All Chapters of 80's หยางชิงโม่คุณหมอสาวย้อนเวลาไปเป็นเศรษฐี (มี Ebook): Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 62 รับเป็นลูกบุญธรรมหลังจากผ่านเหตุการณ์น้ำท่วมใหญ่ท่านนายพลเซี่ยจงก็เป็นบุคคลที่โด่งดังขึ้นมาทันใด ไม่ว่าจะเป็นสำนักข่าวในประเทศหรือต่างประเทศ หนังสือพิมพ์หลายฉบับต่างก็มาขอสัมภาษณ์เขาทั้งนั้นแน่นอนว่าที่เป็นชาวต่างชาติคนที่จะให้สัมภาษณ์คือหมอหยางชิงโม่นั้นเอง เพราะท่านนายพลเซี่ยจงพูดภาษาต่างประเทศไม่ได้ ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของหมอหยาง และที่ทำให้พวกเขาประหลาดใจและประทับใจมากคือ หมอหยางชิงโม่สามารถพูดได้ถึง 5 ภาษาดังนั้นการให้สัมภาษณ์ของคุณหมอสาวกับผู้สื่อข่าวต่างประเทศ ก็เลยกล่าวเป็นข่าวไปด้วย หัวข้อข่าวที่ว่าคือ เรื่องบุคลากรของประเทศเป็นบุคคลที่มีความรู้ความสามารถจริง ๆนั้นทำให้ท่านนายพลเซี่ยจงได้หน้าได้ตาที่สุดเลยก็ว่าได้ และที่ยืนหน้าบานอยู่ข้างๆ ท่านก็คือนายพลเฉินหวังตง ที่จับตามองภรรยาของเขากำลังให้สัมภาษณ์ภาษาฝรั่งเศสอยู่นั้นเอง ...แววตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและมีแววหวานเยิ้มนิดหน่อยแต่เขาไม่รู้ตัวแต่คนที่เห็นคือท่านนายพลเซี่ยจง ..นายพลเซี่ยจงยังคงหันไปมองหมอหยางชิงโม่ที่ตอนนี้หันมาตอบคำถามนักข่าวชาวญี่ปุ่นแล้ว...มันจะเก่งไปนะ...เขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้วท่านนายพล

บทที่ 64 หาเรื่องผิดคนเป็นที่รับรู้กันไปทั่วเรื่องที่ท่านนายพลเซี่ยจงซื้อที่ทางรกร้างห่างไกลความเจริญเอาไว้มากมายเพราะตอนนั้นนายกเทศมนตรีเมืองเซินเจิ้น ได้เอาเอกสารมาส่งที่กรม ทำให้พวกเพื่อนๆ ของท่านนายพลเซี่ยจงได้รับรู้ว่าท่านซื้อที่ห่างไกลความเจริญเอาไว้หลายพันไร่ทีเดียวตอนแรกพวกเขาต่างพากันหัวเราะเยาะลับหลัง พวกเขาคิดว่าท่านนายพลเซี่ยจงมีเงินเยอะมากไปหรือไม่รู้จะทำอะไรก็เลยเอาไปโยนทิ้งโดยซื้อที่ป่ารกร้างและห่างไกลถึงเซินเจิ้น ซัวเถา แบบนั้นแต่ก็มีเพื่อนบางคนของท่านนายพลเซี่ยจงที่อายุยังน้อยพวกเขาถือว่านายพลเซี่ยจงคือไอดอลไม่ว่าท่านขยับตัวทำอะไรพวกเขาจะทำตาม เมื่อพวกนายพลอายุน้อยเหล่านี้รู้ว่านายพลเซี่ยจงซื้อที่ห่างไกลขนาดนั้นมากมายจะต้องมีนัยสำคัญอะไรแน่พวกเขาคิดวิเคราะห์แยกแยะเสร็จก็ลองเสี่ยงตัดสินใจซื้อตามท่านนายพลเซี่ยจงไอดอลของพวกดู พวกเขาซื้อที่ตามพื้นที่เซินเจิ้น ซัวเถา จู่ไห่ คนละหลายร้อยไร่เลยทีเดียว ทำให้นายกเทศมนตรีเมืองเซินเจิน และซัวเถาและจู่ไห่ต่างดีใจกันหน้าบานที่พากันขายที่ให้พวกนายพลเหล่านี้ได้เยอะ..เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องตลกในกลุ่มนายพลด้วยกัน พวกเขาต่างคิดว่าน

บทที่ 66 เปิดโรงงานผลิตสบู่พี่ใหญ่ฉีฮ้าวกลับไปจัดการในส่วนของคนในแก๊งที่สมัครใจเข้าร่วมเป็นพนักงานของโรงงานที่เซี่ยชิงโม่กำลังจะเปิด ส่วนเธอก็กำลังปรึกษากับเฉินหวังตง ว่าจะเอาพื้นที่ไหนในการเปิดโรงงาน ถ้าจะหาพื้นที่ในปักกิ่ง ปัญหาคือเรื่องที่พักของพนักงานเพราะจู่ไห่และปักกิ่งห่างกันถึง 1,400 กิโลเมตร การย้ายพวกเขามาอาจจะมีปัญหาได้เพราะพวกเขาส่วนใหญ่เป็นคนจู่ไห่มีครอบครัวที่นั่น การให้ย้ายถิ่นฐานอาจจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับพวกเขาดังนั้นพวกเธอจึงได้ตัดสินใจหาพื้นที่รอบนอกของจู่ไห่สร้างโรงงานขนาดใหญ่ขึ้นมาเพื่อรองรับคนงานประมาณ 1,500-5,000 คน ซึ่งในอนาคตอาจจะถึงเมื่อปรึกษากันเรียบร้อยช่วงวันหยุดต่อมาพวกเขาทั้งครอบครัวก็ขับรถกลับมาที่เมืองจู่ไห่ ใช้เวลา 10 กว่าชั่วโมงพวกเขาก็มาถึงบ้าน เด็กๆ เหนื่อยและหลับไปนานแล้ว ..เซี่ยชิงโม่งคิดถึงการนั่งเครื่องบินจังเลย เพราะในปี 1982, เมืองจู่ไห่ยังไม่มีสนามบิน. สนามบิน Quanzhou Jinjiang Airport ที่ตั้งในเขตของจู่ไห่ เปิดให้บริการเมื่อปี 1996 ซึ่งอีกหลายปีมากกว่าจะเปิด ดังนั้นต้องอดทนถ้าจะหาสนามบินที่อยู่ใกล้เคียงแล้วบินมาที่นั่นก็พอๆ กัน เพราะเท่าท

บทที่ 68 กุหลาบสีแดงบรรยากาศยามค่ำคืน ช่างโรแมนติกท้องฟ้าประดับประดาด้วยดวงดาวระยิบระยับ เฉินหวังตง จับมือชิงโม่ กุมไว้แน่นสายตาของเขาจับจ้องไปที่ดวงตาของเธอ ดวงตาที่เปล่งประกายฉายแววความอบอุ่นและความรัก พวกเขาออกมาเดินเล่นที่สวนหลังจากส่งเด็กๆ เข้านอนแล้ว วันนี้หัวใจของทั้งสองคนฟูฟ่องขึ้นมามากมาย"ชิงโม่" เขาเอ่ยชื่อเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ผมมีความสุขมากที่มีคุณอยู่เคียงข้างผม"เฉินหวังตง ดึงเธอเข้ามาโอบกอด ร่างกายของเธออบอุ่นและอ่อนโยน เขาสูดหายใจลึกๆ กลิ่นหอมของเธอช่างหอมหวาน เขาอยากจะกอดเธอไว้แบบนี้ตลอดไป" ชิงโม่ " เขาเอ่ยต่อ "ข้าอยากจะเริ่มต้นความสัมพันธ์แบบจริงจังกับคุณอยากจะดูแล ปกป้องอยากจะอยู่เคียงข้างคุณ ตลอดไป"ดวงตาของเธอฉายแววความคิด “ฉันก็อยากเช่นกัน" เธอเอ่ย "อยากจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป"เฉินหวังตงโน้มตัวไปข้างหน้า ประทับจูบลงบนริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา มันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความรัก ความปรารถนา และความหวังในที่สุด เขาก็ได้บอกรักเธอแล้ว และเธอก็ตอบรับความรักของเขาพวกเขากอดกันแน่น หัวใจของพวกเขาเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน พวกเขารู้ว่าพวกเขาถูกกำหนดให้คู่กันอนาคตจะเป็นอ

บทที่ 70 เขื่อนแตกสายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน ราวกับฟ้ากำลังร้องไห้คร่ำครวญ ฟ้าร้องคำรามกึกก้อง สั่นสะเทือนไปทั่ว ท้องฟ้ามืดครึ้มเมฆดำทะมึนลอยลงมาต่ำ มองไม่เห็นแสงแดด แม้จะเป็นเวลากลางวันฝนเทลงมาเป็นเวลา 3 วัน 3 คืน น้ำท่วมสูงขึ้นทุกชั่วโมง ผู้คนต่างหวาดกลัว เขื่อนหวังจิงสูงทมึนตั้งสูงตะหง่าน ที่กั้นระหว่างหมู่บ้านหวังจิง กับแม่น้ำสุ่ยเซียง ไม่สามารถต้านทานแรงกดดันจากน้ำจำนวนมหาศาลได้อีกต่อไป เขื่อนเริ่มแตกร้าว น้ำไหลซึมออกมาผู้คนในหมู่ย้านหวังจิงต่างตกตลึงเด็กน้อยอาหลิว ยืนมองเขื่อนหวังจิงด้วยความหวาดกลัวเขาจำได้ว่า พ่อของเขาเคยเล่าให้ฟังว่าเขื่อนนี้สร้างขึ้นเพื่อปกป้องหมู่บ้านจากน้ำท่วม แต่ตอนนี้เขื่อนกำลังจะพังทลายอาหลิวคิดถึงพ่อของเขา พ่อของเขาเป็นคนที่สร้างเขื่อน พ่อของเขาบอกเขาเสมอว่า เขื่อนนี้จะแข็งแรงมากถ้าเป็นไปตามแบบ ไม่มีทางพังทลายได้ แต่ตอนนี้อาหลิวเริ่มสงสัยว่าเขื่อนแตกได้อย่างไร น้ำไหลแรงขึ้นเรื่อยๆ อาหลิวเห็นผู้คนพากันหนีตาย เขารู้ว่าเขาต้องหนีด้วย แต่เขาไม่อยากหนี เขาอยากอยู่กับพ่อของเขาอาหลิววิ่งไปที่บ้านของเขา เขาเห็นพ่อของเขากำลังเก็บของ เขาถามพ่อว่า "