All Chapters of เมียลับ(ดร.ซัน): Chapter 31 - Chapter 40

เนื้อหาต่อจากเดิม..."ขอได้มั้ยล่ะ" น้ำหวานเอ่ยขึ้นหน้าตาเฉย ทำเหมือนดร.ซันเป็นสิ่งของ "ก็บอกไปแล้วว่าให้" ฝุ่นเอ่ยย้ำถึงคำพูดเมื่อครู่ "ถ้าเขาไปกับเธอนะ""อีฝุ่น!" น้ำหวานเอ่ยเรียกชื่อฝุ่นเสียงดัง จนคนรอบๆ กายเริ่มหันมาสนใจที่กลุ่มนี้"ทำไมอีน้ำหวาน" ฝุ่นเอ่ยเรียกกลับ จนน้ำหวานคุมสติไม่อยู่พุ่งตัวเข้ามาฝุ่น เพี๊ยะ! แรงสะบัดข้อมือของน้ำหวานทำให้ใบหน้าสวยของฝุ่นหันไปตามแรงตบ เพื่อนที่ยืนข้างๆ ก็พากันผลักน้ำหวานให้ออกห่างจากตัวฝุ่นทันที ฝุ่นหันกลับมามองหน้าน้ำหวานด้วยสายตาดุร้ายเอาเรื่อง ก่อนที่จะเอ่ยประโยคที่แทงใจดำน้ำหวาน"อยากได้เขาจนตัวสั่น กูถามหน่อยเถอะเขาอยากได้มึงหรือเปล่าอีน้ำเน่า" ฝุ่นเอ่ยด่าเสียงเข้ม ทำเอาคนฟังต้องส่งเสียงกรีดร้องออกมา "กรี๊ด!!! อีฝุ่น มึง""หยุด! ถ้ามึงทำเพื่อนกูอีกครั้ง ต่อให้มึงเป็นผู้หญิงกูก็ตบได้" กายดันตัวออกมายืนบังเพื่อนทั้งสามคน มองหน้าน้ำหวานอย่างเอาเรื่อง จนเธอถอยหลังกลับไปยืนที่เดิม "เหี้ยนะ ถ้าทำผู้หญิง" น้ำหวานเอ่ย"ครับ! ก็ไม่เคยบอกว่าคนดีนะครับ" กายเอ่ยขึ้น ก่อนจะรอบมองน้ำหวานตั้งแต่ส่วนบนยันส่วนล่างจนคนโดนมองต้องเอ่ยถาม"มองอะไร""ไม่คิด

หลังจากที่กดโทรศัพท์หาโรมเพียงครู่เดียวเท่านั้น ชายหนุ่มก็เดินลงมารับ ทันทีที่โรมเห็นชายชุดดำกลุ่มใหญ่โรมก็คลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ไม่คิดเหมือนกันว่าแค่เด็กผู้หญิงคนเดียว จะสามารถปลุกเสือร้ายในตัวของมาก่อน.ซันได้ขนาดนี้ เดินผ่านหน้าเคาน์เตอร์ขึ้นไปที่ด้านบนของคอนโด ตอนแรกพนักงานต้อนรับก็จะไม่ยอมให้ขึ้นไป ทว่าโรมใช่เงินปิดปากไป พร้อมกับบอกว่าเป็นแฟนของเจ้าของห้อง พนักงานต้อนรับเลยยอมปล่อยไป เพราะเงินที่ใช้ปิดปากไปก็หลายหมื่นอยู่ หลังจากที่มาถึงหน้าห้องของหญิงสาว คนที่เปิดประตูเขาไปคนแรกคือโรมตามด้วยเทล ดร.ซันเดินเข้าเป็นคนสุดท้ายตามด้วยชายชุดดำ เดินเลยผ่านเคาน์เตอร์ครัวไปยังหน้าห้องนอนของเธอ ดร.ซันให้โรมเปิดประตูเข้าไปก่อน แค่โรมคนเดียวเท่านั้นคนอื่นยังไม่ปรากฏตัว "มาแล้วเหรอคะ" ทันทีที่โรมเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน เสียงเล็กก็เอ่ยถามขึ้นทันที "อืม" บทสนทนาของทั้งคู่ ทุกคนได้ยินชัดเจนเพราะว่าโรมไม่ได้ปิดประตู "ต่อเลยมั้ยคะ" ร่างเล็กสะบัดผ้าห่มนวมผืนใหญ่ออกจากตัวทำให้เห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่า แต่บอกตามตรงว่าเอาไม่ลง "ขอสิบได้มั้ย" โรมเอ่ยถามเสียงเรียบนิ่ง"สิบน้ำเหรอคะ" "อืม""ได้ส

เนื้อหาต่อจากเดิม...เหมือนคำถามของเธอคงจะยากไปหน่อย หรืออะไรยังไง คนโดนถามเอาแต่นั่งนิ่ง สบตากับเจ้าของคำถาม ส่วนเธอก็เลิกคิ้วมองเขา รอคำตอบจากเขา แค่ถามว่าชอบหนูเหรอ ชอบก็แค่ว่าชอบ ไม่ชอบก็แค่ตอบว่าไม่ชอบเหมือนที่เคยตอบก็แค่นั้น หรือว่าคำตอบมันไม่เหมือนเดิม เลยตอบยาก "คำถามหนูยากไปเหรอคะ" สบตาถามเขาอีกครั้ง "...""โอเคค่ะ หนูเข้าใจแล้ว" เอ่ยตอบน้ำเสียงแผ่วเบา อยู่ๆ ก็รู้สึกน้อยใจเขาขึ้นมาซะงั้น"เข้าใจว่า?" เป็นเขาที่เอ่ยถามกลับถึงประโยคที่เธอเอ่ยก่อนหน้านี้"คุณไม่เคยชอบหนู" เอ่ยตอบเขากลับไป ยันตัวลุกจากเก้าอี้ก่อนที่จะเดินกลับเข้าห้องนอนไป ปล่อยให้เขานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเพียงคนเดียว หลังจากที่คนตัวเล็กเลือกที่จะเดินเข้าห้องไป เขาเองก็ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเช่นเดิม มือหนายกขึ้นมาคลึงขมับก่อนที่จะรอบถอนหายใจแรงๆ เขาแค่ยังรู้สึกว่าไม่แน่ใจว่าที่เป็นอยู่นี้คือชอบคือรักใช่มั้ย หรือแค่ยังไม่เบื่อ ไม่แน่ใจในความรู้สึกตัวเองก็แค่นั้น แต่ถ้าให้ตอบก็เลือกตอบว่าชอบแน่นอน แต่ทำไมเมื่อครู่กูถึงไม่ตอบเถอะว่ะ คิดแล้วปวดหัวสมองเอ๋อประมวลผลไม่ทันเวลาที่เธอเอ่ยถาม สองชั่วโมงผ่านไปวันนี้ดร.ซัน

หลังจากที่รู้สึกน้อยใจชายหนุ่ม ก็ยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินหนีเขาเข้ามาในห้องทันที แถมยังล็อกประตูอย่างดิบดีด้วย ขนาดเขาเคาะยังไม่ยอมเปิดให้ แต่ดร.วันก็เคาะไม่นาน เพียงสองสามครั้งแล้วเสียงเคาะก็เงียบหายไป เพียงครู่เดียวที่เสียงเงียบหายไป เธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องแล้วปิดลงแทน แสดงว่าเขาออกไปจากห้องแล้ว "คุณนี่มันปากแข็งที่สุดเลย" เดินหงุดหงิดมาหยุดอยู่ที่เตียงนอน ก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอน ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะนอนหลับ แค่จะขึ้นมานอนเฉยๆ แต่ทำไมดันหลับไปซะได้แถมยังหลับสนิทอีกตั้งห่าง ทว่าจู่ๆ คนตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนอนก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะรู้สึกว่าจะอาเจียน เวียนหัว อยากอ้วกออกมาซะงั้น ดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันทีก่อนที่จะยันตัวลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ "เห้อ~" หมดไส้หมดพุงคนตัวเล็กอาเจียนออกมาจนหมด เปิดน้ำจากก๊อกน้ำก้มหน้าลงไปล้างหน้าล้างตาเพื่อที่จะได้สดชื่นขึ้น ทันทีที่ล้างเสร็จเธอก็กำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ ทว่าก้าวเท้าไปได้แค่สองก้าวร่างเล็กก็รู้สึกจะล้มหน้ามืดขึ้นมาทันที ดีที่เธอคว้าขอบประตูไว้ได้ทันเลยทำให้เธอไม่ล้ม เพราะถ้าล้มลงไปมีหวังหัวแตกต.ายคาห้องน้ำเขาแน่ๆ

เนื้อหาต่อจากเดิม...จะขอฟังคำตอบอีกสักกี่รอบ คำตอบก็เป็นเช่นเดิม ก็มันเอาแล้ว ท้องแล้ว ป่องแล้ว เป็นพ่อเป็นแม่คนแล้ว ส่วนพวกมึง มึงทั้งหลายก็เป็นลุงคนแล้วครับ ช่วยเลิกเหี้ยแล้วทำตัวดีๆ ต้อนรับหลานคนแรกของเอโซนด้วยครับ "แล้วมันรู้ยังเนี่ย" เทลเอ่ยถามน้ำเสียงคงตื่นเต้นเช่นเดิม "ยังค่ะ หนูยังไม่ได้บอก" คนตัวเล็กเอ่ยตอบ"อย่าเพิ่งบอกมัน" ธิเบศร์เอ่ยก่อนที่จะคลี่ยิ้มร้ายออกมา"มึงกำลังคิดเหมือนกู" รามิลเอ่ย อีกสองคนก็หันมามองที่เขากับธิเบศร์ "พวกมึงมีแผลชั่วอีกแล้ว" โรมเอ่ย"กูจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น" เทลเอ่ย กูไม่ห้าม แต่กูไม่เกี่ยวแค่นั้น "เป็นเพื่อนกันจริงๆ ใช่มั้ยคะ" ร่างเล็กเอ่ยถาม "เพื่อนรักเลยครับ" เทอคลี่ยิ้มตอบ หลังจากที่นั่งคุยกันสักพัก ตอนนี้ก็เริ่มดึกมาแล้ว คนตัวเล็กรู้สึกสนุกเวลาที่ได้นั่งคุยกับพี่ๆ เพราะพอได้คุยจริงๆ ทุกคนน่ารักมากแม้กระทั่งธิเบศร์เอง เทลกับรามิลเป็นคนพาฝุ่นไปดูห้อง ส่วนโรมและธิเบศร์พากันออกไปซื้อของใช้ส่วนตัวให้เธอ "อยู่ได้มั้ย" เทลเอ่ยถาม พาเธอเดินดูรอบๆ ห้อง "ได้ค่ะ ห้องใครเหรอคะ" ร่างเล็กเอ่ยถามเพราะรู้สึกคุ้นๆ บรรยากาศรอบๆ มันคุ้นไปหมดเหมือนเคยเข้