MasukShare
บทที่ 19
Terakhir Diperbarui:
2025-03-23 16:43:55
Bab terkait
ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 20 (จบ)
“ขอฟ้าแต่งงานก็พูดตรงๆ สิ อ้อมค้อมชักแม่น้ำอยู่นั่น”“โอเคๆ ฟ้าแต่งงานกับผมนะ” ประโยคขอแต่งงานจากริวดังขึ้น แม้ตอนนี้เขายังไม่ได้มีแหวนเพชรเม็ดโตหรือไม่ได้คุกเข่าขอฉันแต่งงานในสถานที่โรงแมนติก ท่ามกลางแสงจันทร์เหมือนในซีรีส์ ฉันก็จะตอบรับอย่างเต็มใจ เพราะฉันรักเขามากเหลือเกิน“แต่งค่ะ”“ดีใจจังที่ได้ยินแบบนี้” เขาคว้าฉันไปจูบ เป็นจูบที่ยังคงทำให้ฉันวาบหวามไปทั้งตัว และดูเหมือนจูบจะไม่พอ เพราะริวเริ่มยุบยับสำรวจร่างกายฉันอีกแล้ว ไม่รู้เมื่อไหร่ฉันจะชินกับสัมผัสที่เขาขยันมอบให้แบบนี้เหมือนกัน“นี่หยุดนะ ฟ้าให้แค่จูบ” ฉันแหวใส่เพราะความเขิน ตั้งแต่เจอเขาฉันกลายเป็นคนปากไม่ตรงกับใจไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้“อย่าลืมสิว่าตอนนี้ฟ้าไม่สบาย ต้องให้ผมคอยฉีดยาให้เรื่อยๆ” คำพูดห่ามๆ ของเขา ทำเอาฉันตัวร้อนผ่าว อาการเหมือนคนไข้จะกลับ“เอ้! ไม่เกี่ยวเลยนะ”“ดื้อแบบนี้ ไม
Terakhir Diperbarui : 2025-03-24ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 1
ฉันชื่อพราวฟ้าค่ะ อายุยี่สิบแปดปี ตอนนี้ทำงานเป็นเลขานุการให้เจ้านายสุดหล่อที่ชื่อว่าเออเนส บอสของฉันนอกจากจะหล่อแล้วยังใจดี เขาทำให้ฉันยิ้มแก้มแตกได้ตอนสิ้นปีเสมอๆ เพราะไม่เพียงแต่จะหล่อ เขายังใจป้ำ ให้โบนัสฉันตั้งหลายเดือน...แฮ่แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเจ้านายคนนี้หรอกนะคะ ไม่มีคำว่าสมภารกินไก่วัดแน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์ เพราะเจ้านายไม่ใช่สเปคของฉันค่ะ นี่ถ้าสาวๆ รู้ว่าเจ้านายกำลังจะแต่งงาน น้ำใบบัวบกที่ขายอยู่หน้าบริษัทอาจหมดเกลี้ยงภายในห้านาทีก็เป็นได้ฉันนั่งทำงานจนเกือบลืมไปเลย ว่าเย็นนี้ต้องไปรับลูกพี่ลูกน้องของเจ้านายที่สนามบิน ต้องคอยดูแลเทคแคร์ทุกอย่าง เพื่อไม่ให้เสียชื่อเลขานุการมือหนึ่งตามที่เจ้านายตั้งฉายาไว้ให้ และที่สำคัญโบนัสปลายปีก้อนโตที่เจ้านายแอบเปรยๆ ไว้นั่นอีก ใครจะกล้าทำพลาดได้ “เก็บของได้แล้วยัยฟ้า เดี๋ยวไปรับไม่ทัน” ฉันบ่นพึมพำ ขณะที่มือนั้นก็เก็บของไปด้วย แต่ยิ่งรีบก็ยิ่งลน จนทำข้าวของหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้นฉันเหลือบไปเห็นลิปสติกกลิ้งไปตามพื้น มันเป็นแท่งที่ฉันชอบมากและที่สำคัญแพงมากด้วย กว่าจะตัดใจซื้อมาได้ ฉันคิดแล้วคิดอีกอยู่เป็นเดือนพอ
Terakhir Diperbarui : 2025-01-18ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 2
“เหตุผลอะไร ถึงไม่มีเวลาแม้จะบอกลากัน” เขาเงียบไป และฉันก็ไม่ได้เซ้าซี้อยากได้คำตอบเหมือนกัน จึงเมินใส่ กระทั่งได้ยินเสียงเขาพูดขึ้น “พ่อกับแม่ผมประสบอุบัติเหตุจนทำให้ท่านเสียพร้อมกัน และเพราะผมไม่มีผู้ปกครองที่นี่เหลือพอจะพึ่งพาได้ เลยต้องย้ายไปอยู่กับครอบครัวลุงกับป้าที่อังกฤษ ทุกอย่างมันเกิดเร็วมากจนผมเองก็ตั้งรับไม่ทัน” ความจริงที่ได้รู้ ทำเอาฉันอึ้งไป รู้สึกผิดที่โกรธริวมานานเป็นสิบๆ ปี...เฮ้อ“อ้อ…ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องขอโทษด้วย ที่เข้าใจคุณผิดไป”“ผมเองก็ขอโทษ ที่ไปโดยไม่ลา”“อื้อ” ฉันเอ่ยรับแค่นั้น ก่อนจะเก็บข้าวเก็บของใส่กระเป๋าพร้อมกับถามเขากลับบ้าง “แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่”“ผมมาดูแลบริษัทให้พี่เออเนสชั่วคราวน่ะ” คำตอบของริว ทำให้ฉันถึงบางอ้อ ลูกพี่ลูกน้องของบอสสุดหล่อเธอนั่นคือเขาอย่างนั้นเหรอ อ๋อย…ชีวิต “อย่าบอกนะ ว่าฟ้าเป็นเลขาส่วนตัวของพี่ชายผม”“อื้อ”“โลกกลมจริงแฮะ แต่ผมดีใจนะ ที่เราได้กลับมาเจอกันอีก” “หึ…ดีใจก็ส่วนดีใจ แต่ไอ้นี่ จะทำไง” ฉันเปลี่ยนเรื่องด้วยการหยิบซากลิปสติกขึ้นมาให้เขาดู เรื่องในอดีตมันจบไปแล้วก็จริง แต่เรื่องลิปนี้มันไม่จบง่ายๆ แน่...ฮึ๋ย! “ก็แค่
Terakhir Diperbarui : 2025-01-18ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 3
ส่วนฉันก็แทบไม่ได้เล่าอะไรให้ริวฟัง ยังคงเก็บเรื่องส่วนตัวไว้ เพราะไม่มีเหตุผลจำเป็นข้อไหนที่ต้องเล่า นั่นเพราะอีกหนึ่งอาทิตย์หลังจากนี้ ริวก็คงกลับอังกฤษ เรื่องของเธอกับเขามันก็จบเหมือนตอนนั้น ป๊อปปี้เลิฟสมัยเรียน มันไม่กลายมาเป็นรักแท้ได้หรอก ไม่มีวัน“อาหารไม่ย่อยเหรอฟ้า นั่งหน้ามุ่ยเชียว”“เปล่า”“จะถามตั้งแต่ตอนเจอกัน ทำไมใส่แว่นอ่ะ สายตาสั้นเหรอ”“ค่ะ” ฉันเอ่ยรับสั้นๆ ไม่ได้อธิบายถึงสาเหตุที่ทำให้สายตาสั้น ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าฉันสายตาปกติ มาสั้นก็ตอนอ่านหนังสือสอบตอนกลางคืนนี่แหละ “แต่ฟ้าลุคสาวแว่นก็น่ารักไปอีกแบบนะ แต่งตัวก็เก๋ นุ่งซิ่น แปลกตาดี แล้วนี่มีแฟนยังครับ” คำถามสุดท้ายของเขา ทำให้ฉันนิ่งไป ก่อนจะตอบ “เรื่องส่วนตัว ขอไม่ตอบนะคะคุณริว” “เลิกเรียกผมว่าคุณๆ เถอะ ฟังดูห่างเหินไงไม่รู้”“แต่ฉันอยากเรียกแบบนั้น เพราะตอนนี้คุณคือลูกพี่ลูกน้องของบอสฉัน” ฉันพยายามทิ้งระยะห่าง นั่นเพราะมองไม่เห็นทางว่าความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขามันจะสานต่อได้ สู้เป็นแค่คนรู้จักกันแบบนี้น่าจะดี เพราะอีกหน่อยเขาก็คงออกไปจากชีวิตฉันเอง“แต่นี่มันไม่ใช่เวลางาน”“ฉันจะเรียกตลอดค่ะ”“โอเค ตามใจแล้วกั
Terakhir Diperbarui : 2025-01-18ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 4
“ผมไม่ชอบที่นั่นจริงๆ เพราะเคยไปพักมาแล้ว แต่ถูกผีอำจนขวัญกระเจิง” เขาบอกว่าเคยไปพักที่โรงแรมนั่นมาแล้ว แสดงว่าริวกลับมาเมืองไทยหลายครั้ง จากบทสนทนาของเขากับสาวสวยคนเมื่อครู่ก็น่าจะพอเดาออก ว่านี่คงไม่ใช่ครั้งแรกที่ชายหนุ่มมาเมืองไทยสินะ แต่กลับมาเมืองไทย ทำไมเขาถึงไม่ไปหาเธอที่บ้านบ้าง คิดมาถึงข้อนี้ก็อยากเขกหัวตัวเองแรงๆ นั่นเพราะเธอย้ายบ้านใหม่นี่นา ริวรู้ก็แปลกแล้ว “แล้วคุณอยากไปพักที่ไหน มีอยู่ในใจไหม ฉันจะได้ช่วยเช็กให้ว่าห้องว่างหรือเปล่า” ฉันพยายามดึงอารมณ์ให้กลับมานิ่งๆ เข้าไว้ “เอิ่ม…ที่…” ริวบอกชื่อโรงแรมที่เขาต้องการเข้าพักให้ฉันรู้สองสามโรงแรม ฉันจึงจัดการค้นหาเบอร์โทรศัพท์จากอินเทอร์เน็ตแล้วโทรสอบถามห้องพัก ปรากฏว่าเต็มทุกที่ซะงั้น เฮ้อ…นี่มันวันอะไรของฉันกันเนี่ย “เป็นไงครับ มีห้องว่างไหม”“เต็มทุกที่” “ว้า! แบบนี้ก็แย่น่ะสิ นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย พรุ่งนี้ยังต้องตื่นมาประชุมแทนพี่เออเนสแต่เช้าอีก เฮ้อ...ถ้าผมทำให้งานต้องเสีย เพราะป่านนี้ยังหาที่พักไม่ได้ มันต้องไม่ดีแน่ๆ” เสียงถอนหายใจของเขาทำเอาฉันกดดันเบาๆ นี่ถ้าเจ้านายรู้ว่าฉันดูแลริวไม่ดี โบนัสปลายปีของฉันมันจะถูก
Terakhir Diperbarui : 2025-01-18ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 5
เรื่องโรงแรมที่เต็มอะไรนั่น มันคือแผนของผมนี่แหละครับ ผมแค่ใช้จังหวะที่เธอไปเข้าห้องน้ำ ทำการเช็กห้องพักกับโรงแรมที่พอมีในใจ ซึ่งโชคดีที่มันเต็มทุกที่ พอพราวฟ้าโทรไปถามก็เข้าทางผม และใช้งานของพี่ชายมาอ้างนิดๆ หน่อยๆ เลยเข้าทางได้มานอนบ้านเธอสมใจ“คุณอยู่บ้านหลังเดิมหรือเปล่า” ผมถามเธอ ซึ่งก็ได้ยินเธอตอบกลับมาหลังจากนั้น “เปล่า…ฉันย้ายบ้านได้หลายปีแล้ว”“อ้อ…มิน่า ผมไปหาฟ้าที่บ้านเก่า ถึงไม่เห็นใคร” ผมพูดความจริง นั่นเพราะทุกปีที่กลับมาเมืองไทย นอกจากจะแวะไปหาพ่อกับแม่ ผมยังแวะไปหาเธอที่บ้านหลังเก่านั่นด้วย เอะใจอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมถึงไม่เจอเธอ สุดท้ายก็เป็นไปอย่างที่คิด และอีกไม่กี่นาที ผมจะได้รู้แล้วว่าบ้านใหม่ของเธออยู่ที่ไหน ผมนั่งรถมาได้สักระยะ แทบจะไม่ได้คุยอะไรกันสักเท่าไหร่ เพราะตอนกินข้าวกันผมเล่าทุกอย่างให้เธอฟังไปจนหมด แต่พราวฟ้ากลับเอาแต่ฟัง ไม่ได้เล่าเรื่องของเธอให้ผมฟังบ้างอย่างที่ผมต้องการ ผมอยากรู้ว่าเธอทำอะไรบ้าง อยากรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ “ถึงบ้านฉันแล้ว ฉันเข้าไปก่อน คุณหิ้วกระเป๋าตามไปทีหลังแล้วกัน” พูดเสร็จเธอก็เปิดประตูลงจากรถที่จอดอยู่ริมกำแพงบ้านหลังหนึ่
Terakhir Diperbarui : 2025-01-18ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 6
“แฟน” เขาอุทานคำว่าแฟนที่ฉันใช้กับพีช สีหน้าดูงงเล็กน้อย“อื้อ…พีชนี่ริว เพื่อนเก่าเค้าสมัยเรียนมัธยม พอดีริวเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเจ้านายเค้าเอง แล้วคืนนี้หาที่พักไม่ได้ เค้าเลยให้เขามานอนค้างที่บ้านเราก่อน พีชโอเคใช่ไหมอ่ะ” สรรพนามที่ฉันใช้แทนตัวเองมันดูไม่ชินปากบอกไม่ถูก แต่เวลานี้ฉันต้องทำทุกทางเพื่อให้ริวเชื่อว่าฉันมีแฟนแล้วส่วนพีชนั้นดูจะยิ่งงง งองูนี่วิ่งให้วุ่น กระทั่งได้สติ เมื่อถูกฉันหยิกหมับเข้าให้ที่สีข้างแรงๆ “โอเคครับ เพราะเพื่อนฟ้าก็เหมือนเพื่อนผม”“ที่รักน่ารักที่สุดเลย” ฉันหยิกแก้มยัยพีชอย่างเอ็นดู ทั้งๆ ที่ในใจนั้นจั๊กจี้ชวนขนลุก “แล้วนี่กินอะไรกันมาหรือยัง...หืม” “เรียบร้อยแล้วค่ะ” ฉันเอ่ยรับเสียงหวาน ส่วนพีชแอบทำท่าอ้วกอยู่ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย “งั้นเดี๋ยวผมขึ้นไปจัดห้องเล็กให้เพื่อนฟ้าดีกว่า ดึกแล้วจะได้พักผ่อน” “ขอบคุณครับคุณพีช” “ครับ” เสียงแมนๆ ของพีชเอ่ยรับคำขอบคุณของริวไป “เดี๋ยวเค้าตามไปช่วยนะ” ฉันตะโกนไล่หลังพีชที่ตอนนี้กำลังขึ้นไปชั้นบน ก่อนจะหันมาคุยกับริว“คุณนั่งรอตามสบาย ฉันขอตัวตามพีชไปดูห้องให้คุณก่อน”“เชิญครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ ฉันจึงได้ทีร
Terakhir Diperbarui : 2025-03-12ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 7
“อิจฉา คืนนี้ก็บุกไปปล้ำริวเขาในห้องสิ แกจะได้ลิ้มรสผู้ชายเสียบ้าง อดๆ อยากๆ แบบนี้ เหี่ยวแห้งตายไม่รู้นะยะ” คำแนะนำของพีช ทำเอาฉันถลึงตาใส่ เรื่องอะไรฉันต้องไล่ปล้ำผู้ชายด้วยไม่ทราบ ถ้าเกิดมาไม่มีคู่ ก็ปล่อยให้อะไรๆ มันเหี่ยวไปเถอะ “ปากหรือนั่น เดี๋ยวคืนนี้ลงมาแอบกินคุกกี้หมดเลยนิ” ฉันได้ทีขู่ ส่วนพีชก็รีบคว้าโหลคุกกี้มากอดอย่างหวงแหน “อย่านะ อันนี้ของไทเลอร์ ส่วนของแกนู่น ฉันใส่ไว้ในโหลแก้วอันนู้น ไปกินสิ” ฉันมองไปตามพิกัดที่พีชชี้บอก ก่อนที่สายตาจะเห็นโหลคุกกี้ที่เป็นของฉัน เพราะคิดว่าตาฝาดจึงเดินมาดูใกล้ๆ“แล้วทำไมของฉันมันกระดำกระด่าง บางอันไหม้ บางอันก็ไหม๊ไหม้ แถมยังแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอีกยะ ผิดกับของไทเลอร์ที่งามยังกับมาสเตอร์เชฟมาเอง แกนี่มันสองมาตรฐานชัดๆ” “เอ้า! ก็นี่มันของคนที่ฉันรักนี่นา”“แล้วฉันแกไม่รักเหรอยัยพีช” ฉันเท้าสะเอวถาม ยัยพีชส่ายหน้าให้ ก่อนจะเริ่มเป็นแม่บ้านแม่เรือนด้วยการเดินดูปลั๊กไฟว่าถอดหมดหรือยัง ตามด้วยเดินไปดูรั้วบ้านใส่กลอนเสร็จก็เดินกลับมาล็อกประตู ปิดบ้านให้ฉันเหมือนทุกครั้งที่มาพักด้วย การมีพีชอยู่ ทำให้เธออุ่นใจเป็นร้อยเท่า “รัก…แต่น้อยกว่
Terakhir Diperbarui : 2025-03-12
Bab terbaru
ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 20 (จบ)
“ขอฟ้าแต่งงานก็พูดตรงๆ สิ อ้อมค้อมชักแม่น้ำอยู่นั่น”“โอเคๆ ฟ้าแต่งงานกับผมนะ” ประโยคขอแต่งงานจากริวดังขึ้น แม้ตอนนี้เขายังไม่ได้มีแหวนเพชรเม็ดโตหรือไม่ได้คุกเข่าขอฉันแต่งงานในสถานที่โรงแมนติก ท่ามกลางแสงจันทร์เหมือนในซีรีส์ ฉันก็จะตอบรับอย่างเต็มใจ เพราะฉันรักเขามากเหลือเกิน“แต่งค่ะ”“ดีใจจังที่ได้ยินแบบนี้” เขาคว้าฉันไปจูบ เป็นจูบที่ยังคงทำให้ฉันวาบหวามไปทั้งตัว และดูเหมือนจูบจะไม่พอ เพราะริวเริ่มยุบยับสำรวจร่างกายฉันอีกแล้ว ไม่รู้เมื่อไหร่ฉันจะชินกับสัมผัสที่เขาขยันมอบให้แบบนี้เหมือนกัน“นี่หยุดนะ ฟ้าให้แค่จูบ” ฉันแหวใส่เพราะความเขิน ตั้งแต่เจอเขาฉันกลายเป็นคนปากไม่ตรงกับใจไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้“อย่าลืมสิว่าตอนนี้ฟ้าไม่สบาย ต้องให้ผมคอยฉีดยาให้เรื่อยๆ” คำพูดห่ามๆ ของเขา ทำเอาฉันตัวร้อนผ่าว อาการเหมือนคนไข้จะกลับ“เอ้! ไม่เกี่ยวเลยนะ”“ดื้อแบบนี้ ไม
ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 19
“ครับ…ก็วันที่ผมเห็นพีชควงแขนไปกับแฟนฝรั่งหน้าหล่อนั่นแหละ ผมโมโหเพราะคิดว่าพีชมาหลอกคบฟ้า เพื่อปิดบังรสนิยมชอบไม้ป่าเดียวกันของตัวเอง”“เฮ้อ...ริวนะริว”“ผมควรไถ่โทษพีชยังไงดี ฟ้าช่วยคิดหน่อยสิ” สีหน้าของริวรู้สึกผิดจริงๆ ฉันจึงช่วยคิดวิธีทำให้พีชอารมณ์ดี รับรองว่าวิธีนี้ได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์ ซึ่งริวเองก็เห็นด้วย“งั้นผมให้คนจัดการเลยนะ” ฉันหยักหน้าให้ ริวจึงหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหาคนของเขา เพื่อให้จัดการตามที่ฉันบอก พรุ่งนี้พีชต้องกรี๊ดบ้านแตกแน่นอน“ฟ้า…เสาร์นี้ว่างไหมครับ” พอวางสายเสร็จ ริวก็เอ่ยขึ้น“ว่างค่ะ จะพาฟ้าไปไหน”“ไปหาพ่อกับแม่ผม ท่านคงอยากเห็นหน้าสะใภ้ เพราะผมบอกท่านทุกปีว่าถ้าเจอฟ้าจะพาไปหา” คำพูดของเขา ทำเอาฉันนิ่งไป เพราะรับรู้ถึงความเสียใจที่แทรกอยู่ในโทนเสียงของเขา“ริว”“ทำไมทำเสียงเศร้าแบบนี้&hel
ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 18
ฉันตื่นมาในอ้อมกอดของริว เมื่อคืนฉันกับเขา เรา…โอ๊ย คิดแล้วก็เขิน หุบยิ้มแทบไม่ได้เลยทำไงดี ส่วนคนที่นอนกอดฉันอยู่ตอนนี้เหมือนจะยังไม่ตื่น เพราะยังหายใจสม่ำเสมออยู่ ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนจะยกมือขึ้นไปไล้บนริมฝีปากหยัก ที่มันทำให้ฉันร้อนๆ หนาวๆ ทุกครั้งเมื่อถูกเขาจูบแต่ความสุขของฉันก็มีอันต้องหยุดลงชั่วคราว เมื่อนึกขึ้นได้ว่านี่มันวันทำงาน ไม่ใช่เช้าวันหยุด ฉันลนลานลุกขึ้นจากเตียง พอหันไปเห็นเวลาบนนาฬิกา เข่านี่แทบทรุด“สายแล้ว ทำไงดี” ฉันหมุนซ้ายหมุนขวา ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อน กระทั่งคนบนเตียงเสนอความคิดเห็น“อาบน้ำด้วยกันไหม จะได้เร็ว”“ไม่ได้ๆ”“ได้สิ ไปอาบน้ำกัน” เขาลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะอุ้มฉันตรงเข้าห้องน้ำ เมื่อคืนเราก็อาบน้ำด้วยกันมา รอบหนึ่งแล้ว อาบน้ำ ถูสบู่ให้กัน มันทำให้ฉันอายพอๆ กับตอนที่อยู่บนเตียง“เดี๋ยวริว” ฉันพยายามห้าม เพราะกลัวเขาจะลีลาเหมือนเมื่อคืน เดี๋ยวก็ยิ่งสายกันไปใหญ่ แต่การอาบน้ำด้
ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 17
ก่อนจะสะดุ้งวาบจนตัวชา เมื่อรับรู้ว่าริวฝังใบหน้าลงไปบนต้นขาแทนฝ่ามือที่ตอนนี้สัมผัสสูงขึ้นมาจนถึงหน้าอกของฉัน“อ่ะ…อ่าห์” เมื่อริวเริ่มจูบต้นขาของฉัน นั่นทำให้ฉันไม่อาจกลั้นเสียงครางไว้ได้เช่นเดียวกัน มันเสียวซ่านเหลือเกินร่างกายของฉันบิดเร้าไปมาตามไฟของความปรารถนาที่ถูกริวจุดขึ้น มันคือประสบการณ์แปลกใหม่ที่หอมหวาน น่าลิ้มลอง และตอนนี้ริวก็ทำให้ฉันต้องการเขามากขึ้น“ระ…ริว” ฉันเอ่ยเรียกชื่อเขากระท่อนกระแท่นไม่เต็มเสียง รู้ว่าตอนนี้เขาขยับจูบสูงขึ้นมาเรื่อยๆ จากหน้าขามาที่หน้าท้องและกำลังถึงหน้าอกที่เขาใช้มือลูบไล้ไปก่อนหน้า แค่ถูกเขาใช้มือบีบคลึง ฉันก็แทบบ้า แต่ทันทีที่ริวเปลี่ยนมาใช้ริมฝีปากและปลายลิ้น สติของฉันก็กระเจิดกระเจิง“อื้อ” ฉันไม่อาจพูดอะไรออกมาได้จริงๆ เวลานี้สมองของฉันมันกำลังมึนงงไปหมด ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาปลดตะขอบราเซียร์ออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ฉันรับรู้ได้แค่เพียงว่ากำลังโบยบินอยู่บนท้องฟ้า ยามที่ริวตวัดปลายลิ้นหยอกเย้ากับเม็ดยอดหน้าอกของฉันสลับกับการดูดดุนและบีบคลึงด้วยมือ สั
ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 16
“ไม่ไปไหนแล้ว ผมจะอยู่ที่นี่ ถ้าฟ้าอยากให้ผมอยู่”“อยากให้อยู่สิ ไม่อย่างนั้นจะรอทำไม”“ฟ้า” เขาเอ่ยเรียกชื่อฉัน และฉันก็ชอบให้เขาเรียกแบบนี้ ไม่ใช่คำว่าคุณที่ฟังดูห่างเหินนั่นอีก เราสบตากันและกัน ก่อนที่เขาจะจูบฉันอีกครั้ง จูบที่หอมหวานทำให้ฉันสั่นสะท้าน หัวใจเต้นโครมคราม มือไม้ก็เย็นเฉียบไปหมดสัมผัสจากริมฝีปากของเขา ทำให้ฉันประหม่า ยามใดที่เขาค่อยๆ ละเล็มจูบซับอ้อยอิ่ง มันทำให้ฉันที่กำลังหลับตาพริ้มเกือบหยุดหายใจก็ว่าได้ ก่อนที่ทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทาง เมื่อเขาถอนจูบออก“จะให้ผมหยุดหรือไปต่อ” เขาถามฉันมาแบบนี้ ฉันควรจะตอบเขาว่าไงดี“ว่าไง อยากให้ผมหยุดหรือไปต่อ” ใบหน้าของเราห่างกันแค่นิดเดียว เราจึงสัมผัสลมหายใจอุ่นๆ ของกันได้“ตะ…ต่อ” ฉันพึมพำบอกเบาๆ อายจนอยากมุดดินหนี และอยู่ๆ ตัวฉันก็ลอยขึ้นจากพื้น เพราะถูกเขาอุ้มเข้าบ้าน ริวตรงขึ้นไปบนห้องนอนของฉันทันทีเราทั้ง
ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 15
เสียงออดหน้าบ้านที่ดังรัวราวกับปืนกล ทำให้ฉันที่ยังคงนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่า ร้องชนิดที่ไม่เคยร้องแบบนี้มาก่อนต้องเงยหน้าขึ้นมอง แต่เพราะยังคงมีน้ำตาอยู่ จึงมองไม่ชัดว่าใครกันที่มากดออดเวลานี้ฉันปาดน้ำตาลวกๆ พร้อมกับสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ จากนั้นก็เดินไปหน้าบ้าน พอมองเห็นว่าใครก็ถึงกับยืนอึ้งไปเหมือนกัน“ริว” ฉันเอ่ยชื่อเขาออกมา จ้องตาเขาที่ตอนนี้ยืนจ้องฉันอยู่นอกรั้วบ้านราวกับจะกินเลือดกินเนื้อฉันอย่างนั้นแหละ“ผมลืมของ เลยกลับมาเอา” น้ำเสียงตึงๆ ดังขึ้น ทำเอาฉันงงว่าไปทำอะไรให้เขาโกรธกัน“อ้อ” เพราะเชื่อที่เขาพูด ฉันจึงเปิดประตูให้เขาเข้ามาในบ้าน ทันทีที่ฉันใส่กลอนประตูรั้วเสร็จ เขาก็คว้าฉันเข้าไปกอดและเขาก็จูบฉัน จูบแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยจูบ…ที่ทำให้ฉันอึ้งจนยืนแข็งทื่อเป็นหินจูบ…ที่ทำให้ใจฉันเต้นแรง ตึกๆ ตักๆ ตึกๆๆๆ ตักๆๆๆๆจูบ…ที่ทำให้ฉันมีน้ำตา ทั้งๆ ที่ในใจนั้นไม่ได้รังเกียจสัมผัสจากเขาเลยสักนิด มันช่วยเติมเต็ม
ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 14
ผมไม่ได้บังเอิญผ่านไปแถวบ้านพราวฟ้านั่นหรอก จงใจไปหาเธอคงถูกต้องกว่า แถมไม่ได้ไปมือเปล่า ยังซื้อข้าวต้มไปฝากเธอด้วยแต่พอไปถึง เธอกลับทำให้ผมโมโหที่นอนหลับสนิทโดยไม่ได้ล็อกประตูรั้ว แถมประตูเข้าบ้านก็ไม่ได้ใส่กลอนอีก มันน่าโมโหดีไหมล่ะ เรื่องเมื่อวานที่ถูกรถชนท้ายก็ทำผมโมโหไปทีหนึ่งแล้ว ยังจะมาวันนี้อีก ถ้าโจรมันมาปล้น คงยิ้มร่าที่เจ้าบ้านไม่ใส่กลอนประตูไว้เลยแบบนั้นพอเข้ามาในบ้าน ความโมโหของผมก็หายไป เมื่อเห็นเธอนอนหลับอยู่บนโซฟา สีหน้าดูอิดโรย ตัวก็ยังรุมๆ จนผมต้องไปหาผ้าขนหนูผืนเล็กๆ มาชุบน้ำ แล้วเอามาวางบนหน้าผากให้ ทำแบบนี้กระทั่งไข้ลดจึงเอาผ้าไปเก็บ จากนั้นก็เอาข้าวต้มที่ซื้อมาไปเทใส่ถ้วย กระทั่งได้ยินเสียงเธอดังขึ้น“ยัยพีช” ผมทวนคำที่เธอใช้เรียกคนรัก มันฟังดูแปลกๆ หรือนี่อาจจะเป็นชื่อเฉพาะ ที่คนรักเขาไว้เรียกกันมั้งผมเลิกคิดเรื่องนี้ กระทั่งเดินเข้าโรงแรม สายตาก็มองเห็นเจ้าของชื่อยัยพีช ที่ตอนนี้เดินควงแขนมากับผู้ชาย! ใช่ครับ ตาผมไม่ได้ฝาดไปแน่นอน คนรักของพราวฟ้าเดินควงมากับผู้ชาย มิหนำซ้ำทั้งคู่ย
ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 13
“ถามว่าเป็นอะไร”“ไม่สบาย มีไข้นิดหน่อย ไปหาหมอมาแล้ว” ฉันตอบให้เสร็จ เพราะรู้ว่าเขาจะถามอะไรต่อ“งั้นก็ลาหยุดไป วันนี้ไม่ต้องทำงาน”“ไม่ได้ ฉันมีงานต้องทำอีกตั้งเยอะ งานสำคัญๆ ทั้งนั้นด้วย” ช่วงนี้ฉันลาไม่ได้จริงๆ นั่นเพราะเจ้านายไม่อยู่ เลขาอย่างฉันยังมาลาอีก งานมันก็จะไม่เดินกันพอดีน่ะสิ ต่อให้มีริวคอยดูอยู่ก็เถอะ“กลับไปพัก ต่อให้คุณตายในหน้าที่มันก็เท่านั้น เพราะไม่เกินสองอาทิตย์พี่ชายผมก็หาคนใหม่มาแทนคุณได้อยู่ดี”“เอ้า! อยู่ๆ มาแช่งกัน” ฉันมองเขาตาขวาง ก่อนจะเอะใจกับสรรพนามที่เขาเรียกฉันตอนนี้ว่าคุณ ไม่ได้เรียกชื่อเหมือนแต่ก่อน แทนที่จะรู้สึกดี แต่ทำไมฉันถึงหวิวๆ ในอก สัมผัสถึงความห่างเหินที่ก่อตัวขึ้น“ผมแค่อยากให้คุณดูแลตัวเอง ไม่ใช่ไม่สบายก็ยังฝืนทำงาน จะกลับไม่กลับ”“แต่งานฉัน…”“ผมจัดการเอง กลับไปได้แล้วไป ถ้าผมออกมาอีกที ยังเห็น
ป๊อปปี้(อิน)เลิฟ บทที่ 12
“อย่ามาทะลึ่งนะ ลืมไปแล้วหรือไง ว่าตอนนี้ฉันมีแฟนแล้ว” ฉันแหวใส่ ทั้งๆ ที่ฉันเองก็ไม่เคยลืมเหตุการณ์ในตอนนั้นได้เลย รวมทั้งสัญญาของเราด้วย“ไม่ลืมครับ”“ก็ดีที่ไม่ลืม” ฉันแทงกั๊ก ทั้งๆ ที่ใจฉันมันหวั่นไหวกับการได้กลับมาพบเขามาก สิบปีที่ผ่านมาฉันเหมือนกำลังรอใครสักคน ซึ่งคนๆ นั้นจะใช่ริวหรือเปล่านะอยู่ๆ เราก็ไม่คุยอะไรกันอีก ฉันนั่งมองฝนไปด้วย จิบชาอุ่นๆ ในแก้วไปด้วย ส่วนริวเองก็นั่งเงียบๆ จิบกาแฟของเขาอยู่เช่นเดียวกันฉันซุกตัวอยู่กับโซฟา กอดหมอนนุ่มๆ พอร่างกายอุ่นขึ้น อาการง่วงก็เข้ามาเล่นงาน ฉันพยายามฝืนตัวเองไม่ให้ง่วง...ไม่ให้ง่วง แต่สุดท้ายก็ฝืนไม่ไหว“ดูท่าฝนจะตกทั้งคืน” หลังจากเงียบกันมานาน ผมก็พูดกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่พอหันมามองเธอกลับนั่งหลับไปเสียแล้ว นั่นทำให้ผมลุกขึ้นมาอุ้มเธอไปนอนบนเตียงเธอซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเหมือนเด็กๆ ผมจัดการถอดแว่นสายตาของเธอออกให้ นั่นทำให้ผมได้โอกาสมองเห็นห
