All Chapters of SECRET BAD กักขังหัวใจ ล่ามโซ่รัก: Chapter 1 - Chapter 10

PROLOGUEเสียงกิ่งไม้น้อยใหญ่สะบัดไปมาตามแรงลม เวลาเย็นแบบนี้เป็นช่วงที่อากาศกำลังดีที่สุดในฤดูร้อนแบบนี้ ผู้คนต่างพากันเลิกงานและมุ่งตรงกลับบ้านมาหาครอบครัว บ้างก็จับจ่ายซื้อของเข้าบ้าน อย่างที่เคยทำกันเป็นประจำในทุกวัน และหนึ่งในนั้นก็มีสาวน้อยรวมอยู่ด้วยร่างบางในชุดนักเรียนมอปลายของโรงเรียนชื่อดังประจำจังหวัด ค่อยๆเดินไปตามร้านร่วงที่กำลังเปิด ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบทุ่มหนึ่งแล้ว และร้านส่วนมากที่เปิดแถวนี้ก็จะมีแต่ร้านอาหารตามสั่งแบบรถเข็นจอดอยู่เต็มไปหมด บางร้านพ่อค้าแม่ค้าก็ทำแทบไม่ทันเพราะลูกค้าแน่นโต๊ะ บางร้านก็บางตาเนื่องจากลูกค้าน้อย“จะกินอะไรดีล่ะ...” เสียงหวานใสของ ‘นันทิญา ประเสริฐทรัพย์’ ได้แต่ถามกับตัวเองเสียงเบา สายตาก็มองหาร้านที่ดีที่สุด และอยากเข้าที่สุด เพราะตอนนี้ก็เริ่มจะค่ำมากแล้ว และไม่รู้อะไรดลใจให้เธอเดินเข้ามาในตลาดแบบนี้ ทั้งๆในชีวิตตลอดสิบเจ็ดปีของเธอไม่เคยย่างกายเข้ามาในที่แบบนี้เลยสักครั้ง เพราะทุกครั้งที่ออกมาอย่างมากก็แค่เข้าร้านสะดวกซื้อ ไม่ใช่ร้านหลังตลาดที่มีแต่ผู้คนเดินผ่านไปมามากมายแบบนี้สาวน้อยนันทิญาได้แต่คิดไม่ตก ก่อนเดินเข้าไปยังร้านอา

EPISODE 02หลายปีต่อมา...หนี! ฉันต้องหนีให้ได้! ประโยคนี้ฉันได้แต่บอกกับตัวเองในใจ ก่อนจะพาร่างอันบอบช้ำวิ่งไปตามถนนลาดยางด้วยความหวาดกลัว สองข้างทางนั้นเปลี่ยวและรกไปด้วยก่อหญ้าคมนิสอยู่เต็มไปหมด และลึกเข้าไปอีกก็มีแต่ต้นไม้ใหญ่อยู่เต็มไปหมด และตั้งแต่ที่วิ่งออกมานั้นก็ยังไม่เจอบ้านใคร หรือแม้แต่รถวิ่งผ่านไปมาก็ไม่มีเลยสักคันแต่ถ้าจะให้ฉันกลับไปที่เดิม...ฉันก็ไม่เอาเหมือนกันนึกมาถึงตรงนี้ก็ทำให้ฉันอยากจะกรีดร้องออกมาเสียงดัง แต่ความเป็นจริงที่ฉันทำได้ตอนนี้ก็แค่ร้องไห้ออกมาเงียบๆ ทำไมนะ ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยผู้หญิงคนอื่นก็มีมากมาย แต่ทำไมต้องเป็นฉันผู้หญิงธรรมดาที่อยากใช้ชีวิตที่ตัวเองต้องการ แต่ทุกอย่างก็ต้องพังทลายลงตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขา ‘ผู้ชายคนนั้น’ ผู้ชายใจร้ายที่แย่งทุกอย่างไปจากฉันและเขามีชื่อว่า ‘อคิน เมธาพิภัทร’ ผู้ชายร้ายกาจที่แย่งทุกอย่างของฉันไปเป็นของเขา แม้แต่ชีวิตของฉัน...เขาก็ยังไม่ยอมคืนให้เพียงเพราะคำว่า ‘เกลียด’ จากเขาคำเดียว“ไม่ได้นะเค้ก เธอจะมาอ่อนแอแบบนี้ไม่ได้”ใช่ ฉันจะมาอ่อนแอให้ผู้ชายใจร้ายคนนั้นรังแกแบบน

EPISODE 04 [NC18+]“อื้อ! พะ พอแล้ว แฮ่กๆ”เสียงฉันหอบหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยอ่อน เพราะก่อนหน้านี้คุณโซ่เอาน้องชายของเขาสอดเข้ามาในกลีบกุหลาบของฉันนับครั้งไม่ถ้วน แม้ขณะตอนนี้เขาก็ยังขยับอยู่บนตัวฉันไม่มีทีท่าจะหยุดพักแม้แต่น้อย“เค้ก! เธอรู้ตัวไหมเธอกำลังทำให้ฉันหลงจนโงหัวไม่ขึ้น”ประโยคนี้คุณโซ่บอกกับฉันทุกครั้งเวลาที่เรามีอะไรกัน ฉันไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาพูดกับฉันนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า เพราะการแสดงออกของเขาหลายครั้ง ก็ทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับคำพูดของเขาอย่างเช่นตอนนี้“คุ คุณโซ่พอเถอะนะ ฉะ ฉันไม่ไหวแล้ว” ฉันพยายามบอกเขาให้หยุด เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกง่วงนอนจนตาจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว และอีกอย่างตอนนี้ฉันรู้สึกไม่สบายตัวเหมือนจะมีไข้“ถ้าเธอง่วงก็นอน เดี๋ยวฉันทำเอง”นี้คือประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนทุกจะดำมืดไปหมด แล้วหลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย-Akin’s talk-ผมก้มมองใบหน้าขาวเนียนของคนตัวเล็กที่อยู่ใต้ร่างของผม หลังจากที่ผมบอกให้เค้กนอนพักเธอก็หลับไปอย่างว่าง่าย เธอคงจะเหนื่อยและไม่ไหวจริงๆ ถึงได้เผลอหลับไปในเวลาไม่นาน เพราะถ้าเป็นเวลาปกติ ผมกับเค้กเรามักจะมีปาก

EPISODE 06รุ่งเช้า...-Akin’s talk-ผมนอนมองใบหน้าขาวเนียนของผู้หญิงที่นอนข้างผม หลังจากที่ตื่นนอนมาได้แล้วชั่วโมงกว่า แต่ดูเหมือนผมจะรุนแรงกับเธอมากเกินไปเพราะตามเนื้อตัวเธอมีแต่รอยรักที่ผมทำไว้ ตอนนี้มันมีทั้งรอยใหม่และเก่าผสมปนกันไปหมด ซึ่งผมชอบนะ เธอเหมือนเป็นของผมทั้งหมด ตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้าดี“ฉันพยายามจะทำดีกับเธอ...แต่เธอนั้นแหละชอบยั่วโมโหจนฉันทนไม่ไหว และจุดจบของคนชอบยั่วก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ”ผมใช้นิ้วมือสัมผัสใบหน้าคนตัวเล็กที่นอนหนุนแขนผมอยู่แผ่วเบา ยิ่งผมมองเค้กนานเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอสวยและงดงามมากขึ้นเท่านั้น ไม่ใช่แค่ตอนนอนหลับแต่รวมไปถึงเวลาอื่นด้วย แล้วยิ่งตอนที่เธอร้องไห้ผมรู้สึกว่าเธอสวยมาก สวยจนผมหยุดมองเธอไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว“...ที่จริงแล้วเธอไม่ได้มีความผิดอะไร” ผมพูดกับคนที่นอนหายใจสม่ำเสมอเพราะรู้ดีว่าเธอไม่มีทางได้ยินสิ่งที่ผมบอกกับเธอตอนนี้หรอก “แต่เป็นตัวฉันเอง...ฉันยอมเป็นคนเลวในสายตาเธอดีกว่าปล่อยให้เธอเป็นของคนอื่น”“...”“ฉันยอมไม่ได้จริงๆ ฉันคงทนไม่ได้ที่เห็นเธอมีความสุขกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน” หลังจากพูดประโยคความในใจของต

EPISODE 08@ตลาดสดช่วงเย็น เวลา 17.12 น.ฉันเดินเข้าไปในตลาดที่มีผู้คนเดินขวักไขว่ไปมา ทุกคนในเวลาที่ต่างพากันจับจ่ายซื้อของตามที่พวกเขาต้องการ ไม่มีใครสนใจใครมาก จะมีก็แต่คนคุ้นเคยหรือสนิทกันถึงจะมีการพูดคุย และรวมไปถึงการถามสารทุกข์สุกดิบกันตามประสาคนคนอัธยาศัยดีและฉันกำลังเดินผ่านคนพวกนั้นมาอย่างไร้ความสนใจ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นฉันก็ยังสอดสายตาหาใครสักคนที่บางทีเขาอาจจะรู้จักฉัน หรือฉันอาจจะรู้จักเขาแต่เดินมานานหลายนาทีแล้วก็ยังไร้วี่แววจะจะเจอคนพวกนั้น แล้วอีกอย่างสภาพฉันตอนนี้นั้นไม่ค่อยอยากจะพูดคุยกับคนอื่นมากนัก ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ“หรือวันนี้จะไม่มากันนะ...”ฉันได้แต่กระชับเสื้อสูทสีดำของคุณโซ่ไว้แน่น ฉันตัดสินใจหนีออกมาจากบ้านพักหลังนั้น ในตอนที่คุณโซ่กำลังนอนหลับสนิท และเป็นเวลากับที่การ์ดของเขาสับเปลี่ยนเวรยามพอดีบางทีอาจเป็นเพราะฉันโชคดีก็ได้ ไม่อย่างนั้นเมื่อคืนคุณโซ่คงไม่หลับสนิทถึงขนาดนั้น ทุกครั้งที่ฉันขยับตัวเล็กน้อยเขาก็สามารถรู้สึกตัวแล้ว ไม่ปล่อยให้ฉันหนีเขาออกมาแบบนี้หรอก“ผักจ้า... ผักสดๆ...”เสียงแม่ค้าต่างพากันร้องตะโกนให้ลูกค้าเข้าไปซื้อของร้านตัวเอง แล