All Chapters of อาจารย์ขอรับ ศิษย์ล่วงเกินแล้ว: Chapter 1 - Chapter 10

ในตอนที่เจียงอันเหอหอบกล่องพัสดุกลับมาถึงที่บ้านก็เป็นยามสายัณห์แล้ว พระอาทิตย์สีแสดสาดแสงที่ไม่ค่อยจะแสบตานักลอดผ่านเข้ามาทางช่องหน้าต่าง เขาเก็บเสื้อผ้าที่แขวนไว้บนราวตากผ้าด้านนอกหน้าต่างเข้ามา หลังจากจัดการเรื่องอาหารค่ำและอาบน้ำเสร็จสรรพ จึงหอบกล่องพัสดุเดินกลับเข้าไปในห้องนอนเขานั่งอยู่ที่ขอบเตียง ชูกรรไกรขึ้นมาอย่างแน่วแน่ ตัดเทปที่ติดอยู่บนกล่องออก แล้วค่อยๆ แกะกล่องที่อยู่ด้านในท่าทีจริงจังที่เขามีต่อกล่อง ทำให้คนรู้สึกราวกับว่าในกล่องใบนั้นบรรจุทองคำพันชั่งอันหามูลค่าไม่ได้ก็มิปาน เขาค่อยๆ บรรจงหยิบ “สมบัติ” ในกล่องออกมา มันคือวีอาร์เฮดเซ็ตที่มีทรงโค้งสวยงามไม่มีที่ติ ดูเรียบหรูและสะอาดตา จริงสิ แถมยังเป็นสีชมพูประกายอีกต่างหาในขณะที่จ้องมองวีอาร์เฮดเซ็ตสีชมพูประกายด้วยน้ำตาคลอเบ้า เจียงอันเหอก็คิดถึงตอนซื้อที่ทางร้านพูดออกมาคำหนึ่งว่า “สีจะถูกปล่อยตามระบบสุ่ม” เขาแอบรู้สึกกระดากอาย แต่ว่าต่อให้ต้องเขินอายแค่ไหนก็แค่ใส่เล่นอยู่ในบ้านตัวเอง เจียงอันเหอบรรจงเช็ดถูวีอาร์เฮดเซ็ตที่ตัวเองเก็บเงินจากเงินเดือนสามเดือนซื้อมา พลางบ่นพึมพำ “พิงค์กี้จ๋า ต่อไปฉันจะดูแลเธออย่างดี

ลมพัดใบไม้เสียงดังซ่า เสียงนกร้องจิ๊บๆ ดังลอดมาเป็นครั้งคราว แรกเริ่ม เจียงอันเหอยังรู้สึกเส้นประสาทตึงเขม็ง มองไปรอบตัวไม่หยุด แต่พอนานไปใจเขาก็เริ่มสงบนิ่งลงจากบรรยากาศอันผ่อนคลายโดยรอบ แล้วก้มหน้าก้มตาหาเบาะแสต่อไปปรากฏว่าไม่ได้ต่างไปจากที่คิด เจียงอันเหอยังคงไม่พบอะไรสักอย่าง!เขานั่งพิงต้นไม้หายใจหอบ นั่งคิดอย่างสิ้นหวังว่าพลังการเคลื่อนไหวในเกมของวันนี้ทั้งวันก็ใกล้จะเทียบเท่าพลังการเคลื่อนไหวในโลกแห่งความจริงทั้งสัปดาห์อยู่แล้ว ดีที่โลกแห่งความเป็นจริงผ่านไปแค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้น ร่างกายยังไม่ได้รู้สึกอ่อนล้าจนถึงขีดสุดแต่เหนื่อยใจน่ะเรื่องจริงในเวลานี้เองมีเสียง “สวบสาบ” ดังออกมาจากทางพุ่มไม้ เจียงอันเหอลุกพรวดอย่างตื่นตัว เห็นแต่กระต่ายน้อยสีขาวเทาตัวหนึ่งสะบัดตัวแล้วมุดออกมาจากกิ่งไม้ มันมองไปรอบๆ แล้ววิ่งมาทางเจียงอันเหอเขาเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง ย้อนคิดถึงคำพูดของคนตัดไม้ ในหัวคิดถึงแต่ภาพกระต่ายน้อยวิ่งมาหยุดที่ตรงหน้าตนเองแล้วอ้าปากใหญ่ยักษ์กลืนกินตนเองลงไป แม้ว่าเขาเองก็รู้สึกถึงอันตรายเหล่านี้อยู่ลางๆ แต่ขาน้อยๆ ของเจียงอันเหอกลับแข็งทื่อจนก้าวไม่ออกเจียงอัน

ยามวิกาลใกล้มาเยือน ชาวบ้านกำลังยุติงานจากที่ทำมาทั้งวัน หลังจากที่กินข้าวแล้วต่างก็ทยอยกันออกจากบ้านมาที่ลานกว้างใจกลางหมู่บ้าน ต่างก็คุยเล่นกับคนที่คุ้นเคยถึงเรื่องราวน้อยใหญ่ที่เกิดขึ้นประจำวัน หญิงชาวบ้านที่พาลูกมาด้วยบางคนคุยเพลิน จนไม่ได้สนใจลูกตัวเองเท่าไหร่นัก ได้แต่กำชับลูกว่าให้เล่นอยู่ข้างๆ ผู้ใหญ่ก็เท่านั้น อย่าวิ่งหายไปไหนพวกเด็กๆ หาเพื่อนเล่นตอนกลางวันกันจนเจอ ต่างก็เล่นเกมที่เล่นค้างไว้กันเมื่อตอนกลางวันต่อ พวกเขาคุยกันสนุกสุดเหวี่ยง เล่นกันสนุกสนาน และไม่ได้สังเกตว่าในบรรดาเด็กเหล่านั้นมีเด็กที่มองซ้ายมองขวาอยู่ด้วย ท่าทีที่เล่นกับเพื่อนจึงดูแข็งไปหน่อย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างยิ่งตอนที่เจียงอันเหอกลับไปถึงหมู่บ้านก็เป็นเวลาที่ชาวบ้านกำลังกินข้าวกันพอดี มีหลายบ้านที่เห็นเด็กอย่างเขาเดินโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่บนถนน จึงกวักมือเรียกเขาเข้ามากินข้าวในบ้านด้วยกัน แต่เจียงอันเหอก็กล่าวขอบคุณปฏิเสธไปทีละคน ในขณะเดียวกันเขาก็ถามชาวบ้านเหล่านี้ว่าเคยได้ยิน “ตำราธาราหงส์” หรือไม่ แต่ก็ยังไม่ได้รับคำตอบที่เป็นประโยชน์เมื่อเห็นทุกคนต่างกำลังกินข้าว เขาเองก็ไม่อยากจะรบกวนอีกต่

เขาเจอวิหคซ่างฟู่เป็นครั้งที่สามแล้ว เจียงอันเหอจึงไม่ได้หวาดกลัวขนาดนั้นแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาเคยโดนวิหคซ่างฟู่พาบินโฉบไปโฉบมาในตอนกลางวัน ตอนนี้เขาเดินตามหลังมู่ชิง รู้ดีว่าปลอดภัยและได้รับการคุ้มครองแน่นอน ตอนนี้จึงเริ่มคิดวิเคราะห์หาความแตกต่างของหัววิหคซ่างฟู่ทั้งสามส่วนอีกสองคนหน้าตาดูผ่อนคลาย หลังจากที่มู่ชิงเห็นเงาของวิหคซ่างฟู่อย่างชัดเจนแล้ว จึงเก็บกระบี่ของตนเข้า หันไปกำชับศิษย์น้องว่า “เสี่ยวซาน วิหคซ่างฟู่ตัวนี้รับมือได้ง่ายมาก ครานี้เจ้าขึ้นไปเองแล้วกัน ศิษย์พี่จะดูอยู่ด้านหลังให้”ชางไป๋ซานได้ยินเข้าแม้ว่าจะมีสีหน้าไม่เต็มใจ แต่ก็ยังขึ้นหน้าเผชิญกับวิหคซ่างฟู่ที่ตั้งท่าพร้อมรบเจียงอันเหอมองอึ้งอยู่ด้านข้าง “ช้าก่อน เขาจะตีบอสคนเดียวหรือ” เด็กหนุ่มคนนี้ดูเรี่ยวแรงมัดไก่ยังไม่มี โดยเฉพาะอย่างยิ่งยามที่เขายืนประจันหน้ากับวิหคซ่างฟู่ที่ตัวโตกว่าไม่รู้กี่เท่า ยิ่งทำให้คนดูอกสั่นขวัญแขวน“ไม่เป็นไรหรอก เสี่ยวซานเก่งกาจมากนะ” มู่ชิงไว้ใจเขามาก หากกลับกลัวว่าเจียงอันเหอจะเป็นฝ่ายเกิดเรื่อง “เจ้ากระเถิบเข้ามาด้านหลังข้าอีกนิด ระวังอย่าให้ได้รับบาดเจ็บ”เจียงอันเหอเขยิบเข้าไ

นอนเร็วตื่นเช้าดีต่อสุขภาพ เจียงอันเหอตื่นก่อนที่นาฬิกาปลุกจะดังขึ้นสิบนาทีเหมือนเดิม เขาอดชื่นชมนาฬิกาชีวิตที่อยู่ในร่างกายตัวเองไม่ได้ ในตอนที่เบียดกันไปมาในรถไฟใต้ดิน เจียงอันเหอได้ยินคนข้างๆ กำลังคุยกันเรื่อง [บำเพ็ญเซียน OL] คำพูดเต็มไปด้วยความเกลียดชังลึกซึ้งต่อเนื้อเรื่องและนโยบายเกม คาดว่าน่าจะเป็นพวกที่ยังหาเบาะแสในเกมไม่ได้เจียงอันเหออดอุทานออกมาไม่ได้ว่าตัวเองนั้นโชคดีนัก ดูท่าเย็นนี้หลังจากเลิกงานก็คงต้องพยายามในภารกิจต่อไปอย่างไรเสียจะได้ไม่รู้สึกผิดต่อเงินเดือนที่สะสมมาสามเดือน! พอออนไลน์อีกครั้ง โลกของเกมก็ดำเนินไปสิบวันแล้ว สถานที่เจียงอันเหอออนไลน์เป็นหน้าประตูบ้านของหนิวเอ้อร์พอดี พอมาถึงเขาก็เห็นหนิวเอ้อร์กำลังซ่อมเกวียนและให้อาหารม้าอยู่ “เฮ้ น้องชาย เหตุใดจึงเพิ่งมา วันนั้นข้ารอเจ้าไม่ไหว จึงไปก่อนล่วงหน้า” หนิวเอ้อร์เห็นเขา ชายหนุ่มผู้เปิดเผยคนนี้จึงถามเขาว่ายังอยากจะไปหมู่บ้านชมจันทร์อีกมั้ย ตอนนี้เขากำลังเตรียมตัวเข้าไปในตัวเมืองเจียงอันเหอรีบขอบคุณเขาเป็นการใหญ่ ปีนขึ้นรถเกวียนเสียงดังกุกกัก แล้วออกจากหมู่บ้านไปพร้อมกับหนิวเอ้อร์ หนิวเอ้อร์เองก็เค