที่สุดฉันทำกับข้าวกับปลาจนเสร็จ จึงไปอาบน้ำในลำธารไปพลาง 

ซ่าส์!! 

"ว๊ายย!! ฝนตก" 

อาบน้ำยังไม่ทันเสร็จฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมาอย่างหนัก ดีที่วันนี้ไม่มีเสียงฟ้าร้องฉันเร่งกระชับผ้าถุงกระโจมอกวิ่งผ่านสายฝนกลับไปยังบ้านที่ติดลำธาร 

"เฮ้อ ตกมาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย" 

ปรี่เดินเข้าห้องหยิบเสื้อคอกระเช้าสีบานเย็นและผ้าซิ่นตัวโปรดพอได้ชุดที่ต้องการเริ่มสวมใส่ ทว่าเพียงสวมผ้าซิ่นยังไม่ทันจะใส่เสื้อคอกระเช้าดี ประตูบ้านกลับถูกเปิดออก 

"กอบัวพี่ไปได้หมูปะ---!!!" 

"ว๊ายย!!!" 

เป็นพี่อินทร์ที่เปิดประตูเข้ามาสีหน้าดูตื่นเต้นดีใจ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นเข้ากับฉัน ที่ตอนนี้ช่วงบนร่างเปลือยเปล่าเต้าคู่กลมมนปลายจุกสีหวานขณะนี้ประจักษ์ให้ชายได้เห็นเป็นครั้งแรก 

"ทะ ทำไมเอ็งไม่ใส่เสื้อ!" 

"กะ ก็ฉันไม่รู้ว่าพี่จะเข้ามานี่ อีกอย่างฉันก็เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ" 

พี่อินทร์รีบหันหลังก้มหน้ามองดูพื้นบ้านไปพลาง ส่วนฉันก็เร่งสวมเสื้อคอกระเช้าเพื่อปกปิดของรักล้ำค่า 

"จะว่าไปวันนี้พี่หายไปไหนมาหรือจ๊ะ"

ต้องทำตัวให้เหมือนทุกครั้งอย่างน้อยก็ช่วยกลบเกลื่อนสถานการณ์เมื่อครู่ได้บ้าง 

"พี่ไปล่าหมูป่ามาน่ะ นี่เลยจะเอาเนื้อมาแบ่งไว้ให้เอ็ง" 

"โห! ได้เยอะเชียว" 

ฉันมองดูเนื้อที่ถูกหิ้วมาในมือของพรานมากฝีมือ รีบเดินไปรับมันเอาไว้ก่อนจะชวนพี่อินทร์กินข้าวเย็นด้วยกัน 

ระหว่างที่นั่งกินข้าวเราต่างไม่กล้ามองหน้าสบตา ภาพเมื่อครู่มันยังวนเวียนอยู่ในหัวไม่หาย ฉันเอาแต่เขินอายใจเต้นโครมครามหน้าร้อนผ่าวคล้ายจะเป็นไข้ 

"ว่าแต่พี่ดำพี่กล้าไปไหนหรอจ๊ะ" 

กล้าๆ กลัวๆ สุดท้ายฉันก็เอ่ยถามเพื่อเปลี่ยนเรื่องในหัว 

"มันเอาเนื้อไปขายให้แม่ค้าในตลาด ส่วนพี่ก็ตรงกลับบ้านมาหาเอ็ง" 

"ที่ฉันกินอยู่ได้ทุกวันนี้ก็เพราะพี่อินทร์เลย ขอบคุณนะจ๊ะ ^^ " 

คงมีเพียงรอยยิ้มและเสียงอ่อนหวานของฉันที่จะเป็นการตอบแทนพี่อินทร์ได้ แต่ไหงชายร่างใหญ่หน้าคมคายถึงเอาแต่หลบสายตาไม่แม้แต่จะมองหน้าฉันสักนิด 

"พี่อินทร์เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ? ถ้าเป็นเรื่องเมื่อครู่ฉันจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง ขอโทษพะ---" 

"เอ็งไม่ผิดหรอกกอบัว คนที่ผิดมันคือข้าต่างหากที่ผลีผลามเปิดประตูบ้านคนอื่นโดยไม่บอกกล่าว" 

ไม่คิดว่าพี่อินทร์ชายมาดขรึมจะเป็นฝ่ายกล่าวขอโทษ หัวใจของฉันมันคันยุบยิบคล้ายกับมีมดมากัดอยู่ตลอดเวลา จู่ๆ ก็เขินจนไม่อาจจะมองหน้าชายร่างใหญ่ได้อีก ปล่อยให้เสียงฝนดังเพื่อกลบเกลื่อนเสียงหัวใจของฉันที่มันกำลังเต้นระรัว

"วันนี้ฝนตกหนักพี่อินทร์คงต้องกลับบ้านตอนดึกเป็นแน่" 

"ที่นี่ก็บ้านเหมือนกัน กูขอนอนค้างด้วยสักคืนคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง" 

"อึก!!!" 

ชายหญิงนอนค้างคืนด้วยกันในวันฝนตกเช่นนี้ ในหัวฉันมันคิดไปไกลแม้จะไม่เคยได้นอนค้างคืนกับชายใดก็ตาม ถึงแบบนั้นเรื่องเล่าแสนสยิวของเพื่อนฉันมันย้อนกลับเข้ามาในหัว 

อย่าคิดที่จะได้สัมผัสกับชายในยามค่ำคืน ไม่งั้นมึงอาจจะตกเป็นเมียของเขาก็ได้ 

"คิดอะไรของเอ็ง" 

"ปะ เปล่าจ้ะ!" 

ให้ตายสิ! นี่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่มีแต่เรื่องลามกเต็มหัวไปหมด 

"งั้นก็กินข้าวต่อได้แล้วเดี๋ยวจะเย็นเอาก่อน" 

"จ้ะ ^^ " 

แค่นอนค้างคืน ต่างคนต่างนอนเดี๋ยวก็เช้า ต้องเป็นแบบนั้นแน่

___________