All Chapters of มัดใจยัยร้อยเล่ห์: Chapter 1 - Chapter 10

ในงานประกาศรางวัล Sing Contest Awards เวทีค้นหานักร้อง นักเต้น นักแสดง ที่เข้ามาถึงรอบชิงชนะเลิศ โดยมีผู้เข้าแข่งขันที่ผ่านเข้ามาถึงห้าคนด้วยกัน และหนึ่งในนั้น คือ มาคิน เด็กนักศึกษาปี 4 ที่ดรอปเรียนมาสักพัก เพราะปัญหาทางบ้าน ตัวเองต้องดิ้นรนหาเลี้ยงครอบครัวและอาชีพที่จะทำให้ตนเอง มีงานทำ และมีเงินใช้หนี้ให้พ่อกับแม่ได้นั้น คือการเป็นนักร้อง เขาเองเป็นนักร้องของมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว แต่เขาก็ต้องปิดบังไม่ให้พ่อแม่รู้ว่าตนเองอยากเป็นศิลปินการมาครั้งนี้ นอกจากจะได้เงินรางวัลแล้ว ยังจะได้เป็นนักร้องในสังกัดด้วย เพราะที่บ้านของคิน อยากให้ลูกชายเดินตามรอยของพ่อ เป็นข้าราชการ อาชีพครู แต่เขาเองที่ไม่ชอบทางด้านนี้ การมาแข่งขันครั้งนี้ จึงจะมีแค่กลุ่มเพื่อน ๆ ที่มาเชียร์ตนเอง และก็ต้องปิดบังครอบครัว"คิน คิน พร้อมไหมถึงตามึงขึ้นไปร้องเพลงแล้ว" เจเจ เดินมาตามเพื่อนหลังเวที"ไหน ๆ มาให้เจ๊ดูสิชุดของแก เรียบร้อยไหม" เอินนี่ ที่มาจากชื่อเต็มขุนอินทร์ เพื่อนชายแต่ใจสาวที่คอยดูแลเรื่องใบหน้าชุดในวันนี้ของเพื่อน เอินนี่ที่หันตัวกลับมา คินเองที่แขนขาสั่นท่าทางอาการตื่นเต้นดีใจ ฝ่ามือที่เปียกชื้น เหงื่อท

ร้อยดาววิ่งเข้าไปตามหาสมุดไดอารี่ของตนเองอีกครั้ง เธอวิ่งกลับไปยังจุดที่เธอคิดว่าน่าจะทำสมุดร่วงหล่นตอนที่เธอเดินชนกับกลุ่มของมาคินแน่นอน เธอวิ่งไปยังจุดที่เดินชนเธอเดินหาตามพื้นไปทั่วเผื่อมีคนเตะไปไหนต่อไหน เธอเดินถามคนที่เดินผ่านไปผ่านมาว่าเจอสมุดไดอารี่ของเธอไหม หน้าสมุดของเธอจะเป็นรูปการ์ตูนที่คล้าย ๆ เธอ จะมีผ้าผูกผมบนหัวเหมือนที่เธอชอบคาดเอาไว้ทุกวันเวลาออกมาข้างนอก"พี่ค่ะ พี่เห็นสมุดบันทึกที่หน้าปกเป็นรูปผู้หญิง ผมยาว คาดโบว์แบบนี้ไหมคะ " เธอเอ่ยถามคนที่เดินผ่านไปผ่านมา แทบจะทุกคน แต่ไม่มีใครสักคนที่เจอสมุดเล่มนั้นเลยสักคนเธอแหงนหน้าขึ้นไปมองเจอกล้องวงจรปิดที่กำลังหมุนวนไปมา เธอเลยคิดว่าจะต้องมีคนเก็บไปแน่นอน เธอเลยอยากจะขอเข้าไปในห้องควบคุม เธออยากขอดูกล้องวงจรปิดตรงมุมดังกล่าว เธอเลยเดินไปขอติดต่อขอดูกล้องวงจรปิดตรงประชาสัมพันธ์"คุณค่ะ เอ่อคือว่าถ้าฉันอยากขอดูกล้องวงจรปิดตรงมุมนั้นต้องทำยังไงคะ" เธอเอ่ยถามประชาสัมพันธ์"กล้องวงจรปิด ต้องเป็นคนสำคัญของที่นี่ หรือต้องมีเหตุจำเป็นค่ะ ไม่ทราบว่าน้องจะขอดูกล้องจุดประสงค์อะไรคะ" เจ้าหน้าที่เห็นว่าเธอยังเป็นนักศึกษา คิดว่าเธอจะเป

ห้องผู้บริหารทุกคนภายในห้อง โดยมีเจ้าของค่ายเพลง G.media นั่งรออยู่ที่หัวโต๊ะ และมีนักร้องที่หลาย ๆ คนรู้จัก และกำลังโด่งดังในขณะนี้ น้องเก้า กันจ์ ที่กำลังรอคุยเรื่องเอ็มวีเพลงกับเจ้าของค่าย อย่างสงคราม หรือเฮียคราม ที่ใครหลาย ๆ คนเรียก มีโปรดิวเซอร์ ผู้กำกับเอ็มวีมากันครบถ้วนหน้า เสียงประตูห้องถูกเปิดออก พี่โปเต้ที่พาร้อยดาวเดินเข้ามาด้วย คุณอู๋ โปรดิวเซอร์ เห็นเขาพาเด็ก ๆ มาด้วย"นี่ไปพาเด็กกะโปโล ที่ไหนมาครับคุณเต้ ทำไมดู...." โปรดิวเซอร์อู๋ เอ่ยถามด้วยความไม่ค่อยชอบเด็กสาวคนนี้"เดี๋ยวผมตอบแค่พี่ครามพอ นะครับ ทีมผม เดี๋ยวผมเสนอพี่ครามเอง"โปเต้ที่อ่านเนื้อเพลงแล้ว เขาชอบแนวเพลงป๊อป ฟังสบาย ๆ และเขาก็มีนักร้องในใจแล้ว เพียงแค่รอให้เด็กคนนั้นติดต่อมาหาเขาเอง ซึ่งมาคินเองไม่ยอมให้เสียโอกาสในครั้งนี้ เขาเองติดต่อโปเต้กลับมาแล้ว เขาเองมีสิทธิ์เป็นศิลปินของค่าย G.Media เต็มตัว เหมือนอีกคนที่ชนะการประกวดครั้งที่ผ่านมา วันนี้เขาเองก็เข้ามาร่วมประชุมกับเฮียครามด้วย เพราะโปเต้ตั้งใจจะปั้นมาคินให้มีชื่อเสียงในวงการนักร้อง เพราะเขาเห็ยความสามารถของเด็กคนนี้"พี่คราม นี่น้องร้อยแก้ว เธอเป็นน

ร้อยดาวเองที่ยังไม่มีโอกาสได้ถามมาคินเรื่องสมุดของเธอเลย เธอเองคิดว่าคงไม่อยากที่่จะตามหาเขา เพราะวันนี้เขาเพิ่งเข้ามาเซ็นสัญญาที่ค่ายกับพี่โปเต้ในฐานะศิลปิน ส่วนเธอก็มาเซ็นสัญญาเช่นกันในฐานะพนักงานของค่าย ซึ่งสถานภาพของเธอและเขาตอนนี้ต่างกันมาก ๆ แต่พอมาเห็นทีมงานที่เป็นกันแบบอยู่ด้วยกันแบบครอบครัวของทีมพี่โปเต้ไม่ว่าศิลปินจะเก่าหรือใหม่ เพราะพี่โปเต่เป็นโปรดิวเซอร์ที่คอยสอนน้อง ๆ ในทีมตนเอง เมื่อร้อยดาวเข้ามาอยู่ในทีมรู้สึกสบายใจอบอุ่นมาคินเองที่วันนี้เขาก็พกไดอารี่มาด้วยแต่ก็ต้องรีบคุยงานและอ่านสัญญาเพื่อต้องเซ็น ตั้งแต่วันที่ได้มาเขาก็ยังไม่เคย ได้เปิดมันออกมาอ่านสักครั้ง มาคินที่กลับมาบ้านก็โดนเสียงพ่อบ่น เอาเขามาเปรียบเทียบน้องชายเรื่องเรียนเพราะเขาเองเลือกที่จะเสียสละให้กับน้องได้เรียนที่ดี ๆ เขาเองก็ยอมหลีกทางโดยที่ไม่เรียนต่อ"เกรดของเทอมที่แล้วของแกเป็นยังไงบ้างคิน" คุณมานัส พ่อของมาคินเอ่ยถามเขา"เกรดของผมยังไม่ออกนะครับพ่อ ""เกรดไม่ได้ออกหรือว่าแกไม่ได้ไปลงเรียนกันแน่คิน ฉันส่งให้แกเรียนแล้วทำไมแกถึงไปดรอปเรียน" พ่อที่ไปดูผลสอบลูกชายแต่ไม่พบรายชื่อลูกชายตนเอง มาคินที่สีห

มาคินที่นั่งขับรถมาตลอดทางเขาเองก็ชวนเธอคุย ซึ่งก็ได้คำตอบบ้างไม่ได้บ้าง ส่วนมากเธอจะสนใจแค่สมุดไดอารี่ของเธอ พอมาถึงทางขึ้นทางด่วน บัตรอีซี่พาสของมาคินยังไม่ได้เติมเงิน และที่สำคัญเขาน่าจะไม่ได้พกเงินสดขึ้นมาทางด่วน"คุณ ๆ คุณพอจะมีเงินหนึ่งร้อยบาทไหม" มาคินเอ่ยปากถามร้อยดาว" ห๊ะ คุณว่าอะไรนะ " ร้อยดาวที่ไม่ทันฟังรถกำลังเข้าช่องจ่ายเงินแล้ว"ผมไม่ได้กดเงินสดมาครับ คุณพอจะมีสักหนึ่งร้อยบาทไหมครับ ผมขอยืมก่อนลงทางด่วนผมกดคืนให้ครับ" มาคินเอ่ยขอยืมอีกครั้ง"อ๋อ ได้ค่ะ "ร้อยดาวที่มองขึ้นไป เธอก็หยิบเงินในช่องเล็กๆ มาให้เขาทันที และเงินนี้น่าจะเป็นหนึ่งร้อยบาทเกือบ ๆ ใบสุดท้ายของเดือนนี้"ขอบคุณครับ ผมเอาคืนให้นะ" มาคินกล่าวคำขอบคุณที่เธอยังพอมีน้ำใจอยู่บ้างเมื่อผ่านทางด่วนมา จนมาถึงทางแยกที่จะลงทางอ่อนนุช ใกล้จะถึงบ้านของร้อยดาวแล้ว เขาก็หันกลับไปถามเธออีกครั้ง"แล้วบ้านคุณซอยไหนหละ ผมจะลงทางด่วนแล้ว""อ่อนนุช 85 ค่ะ" ร้อยดาวตอบปัด ๆ ไป เพราะลงจากทางด่วนเกือบ ๆ ปากทางอ่อนนุช ต้นซอย เธอเลยหลุดปากบอกออกไป เขาเองนั่งยิ้ม ๆ มองทางต่อไป สักพักมาถึงหน้าปากซอยบ้านของเธอ เขาขับเข้ามาในซอยเกือบ