All Chapters of ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ: Chapter 11 - Chapter 20

“อย่ามาทะลึ่งนะ ลืมไปแล้วหรือไง ว่าตอนนี้ฉันมีแฟนแล้ว” ฉันแหวใส่ ทั้งๆ ที่ฉันเองก็ไม่เคยลืมเหตุการณ์ในตอนนั้นได้เลย รวมทั้งสัญญาของเราด้วย “ไม่ลืมครับ” “ก็ดีที่ไม่ลืม” ฉันแทงกั๊ก ทั้งๆ ที่ใจฉันมันหวั่นไหวกับการได้กลับมาพบเขามาก สิบปีที่ผ่านมาฉันเหมือนกำลังรอใครสักคน ซึ่งคนๆ นั้นจะใช่ริวหรือเปล่านะ อยู่ๆ เราก็ไม่คุยอะไรกันอีก ฉันนั่งมองฝนไปด้วย จิบชาอุ่นๆ ในแก้วไปด้วย ส่วนริวเองก็นั่งเงียบๆ จิบกาแฟของเขาอยู่เช่นเดียวกันฉันซุกตัวอยู่กับโซฟา กอดหมอนนุ่มๆ พอร่างกายอุ่นขึ้น อาการง่วงก็เข้ามาเล่นงาน ฉันพยายามฝืนตัวเองไม่ให้ง่วง...ไม่ให้ง่วง แต่สุดท้ายก็ฝืนไม่ไหว  “ดูท่าฝนจะตกทั้งคืน” หลังจากเงียบกันมานาน ผมก็พูดกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่พอหันมามองเธอกลับนั่งหลับไปเสียแล้ว นั่นทำให้ผมลุกขึ้นมาอุ้มเธอไปนอนบนเตียงเธอซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเหมือนเด็กๆ ผมจัดการถอดแว่นสายตาของเธอออกให้ นั่นทำให้ผมได้โอกาสมองเห็นห

ผมไม่ได้บังเอิญผ่านไปแถวบ้านพราวฟ้านั่นหรอก จงใจไปหาเธอคงถูกต้องกว่า แถมไม่ได้ไปมือเปล่า ยังซื้อข้าวต้มไปฝากเธอด้วยแต่พอไปถึง เธอกลับทำให้ผมโมโหที่นอนหลับสนิทโดยไม่ได้ล็อกประตูรั้ว แถมประตูเข้าบ้านก็ไม่ได้ใส่กลอนอีก มันน่าโมโหดีไหมล่ะ เรื่องเมื่อวานที่ถูกรถชนท้ายก็ทำผมโมโหไปทีหนึ่งแล้ว ยังจะมาวันนี้อีก ถ้าโจรมันมาปล้น คงยิ้มร่าที่เจ้าบ้านไม่ใส่กลอนประตูไว้เลยแบบนั้นพอเข้ามาในบ้าน ความโมโหของผมก็หายไป เมื่อเห็นเธอนอนหลับอยู่บนโซฟา สีหน้าดูอิดโรย ตัวก็ยังรุมๆ จนผมต้องไปหาผ้าขนหนูผืนเล็กๆ มาชุบน้ำ แล้วเอามาวางบนหน้าผากให้ ทำแบบนี้กระทั่งไข้ลดจึงเอาผ้าไปเก็บ จากนั้นก็เอาข้าวต้มที่ซื้อมาไปเทใส่ถ้วย กระทั่งได้ยินเสียงเธอดังขึ้น“ยัยพีช” ผมทวนคำที่เธอใช้เรียกคนรัก มันฟังดูแปลกๆ หรือนี่อาจจะเป็นชื่อเฉพาะ ที่คนรักเขาไว้เรียกกันมั้งผมเลิกคิดเรื่องนี้ กระทั่งเดินเข้าโรงแรม สายตาก็มองเห็นเจ้าของชื่อยัยพีช ที่ตอนนี้เดินควงแขนมากับผู้ชาย! ใช่ครับ ตาผมไม่ได้ฝาดไปแน่นอน คนรักของพราวฟ้าเดินควงมากับผู้ชาย มิหนำซ้ำทั้งคู่ย

“ไม่ไปไหนแล้ว ผมจะอยู่ที่นี่ ถ้าฟ้าอยากให้ผมอยู่”“อยากให้อยู่สิ ไม่อย่างนั้นจะรอทำไม”“ฟ้า” เขาเอ่ยเรียกชื่อฉัน และฉันก็ชอบให้เขาเรียกแบบนี้ ไม่ใช่คำว่าคุณที่ฟังดูห่างเหินนั่นอีก เราสบตากันและกัน ก่อนที่เขาจะจูบฉันอีกครั้ง จูบที่หอมหวานทำให้ฉันสั่นสะท้าน หัวใจเต้นโครมคราม มือไม้ก็เย็นเฉียบไปหมด สัมผัสจากริมฝีปากของเขา ทำให้ฉันประหม่า ยามใดที่เขาค่อยๆ ละเล็มจูบซับอ้อยอิ่ง มันทำให้ฉันที่กำลังหลับตาพริ้มเกือบหยุดหายใจก็ว่าได้ ก่อนที่ทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทาง เมื่อเขาถอนจูบออก “จะให้ผมหยุดหรือไปต่อ” เขาถามฉันมาแบบนี้ ฉันควรจะตอบเขาว่าไงดี “ว่าไง อยากให้ผมหยุดหรือไปต่อ” ใบหน้าของเราห่างกันแค่นิดเดียว เราจึงสัมผัสลมหายใจอุ่นๆ ของกันได้ “ตะ…ต่อ” ฉันพึมพำบอกเบาๆ อายจนอยากมุดดินหนี และอยู่ๆ ตัวฉันก็ลอยขึ้นจากพื้น เพราะถูกเขาอุ้มเข้าบ้าน ริวตรงขึ้นไปบนห้องนอนของฉันทันที เราทั้ง

ฉันตื่นมาในอ้อมกอดของริว เมื่อคืนฉันกับเขา เรา…โอ๊ย คิดแล้วก็เขิน หุบยิ้มแทบไม่ได้เลยทำไงดี ส่วนคนที่นอนกอดฉันอยู่ตอนนี้เหมือนจะยังไม่ตื่น เพราะยังหายใจสม่ำเสมออยู่ ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนจะยกมือขึ้นไปไล้บนริมฝีปากหยัก ที่มันทำให้ฉันร้อนๆ หนาวๆ ทุกครั้งเมื่อถูกเขาจูบแต่ความสุขของฉันก็มีอันต้องหยุดลงชั่วคราว เมื่อนึกขึ้นได้ว่านี่มันวันทำงาน ไม่ใช่เช้าวันหยุด ฉันลนลานลุกขึ้นจากเตียง พอหันไปเห็นเวลาบนนาฬิกา เข่านี่แทบทรุด“สายแล้ว ทำไงดี” ฉันหมุนซ้ายหมุนขวา ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อน กระทั่งคนบนเตียงเสนอความคิดเห็น “อาบน้ำด้วยกันไหม จะได้เร็ว” “ไม่ได้ๆ”“ได้สิ ไปอาบน้ำกัน” เขาลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะอุ้มฉันตรงเข้าห้องน้ำ เมื่อคืนเราก็อาบน้ำด้วยกันมา รอบหนึ่งแล้ว อาบน้ำ ถูสบู่ให้กัน มันทำให้ฉันอายพอๆ กับตอนที่อยู่บนเตียง“เดี๋ยวริว” ฉันพยายามห้าม เพราะกลัวเขาจะลีลาเหมือนเมื่อคืน เดี๋ยวก็ยิ่งสายกันไปใหญ่ แต่การอาบน้ำด้

“ขอฟ้าแต่งงานก็พูดตรงๆ สิ อ้อมค้อมชักแม่น้ำอยู่นั่น”“โอเคๆ ฟ้าแต่งงานกับผมนะ” ประโยคขอแต่งงานจากริวดังขึ้น แม้ตอนนี้เขายังไม่ได้มีแหวนเพชรเม็ดโตหรือไม่ได้คุกเข่าขอฉันแต่งงานในสถานที่โรงแมนติก ท่ามกลางแสงจันทร์เหมือนในซีรีส์ ฉันก็จะตอบรับอย่างเต็มใจ เพราะฉันรักเขามากเหลือเกิน “แต่งค่ะ” “ดีใจจังที่ได้ยินแบบนี้” เขาคว้าฉันไปจูบ เป็นจูบที่ยังคงทำให้ฉันวาบหวามไปทั้งตัว และดูเหมือนจูบจะไม่พอ เพราะริวเริ่มยุบยับสำรวจร่างกายฉันอีกแล้ว ไม่รู้เมื่อไหร่ฉันจะชินกับสัมผัสที่เขาขยันมอบให้แบบนี้เหมือนกัน “นี่หยุดนะ ฟ้าให้แค่จูบ” ฉันแหวใส่เพราะความเขิน ตั้งแต่เจอเขาฉันกลายเป็นคนปากไม่ตรงกับใจไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ “อย่าลืมสิว่าตอนนี้ฟ้าไม่สบาย ต้องให้ผมคอยฉีดยาให้เรื่อยๆ” คำพูดห่ามๆ ของเขา ทำเอาฉันตัวร้อนผ่าว อาการเหมือนคนไข้จะกลับ “เอ้! ไม่เกี่ยวเลยนะ”“ดื้อแบบนี้ ไม