บทที่ 2

“เหตุผลอะไร ถึงไม่มีเวลาแม้จะบอกลากัน” เขาเงียบไป และฉันก็ไม่ได้เซ้าซี้อยากได้คำตอบเหมือนกัน จึงเมินใส่ กระทั่งได้ยินเสียงเขาพูดขึ้น 

“พ่อกับแม่ผมประสบอุบัติเหตุจนทำให้ท่านเสียพร้อมกัน และเพราะผมไม่มีผู้ปกครองที่นี่เหลือพอจะพึ่งพาได้ เลยต้องย้ายไปอยู่กับครอบครัวลุงกับป้าที่อังกฤษ ทุกอย่างมันเกิดเร็วมากจนผมเองก็ตั้งรับไม่ทัน” ความจริงที่ได้รู้ ทำเอาฉันอึ้งไป รู้สึกผิดที่โกรธริวมานานเป็นสิบๆ ปี...เฮ้อ

“อ้อ…ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องขอโทษด้วย ที่เข้าใจคุณผิดไป”

“ผมเองก็ขอโทษ ที่ไปโดยไม่ลา”

“อื้อ” ฉันเอ่ยรับแค่นั้น ก่อนจะเก็บข้าวเก็บของใส่กระเป๋าพร้อมกับถามเขากลับบ้าง 

“แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่”

“ผมมาดูแลบริษัทให้พี่เออเนสชั่วคราวน่ะ” คำตอบของริว ทำให้ฉันถึงบางอ้อ ลูกพี่ลูกน้องของบอสสุดหล่อเธอนั่นคือเขาอย่างนั้นเหรอ อ๋อย…ชีวิต 

“อย่าบอกนะ ว่าฟ้าเป็นเลขาส่วนตัวของพี่ชายผม”

“อื้อ”

“โลกกลมจริงแฮะ แต่ผมดีใจนะ ที่เราได้กลับมาเจอกันอีก” 

“หึ…ดีใจก็ส่วนดีใจ แต่ไอ้นี่ จะทำไง” ฉันเปลี่ยนเรื่องด้วยการหยิบซากลิปสติกขึ้นมาให้เขาดู เรื่องในอดีตมันจบไปแล้วก็จริง แต่เรื่องลิปนี้มันไม่จบง่ายๆ แน่...ฮึ๋ย! 

“ก็แค่ลิปสติก เดี๋ยวผมซื้อให้ใหม่ เอากี่สีก็ได้อ่ะ” มีความใจป้ำ แต่ฉันกลับเบ้ปากใส่ 

“สีนี้ แบบนี้หมดแล้วค่ะ หาไม่ได้แล้ว”

“งั้นผมขอเลี้ยงข้าวเป็นการไถ่โทษ ตกลงนะ” เขาชวนแบบรวบรัด ทำเอาฉันงง พอเห็นฉันไม่ตอบอะไร ริวก็ถามอีก

“ว่าไงฟ้า ตกลงไหม” 

“ตกลง” ฉันตอบตกลง นั่นเพราะมีแผนในใจ ค่าลิปสติกของฉันมันแพง ข้าวมื้อนี้มันก็ควรจะแพงกว่าเป็นสองหรือสามเท่าสิ จริงไหม แต่พอจะไป ฉันก็นึกอะไรขึ้นมาได้ 

“ไหนๆ ก็มาแล้ว ช่วยเซ็นเอกสารนี่ให้หน่อยสิ งานด่วนน่ะ”

“ได้ครับผม” ริวเอ่ยรับ ก่อนจะลากเก้าอี้ออกมานั่ง จากนั้นก็เซ็นเอกสารที่ฉันยื่นให้อย่างไม่ลังเลสักนิด นี่ถ้าฉันให้เขาเซ็นเช็คเงินสดสิบล้านทำไง คนอะไรไม่มีความรอบคอบเอาเสียเลย แบบนี้เจ้านายเธอยังไว้ใจได้อีก มันน่านัก

“ทำไมไม่อ่านก่อน ว่าฉันให้เซ็นเอกสารอะไร”

“อ่านแล้ว”

“อ่านแล้ว ตอนไหน” ฉันคิ้วขมวดสงสัย นั่นเพราะไม่เห็นเขาอ่านสักนิด 

“ก็ก่อนที่ผมจะเซ็นนั่นแหละ ลืมไปแล้วเหรอว่าผมเป็นคนอ่านหนังสือเร็ว อีกอย่างพี่เออเนสเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่าเลขาส่วนตัวทำงานรอบคอบ สุจริต ไว้ใจได้ อะไรที่ฟ้าให้ผมเซ็นมันย่อมไม่มีอะไรผิดพลาดแน่นอน” ฟังแล้วก็หมั่นไส้ ทีอย่างนี้มาอวยกัน ว่าแต่นี่เจ้านายเม้าท์เธอด้วยเหรอเนี่ย 

“เหอะ…เกิดฉันให้คุณเซ็นเช็คเงินสดสิบล้าน แล้วเอาเข้ากระเป๋าตัวเองขึ้นมาทำไง”

“ทำใจ”

“เอ้า!” ฉันทำหน้าตื่นๆ ส่วนคนตรงหน้ากลับยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่ได้สะทกสะท้านเลย 

“แต่ผมรู้ว่าฟ้าไม่ทำหรอก จริงไหม”

“ก็ไม่แน่”

“ไปเถอะ ผมหิวแล้ว” เขาเอ่ยชวน ซึ่งฉันก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องบ่ายเบี่ยงเหมือนกัน หมดมุกจะปฏิเสธเขาไปเสียดื้อๆ 

“ก็ไปสิ” ฉันเอ่ยเสียงตึงๆ ก่อนจะเดินตามหลังริวไปยังที่จอดรถ แต่ไปๆ มาๆ เขากลับเดินตามฉันมาที่รถ พร้อมกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ ทำยังกับจะขอไปด้วยยังงั้นแหละ

“รถคุณอ่ะ”

“ผมไม่มีรถ คนขับรถก็ไม่มี นี่ยังไม่รู้เลยจะไปนอนพักที่โรงแรมไหน” คนตัวโตกว่าฉันพูดได้น่าสงสารมาก แต่พอได้มายืนใกล้ๆ กันแบบนี้ ฉันถึงได้รู้ว่าริวนั้นตัวสูงมาก เขาสูงแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทั้งๆ ที่ตอนเรียนเขาก็สูงไล่เลี่ยกับเธอ

คิ้วก็ดูหนากว่าแต่ก่อน จมูกที่โด่งอยู่แล้วก็ยังโด่งสวย ริมฝีปากที่เธอเคย…โอ๊ย ช่างมันเถอะ เลิกคิดๆ คิดไปก็เท่านั้น มันแค่อารมณ์ป๊อปปี้เลิฟแบบเด็ก ที่ไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับเธอเลย...ไม่มี๊

“ฟ้า เป็นอะไร หน้าแดงๆ” เสียงที่ได้ยิน ทำเอาฉันสะดุ้ง ก่อนจะรีบปฏิเสธ

“เปล่า…แล้วนี่คุณมาแบบไม่ได้วางแผนอะไรไว้เลยหรือไงกัน”

“ก็ทีแรกกะจะไปนอนบ้านพี่เออเนส แต่เจ้าบ้านดั้นบินไปอังกฤษ ผมเลยเท้งเต้ง ไม่มีที่ซุกหัวนอน” ฉันไม่ได้สงสารเขาสักนิด แต่กลับยิ่งหมั่นไส้ ที่ไม่รู้จักมีแผนสำรองไว้ยามฉุกเฉิน 

“ไปหาอะไรกินก่อนแล้วกัน โรงแรมในเมืองออกเยอะแยะ เดี๋ยวช่วยหาให้”

“ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ จากนั้นก็ถือวิสาสะเก็บกระเป๋าเดินทางแล้วเข้าไปนั่งรอในรถฉันเสร็จสรรพ ส่วนเจ้าของรถอย่างฉันก็ได้แต่มองบน ก่อนจะเข้าไปในรถอีกคนและทำหน้าที่คนขับไปด้วย

จากที่ตั้งใจจะพาเขาไปถล่มให้กระเป๋าฉีก ก็มีอันต้องเปลี่ยนแผน ฉันพาเขาไปกินข้าวที่ร้านอาหาร ซึ่งบรรยากาศค่อนข้างดี อาหารอร่อยและราคาไม่แพงแทน

ตลอดเวลาที่นั่งกินข้าวกันนั้น ริวเล่าให้ฉันฟังว่าหลังจากเผาศพพ่อกับแม่ เขาก็ย้ายไปเรียนที่อังกฤษ ไปอยู่กับครอบครัวเออเนส ตอนเรียนเห็นเรียนไม่เอาถ่าน แต่ไหงตอนนี้ถึงเป็นเจ้าของบริษัทและยังมีแบรนด์รองเท้าเป็นของตัวเองอีก ชีวิตเขามันน่าทึ่งอยู่เหมือนกันนะ ผิดกับฉันที่ยังเป็นแค่มนุษย์กินเงินเดือนธรรมดาๆ