All Chapters of นายหัวอาชา : Chapter 1 - Chapter 10

"มะ แม่ แม่จะพาชบาไปไหน!?" เด็กสาวเอ่ยถามเสียงสั่น ขณะที่แม่กับพ่อของเธอกำลังพากันลากตัวของเธอ มายังบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ในป่าทึบ"มาเถอะน่า เกิดมาทั้งทีชดใช้ค่าน้ำนมให้กูบ้างสิวะ!""อะไรอะแม่ ฮึก""มาแล้วครับนายหัว" พ่อของเธอพูดขึ้นชายร่างกำยำผิวคล้ำหันกลับมามอง สีหน้า แววตา ของผู้ชายคนนั้นทำให้ชบารู้สึกกลัวมาก"นะ นี่มันเรื่องอะไรกันแม่""ฉันไม่มีเงินพอจะมาจ่ายดอกให้นายหัวหรอก เอาอีนี่ไปขัดดอกแทนก่อนก็แล้วกัน""แม่!""ใคร?" เขาเอ่ยถามขึ้น"ลูกสาวของฉันเองจ้ะนายหัว ตอนนี้มันอายุ 20 แล้ว" พ่อของชบาตอบ"....." ชายหนุ่มกวาดสายตามองเรือนร่างของหญิงสาวตรงหน้า พร้อมกับยกมือลูบปลายคางไปมา "อืม น่าสนใจดี""ดอกเบี้ยที่ครบกำหนดจ่ายงวดนี้ พวกฉันไม่มีจ่าย เอามันไปขัดดอกแทนไปก่อนนะนายหัว""ชะ ใช่ๆ จ้ะนายหัว""....." ชบายืนตัวเกร็ง น้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม เมื่อได้ฟังสิ่งที่พ่อกับแม่ของเธอกำลังสนทนากับผู้ชายหน้าตาน่ากลัวคนนั้น"งั้นพวกเรากลับก่อนนะ""มะ แม่พ่ออย่าไป!" ชบารีบวิ่งเข้าไปรั้งแขนผู้เป็นแม่เอาไว้ เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะถูกทิ้งให้อยู่ที่นี่"ปล่อย ทำหน้าที่ของลูกหน่อยสิวะ อยากให้พ่อกับแม

ก๊อก ก๊อก ก๊อกชบาเคาะประตูสองสามครั้ง และรอให้คนด้านในตะโกนอนุญาตให้เธอเข้าไปได้ก่อนเธอถึงจะเปิดประตูเข้าไปด้านในทว่า...กลับไม่มีเสียงอะไรตอบรับเธอเลยจะบอกว่านายหัวอาชาไม่ได้อยู่ที่ห้องก็คงจะไม่ใช่ เพราะนายหัวอาชาไม่ได้ออกไปที่ไหนก๊อก ก๊อกแกร้ก!!ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงกำยำยืนประจันหน้าอยู่กับชบา หน้าอกที่มีไรขนอ่อน พร้อมกับกล้ามเนื้อเรียงตัวเป็นลอนสวย"เอ้อ...ขะ ขอโทษจ้ะ" ชบารีบหันหน้าหนีทันที เพราะตรงหน้าของเธอคือนายหัวอาชาที่ดูเหมือนจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ไม่ได้ใส่เสื้อผ้ามีแค่ผ้าขนหนูผืนเล็กพันเอวอยู่ศีรษะเปียกชุ่มดูเหมือนเพิ่งจะสระผมมา"หันกลับมาสิ เธอจะกลัวอะไร?""....." ชบาหลับตาปี๋จำใจหันกลับไปเพราะไม่อยากถูกดุ"ฉันเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เข้าไปด้านในสิ""จ้ะๆ" ชบาเดินตามหลังร่างกำยำเข้าไปในห้อง ก่อนจะยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อภายในห้องเต็มไปด้วยปืนมากมายแขวนอยู่ตามผนังห้องเขาชื่นชอบปืนเป็นส่วนตัว หรือว่าเก็บเอาไว้ทำอย่างอื่นกันเเน่เนี่ย ชบาพูดในใจ"รออยู่ตรงนี้ก่อนก็แล้วกัน ฉันจะไปใส่เสื้อผ้าก่อน""...." ชบาไม่ตอบ ได้แต่ส่งยิ้มจางๆ เป็นคำตอบให้กับนายหัวอาชาชายหนุ่มเดินหาย

ชบาหลับตาปี๋พยายามที่จะไม่มองตรงส่วนนั้นของนายหัวอาชา แต่เขากลับบังคับให้เธอลืมตาขึ้นมามองแล้วจับกายแกร่งชักรูดขนาดของมันเมื่ออยู่ในมือของชบา เธอกำมันได้เพียงครึ่งเท่านั้น"ชักสิชบาอ่าาาส์....""ทะ ทำไงชะ ชบาไม่รู้" เธอเอ่ยถามน้ำเสียงตะกุกตะกัก เพราะไม่เคยทำให้ใครและก็กลัวว่าจะทำไม่ถูกใจนายหัวอาชาด้วยมือหยาบเลื่อนไปกุมมือของหญิงสาวที่จับแก่นกายของตนเองอยู่ ก่อนจะชักรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ สอนเธอไปในภาคปฏิบัติ เพราะเธอน่าจะเรียนรู้เร็วกว่าคำพูด"อืมม...." เขาส่งเสียงครางในลำคอ"....." ชบาพยายามหลับตาอยู่บ่อยครั้ง เพื่อที่จะไม่ต้องมองเห็นแก่นกายยักษ์สีน้ำตาล รายรอบไปด้วยเส้นเลือดปูดโปน ดูน่ากลัวไม่น้อยเลย"ซี๊ดด เสียวจัง....ดูดนมหน่อย" ว่าแล้วร่างหนาก็พลิกตัวนอนตะแคงข้าง โดยที่ยังให้ชบาจับแก่นกายของตนเองชักรูดอยู่แบบนั้น ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะไล่ตะปบเต้าอวบที่อยู่ข้างๆ"อื้มมม จ๊วบ จ๊วบ""อ๊ะ....นายหัวอืออ...""อย่าคราง ฉันจะทนไม่ไหว" นายหัวอาชาเอ่ยบอกเสียงแหบพร่า เพราะถ้าชบาร้องครางไปมากกว่านี้เกรงว่าเขาจะทนไม่ไหวและเผลอทำอะไรเธอ โดยที่เธอไม่ได้เต็มใจด้วยเลย"....." เพื่อป้องกันไม่ให้เสี

ร่างเล็กวิ่งฝ่าพงหญ้าที่สูงเกือบท่วมหัวออกไป โดยไม่สนใจเลยว่าตัวเธอนั้นเหยียบอะไรบ้าง และก็ไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางที่เธอกำลังวิ่งไปคือที่ไหน เพราะรอบตัวของเธอก็มีแต่ป่าเต็มไปหมดฟึบ ฟับ ฟึบ ฟับเสียงฝีเท้าของเธอดังเป็นระยะๆ สักพักพอหันหลังกลับไปมองก็พบว่าตัวเองวิ่งมาไกลพอสมควรแล้ว"แฮ่ก แฮ่ก" เธอหยุดวิ่งเมื่อรู้ว่าตัวเองวิ่งมาไกลพอสมควรแล้ว คิดว่านายหัวอาชาคงตามเธอมาไม่เจอแน่นอน เพราะตอนนี้เขาไปทำงานและกว่าจะกลับก็คงจะมืดค่ำเธอยังมีเวลาที่จะได้หนีไปให้ไกลพอวิ่งมาได้อีกสักหน่อยเธอก็พบกับทุ่งหญ้าโล่งๆ ที่รอบตัวเต็มไปด้วยสวนทุเรียน ซึ่งก็ไม่รู้ของใครเหมือนกัน แต่เธอไม่เห็นชาวบ้านอยู่แถวนี้เลย"ไปทางไหนต่อดีเนี่ย" ชบาบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหันมองรอบๆ ตัว แล้ววิ่งไปตามทางที่เหมือนกับมีคนมาทำทางเดินเอาไว้ทว่า.....แกร้ก! ตุบ! ตุบ!ชบาหยุดเดินแล้วฟังเสียงที่กำลังดังอยู่ มันเป็นเสียงเหมือนกับคนกำลังทำอะไรกันอยู่แล้วมีเสียงที่ดังมากหัวใจของเธอเต้นตุบตับไม่เป็นท่า อีกใจนึงก็อยากจะเดินออกไปขอความช่วยเหลือ แต่อีกใจนึงก็กลัวว่าคนพวกนั้นจะเป็นลูกน้องของนายหัวอาชา แล้วถูกจับตัวกลับไปไว้ที่บ้านห

ตัดมาที่ชบาในห้องเก็บของเธอพยายามร้องเรียกให้คนด้านนอกมาเปิดประตูให้กับเธอ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจเสียงเรียกของเธอเลย ในห้องนี้มันน่ากลัวมากทั้งมืดและเหม็นอับ ไม่รู้ว่ามันคือห้องอะไรบรรยากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ เพราะเข้าสู่ช่วงกลางดึก อยู่ในป่าแบบนี้แถมไม่มีผ้าห่มไม่มีอะไรเลยสักอย่างเดียว ชบาต้องนั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมมืดๆ คนเดียวอยากจะหลับเธอก็หลับไม่ลงเพราะเสียงต้นไม้ใบไม้ที่ดังอยู่รอบนอกมันทำให้เธอรู้สึกกลัวจนไม่อยากจะหลับตาลงคำพูดของนายหัวอาชาทำให้เธอเริ่มคิดหนัก เพราะเขาบอกกับเธอว่าถ้าติดอยู่ในป่าตอนกลางคืนจะทำยังไง เพราะสัตว์ร้ายมันชอบออกมาหากินตอนกลางคืนและตรงที่ชบาอยู่มันก็คือกลางป่า ซึ่งอยู่ไกลจากตัวบ้านพอสมควร เสียงใบไม้แห้งเสียงกิ่งไม้แห้งหล่นลงพื้นเหมือนกับเสียงเดินของใครบางคนเดินย่ำไปมา พร้อมกับเสียงต้นไม้ที่โยกไหวไปตามแรงลม ฟังดูแล้วมันน่าขนลุกยังไงก็ไม่รู้มันเหมือนกับเสียงของคนกำลังคุยกันด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกพรึบ!!"หึ้ย!" ชบาสะบัดแขนอย่างแรง เมื่อจู่ๆ ก็มีตัวอะไรก็ไม่รู้กระโดดมาเกาะที่แขนของเธอแล้วไต่ไปมา ซึ่งเธอก็ไม่รู้ด้วยว่ามันคือตัวอะไรมีพิษหรือเปล่าเ