All Chapters of สัญญาร้ายคุณหมอหวงรัก: Chapter 11 - Chapter 20

น้ำขิงมองหน้าของคุณหมอภาคย์ที่ยังจับมือเธออยู่ข้าง ๆ เขาค่อย ๆ ดึงเธอมากอดให้กำลังใจ สิ่งนี้น่าจะเป็นสิ่งที่เธอต้องการที่สุดในตอนนี้และเป็นสิ่งที่หมอภาคย์พอจะทำได้เพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น เธอไม่ต้องเผชิญกับเรื่องนี้คนเดียวอีกต่อไปแล้ว“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”“รีบกินข้าวเถอะ ร้านนี้ทำอร่อยมากนะจะได้รีบนอนพักเอาแรง”หนึ่งเดือนถัดมา“เดี๋ยวผลตรวจออกแล้วผมจะรีบเอามาให้ดู”“ขอบคุณค่ะหมอภาคย์”“ตอนนี้งดของที่มีรสเค็มก่อนนะ ผมกลัวว่ามันจะไม่ดีกับกระเพาะ”“ได้ค่ะ ขิงจำได้แล้วค่ะ”“คุณส่งงานหมดแล้วใช่ไหม คืนนี้จะได้นอนพักเต็มที่”“เอ่อ..ยังเหลืออีกงานหนึ่งค่ะ แต่ทำร่วมกับทีมงานอีกคน ขิงนัดกับพี่ในทีมเอาไว้น่าจะใกล้มาถึงแล้ว”“นัดที่ไหนล่ะ”“ร้านกาแฟใต้ตึกนี้แหละค่ะพอดีว่าเขาจะมาเยี่ยมคุณแม่ด้วย”“อืม งั้นก็รีบไปเถอะทางนี้มีผมอยู่ไม่ต้องห่วง”“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”“เรียกที่รักสิ”“หมอ!!”“เปลี่ยนได้แล้วน่า นี่ก็เดือนหนึ่งแล้วนะ”เขากับเธอตกลงคบหากันแล้ว แม่แก้วตาก็รับรู้แล้วส่วนหนึ่งเพราะน้ำขิงอยากให้แม่สบายใจและไม่ต้องห่วงเธอมากจนเกินไปหมอภาคย์ขอให้เธอย้ายมาอยู่ด้วยที่คอนโดแต่เธอปฏิเสธซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่า

เขาอ่านประวัติเธอจนจบและกำหมัดแน่นและมองออกไปนอกหน้าต่างของคอนโด สายตาของเขาราวกับมีไฟแค้นอยู่แต่ก็ไม่นานเพราะเสียงของน้ำขิงเรียกสติเขากลับมาอีกครั้งเธอเดินออกมาในชุดเดรสพอดีตัวสีชมพูอ่อน ๆ ที่ขับกับสีผิวขาวของเธอ วันนี้เธอแต่งหน้าอ่อน ๆ และรวบผมพร้อมกับสวมเครื่องประดับที่เข้าชุดกัน“สวยมาก”“ขอบคุณค่ะ รอนานไหมคะขิงมัวแต่ใช้รองพื้นกลบรอยอยู่”“นี่คุณโทษผมเหรอครับ ที่จริงไม่เห็นต้องปิดเลยเซ็กซี่ดีออกนะ”“จะบ้าเหรอคะใครเห็นคงต้องนินทาแน่ ไปกันหรือยังคะ”“เดี๋ยวก่อนสิ คอคุณมันดูโล่ง ๆ นะ”“เหรอคะ ไม่งั้นหาเข็มกลัดสวมไปที่ปกชุดหน่อยดีไหมคะ”“ไม่ดี มานี่ก่อนสิ”เขาเดินมาดึงกล่องกำมะหยี่ที่เตรียมเอาไว้ ที่จริงเครื่องประดับชุดนี้มาพร้อมกับชุด เป็นต่างหู สร้อยคอและกำไลเพชรที่เข้ากับชุดซึ่งเขาสั่งมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ“นี่..อะไรคะ”“ของหมั้น”“หมอคะ!! คุณชอบล้อเล่นอยู่เรื่อยเลย”“คุณก็รู้ว่าผมล้อเล่น เอาไว้ใส่เล่น ๆ น่ะ ของหมั้นน่ะต้องพิเศษกว่านี้สิจริงไหม ไปกันเถอะเดี๋ยวจะไปงานสายนะ”“ไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะ ก็แค่ไปเป็นพิธีเท่านั้นไปให้เห็นหน้าแล้วก็กลับแล้ว”“แต่งตัวสวยขนาดนี้ไปแค่เป็นพิธีน่ะเหรอ

“อะไรนะ!!”เสียงฮือฮารอบ ๆ งานดังขึ้นพร้อมกับนักข่าวในงานที่เริ่มหันมารัวชัตเตอร์ที่พวกเขาแต่ก็ไม่ทันหมอภาคย์ เขาขยับเป็นครั้งแรกและเพียงแค่หันไปมอง นักข่าวก็ไม่กล้าที่จะถ่ายรูปเขาอีก เขาหันไปมองคนที่ยืนพูดอยู่หน้าเวทีที่จงใจส่งสายตาให้เขา“เป็นเรื่องจริงค่ะคุณหมอภาคย์ วิวหลงกลถูกมอมเหล้าและส่งไปที่ห้องพี่รุตน์ซึ่งเป็นแฟนกับพี่ขิง พี่รุตน์เองก็เมาและ…คิดว่าวิวเป็นพี่ขิงก็เลย….วิวมารู้ตอนหลังว่าพี่ขิงอยากสลัดพี่รุตน์ทิ้งและไปคว้า….ฮือ…ก็เลยโยนพี่รุตน์ให้วิวและให้วิวแต่งงานแทนแล้วตัวเองก็ไปคว้าหมอภาคย์ค่ะ”หมอภาคย์ลุกขึ้นเป็นครั้งแรก บรรดานักข่าวและแขกในงานต่างพากันตกใจและยื่นไมค์ให้หมอภาคย์ที่ยืนพูดกลับมา เขายิ้มให้วิวและคนบนเวที“เอ่อ…แฟนผมหนาว พอจะมีชาร้อน ๆ ให้เราสักชุดไหมครับ”ทั้งนักข่าวและคนอื่น ๆ รวมถึงวิวต่างมองหน้าหมอภาคย์ด้วยความตะลึง เขาเพียงไม่สนใจที่วิวพูดกล่าวหาน้ำขิง อีกทั้งยังขอชาร้อนมาให้น้ำขิงอีกด้วย คุณวิศาลยิ้มและหันไปสั่งบริกรทันที“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะให้คนจัดชามาให้นะครับ”“ขอบคุณครับ อ้อ ผมขอน้ำตาลอ้อยธรรมชาตินะครับ แฟนผมไม่กินน้ำตาลขัดสี แล้วก็…จะดีมากหากช่วยเบาแ

“มีใครที่จะพาแฟนมาฆ่าบนเตียงกันล่ะครับ หิวหรือยังผมจะได้สั่งดินเนอร์มาให้”“เราไม่กลับบ้านเหรอคะ”“คุณไม่อยากค้างที่นี่เหรอ ผมว่าละครลิงนั่นยังไม่จบนะ”“ยังไม่จบ หมายความว่ายังไงคะ”“คุณคิดว่าผมจะยอมยกโทษให้กับคนที่คิดจะทำร้ายคุณได้ลอยหน้าอยู่ในสังคมนี้ได้เหรอ”“คุณหมอหมายความว่ายังไงคะ เท่าที่พวกเธอเจอนั่นก็น่าจะทำให้พวกเธอไม่สามารถอยู่ในเมืองไทยได้แล้วนะคะ”“แต่ในสนามธุรกิจ ไม่มีคำว่าปรานีแบบนั้นหรอกนะ”“ถ้าอย่างนั้น…”“คุณเป็นลูกคุณอาวิศาลแล้วทำไมเลือกที่จะ…ทำเรื่องแบบนั้นเพื่อจะรักษาแม่แก้วตาล่ะ”“ครั้งนั้น…เป็นความคิดชั่ววูบของขิงเองค่ะ วันนั้นคือวันที่ขิงไปขอความช่วยเหลือคุณพ่อเรื่องค่ารักษาคุณแม่แล้วไปพบคุณประพิณ วันนั้นขิงกลับมามือเปล่าและไม่ได้พบคุณพ่อ ขิงโกรธคุณพ่อมากคิดว่าพ่อไม่ยอมพบขิงเลยจะไปขอความช่วยเหลือจากพี่รุตน์แต่กลับไปเจอเขากับวิว….”“โชคดีของผมจริง ๆ ที่เลือกคุณมาก่อน”“หมายความว่ายังไงคะ”“เล่าต่อสิ เรื่องนี้เราคุยกันทีหลังได้ คุณจับทั้งสองคนนั้นได้คาโรงแรมแล้วยังไงต่อ”“วิวบอกขิงว่าเธอรักพี่รุตน์และทั้งคู่แอบได้เสียกันมาก่อนหน้านี้มาก่อนแล้ว ขิงเองก็พึ่งรู้ว่าพี

น้ำขิงกรีดร้องเสียงดังและร้องไห้ตัวโยนเมื่อเสียงสุดท้ายของคุณแม่แก้วตาของเธอหมดลงพร้อมกับลมหายใจสุดท้ายที่หยุดนิ่งและมือที่เริ่มเย็นลง “แม่ไปดีแล้วลูก กราบแม่เถอะ”น้ำขิงค่อย ๆ หันไปที่ปลายเท้าของแม่และค่อย ๆ บรรจงก้มลงกราบเท้าของแม่เป็นครั้งสุดท้าย วิศาลก้มลงมาหอมแก้มแม่แก้วตาเป็นครั้งสุดท้ายและกระซิบบางอย่างให้เธอรับรู้ประตูห้องเปิดผางออกมาอีกครั้ง หมอภาคย์ในชุดสีฟ้าที่พึ่งออกมาจากห้องผ่าตัดวิ่งเข้ามาและเห็นน้ำขิงที่ก้มกราบที่เท้าของแม่แก้วตาเขาก็รู้แล้วว่าเขามาช้าไป....“คุณอาครับ”คุณวิศาลมองหน้าหมอภาคย์และพยักหน้าและยิ้มให้เขาและเดินมาตบไหล่เขาเบา ๆ พร้อมกับกอดเขา“เธอไปดีแล้ว อาขอบคุณภาคย์มาก ๆ นะที่ทำให้เธอ…เจ็บน้อยที่สุด”“พวกเราออกไปก่อนเถอะครับ”หมอนพและคนอื่น ๆ พากันเดินออกมาจนเหลือแค่คุณวิศาล หมอภาคย์และน้ำขิงที่ยังกอดขาแม่ของเธอไม่ยอมปล่อย“ขิง…ผม…”“ออกไป”“ขิง…ทำไมพูดกับพี่เขาแบบนั้น”“พ่อคะ รีบให้หมอนพเซ็นย้ายคุณแม่ออกไปเถอะค่ะ เรายังมีเรื่องอื่นต้องจัดการอีก”“เอ่อ…หมอนพคงรีบจัดการแล้วล่ะ เหลือแค่….”คุณวิศาลหันไปมองหน้าหมอภาคย์ที่ยืนมองเธออยู่ตรงข้างเตียง เขาต้องเข