All Chapters of ปรารถนาเถื่อนอสูรร้าย: Chapter 71 - Chapter 80

เหมือนจมอยู่ในท้องทะเทอันดำมืดหาทางออกไม่เจอ ใบหน้าคมคร้ามบูดเบี้ยวเหยเก ลำคอเปล่งเสียงแหบพร่าดังออกมาเป็นระยะ สะโพกสอบขยับเคลื่อนจมหายไปในช่องสวาทฉ่ำร้อน ตามติดหญิงสาวที่ไปแหวกว่ายท่ามกลางน้ำใสและเย็นชุ่มฉ่ำ ฉีดพ่นลาวาอุ่นร้อนใส่กลีบกายเนียนนุ่ม“ตรีจ๋า...คับแน่นจริงๆ ที่รัก พี่...พี่...ไม่ไหวแล้วคนดี”สองหนุ่มสาวเกี่ยวก้อยกันเดินทางข้ามเส้นขอบฟ้า ท้องฟ้าด้านนอกอาบไล้ไปด้วยสายรุ้งหลากสี สองกายสอดประสานด้วยท่วงทำนองแห่งรัก ร่างกายจิกเกร็งและกรีดร้องออกมาจนสุดเสียงอีกครั้ง สายฝนฉ่ำร้อนโปรยปรายอาบไล้ท้องทุ่งตรีประดับฟุบตัวลงนอนอย่างหมดเรี่ยวแรง ใบหน้าและเรือนกายเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ เนื้อตัวยังคงเย็นและสั่นระริก กับบทรักอันร้อนแรงแสนหวานและยาวนานที่ชายหนุ่มมอบให้ ดวงตากลมโตเป็นประกายหวานเชื่อม หายใจเข้าออกอย่างรุนแรงเหมือนกับไปวิ่งระยะทางไกลมา“ขอบใจนะตรี ที่รักพี่” เฟดเดอริโก้กอดประคองร่างบางแนบอก ใบหน้าและดวงตาเปื้อนยิ้มหวานฉ่ำเยิ้ม ปลายนิ้วไล้ไปตามผิวเนื้อเนียนนุ่ม ลูบไล้เอวเล็ก บั้นท้ายและสะโพกเต่งตึงขึ้นลง ก่อนเขาจะชะโงกตัวขึ้นอยู่เหนือร่างบอบบาง จับมือเรียวที่กำลังผลักอกเขาออกขึ้น

แขนใหญ่โอบรัดรอบกายบอบบาง ให้สองกายยังคงแนบชิดกันและกัน ริมฝีปากก็ยังคงแลกจุมพิตกันอย่างไม่มีวันเบื่อหน่าย มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมบนใบหน้าสวยที่แดงปลั่ง ลมหายใจหญิงสาวยังคงหอบพร่า แต่ใบหน้าและดวงตากลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขหญิงสาวยันตัวขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากนุ่มประพรมจุมพิตไปทั่วอ้อมอกกว้าง “คุณเกลบอกตะวันอีกครั้งได้ไหมคะ ว่านี่มันคือความจริง ตะวันได้นอนอยู่ในอ้อมกอดของคุณเกลจริงๆ ” น้ำเสียงหญิงสาวยังคงแหบพร่าและไม่มั่นใจเกเบรียลยิ้มหวาน เขาจูบไปทั่วใบหน้าขาวนวล ประทับแน่นบนดวงตากลมโตและหวานเชื่อม“ได้ซิตะวัน ฉันจะทำให้เธอมั่นใจว่า เธอกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของฉันไงคนดี”ชายหนุ่มฟอนเฟ้นร่างกายนุ่มอีกครั้ง เพื่อให้หญิงสาวมั่นใจว่าเธอนอนอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่น ดึงเอาความกลัวที่เธอมีโยนทิ้งไปเสียให้สิ้นด้วยกายของเขา ปากหนาประพรมจุมพิตหวานไปทั่วเรือนกายนุ่ม กายแกร่งที่อยู่เบื้องล่างก็เริ่มขยับเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบาและหนักแน่น“คุณเกลขา...ที่รักของตะวัน...” ภูตะวันหายใจหอบพร่า เปล่งเสียงหวานเชื่อมเป็นระยะ สองแขนโอบรอบกายใหญ่ด้วยความปั่นป่วนและเสียวซ่าน กายเล็กบางปิดเร่าด้วยอารมณ์ปรารถนาปากหนาเค

“แต่ว่าตะวันต้องรักฉันทั้งคืน ได้หรือเปล่าละคนดี ถ้าไม่งั้นไม่ยอมให้ไปนะ” เกเบรียลขู่เสียงหวาน ใบหน้าซบซุบกับเนินสวาท ปลายลิ้นตวัดแยกแทรกกลีบกุหลาบดอกสวย“ค่ะ ค่ะคุณเกล” ภูตะวันรับปากและทิ้งตัวลงนอนบนเตียง กายสาวสั่นสะท้านเหมือนคนจับไข้ ในสมองขาวโพลน ปล่อยตัวปล่อยใจตามติดชายหนุ่มไปท่องเที่ยวแดนสุขาวดี ตามความต้องการของชายหนุ่มร่างใหญ่ ที่ไม่เคยเหน็ดเหนื่อยกับการมอบรักให้เธอตรีประดับอิงตัวกับร่างของเฟดเดอริโก ยิ่งใกล้ร้านเท่าไหร่เธอก็ยิ่งรู้สึกกลัว ไม่รู้ว่าป่านนี้แม่กับพ่อเลี้ยงจะกลับมาจากท่องเที่ยวแล้วหรือยัง ถ้ากลับมาแล้วแม่จะว่าอะไรหรือเปล่าที่เห็นเธออยู่กับ...ความคิดหญิงสาววนเวียนอยู่แต่กับความรู้สึกของมารดา จนสองคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นโบ“เป็นอะไรตรี” เฟดเดอริโกถาม พลางวางมือทับบนมือเรียวที่เย็นเฉียบ บีบเบาๆ ให้กำลังใจ แขนที่ว่างก็รัดเอาร่างเข้ามาแนบชิดลำตัว จนหญิงสาวถึงกับลอยไปนั่งบนตักกว้าง แขนใหญ่โอบรอบลำตัวบาง สองมือซ้อนทับบนมือเรียว“เป็นอะไรไปล่ะตรี กลัวอะไร”“ตรีกลัวแม่โกรธค่ะ พี่เฟดก็รู้ แม่ไม่ชอบให้ตรียุ่งเกี่ยวกับผู้ชาย แล้วยิ่งเป็นพี่เฟดด้วยแล้ว” หญิงสาวตอบ ทั้งที่

ตรีประดับเดินเข้าไปในห้องนอน เริ่มต้นเก็บข้าวของส่วนตัวที่จำเป็นต้องใช้ หนังสือเดินทางบอกว่ายังคงเหลือระยะเวลาให้เธอได้ใช้อีกหกเดือนถึงจะทำไม มันก็คงพอให้เธอรักษาตัวรักษาใจ ผ้าเช็ดหน้าสีขาวปักเป็นรูปดอกทานตะวันสีสวยสดหล่นออกจากตู้ผ้า มือเรียวยกมันขึ้นมาประทับแนบอกอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะวางไว้ที่เดิมจำได้ว่าผ้าผืนนี้แม่ปักและถักริมอยู่หลายวัน เพื่อจะส่งไปให้เป็นของขวัญวันเกิดภูตะวันอายุครบสิบห้าปี แล้วเธอแอบขโมยมันมา พอแม่รู้เท่านั่นแหละก็ลงมือทุบตีเธอเป็นการใหญ่ ตรีประดับยิ้มอย่างขมขื่นเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต ข้าวของใช้หลายชิ้นที่แม่บรรจงทำส่งไปให้หญิงสาวทุกๆ ปี แต่ไม่เคยมีให้ลูกสาวคนนี้เลยสักครั้งแม่มอบรักให้ภูตะวันซึ่งเป็นเพียงแค่หลาน มากกว่าเธอซึ่งเป็นลูกสาวเสียอีก แม้ว่าเธอจะพยายามไม่คิด พยายามเข้าใจ ว่าที่แม่ทำไปเพราะรักและเป็นห่วงหลาน แต่ทำไมแม่ไม่เคยมองมายังเธอบ้าง มองว่าเธอเองก็โหยหาความอบอุ่นไม่แพ้ภูตะวันตรีประดับเก็บข้าวของจนหมด และเดินไปนอนบนเตียงเล็กๆ ที่อยู่ชิดมุมห้อง ปล่อยให้น้ำตาไหลออกไปอย่างไม่คิดที่จะยกมือขึ้นเช็ด หญิงสาวหลับไปอย่างเหนื่อยทั้งที่ยังมีคราบน้ำตาเต็มใบห

สะโพกสอบกดรั้งจมลึกหายไปในเส้นทางสวาทร้อนรัวเร็วถี่ยิบ ทั้งหนักหน่วงและรุนแรง เพียงไม่นานสองร่างก็สอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน เสียงร้องหวานเชื่อมและแหบห้าวดังพร้อมๆ กันกายบางฟุบลงบนขอบอ่าง โดยมีร่างใหญ่ตามติด ลมหายใจของทั้งคู่หอบกระเส่า เป็นครู่ใหญ่กว่าที่เกเบรียลจะฟื้นตัว ช้อนร่างบางไปวางในอ่างอาบน้ำใหม่อีกครั้งสองมือบีบนวดและกายบางแผ่วเบา ผ่อนคลายความเมื่อยล้าให้ ก่อนที่เขาจะอุ้มร่างภูตะวันขึ้นและนำพาเธอไปมอบรักใหม่อีกครั้ง...อีกครั้งและอีกครั้ง...บนเตียงนอนใหญ่ ก่อนทั้งคู่จะนอนหลับไปในอ้อมกอดของกันและกันตรีประดับพาร่างบางของตัวเองเดินกลับเข้าไปในร้านอาหาร เธอกวาดตามองหาหญิงและชายที่เธอเรียกว่าพ่อแม่ และเธอก็ได้พบร่างของภารวีและเจสันนั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง หญิงสาวเดินไปหยุดตรงหน้าของทั้งสองคน“แกมาที่นี่ทำไมอีกตรีประดับ” ภารวีเอ่ยถามลูกสาว ความเจ็บปวดและเจ็บใจยังไม่ห่างหายไปจากสมองและจิตใจ“ตรีแค่จะมาลาแม่นะคะ”“แกจะไปอยู่กับ...” ภารวีถามอย่างเจ็บปวดใจ“ไม่ใช่หรอกค่ะแม่ ตรีจะไปเมืองไทย” ตรีประดับพูดขัดขึ้นก่อนที่มารดาจะพูดจบ มือเรียวยื่นสมุดโน้ตเล่มเล็กส่งให้มารดา“ตรีแค่จะเอาน