บททั้งหมดของ เพลิงรักร้ายจอมใจจอมมาร: บทที่ 41 - บทที่ 50

ตอนที่42.“อ้าว.. มันไม่เหมือนกันนะครับ ขนาดว่าผมกับนิชาอยู่ด้วยกันด้วยความรัก แต่สุดท้ายเราก็ยังเลิกกันเลย แล้วเจ้านายไม่ได้รักคุณวิวจะอยู่ด้วยกันได้หรือครับ ถ้าหากมาเลิกกันทีหลังคุณวิวก็ต้องเป็นม่าย เป็นผู้หญิงมีมลทิน คุณวิวก็เป็นฝ่ายเสียหายนะครับ”“เอ๊ะ นี่นายเป็นลูกน้องใครวะ”“ก็.. ผมพูดความจริงนี่ครับ หากเจ้านายยังทำแบบนี้ผมว่าคุณวิวก็ต้องทนไม่ไหวสักวันแล้วทีนี้ปัญหาครอบครัวนะครับ ไหนจะคุณท่านอีก..” ธีร์ชะงักเมื่อคิดถึงมารดาของตน“แล้วฉันจะต้องทำไงวะ” แล้วชายหนุ่มก็กลับมาถามคำถามเดิมอีก ทำงานยากกว่านี้เขาก็ผ่านมาได้ เจอคู่แข่งที่ว่าน่ากลัวเขาก็ผ่านมาได้ เจอหญิงสาวมากมายที่เขามาในชีวิตเขาก็จัดการได้ไม่เคยต้องมาครุ่นคิดวุ่นวายใจอะไรแบบนี้เลย“กลุ้มโว้ยยย..” ธีร์ตะโกนออกมาอย่างอัดอั้น กษมาส่ายหน้าน้อยๆ อย่างที่จะอดขบขันไม่ได้แค่บอกรักกันมันก็คงจบแล้วมั้ยครับเจ้านาย.. กษมาอยากจะบอกธีร์ไปอย่างนั้น แต่เขาคิดว่าให้ธีร์ค้นหาใจตัวเองจะดีกว่าวิกานดาหน้างอเมื่อเห็นธีร์เดินเข้ามาในบ้าน เธอไม่อยากกลับไปที่คอนโดกับเขาและไม่อยากเกี่ยวข้องกับธีร์ไม่ว่าเรื่องใดๆ ยิ่งเห็นฤทธิ์เดชคุณนราแล้วเธอยิ่

ตอนที่44.“คะ..” หญิงสาวหันมามองเขาแล้วก้มหลบตา“พี่อยากจะบอกว่า..” ไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยปากบอกอะไรเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นและคนที่โทร. มาก็คือ มารดาของเขาเอง...“ครับคุณแม่.. ครับ โอเคครับแล้วผมจะไปที่บ้านคุณน้า.. คุณแม่อย่าเพิ่งทำอะไรนะครับรอผมก่อน” แล้วธีร์ก็วางสายก่อนจะหันมามองเธอนิ่ง“วิวไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จะไปหาคุณแม่หน่อย”“มีเรื่องอะไรหรือคะ”“คุณน้าดาเรศบอกว่ามินนี่หายตัวไป พี่ก็เลยต้องไปช่วยคุณน้าจัดการเรื่องนี้สักหน่อย..”“ค่ะ..” วิกานดารับคำสั้นๆ ธีร์ทำท่าจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดแต่ลุกขึ้นเดินออกไปแต่ก่อนที่เขาจะออกไปก็หันมามองหญิงสาวที่นั่งนิ่งอยู่อย่างหนักใจ ความจริงเขาไม่อยากปล่อยให้เธออยู่คนเดียวเลย ชายหนุ่มโทร. เรียกกษมาก่อนจะออกไปวิกานดาถอนใจอย่างเดียวดายอ้างว้างเมื่อต้องอยู่คนเดียวในพื้นที่กว้างขวางแม้จะสวยงามสะดวกสบายแต่เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนกน้อยในกรงทอง ไม่มีเพื่อน ไม่มีใคร ตลอดเวลาเกือบหนึ่งเดือนที่เธอต้องมาอยู่ที่คอนโดของธีร์ในฐานะภรรยาของเขา วิกานดาไม่เคยรู้สึกสบายใจเลยสักวันเพราะอะไรน่ะหรือ หญิงสาวถามตัวเองอย่างหม่นหมองและอึดอัดในใจ..เพราะว่าเธอไม่รู้ว่าจ

ตอนที่46.ปัณณ์กวาดมองร่างเปลือยที่แดงปลั่งไปทั้งตัวอย่างหลงใหล ผมยาวสยายสีน้ำตาลเข้มนั้นยุ่งเหยิงกระจายอยู่บนที่นอน ดวงตากลมโตหรี่ปรือริมฝีปากระเรื่อที่ต่อว่าเขาแว้ดๆ บวมน้อยๆ เพราะแรงบดขยี้จากจุมพิตร้อนแรงของเขาเผยอครางแผ่วๆ ยิ่งทำให้ดารณีน่าปรารถนามากขึ้น ทรวงสาวอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือไหวสะท้านตามแรงหอบหายใจยอด อกที่เปียกชุ่มจากปากของเขาก็ไหวระริกน่ามองน่าดูดกลืน ปัณณ์ไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าดารณีเป็นหญิงสาวที่สวยสดงดงามชนิดที่ผู้ชายเห็นจะต้องหลงใหล และเขาเองก็หลงเธอเข้าแล้วเต็มเปา และไม่อาจห้ามความต้องการของตนได้ และจะไม่มีทางปล่อยให้เธอหลุดมือเขาไปเด็ดขาด ยายคุณหนูมารร้ายนี่จะต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น ชายหนุ่มก้มลงจุมพิตเรียวปากบางอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง ในขณะที่มือร้อนผ่าวค่อยๆ แยกเรียวขาเสลางดงามออกจากกันช้าๆกลีบกายสาวที่ถูกเขาล่วงล้ำมาแล้วเมื่อคืนนี้ยังสวยงามและสดฉ่ำพราวระยับด้วยน้ำหวานล่อตาล่อใจ กลิ่นสาบสาวคละคลุ้งชวนให้หลงใหลคลั่งไคล้ ซึ่งปัณณ์ก้มลงดื่มกินน้ำหวานที่เอ่อล้นจากายสาวกวาดลิ้นซอกซอนซุกไซ้กลีบกายนุ่มหยุ่นราวกำมะหยี่อย่างเมามันส่งผลให้สะโพกกลมกลึงส่ายร่อนเข้าหาเรียวล

ตอนที่48.ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นดารณีสะดุ้งน้อยๆ แล้วรีบเช็ดน้ำตาหันไปมองประตูอย่างขุ่นใจจึงไม่ยอมขานรับและไม่คิดจะไปเปิดประตู“ดารณี ออกมาข้างนอกเดี๋ยวนี้..” หญิงสาวแลบลิ้นใส่ประตูที่ปิดสนิทแล้วนั่งกอดอกเชิดหน้าอยู่บนเตียง“ออกไปทำไม ฉันจะอดข้าวอดน้ำให้ตายไปเลย” หญิงสาวพูดกับตัวเองอย่างฉุนเฉียว“ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้จะใส่มั้ย แล้วจะกินข้าวรึเปล่า มีแกงเขียวหวานไก่ ไข่เจียวชะอม ต้มยำทะเล ผัดผักรวมกุ้งสด ข้าวสวยร้อนๆ อื้อหือ น่ากินมาก หากไม่ออกมากินฉันกินหมดแล้วก็อย่ามาว่าฉันใจดำก็แล้วกัน..”เสียงทุ้มที่เอ่ยชื่ออาหารออกมาทำให้น้ำย่อยของเธอทำงานอย่างปัจจุบันทันด่วน ที่หิวอยู่แล้วก็หิวมากขึ้นจนท้องร้องจ๊อกๆ ประท้วง หญิงสาวหน้าแดงอับอายกับท้องที่ทรยศความตั้งใจของเธอ“นี่มันไม่ใช่งานเล็กๆ เลยนะ แล้วให้เวลาฉันแค่สามชั่วโมงเนี่ยนะ..” “ใครอยากจะตายตอนนี้กันล่ะ จริงมั้ย..”ดารณีกัดฟันลุกขึ้นด้วยความตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่อดข้าวตายแล้ว หญิงสาวเดินไปเปิดประตูแล้วโผล่หน้าออกไปมองซ้ายมองขวาก็พบว่าปัณณ์กำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหารตัวใหญ่ซึ่งทำจากไม้สักงดงามอยู่กลางชานเรือนที่มีแมกไม้

ตอนที่50.“จ้ะ หนูดาด้าท้องกี่เดือนแล้วนี่ทำไมท้องใหญ่จัง”“หกเดือนแล้วค่ะคุณป้า ดาด้าได้ลูกแฝดค่ะ” ดลยายิ้มกว้างแต่โทนกับคุณดาเรศยิ้มกว้างกว่า คุณนราหันไปมองเพื่อนรักที่นอนยิ้มแฉ่งอยู่ด้วยความอิจฉาไม่น้อย“ดีใจด้วยนะหนูดาด้า โทน..”“ขอบคุณครับคุณป้า”โทนค้อมศีรษะให้อย่างสุภาพซึ่งทำให้คุณนราชื่นชมอยู่ไม่น้อย เด็กวัด ที่ตอนนี้กลายเป็นเศรษฐีร้อยล้านจากน้ำพักน้ำแรงของตนเอง คนแบบนี้ไม่ใช่หรือที่น่าชื่นชม...“ขอให้แข็งแรงๆ คลอดง่ายๆ นะลูก คลอดเมื่อไหร่ป้าจะมารับขวัญหลาน”“ขอบคุณค่ะคุณป้า เดินทางปลอดภัยนะคะ ดาด้าคงไม่ได้ลงไปส่งเพราะต้องคอยกำกับเด็กดื้อทานยา” ดลยาพูดยิ้มๆ แล้วมองมารดาที่ทำหน้าเหม็นเบื่อยาที่ลูกเขยยื่นให้ คุณนราหัวเราะเบาๆ แล้วขอตัวกลับไป“วิกานดา เธอเป็นคนแบบไหนกันนะ.. เป็นอย่างที่หนูมินนี่บอกรึเปล่า..”ระหว่างทางคุณนราครุ่นคิดถึงวิกานดาอยู่ตลอด ภาพความสุขของคุณดาเรศและข่าวดีที่จะได้หลานแฝดยิ่งทำให้ใจของนางวุ่นวายเพราะตนเองก็อยากอุ้มหลานเช่นกัน...วิกานดาตื่นเต้นดีใจที่เห็นแซมมี่เดินตามธีร์เข้ามา หญิงสาวดีใจรีบวิ่งเข้าไปกอดแซมมี่ด้วยความดีใจ“แซมมี่ โอ้ยยย ฉันคิดถึงแกมาก แกม