Semua Bab ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก: Bab 91 - Bab 100

      จิ่นสือนึกไปถึงคำสั่งก่อนที่องค์ชายสามหลี่อวิ้นกุยจะเดินทางกลับ...ถึงแม้ยามนี้เขาจะรู้แล้วว่า ยาที่เมิ่งเจียวซินแอบปรุงในช่วงที่ผ่านมา คือ ยาลดความกำหนัด แต่ทว่าเขาก็ไม่อาจรายงานสิ่งที่ตัวเองรู้กลับไปบอกผู้เป็นนายได้ เพราะหลังจากที่องค์ชายสามออกเดินกลับไปยังวังราชาปีศาจได้เพียงแค่ห้าวัน ผู้เป็นนายก็ได้ให้คนนำสารมาบอกกับพวกเขาว่า...ให้ดูแลความปลอดภัยของว่าที่พระชายาให้ดีที่สุด แล้วหลังจากนี้ก็ห้ามเปิดเผยการมีอยู่ของตัวเอง ห้ามส่งสาร และห้ามติดต่อกลับไปหาองค์ชายสาม พวกพ้อง หรือแม้แต่ญาติพี่น้องของตัวเองในวังราชาปีศาจทุกช่องทาง หากมีอะไรเปลี่ยนแปลงองค์ชายสามจะส่งคนนำสารมาแจ้งอีกครั้ง     หลังจากได้รับสารฉบับนั้น...จิ่นสือ รวมไปองครักษ์คนอื่น ๆ ก็รู้ทันทีว่า ที่วังราชาปีศาจต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นเป็นแน่! แต่ถึงจะรู้...พวกเขาทั้งห้าที่ถูกย้ายมาดูแลความปลอดภัยให้กับว่าที่พระชายา กับเหล่าองครักษ์ที่อยู่รอส่งมอบสิ่งของตอบแทน ก็ทำได้เพียงปฏิบัติตามคำสั่ง และอยู่รอรับคำสั่งอื่นจากผู้เป็นนายเท่านั้น 

      หลังจากซุนเย่ผิงกลับไป เมิ่งเจียวซินก็นำข่าวการเดินทางของพวกนางไปแจ้งให้กับจูมี่ และสองพี่น้องตระกูลปิงได้รับรู้ แล้วก็เป็นไปตามคาด คนทั้งสามรีบร้องขอติดตามไปกับนางทันที เมิ่งเจียวซินก็ได้ปฏิเสธคำขอนั้นกลับไปทันทีเช่นกัน      จนเวลาผ่านล่วงเลยไปเกือบครึ่งชั่วยาม คนในเรือนทั้งสามก็ยื่นคำขาดมาว่า เมิ่งเจียวซินจะต้องพาปิงหลงร่วมเดินทางไปกับนางด้วย จูมี่กับปิงเหยาถึงจะยอมอยู่รอการกลับมาของพวกนางอยู่ที่เรือนหลังนี้      เมิ่งเจียวซินแม้จะรู้สึกลำบากใจ เนื่องจากการเดินทางครั้งนี้สำหรับนาง...มันอาจจะมีเพียงแค่ขาไปเท่านั้น แต่ทว่าเมื่อได้เห็นถึงความห่วงใยที่แสดงออกผ่านสีหน้า และสายตาของคนทั้งสาม แล้วด้วยความที่ปิงหลงเป็นเด็กชาย ความอันตรายจากสถานที่แห่งนั้นกับปิงหลงน่าจะมีไม่มาก ซึ่งหากนางยังอยู่...ตัวนางก็น่าจะพอปกป้อง และคุ้มครองความปลอดภัยให้กับเด็กชายได้     และถ้าหากเดินทางไปถึงสถานที่แห่งนั้น แล้วเม

      “เมิ่งเจียวซิน เจ้ามองสิ่งใดอยู่หรือ?”      เมิ่งเจียวซินเมื่อได้ยินเสียงของสตรีผู้เป็นเจ้าของคณะเดินทาง นางจึงรีบดึงสติของตัวเองกลับมา จากนั้นก็ปล่อยมือจากม่านหน้าต่าง แล้วหันกลับมาตอบคำถามของอีกฝ่าย     “ข้า...ข้ามองม้าโลหิตดำเจ้าค่ะ ท่านเจ้าของหอขึ้นมานานแล้วหรือเจ้าคะ?”     “ข้าเพิ่งขึ้นมาได้ไม่นาน แต่ตอนนี้เจ้าควรสวมเสื้อคลุมเพิ่มอีกหนึ่งตัว เพราะพวกเรากำลังจะออกเดินทางกันแล้ว”     “ขอบคุณเจ้าค่ะ” เมิ่งเจียวซินยื่นมือไปรับเสื้อคลุมที่อีกฝ่ายส่งมาให้ แม้จะรู้สึกเกรงใจ แต่นางก็ไม่กล้าปฏิเสธน้ำใจของท่านเจ้าของหอ ถึงแม้ว่ายามนี้ภายในรถม้าจะมีเพียงแค่นางกับสตรีตรงหน้าก็ตาม แล้วในระหว่างนั้นนางก็รับรู้ได้ว่า รถม้าที่นั่งอยู่เริ่มมีการเคลื่อนตัวแล้ว        “จะว่าไป...ข้ายังไม่เคยบอกนามของตัวเองก

      ในขณะที่เมิ่งเจียวซินกำลังพยายามสงบใจของตัวเอง นางก็เห็นโจวหลิวอิงยื่นจอกชาที่เพิ่งรินเสร็จมาตรงหน้า     “ดื่มชาสักหน่อยเถิด ที่จริงป้าไม่ควรเล่าเหตุการณ์ในวังราชาปีศาจให้เจ้าฟังเลย แค่เรื่องบิดาของเจ้าก็...”     “ข้าไม่เป็นอะไรจริง ๆ เจ้าค่ะ แล้วข้าก็ต้องขอขอบคุณท่านป้าโจวที่ยอมเล่าเหตุการณ์เหล่านั้นให้ฟัง เพราะเมื่อไปถึงที่นั่น ข้าจะได้ระมัดระวังตัวเองให้มากขึ้นกว่าเดิม” กล่าวจบ เมิ่งเจียวซินก็ส่งยิ้มปลอบโยนให้กับสตรีตรงหน้า       จากนั้นโจวหลิวอิงก็เริ่มหาเรื่องตลกมาเล่าให้นางฟัง โดยส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องขายหน้าของบุรุษที่มาเที่ยวในหอโคมเขียว ซึ่งเมิ่งเจียวซินก็รู้ว่าอีกฝ่ายคงต้องการดึงนางออกจากเรื่องหนัก ๆ ที่เพิ่งได้รับรู้มาจากเจ้าตัว       เมิ่งเจียวซินขยับเข้าไปช่วยจัดท่านอนให้กับโจวหลิวอิง หลังจากเจ้าตัวเผลอหลับไปในระหว่างนอนเ

      เช้าวันรุ่งขึ้น เมิ่งเจียวซินพยายามทำตัวให้กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม หลังจากจัดการดูแลตัวเองในห้องพักเสร็จ นางจึงเดินออกไปร่วมรับสำรับกับโจวหลิวอิง ซึ่งในระหว่างนั้นบ่าวรับใช้นางหนึ่งก็เดินเข้ามาบอกว่า โจวหลิวเสี่ยนผู้เป็นพี่ชายของโจวหลิวอิงกับองค์ชายสามหลี่อวิ้นกุยมาขอเข้าพบ โจวหลิวอิงจึงบอกให้บ่าวรับใช้นางนั้นเชิญคนทั้งคู่ ไปนั่งรอเจ้าตัวในศาลาข้างเรือนก่อน     เมื่อได้ยินเช่นนั้นหลังรับสำรับเสร็จ เมิ่งเจียวซินจึงขอแยกตัวไปนั่งพูดคุยกับพวกซุนเย่ผิงที่เรือนเล็กด้านหลัง โดยมีปิงหลงขอติดตามไปกับนางด้วย แล้วขณะที่พวกนางกำลังจะเดินผ่านห้องโถง      “ซิน...เออ...เจ้า!”      เมิ่งเจียวซินพอได้ยินเสียงเรียกที่ฟังคุ้นหู และรับรู้ได้ว่าเจ้าของเสียงเรียกนั้นกำลังจะเดินเข้ามาประชิดตัว นางจึงรีบเดินไปข้างหน้าอีกสามก้าว ก่อนจะหันกลับมาทำความเคารพอีกฝ่าย    &nbs