All Chapters of นิยายชุดหวานรัก: Chapter 61 - Chapter 70

“พี่โย พี่โย...” พลอยไพลินหอบหายใจหนักและถี่กระชั้น หญิงสาวแอ่นสะโพกไปด้านหน้าเกร็งค้างไว้ สองมือขยุ้มเส้นผมลื่นมือไว้แน่น ออกแรงกดสุดแรงให้เขาจมจ่อมฝังหน้าอยู่กลางผืนเนื้อสาวสั่นระริก วาโยเร่งปรนเปรอเธอด้วยปลายลิ้น นิ้วเรียวขยับเข้าออกในจังหวะถี่ยิบ ไม่นานนัก หญิงสาวก็กรีดร้อง มวลความสุขแตกซ่าน ระเบิดพร่างพรายรุนแรง น้ำสวาทไหลรินกระเซ็นเป็นสายวาโยซุกซบไม่ห่างหาย ปากร้อนผ่าวประกบแนบแน่นกับผืนเนื้อนุ่ม ชายหนุ่มเก็บกลืนทุกหยาดหวานล้ำ ปลายลิ้นควานลึกรีดเค้นน้ำหวานจากร่องรักสาวออกมา และเขาดื่มกินมันอย่างหื่นกระหาย“พี่โย...” พลอยไพลินสั่นสะท้านครั้งแล้วครั้งเล่า กระสันซ่านจนแทบขาดใจ ทว่าคนหลงมัวเมาเนื้อนางกลับไม่ยอมผละห่างไปเสียที ศีรษะทุยของเขายังขยับอยู่ตรงจุดนั้น หญิงสาวรับรู้ถึงลิ้นสากที่ลากเลียหนักแน่นดุดันสลับกับตวัดระรัวถี่ยิบบนปุ่มเนื้อนุ่ม ซึ่งมันทำให้เธอต้องหวีดร้องเพราะความเสียวสะท้านจู่โจมรุนแรงวาโยหอบหายใจหนักหน่วง เขาตัดใจเงยหน้าขึ้นจากเนินสวาทเย้ายวน ชายหนุ่มมองคนที่ถูกเขาส่งไปเยือนวิมานรักด้วยปลายลิ้น เธอยืนพิงผนังกระจก หอบหายใจหนักไม่ต่างจากเขา สอ

ความอดทนอดกลั้น และความตั้งใจที่เดินหน้าช้าๆพังไม่เป็นท่า เมื่อมือบางลูบลามปามมาถึงเม็ดเนื้อสีชมพูเข้มบนแผงอก“เต็น...อ่า...พี่ทนไม่ไหวแล้ว”“อ๊ะ!” พลอยไพลินแอ่นแผ่นหลังโค้งผวาเฮือก สองมือจิกกำต้นแขนแกร่ง เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อคนที่รั้งรอเมื่อครู่เคลื่อนกายเข้าหา ฝากฝังความกร้าวแกร่งร้อนเร่าลงมาอย่างดุดัน ฝ่าปราการบางเบาสลักลึกใจกลางความคับแน่นอุ่นอ้าว แนบสนิทไม่เหลือช่องว่างระหว่างกันหญิงสาวหอบหายใจหนัก น้ำตาซึมตรงหางตาวาโยรีบก้มลงจูบซับน้ำตาเม็ดใสแผ่วเบา แต่เขาไม่อาจรั้งรอได้อีกต่อไป กล้ามเนื้อสาวที่โอบรัดลำกายแกร่งกระตุกตอดระรัว ทำให้เขาต้องขบกรามแน่น เสียดเสียวแทบคลั่ง“เต็นจ๋า” วาโยเรียกน้องเสียงหวาน พรมจูบไปทั่วดวงหน้าเนียน เขาค่อยๆขยับกาย ถอดถอนตัวตนออกมาจากร่างสาว ก่อนจะรุกล้ำเข้าไปใหม่ในจังหวะเนิบช้าทว่าหนักแน่นพลอยไพลินหลับตาแน่น จิกกำต้นแขนแกร่งไม่ยอมปล่อย ปากจิ้มลิ้มห่อน้อยๆ ยามเมื่อถูกลำกายร้อนผ่าวเสือกไสเข้าหา เธอครวญครางเสียงเบาพร่าวาโยยิ้มพึงใจ เมื่อได้ยินเสียงหวานของน้อง ชายหนุ่มยังคงโยกกายเข้าหาเนิบช้า ทว่

“ลูกแม่เป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด” แม่กระแตแตะแก้มลูกสาวเบาๆ ท่านยิ้มอย่างปลื้มใจ เห็นลูกสาวมีความสุข คนเป็นแม่ก็พลอยมีความสุขไปด้วยพลอยไพลินยิ้มตอบมารดา หญิงสาวย่อตัวลงเล็กน้อย ซบหน้ากับอกอบอุ่นและโอบกอดท่านไว้เต็มวงแขน“คุณแม่ก็เป็นแม่เจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลกค่ะ”แม่กระแตทอดถอนใจเบาๆ มือบางลูบหัวลูบหลังลูกอย่างอ่อนโยน แม้ในใจลึกๆจะยังห่วงและอยากดึงรั้งลูกไว้กับอกนานกว่านี้ ทว่าเมื่อลูกได้เลือกแล้วว่าจะฝากชีวิตไว้กับผู้ชายคนนี้ คนที่พ่อและแม่ก็รู้ดีว่าเขาสามารถปกป้องดูแลลูกสาวให้มีความสุขได้ตลอดไป และที่สำคัญเขารักลูกสาวของท่านจนหมดหัวใจ ท่านจึงไร้ซึ่งคำทัดทาน“คุณแม่ขา ถ้าพี่เต็นเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด แล้วติ๊บจะเป็นเจ้าสาวที่สวยกว่าพี่เต็นได้ยังไง” พลอยชมพูกางแขนกอดมารดาอีกข้าง หญิงสาวซบหน้ากับบ่าบอบบางออดอ้อน“หาเจ้าบ่าวให้ได้ก่อนเถอะน่า” พี่สาวว่ายิ้มๆ ทำให้ใบหน้าระรื่นของคนเป็นน้องบูดบึ้ง แก้มชมพูใสป่องน้อยๆอย่างคนงอน พลอยชมพูมองค้อนพี่สาว ก่อนเงยหน้าขึ้นฟ้องมารดา“คุณแม่ขาพี่เต็นว่าติ๊บ”“อย่าว่าน้องสิเต็น” พลอยชมพูยิ้มเยาะอย่างผ

“จะไปรู้เหรอ ก็เห็นทั้งร้ายทั้งใจร้อนแบบนี้ นึกว่าจะไม่มีความยับยั้งชั่งใจ”“มึงจะพูดมากทำไม ลงไปแดกเหล้าดีกว่า เขาเข้าหอกันแล้ว จะนั่งอยู่ทำซากอะไร” เพลิงตะวันตัดบท ขืนให้มันพูดต่อไปเขาคงถูกมันลากไส้ออกมาจนหมดพุงแน่ ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปทางบันไดก่อน แต่ก็ยังได้ยินเสียงกวนตีนแว่วตามหลังมาอีก“รักน้องจะตายห่า รักมาตั้งแต่น้องยังเด็ก ยังกล้าทำให้น้องเสียใจนะพี่น่ะ”เพลิงตะวันหันกลับไปขึงตาใส่ไอ้คนปากมาก ไอ้คนได้ทีขี่แพะไล่ มันจะรื้อฟื้นความหลังความเก่าหาพระแสงอะไร แต่เพราะแขกเหรื่ออยู่เต็มบ้าน เขาจึงไม่โต้ตอบ แต่...ฝากไว้ก่อนเถอะมึงภายในห้องหอชั่วคราว ผู้หลักผู้ใหญ่นั่งอยู่บนเก้าอี้บุผ้าลายวิจิตรที่จัดเตรียมไว้กำลังให้พรให้โอวาทในการครองเรือน คู่บ่าวสาวนั่งพับเพียบประนมมืออยู่บนพื้นห้อง“พ่อดีใจที่ได้เต็นมาเป็นลูกสะใภ้ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กันนะลูก ถ้าพี่เขาทำอะไรให้เจ็บช้ำน้ำใจฟ้องพ่อได้นะ พ่อจะจัดการให้” คุณวาทิตเข้าข้างลูกสะใภ้เต็มที่“ขอบคุณค่ะ คุณพ่อ” พลอยไพลินรับคำยิ้มๆ หญิงสาวชำเลืองตามองคนที่นั่งข้างๆ เขายิ้มตอบเธอแล้วกระซิบบอกเบาๆ

“อ้าว! กลับไปแล้วเหรอ กูนึกว่ามึงจะอยู่ต่ออีกนาน เลยไปเดินเล่นรอ ถูกพี่เมียไล่ตะเพิดอีกล่ะสิ อือๆ งั้นกูกลับเลยแล้วกัน”พบรักเดินหนีไปทันทีที่วางสาย เขาตรงไปยังรถกระบะสี่ประตูของตนที่จอดอยู่ไม่ไกล เขามางานนี้เพราะกวีซึ่งเป็นอดีตสามีของพรรณดาราชวนมาเป็นเพื่อนเผื่อกูถูกไอ้เพลิงยิงตาย มึงจะได้ช่วยเก็บศพกูกลับไปให้พ่อแม่กูทำพิธีนั่นเป็นเหตุผลที่มันบอกกับเขา ตอนที่โทรไปขอร้องให้เขามาเป็นเพื่อนพลอยชมพูมองตามร่างสูงใหญ่เดินห่างออกไป จะตะโกนเรียกก็ไม่รู้จักชื่อ กระทั่งเขาขึ้นรถคันใหญ่ขับออกไปแล้ว หญิงสาวก็ยังมองตามด้วยความหงุดหงิด เธอรู้สึกติดค้างหนี้บุญคุณเขา“ต้องตามไปชดใช้ในชาติหน้าไหมเนี่ย”วาโยยิ้มบางเมื่อเปิดประตูห้องฟิตเนสส่วนตัวเข้ามา แล้วพบว่าภรรยาของตนกำลังเล่นโยคะอยู่บนเบาะรองที่กลางห้อง เธออยู่ในท่วงท่าคลาน เข่าสองข้างห่างกันเล็กน้อย กดเอวลงจนสะโพกยกสูง สองแขนยืดตึง และเงยหน้าเชิดขึ้น ชายหนุ่มรออยู่เงียบๆ กระทั่งเธอเปลี่ยนท่าและมองเห็นเขาเอง“พี่โย มานานแล้วเหรอคะ” หญิงสาวถาม พร้อมกับเปลี่ยนท่วงท่าไปตา