บทที่ 70 เขื่อนแตก

บทที่ 70 เขื่อนแตก

สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน ราวกับฟ้ากำลังร้องไห้คร่ำครวญ ฟ้าร้องคำรามกึกก้อง สั่นสะเทือนไปทั่ว ท้องฟ้ามืดครึ้มเมฆดำทะมึนลอยลงมาต่ำ มองไม่เห็นแสงแดด แม้จะเป็นเวลากลางวัน

ฝนเทลงมาเป็นเวลา 3 วัน 3 คืน น้ำท่วมสูงขึ้นทุกชั่วโมง ผู้คนต่างหวาดกลัว

เขื่อนหวังจิงสูงทมึนตั้งสูงตะหง่าน ที่กั้นระหว่างหมู่บ้านหวังจิง กับแม่น้ำสุ่ยเซียง ไม่สามารถต้านทานแรงกดดันจากน้ำจำนวนมหาศาลได้อีกต่อไป เขื่อนเริ่มแตกร้าว น้ำไหลซึมออกมาผู้คนในหมู่ย้านหวังจิงต่างตกตลึง

เด็กน้อยอาหลิว ยืนมองเขื่อนหวังจิงด้วยความหวาดกลัวเขาจำได้ว่า พ่อของเขาเคยเล่าให้ฟังว่าเขื่อนนี้สร้างขึ้นเพื่อปกป้องหมู่บ้านจากน้ำท่วม แต่ตอนนี้เขื่อนกำลังจะพังทลายอาหลิวคิดถึงพ่อของเขา พ่อของเขาเป็นคนที่สร้างเขื่อน พ่อของเขาบอกเขาเสมอว่า เขื่อนนี้จะแข็งแรงมากถ้าเป็นไปตามแบบ ไม่มีทางพังทลายได้ แต่ตอนนี้อาหลิวเริ่มสงสัยว่าเขื่อนแตกได้อย่างไร

น้ำไหลแรงขึ้นเรื่อยๆ อาหลิวเห็นผู้คนพากันหนีตาย เขารู้ว่าเขาต้องหนีด้วย แต่เขาไม่อยากหนี เขาอยากอยู่กับพ่อของเขาอาหลิววิ่งไปที่บ้านของเขา เขาเห็นพ่อของเขากำลังเก็บของ เขาถามพ่อว่า

"