บททั้งหมดของ เมียลับ(ดร.ซัน): บทที่ 11 - บทที่ 20

ร้านอาหารหรูใจกลางเมืองรถหรูของ ดร.ซันแล่นเข้ามาจอดที่หน้าร้านแห่งหนึ่งในใจกลางเมือง ร้านอาหารมีบรรยากาศที่ลมเย็น มีวิวของแม่น้ำให้เห็น ทันทีที่รถยนต์จอดสนิท ดร.ซันเอื้อมมือหนาไปปลดที่คาดเบลล์ให้กับหญิงสาว ก่อนที่จะเลื่อนมือมาปลดให้ตัวเองด้วยเช่นกัน การกระทำเมื่อครู่ของเขาทำให้คนตัวเล็กนั่งเกร็งตัวไปหมด มันเร็วจนเขาเองก็ไม่ทันตั้งตัว แล้วก็ยังไม่เคยมีใครทำอะไรให้เข้าแบบนี้เลย "จะนั่งอยู่บนรถใช่ไหม" เขาหันมาเอ่ยถามเธอ ที่เอาแต่นั่งนิ่ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะเปิดประตูแล้วลงจากรถไป ทำให้คนตัวเล็กรีบเปิดประตูแล้วลงจากรถเดินตามหลังของเขาเข้าไปในร้านอาหาร "สวัสดีค่ะคุณซัน โต๊ะที่จองได้เป็นโซนวิวแม่น้ำนะคะ" พนักงานหญิงเอ่ยทักทายชายหนุ่มทันที ก่อนที่จะเดินนำทั้งคู่ไปยังโต๊ะอาหารที่ชายหนุ่มได้จองเอาไว้ก่อนหน้านี้ "โต๊ะนี่ค่ะ พอได้ไหมคะ" พนักงานหันมาเอ่ยถาม ดร.ซันพยักหน้ารับนิ่ง ๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะ ส่วนคนตัวเล็กเองก็เดินมานั่งอีกฝั่งของโต๊ะด้วยเช่นกัน "เมนูอาหารค่ะ" ยื่นเมนูอาหารให้กับทั้งคู่ "ผมเอาเหมือนเดิมครับ" เอ่ยจบก็ยื่นเมนูอาหารคืนให้กับพนักงาน"แล้วคุณผู้หญิงรับอะไรดีคะ"

หลังจากที่อุ้มคนตัวเล็กเข้ามาในลิฟต์แล้ว ดร.ซันก็กดลิฟต์ขึ้นชั้นบน เพียงครู่เดียวประตูลิฟต์ก็ถูกเปิดออกที่ชั้นของชายหนุ่ม ดร.ซันเดินอุ้มร่างเล็กมาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง ก่อนที่จะเอ่ยบอกให้เธอกดรหัสเข้าห้อง "กดรหัสให้หน่อย" ก้มหน้ามองใบหน้าของคนที่อยู่ในอ้อมแขน "รหัสอะไรคะ?" เงยหน้าสบตามองเขา "สองห้าหกเก้า" เอ่ยตอบ หญิงสาวเอื้อมมือเรียวเล็กไปกดรหัสเข้าห้อง ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก เขาอุ้มคนตัวเล็กเข้ามาในห้อง เดินอุ้มเดินเลยเข้าไปที่ห้องนอนก่อนที่จะวางร่างบางลงบนเตียงนอนอย่างเบามือ "หอม" คนตัวเล็กเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะหันหน้าเข้าหาที่นอน สูดดมกลิ่นของที่นอนที่มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของกลิ่นกุหลาบ เขาเป็นผู้ชายที่มีกลิ่นหอมติดตัวตลอดเวลา เนื้อหอม ตัวหอม ห้องก็หอม ที่นอนก็ยังหอม ส่วนแก่นกายแท่งโตคงไม่ต้องให้พูดถึง "อะไรที่ว่าหอม" ยืนมองร่างเล็กที่เอาใบหน้าซุกที่นอนอยู่ "ห้องคุณหอมมาก" ร่างบางเอ่ยเสียงอู้อี้ ก่อนที่จะหันหน้ากลับมามองที่ ดร.ซัน "แล้วเจ้าของห้องหอมมั้ยคะ" "มาดมสิ" "ขออมได้มั้ย ไม่อยากดมแล้ว" ทำหน้าตายั่วยวน "อย่าไปเมาที่ไหนอีก ถ้าตรงนั้นไม่มีฉันอยู่ด้วย" เอ่ยห้ามด้วยน้ำเสียงที่

เนื้อหาต่อจากเดิม...คุณหมอรามิลนั่งมองหน้าเพื่อนรักอย่าง ดร.ซันนานนับหลายนาที เขารอบมองใบหน้าของชายหนุ่มไม่วางตา จนคนที่โดนมองต้องเงยหน้าขึ้นมองตอบกลับก่อนจะเอ่ยถามเสียงเข้ม "มีอะไร?" เลิกคิ้วถาม เพราะมึงมองกูเหมือนมีอะไรจะพูด "ที่มึงไม่เปิดใจเพราะมึงยังไม่ลืมอดีตใช่ไหม" หมอรามิลเอ่ยถาม ก่อนจะหยิบแก้วน้ำสีใสยกขึ้นมาดื่ม พรางส่งสายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของคนตรงหน้า "กูไม่เคยจำ" เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "แล้วทำไมกับเด็กฝุ่นมึงถึง..." รามิลยังเอ่ยไม่ทันจบประโยค ซันก็เอ่ยแทรกขึ้นเสียก่อน "กูไม่อยากให้เกิดขึ้นซ้ำรอย" ซ้ำรอยที่มันว่า คือเกิดขึ้นเหมือนอดีตที่มันมี อดีต..ซ้ำรอย เรื่องที่ดร.ซันกลัวที่สุดคือการเกิดขึ้นซ้ำสอง นั่นเป็นสิ่งที่เข้าไม่ต้องการ อดีตที่แสนเจ็บปวด เจ็บเหี้ย ๆ เจ็บแบบสุดขั้วหัวใจ จนทำให้เขากลายเป็นคนที่ไม่สนใจในผู้หญิงไหนอีกเลย ย้อนไปเมื่อ..สิบปีที่แล้วซันอายุยี่สิบเอ็ดปีเต็ม ชีวิตกำลังไปได้ดีทุกอย่างลงตัวการเรียน เรื่องความรักเรื่องครอบครัว ทุก ๆ อย่างมันสวยงามมาก มากจนเขาไม่คิดว่ามันจะพังลง "ไม่ไปได้มั้ยเธอ" เอ่ยถามแฟนสาวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "ซันดูแลเราก

เช้าวันใหม่...วันนี้เป็นวันที่ชายหนุ่มต้องเข้าไปสอน จึงทำให้วันนี้เขาจะต้องได้เจอกับเธอแน่นอน ทว่าตั้งแต่ที่เดินเข้าห้องเรียนมาเขาก็ยังไม่เห็นคนตัวเล็กเลย เมื่อเห็นไม่เจอตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้าที่มาส่งที่มหาลัย นั่นคือครั้งล่าสุดที่เจอกัน กวาดสายตามองไปรอบห้องก็ไม่เห็นแม้เงา จะเห็นก็เพียงเพื่อน ๆ สนิทของเธอเท่านั้น แหละคนที่จะให้คำตอบนี้ได้ดีที่สุดก็คือฟ้า "สวัสดีครับทุกคน" เขาเอ่ยทักทายนักศึกษาที่อยู่ในห้อง "สวัสดีครับ/ค่ะ" เสียงนักศึกษาตอบรับ "วันนี้ใครมีอะไรอย่างปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องเรียน เชิญได้เลยนะครับ" "แล้วเรื่องปรึกษาหัวใจละคะ" นักศึกษาคนหนึ่งเอ่ยขึ้นยิ้ม ๆ "ปิดตายครับ" เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น จนคนที่เอ่ยถามหุบยิ้มแทบไม่ทัน "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เชิญทุกคนส่งงานที่โต๊ะด้านหน้านะครับ" อาจารย์ซันเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะเดินไปนั่งลงที่โต๊ะของตัวเอง หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงมุมโต๊ะ ก่อนที่จะกดส่งข้อความหาใครบางคน "อยู่ไหน ทำไมไม่เจอ" พิมพ์เสร็จก็กดส่งออกทันที ปลายทางของข้อความคือฝุ่น คนที่เขามองหาตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องเรียนแล้ว ทว่ากดส่งออกไปแล้วหลายนาที แต่ก็ไม่มีข้อความใดส่งกล

เนื้อหาต่อจากเดิม..."ทิ้งช่องให้กูได้ตอบด้วย" ฝุ่นเอ่ยขึ้นก่อนที่จะเดินนำออกมา ทันทีที่เดินออกมาก็เห็นว่าหมอรามิลยังคงนั่งอยู่ที่โซฟา ฟ้าเดินตามหลังฝุ่นออกมา ฟ้าหันซ้ายหันขวามองหา ดร.ซันที่เมื่อครู่มาด้วยกัน แต่ทำไมในห้องถึงมีแค่เฮียหมอที่นั่งอยู่คนเดียว"เฮียหมอ" ร่างเล็กเอ่ยเรียกรามิลก่อนที่จะส่งสายตาไปหาเขา แค่ส่งสายตารามิลก็รู้ได้ทันทีว่าน้องเล็กของเอโซนจะเอ่ยถามอะไร"กลับไปแล้ว" รามิลเอ่ยตอบ "ฮ่า ๆ" ร่างเล็กหัวเราะทันทีที่ได้ยินคำตอบของชายหนุ่ม "หัวเราะอะไรของมึง" คนตัวเล็กหันไปมองเพื่อน ก่อนที่จะเดินเข้าไปในครัว แกะซองยาที่ถือติดมือออกมา หยิบเม็ดยาสีขาวขึ้นมากิน ก่อนที่จะวางยาลงบนเคาน์เตอร์ครัว แล้วเดินออกมานั่งลงข้างเพื่อนสนิท "ทำไมถึงมาอยู่ในห้องด้วยกันได้" ฟ้าเอ่ยถามขึ้นทันทีที่คนตัวเล็กนั่งลงข้างเธอ"คือว่า" ทั้งคู่เอ่ยขึ้นพร้อมกัน จนคนที่นั่งกลางต้องหันมองหน้าทั้งคู่สลับกันไปมา "เดี๋ยวพี่พูดเอง" รามิลเอ่ยกับฝุ่น ก่อนที่จะเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟ้าฟัง ร่างเล็กนั่งฟังแบบจริงจัง นั่งฟังไปยิ้มไปเหมือนนึกแผนอะไรได้สักอย่างเลยยิ้มออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์จนเพื่อนสนิทที่นั่งข้