Lahat ng Kabanata ng SECRET BAD กักขังหัวใจ ล่ามโซ่รัก: Kabanata 21 - Kabanata 30

EPISODE 2008.15 น.“อิ่มแล้วค่ะ”ฉันเอ่ยพูดขึ้นมาเสียงเบาหลังจากที่วางช้อนข้างถ้วยข้าวต้ม ก่อนจะเหลือบสาตาขึ้นไปมองผู้ชายร่างสูงที่นั่งมองฉันทานข้าวด้วยความรู้สึกเกรงๆ...แค่ทานข้าวทำไมต้องกันขนาดนี้ด้วยล่ะ?“จ้ะ...งั้นหนูเค้กรีบไปเรียนเถอะเดี๋ยวสายนะ” แต่เสียงของคุณน้าที่นั่งอยู่หัวโต๊ะก็ดังขัดขึ้นมา ฉันจึงหันกลับไปมองท่านก่อนจะส่งยิ้มบางเบาไปให้ท่านแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปนอกจากค่อยๆลุกจากเก้าอี้ จัดการหยิบกระเป๋าสะพายที่วางไว้บนเก้าอี้อีกตัวขึ้นมาสะพายแทน“ผมไปทำงานก่อนนะครับ” และในขณะนั้นเองร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำปลดกระดุมสอง ก็ลุกขึ้นมาบ้างก่อนจะหันไปพูดกับแม่ของเขาก่อนจะตวัดสายตาคมหันมามองฉันนิ่งๆ จนฉันที่ถูกจ้องมองแบบเปิดเผยถึงกับรู้สึกกลัวสายตาของเขาขึ้นมา“...หนูไปเรียนนะคะ สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้ลาคุณน้าก่อนจะเดินตามร่างสูงที่หยิบเสื้อสูทเดินเร็วๆออกไปแล้วก่อนหน้านี้เงียบๆ ฉันเดินทิ้งระยะห่างจากคุณโซ่มากจนตอนนี้เขาเดินไปยืนรอฉันข้างรถคันหรูของเขาแล้ว“เดินให้มันเร็วหน่อยได้ไหมจะกลัวอะไรฉันนักหนา...”ปึง!เมื่อพูดจบคุณโซ่ก็ปิดประตูเสียงดังทันทีที่เห็นฉันเดินลงบั

EPISODE 22“...รับไปสิ!”เสียงคุณโซ่ที่นั่งหลังพวงมาลัยรถเอ่ยขึ้นหลังจากที่ฉันหันไปปิดประตูรถแล้วเรียบร้อย และกำลังจะหันไปคาดเบลล์แต่ก็ต้องหยุดชะงักก่อนหันไปทางเขา และพอฉันหันกลับไปเขาก็ยื่นถุงผ้าใบเล็กให้ฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย“อะไรค่ะ?” ฉันไม่ได้รับถุงผ้านั้นจากเขาแต่กลับตั้งคำถามเขากลับไปด้วยความไม่เข้าใจ“รับไปเถอะน่า...” แต่คุณโซ่ก็ไม่ได้ตอบคำถามนั้นของฉันนอกจากบอกให้ฉันรับของจากเขาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด และนั้นจึงทำให้ฉันต้องรับถุงผ้านั้นอย่างไม่มีทางเลี่ยง ก่อนจะเปิดห่อผ้าออกเพื่อดูของข้างใน“...นี่มันขนมกับนมนี่ค่ะ คุณเอามาให้ฉันทำไมฉันไม่ได้หิวซะหน่อย”“ให้ก็รับๆไปเถอะน่าจะถามมากทำไม!” คิ้วเข้มของเขาขมวดเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะหันไปสตาร์ตรถแล้วออกจากมหาลัยในเวลาต่อมา และหลังจากนั้นฉันกับคุณโซ่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก ภายในรถมีแต่ความเงียบกับเสียงเครื่องยนต์ที่เคลื่อนไปตามท้องถนนในยามเย็น“...วันนี้คุณแม่ไม่อยู่ท่านไปรักษาศีลที่วัด”แต่เงียบไปได้ไม่นานเท่าไหร่ น้ำเสียงราบเรียบของคนที่นั่งอยู่ข้างฉันก็พูดขึ้นมาและนั้นจึงทำให้ฉันละสายตาจากข้างถนนหันไปมองเสี้ยวหน้าด้าน

EPISODE 2402.44 น“อื้อ! อึดอัดจัง...” ฉันละเมอพูดออกมา ก่อนจะรู้สึกตัวเมื่อรู้สึกถึงแรงกอดรัดจากด้านหลัง จนต้องหันกลับไปมองทางด้านหลังด้วยความงัวเงีย และก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อหันไปเจอใครบางคนที่นอนซ้อนหลังฉัน อ้อมแขนแกร่งยิ่งรัดแน่นเมื่อฉันพยายามดิ้น“คะ คุณโซ่...”“นอน...ถ้าไม่อยากเจ็บก็นอนซะ!” ถึงคุณโซ่จะบอกแบบนั้นแต่เขากลับเป็นฝ่ายคลอเคลียแก้มฉันไม่ห่าง และนอกจากนั้นเขายังจูบมาที่ซอกคอฉันแผ่วเบาจนฉันรู้สึกขนลุกไปหมด แต่ถึงเขาจะบอกให้ฉันนอนแต่ฉันก็รั้นที่จะไม่ฟังเขา ยังคงพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอด ก่อนจะจับแขนแกร่งที่วางพาดบนเอวออกแล้วลุกขึ้นนั่งหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขาตรง เมื่อได้กลิ่นเหมือนแอลกอฮอลล์จากตัวเขา“นี่คุณดื่มมาเหรอค่ะ” ฉันถามเขากลับไปเสียงสั่น เมื่อเห็นว่าร่างสูงอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนขายาวกำลังนอนหงายอยู่บนเตียงฉันอย่างไม่ทุกข์ร้อน หรือสำนึกผิดอะไรกลับกันเขาไม่แม้แต่จะสนใจฉันเลย เพราะเขาเอาแต่นอนหลับตานิ่งทำราวกับว่าตัวเองหลับไปแล้ว แต่ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้หลับ“จะตีสามแล้วแต่คุณเพิ่งกลับมาบ้านเนี้ยนะ!” ฉันถามร่างสูงที่นอนเหยียดขาหลังจากที่หันไปมองนาฬิกาบนหัว

EPISODE 26“พี่อยากให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม...อยากให้หนูรู้สึกกับพี่เหมือนเดิม” หลังจากได้ยินประโยคนั้นของคุณโซ่ หัวใจที่เคยสงบนิ่งก็พลันเต้นแรงขึ้นมา ก็พอดีกับที่ฉันช้อนสายตาขึ้นไปมองหน้าเขา จนเราสองคนสบตากันอย่างไม่มีทางเลือก"..." ฉันขมวดคิ้วมองคุณโซ่อยู่แบบนั้น ไม่ได้ตอบอะไรเขาออกมาเลย"...นะครับ ให้โอกาสพี่แก้ตัวอีกสักครั้งนะ" เสียงห้ามพูดกับฉันอย่างอ้อนวอน และฉันสัมผัสได้ว่านัยน์คมคู่นั้นมีแววสั่นไหวออกมาอย่างเห็นได้ชัด"...แล้วถ้าฉันไม่ให้ล่ะคะ คุณจะยอมปล่อยฉันไปไหม?" ฉันเสหลบสายตาคมที่กำลังขอร้อง เพราะไม่อยากใจอ่อนกับท่าทีอ่อนแอของเขาที่แสดงออกมาอีกแล้ว ก่อนฉันจะเม้มปากในเวลาตรอมาเมื่อได้ฟังคำพูดที่หลุดออกมาจากริมใปากบางของเขา"ไม่...ไม่มีวันนั้นหรอก" คุณโซ่ตอบฉันกลับมาด้วยความหนักแน่น พร้อมกันนั้นก็กระชับอ้อมกอดฉันแน่นขึ้นไปอีกด้วย"...แบบนี้ฉันก็คงไม่มีทางเลือกแล้วค่ะ นอกจากยอมให้โอกาสคุณอีกครั้งอย่างที่คุณต้องการ..." ประโยคนี้ฉันบอกกับเขาออกไปเสียงแผ่วเบา ก่อนจะค่อยหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่...ไม่รู้สิ! บางครั้งฉะนก็รู้สึกย้อนแย้งในตัวเองเหมือนกัน เพราะตั้งแต่ที่ฉันอ

EPISODE 28เวลา 04.25 น."อ๊ะ! อื้อออ~" ร่างกายฉันยังคงขยับตามแรงกระแทกของคนตัวสูงบนตัว ทั้งที่เปลือกตาของฉันกำลังหนักอึ้งไปทุกทีแต่ฉันกลับหลับไม่ลง เพราะรู้สึกเสียวที่ช่วงล่างแทบขาดใจ"อ่าห์~ ซี๊ดดด~ ยิ่งเอายิ่งมัน...""อื้อ~ พะ พอแล้ว ดะ..ได้ไหม อ๊ะๆๆๆ" ฉันพยายามร้องบอกขอให้พี่โซ่หยุด แต่ก็เหมือนเดิมนอกจากเขาจะไม่ยอมหยุดตามคำร้องขอแล้ว เขายังขยับเร่งจังหวะขึ้นไปอีก และฉันที่ทำอะไรไม่ได้เลยก็ได้แต่หลุดเสียงครางออกมา"อื้อ~ อ๊ะ...อ่าห์"เสียงครางหลุดออกมาจากปาก ทั้งที่ฉันพยายามกลั้นเสียงน่าอายนี้แล้วแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะพี่โซ่เขารู้ว่าทำยังไงฉันถึงจะหลุดเสียงออกมา"อื้อ~ ยะ อย่ากัดนะ!" ฉันร้องบอกด้วยความตกใจ เมื่อรู้สึกเจ็บที่หยอดอกพอเหลือบตาไปมองก็เห็นว่าพี่โซ่กำลังใช้ฟันขบกัดเอาไว้อยู่ แต่พอฉันบอกเขาก็เลื่อนสายตามองหน้าฉันแล้วค่อยๆกระตุกอย่างชอบใจอะไรกันนะ! แค่ฉันร้องห้ามเขาทำไมต้องยิ้มแบบนั้นด้วยล่ะ?"ยิ้มอะ...อื้อ!"ฉันที่กำลังจะถามออกไปว่า 'ยิ้มอะไร' ก็ต้องหยุดคำพูดไว้แค่นั้นเมื่อถูกฉกริมฝีปากจากพคนบนตัวที่ปล่อยการกัดหน้าอกขึ้นมาจูบฉันอย่างกระหายแทน"อื้อ~""..พี่รักเค้กนะ จุ๊บ"