ตอนที่19 Partอดีต…เราเลิกกันเถอะณ สวนสาธารณะผมยืนรออิงฟ้าอยู่ที่จุดเดิม มุมเดิมของเราสายตาจับจ้องมองไปผืนน้ำเบื้องหน้าอย่าใช้ความคิด ราวๆห้านาทีต่อมาผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคนเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังเธอคงมาแล้ว ผมหันมาก็เจอกับเธอหน้าตาเธอดูไม่สดใสเหมือนทุกครั้ง ราวกับมีเรื่องเครียดอยู่ในใจ ผมคิดว่าอาจเป็นเรื่องที่บ้านของเธอหรือเปล่าที่เธอบอกผมว่าที่บ้านมีปัญหานิดหน่อย แต่ก็ไม่อยากถามให้เธอคิดมากอะไรเพิ่มอีกเรายืนจ้องหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็จ้องผมอย่างไม่ลดละ ไม่มีแววตาขี้เล่นหรือหลบสายตาอย่างเช่นทุกครั้ง ปกติเราก็อยู่ด้วยกันเงียบๆแบบนี้อยู่แล้วโดยไม่ได้รู้สึกอึดอัดซักนิด แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปแล้วความจุกในอกเจ็บแปลบก็เข้ามาเล่นงานกระบอกตาร้อนผ่าว ผมเดินเข้าไปหาเธอและกอดเธอไว้แนบอกแน่น ผมอยากเก็บความอบอุ่นนี้ไว้ให้นานที่สุด เธอยืนนิ่งให้ผมกอดโดยไม่ได้กอดตอบและไม่ได้ขัดขืนอะไรเราทั้งสองผละออกจากกัน ยืนมองหน้ากันอีกครู่ แต่เหมือนเธอจะทนความอึดอัดไม่ไหวจึงเอ่ยขึ้นก่อน“ดินเรียกอิงมามีอะไรหรือเปล่า” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งผมเงียบจ้องหน้าเธอโดยยังไม่ได้ตอบกลับไป ก่อนจะเอ่ยพูด
Terakhir Diperbarui : 2025-01-24
Masuk
