All Chapters of ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ: Chapter 1 - Chapter 5

ฉันชื่อพราวฟ้าค่ะ อายุยี่สิบแปดปี ตอนนี้ทำงานเป็นเลขานุการให้เจ้านายสุดหล่อที่ชื่อว่าเออเนส บอสของฉันนอกจากจะหล่อแล้วยังใจดี เขาทำให้ฉันยิ้มแก้มแตกได้ตอนสิ้นปีเสมอๆ เพราะไม่เพียงแต่จะหล่อ เขายังใจป้ำ ให้โบนัสฉันตั้งหลายเดือน...แฮ่แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเจ้านายคนนี้หรอกนะคะ ไม่มีคำว่าสมภารกินไก่วัดแน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์ เพราะเจ้านายไม่ใช่สเปคของฉันค่ะ นี่ถ้าสาวๆ รู้ว่าเจ้านายกำลังจะแต่งงาน น้ำใบบัวบกที่ขายอยู่หน้าบริษัทอาจหมดเกลี้ยงภายในห้านาทีก็เป็นได้ฉันนั่งทำงานจนเกือบลืมไปเลย ว่าเย็นนี้ต้องไปรับลูกพี่ลูกน้องของเจ้านายที่สนามบิน ต้องคอยดูแลเทคแคร์ทุกอย่าง เพื่อไม่ให้เสียชื่อเลขานุการมือหนึ่งตามที่เจ้านายตั้งฉายาไว้ให้ และที่สำคัญโบนัสปลายปีก้อนโตที่เจ้านายแอบเปรยๆ ไว้นั่นอีก ใครจะกล้าทำพลาดได้ “เก็บของได้แล้วยัยฟ้า เดี๋ยวไปรับไม่ทัน” ฉันบ่นพึมพำ ขณะที่มือนั้นก็เก็บของไปด้วย แต่ยิ่งรีบก็ยิ่งลน จนทำข้าวของหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้นฉันเหลือบไปเห็นลิปสติกกลิ้งไปตามพื้น มันเป็นแท่งที่ฉันชอบมากและที่สำคัญแพงมากด้วย กว่าจะตัดใจซื้อมาได้ ฉันคิดแล้วคิดอีกอยู่เป็นเดือนพอ

ส่วนฉันก็แทบไม่ได้เล่าอะไรให้ริวฟัง ยังคงเก็บเรื่องส่วนตัวไว้ เพราะไม่มีเหตุผลจำเป็นข้อไหนที่ต้องเล่า นั่นเพราะอีกหนึ่งอาทิตย์หลังจากนี้ ริวก็คงกลับอังกฤษ เรื่องของเธอกับเขามันก็จบเหมือนตอนนั้น ป๊อปปี้เลิฟสมัยเรียน มันไม่กลายมาเป็นรักแท้ได้หรอก ไม่มีวัน“อาหารไม่ย่อยเหรอฟ้า นั่งหน้ามุ่ยเชียว”“เปล่า”“จะถามตั้งแต่ตอนเจอกัน ทำไมใส่แว่นอ่ะ สายตาสั้นเหรอ”“ค่ะ” ฉันเอ่ยรับสั้นๆ ไม่ได้อธิบายถึงสาเหตุที่ทำให้สายตาสั้น ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าฉันสายตาปกติ มาสั้นก็ตอนอ่านหนังสือสอบตอนกลางคืนนี่แหละ “แต่ฟ้าลุคสาวแว่นก็น่ารักไปอีกแบบนะ แต่งตัวก็เก๋ นุ่งซิ่น แปลกตาดี แล้วนี่มีแฟนยังครับ” คำถามสุดท้ายของเขา ทำให้ฉันนิ่งไป ก่อนจะตอบ “เรื่องส่วนตัว ขอไม่ตอบนะคะคุณริว” “เลิกเรียกผมว่าคุณๆ เถอะ ฟังดูห่างเหินไงไม่รู้”“แต่ฉันอยากเรียกแบบนั้น เพราะตอนนี้คุณคือลูกพี่ลูกน้องของบอสฉัน” ฉันพยายามทิ้งระยะห่าง นั่นเพราะมองไม่เห็นทางว่าความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขามันจะสานต่อได้ สู้เป็นแค่คนรู้จักกันแบบนี้น่าจะดี เพราะอีกหน่อยเขาก็คงออกไปจากชีวิตฉันเอง“แต่นี่มันไม่ใช่เวลางาน”“ฉันจะเรียกตลอดค่ะ”“โอเค ตามใจแล้วกั

เรื่องโรงแรมที่เต็มอะไรนั่น มันคือแผนของผมนี่แหละครับ ผมแค่ใช้จังหวะที่เธอไปเข้าห้องน้ำ ทำการเช็กห้องพักกับโรงแรมที่พอมีในใจ ซึ่งโชคดีที่มันเต็มทุกที่ พอพราวฟ้าโทรไปถามก็เข้าทางผม และใช้งานของพี่ชายมาอ้างนิดๆ หน่อยๆ เลยเข้าทางได้มานอนบ้านเธอสมใจ“คุณอยู่บ้านหลังเดิมหรือเปล่า” ผมถามเธอ ซึ่งก็ได้ยินเธอตอบกลับมาหลังจากนั้น “เปล่า…ฉันย้ายบ้านได้หลายปีแล้ว”“อ้อ…มิน่า ผมไปหาฟ้าที่บ้านเก่า ถึงไม่เห็นใคร” ผมพูดความจริง นั่นเพราะทุกปีที่กลับมาเมืองไทย นอกจากจะแวะไปหาพ่อกับแม่ ผมยังแวะไปหาเธอที่บ้านหลังเก่านั่นด้วย เอะใจอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมถึงไม่เจอเธอ สุดท้ายก็เป็นไปอย่างที่คิด และอีกไม่กี่นาที ผมจะได้รู้แล้วว่าบ้านใหม่ของเธออยู่ที่ไหน ผมนั่งรถมาได้สักระยะ แทบจะไม่ได้คุยอะไรกันสักเท่าไหร่ เพราะตอนกินข้าวกันผมเล่าทุกอย่างให้เธอฟังไปจนหมด แต่พราวฟ้ากลับเอาแต่ฟัง ไม่ได้เล่าเรื่องของเธอให้ผมฟังบ้างอย่างที่ผมต้องการ ผมอยากรู้ว่าเธอทำอะไรบ้าง อยากรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ “ถึงบ้านฉันแล้ว ฉันเข้าไปก่อน คุณหิ้วกระเป๋าตามไปทีหลังแล้วกัน” พูดเสร็จเธอก็เปิดประตูลงจากรถที่จอดอยู่ริมกำแพงบ้านหลังหนึ่